ŚFiNiA

Katolikus

Wszyscy tu na forum mamy jakieś swoje wizje świata i co z tym się wiąże jakieś przekonania. Sfinia liczy sobie bardzo dużą ilość tematów, w których każdy dyskutant zazwyczaj broni swojej wizji świata, swoich przekonań i w związku z tym chciałbym zapytać się was, czy wg was istnieje jakieś jedno obiektywne źródło prawdy do którego człowiek może docierać, albo już dotarł i może z niego korzystać, a może każdy piszący ma swoją prawdę?

Michał Dyszyński

Przekonania mogą stać się jakąś postacią prawdy (jest wiele ujęć idei prawdy, więc nie będzie to absolutne rozstrzygnięcie), gdy w końcu sam zrozumie, na czym dokładnie to przekonanie polega, czyli z grubsza jakie płyną z niego najważniejsze wnioski, do jakich realnie konsekwencji one prowadzą. Takie przekonanie stanie się wtedy prawdą w umyśle tego człowieka, co należy rozumieć jako: od tej pory umysł z użyciem danego przekonania będzie umiał tworzyć osądy rzeczywistości, które się z większym prawdopodobieństwem sprawdzą w praktyce, niż okażą się mylnymi.

Katolikus

Ale jeśli dobrze rozumiem to nie jest sytuacja poznania prawdy obiektywnej? Dwoje ludzi może dobrze rozumieć swoje przekonanie, a mimo to ich przekonania mogą być w sprzeczności.

Twoim zdaniem istnieje jedna prawda, do której człowiek powinien dążyć i jej się podporządkować, czy wiele różnych "prawd", które każdy powinien określać samodzielnie?

Michał Dyszyński

lucek

Katolikus

Banjankri

Katolikus

Michał Dyszyński

Banjankri

lucek

Banjankri

Andy72

Teraz jest linią która się przesuwa

lucek

lucek

ps

wg google:

Paramartha satya, czyli Prawda Absolutna jest wiedzą o rzeczywistości jaką ona jest bez żadnych zniekształceń (skt akrtrimam vasturūpam). Wszelkie kategorie myślenia, punkty widzenia itd. zniekształcają prawdę, nieświadomie zmuszając umysł do rozpatrywania rzeczy w skrępowany i stronniczy sposób.

czyli, w kulturze europejskiej, to twoje Banjankri rozróżnienie, realnie, sprowadza się do subiektywizmu poznania

lucek

a wracając do tytułowego pytania

skrócone, a wybrane przeze mnie, definicje GPT:
"
4. Prawda obiektywna

Definicja: Prawda istnieje niezależnie od ludzkiej percepcji, opinii czy konsensusu.
Kluczowa idea: „Prawda jest niezależna od człowieka i istnieje sama w sobie”.
Przykład: „Grawitacja istnieje niezależnie od tego, czy w nią wierzymy”.
Krytyka: Trudności z jej pełnym poznaniem, ponieważ wymaga niezależności od subiektywnych doświadczeń.

5. Prawda koherencyjna

Definicja: Prawda to zgodność danego twierdzenia z innymi twierdzeniami w danym systemie wiedzy.
Kluczowa idea: „Prawdziwe jest to, co jest logicznie spójne”.
Przykład: „Twierdzenia matematyczne są prawdziwe w systemie aksjomatycznym”.
Krytyka: Ograniczenie do zamkniętych systemów – spójny system może być całkowicie fałszywy."

GPT reprezentuje światopogląd (naturalizm metodologiczny) "naukowy" - czyli taki idiotyzm, odrywający prawdziwość przekonania od podmiotu. Stąd, o ile, w moim przekonaniu, odpowiedzią na postawiony przez Katolikusa problem, jest "prawda koherentna", co do której, człowiek jest przekonany, o jej obiektywnej, niezależnej od obserwatora, prawdziwości, to realnie konieczna jest mała reinterpretacja def. GPT.

Realnie, koherentność, będzie zgodnością interpretacji pojęć języka, mentalnych znaczeń tych pojęć dla podmiotu, ze zbiorem doświadczeń, doznań podmiotu - czyli zgodnością jego przekonań z odczuciami. W tym sensie, subiektywne prawdy człowiek (podmiotu) są dla niego koherentne.

I podobnie jak w krytyce def. prawdy koherentnej GPT, koherentność dla podmiotu przekonania, nie musi oznaczać obiektywnej, niezależnej od podmiotu, prawdziwości przekonania, bo zarówno przedmiot doświadczenia, doznania, jak i język owe reprezentujący, podlegają indywidualnej, solipsystycznej poznawczo, interpretacji podmiotu. Choć z definicji - sensu istnienia języka - komunikacji pomiędzy podmiotami, człowiek wyrażający jakieś przekonanie, jest jednocześnie przekonany, o obiektywnej z definicji, prawdziwości tego przekonania - czyli zrozumiałości jego dla innych. /choć jak ja, świadomy tego faktu :) również z doświadczenia, nie sądzę, żeby to co napisałem było obiektywnie zrozumiałe - z różnych zresztą powodów/

Banjankri

Banjankri

Banjankri

lucek

Banjankri

Nie rozumiesz. Jesteś na poziomie "ja" relatywnego, które rodzi się w dialogu z "innym". Do tego momentu masz rację. Popytaj się GPT o fenomenologie Tischnera.
Redukcja idzie głębiej, bo to "ja" wyłaniające się z komunikacji, zachodzi w podmiocie, który jest bytem pierwotnym, dokładnie tym wiecznym teraz. Prawdziwe "ja", podświadomość, podmiot, pustka, natura buddy. Nazw ma wiele. Jest tym, w czym twoje relatywne "ja" się objawia, tym, na co się rzutuje generując dualizm, a przez co swoje istnienie.
Jeśli uda ci się prześledzić dokładnie proces dialogu z innym, zrozumiesz jak powstaje "ja". Będąc tworem, nie może być prawdziwe absolutnie.

Pisząc zupełnie pokracznie, lustro pod wpływem sugestii "innego" zakłada projekcję istnienia, które następnie w sobie odbija, i to odbicie nazywa "ja". "Ja" jest odbiciem założenia istnienia "ja". Dlatego potrzebne jest ciągłe karmienie tego założenia przez dialog. Po to masz ten głos w głowie, który o sobie mówi, "ja". Usuń głos (przez praktykę), a pozostanie podmiot, bo iluzja się rozpadnie. Nie wiesz tego, bo nigdy nie praktykowałeś.

lucek

Banjankri

lucek

Banjankri

Aby mówić od zasadzach rządzących światem, musisz mieć napierw "ja", bo inaczej nie masz dualizmu niezbędnego to ich określenia. Wszystko jest hipotezą, tak natura bliźniego, zasady rządzące światem, jak i samo "ja". To prowadzi do dramatu, bo życie staje się tragiczne, jeśli nie potrafisz się wyrwać z takiej egzystencji. Wprowadzenie więc stałego elementu, w formie Boga, jest łańcuchem nie do zerwania, a zarazem błędem logicznym, bo dwa elementy zwązane stałą relacją, stanowią jeden byt. Aby móc zaistnieć w takiej relacji, musisz sprzeciwić się Bogu, przez co możesz istnieć jedynie poprzez grzech. Istnienie staje się możliwe jedynie za pomocą cierpierpienia. Jeżeli Boga zastąpimy "dynamicznym", wiecznym i wszechobecnym teraz, istnienie stanie się dużo łatwiejsze.
Budowanie "ja" w podmiocie, porzez relację z "innym", jest de facto budowaniem istnienia przez cierpienie. Tischner widzi ten dramat i dopatruje się sensu i spełnienia w sztuce, która potrafi nadać temu piękno. Rzecz w tym, że tragedia życia jest nie tylko do uniknienia, ale i jest efektem właśnie takiego przekonania. Nadając cierpieniu wartości racjonalizujemy sobie jego generowanie. Innymi słowy, generujemy cierpienie, poświęcając satysfakcję podmiotu, dla idei piękną, wartości, czy Boga. Idea staje się prawdą, punktem odniesienia, a samopoczucie podmiotu, jego pochodną. Jeżeli teraz weźmiemy pod uwagę to, że podstawą idei jest "ja", a ja jest tworem relacji, widzimy, że taka prawda jest iluzoryczna, ostatecznie oparta o wtórne założenia. Taka prawda umiera jeszcze przed "ja", dlatego umieranie jest ostatnią szansą, na wyzwolenie (patrz Tybeteńska księga umarłych).
Nierozwiązywalne problemy "zachodu", dawno już zostały rozwiązane.