ŚFiNiA

Semele

Michał da się z tego zrobić abstrakt?? :-)

wujzboj

wujzboj

PS.

Nie!! Przepraszam, pomyliłem Prosiaka z Impactorem.

Tak czy owak, wyzwanie pozostaje to samo: jak chcesz, możemy wrócić czegokolwiek z tamtych dyskusji. Możesz bronić tego, co twoim zdaniem "dobrze gadał" i z czym ja się nie zgadzałem.

lucek

wujzboj

Hello

Dyskurs

wujzboj

Hello

Wobec tego serdecznie winszuję koleżeństwa...! :rotfl:

_________________________
"Słuszność powinna być zawsze po swojej stronie." - Lec

wujzboj

Hello

Zaprawdę, Wuju, jam nie winien twej sklerozy...

Semele

Jeżeli nie potrafisz czegoś prosto wyjaśnić - to znaczy, że niewystarczająco to rozumiesz." - Einstein

Rewelacyjne....

lucek

Michał Dyszyński

wujzboj

Michał Dyszyński

Pociągnę trochę zagadnienie prototypu pojęcia.
Wg mnie każde pojęcie ma w sobie aspekt niedokończenia. Jest jakoś otwarte na nowe użycia, zastosowanie w sytuacji, która zdarza się po raz pierwszy w historii.
Gdy ludzie tworzyli pojęcie liczby, wzięli je z tego, że coś można było "policzyć" - zapewne owce, które się pasło, dla sprawdzenia, czy któraś gdzieś się nie zgubiła. Jednak później pojawiły się rozszerzenia pojęcia liczby coraz bardziej "niepoliczalne" - np. liczby niewymierne, przestępne, a nawet zespolone.
Proste pojecie "kot" normalnie oznacza zwierzę. Ale jeśli jakiś rzeźbiarz utworzy rzeźbę w odpowiedni sposób, to ten kawał kamień ktoś spontanicznie określi jako "kot".

Tu dochodzimy do pojęcia WIARY w tym kontekście. Mamy bowiem nawet takie pojęcia, których nie potrafimy zdefiniować poprawnie - oto ktoś użyje pojęcia "to, co niewypowiedziane". Coś niewypowiedziane nie może być określone słowami (bo zrobiłoby się wypowiedziane), a jednak o tym mówimy, myślimy, wierzymy że ma to sens. Mamy pojęcia ewidentnie wskazująca na sprzeczność - "absurd", właśnie "sprzeczność", "fałsz". Samo to, że tego rodzaju pojęcia istnieją, wskazuje na to, iż umysł niejako obserwuje te pojecia z jakiegoś jakby nadzbioru, z perspektywy w której rzeczywistość realna miesza się z jej zaprzeczeniem, nierealnością. Umysł nie zna wszystkich sposobów zastosowania pojęcia, ale wierzy, że jakoś sobie poradzi z tymi ujęciami, jakie sformułował. Wierzy, choć nie wie, jak to jest, jak to będzie.

lucek

wujzboj

lucek

Semele

wujzboj

Ależ oczywiście, lucku, że naukowiec to nie maszyna. Nauka natomiast JEST maszyną, to narzędzie. Aby się tym narzędziem posługiwać, trzeba mieć jakieś cele, przekonania, jakiś pogląd na to, czym się samemu jest i czym jest reszta świata. Wszystko to NIE podpada pod zakres, którym nauka w ogóle może się zajmować, nauką pozostając.

Działalność naukowa ma rzecz jasna to do siebie, że przyzwyczaja do pewnej staranności w rozumowaniu, do zwracania uwagi na precyzyjne wyrażanie myśli (także tych formułowanych wyłącznie w głowie na własne potrzeby), do porządnego oddzielania tego, co wiadomo od tego, co zakładane i od tego, co mamy się dopiero dowiedzieć... Do wszystkich takich metodologicznych obyczajów, których nabiera się w zasadzie z konieczności, bo dobre wyniki w pracy można mieć tylko o tyle, o ile się tę metodologię stosuje. Człowiek widzi, że w pracy to działa, a że do tego ćwiczy to dzień w dzień godzinami, to i używa tego i poza pracą.

Jest dokładnie tak, jak piszesz: poprawna metodologia rozumowania jest taka sama w nauce jak i w filozofii. Różnica polega nie na metodologii, lecz na materiale przez nią obrabianym. Czyli właśnie na owej naturze przedmiotu poznania. I teraz - WRACAJĄC DO SEDNA - owa różnica w naturze przedmiotu poznania jest odpowiedzialna za różnicę w WIARYGODNOŚCI wniosków.

Nie chodzi przy tym o to, że filozof wnioski wyciąga gorzej od naukowca, bo taka jest uroda metodologii, które muszą stosować. Chodzi o to, że nauka operuje tym, co da się zobiektywizować, a filozofia (ogólniej: światopogląd) tym, co obiektywizacji się nie poddaje. A że nasze odczucia nie poddają się obiektywizacji, a przy tym to właśnie one czynią ważnym i wartościowym dla nas to, co jako ważne i wartościowe postrzegamy, to światopogląd jest nam niezbędny (bo tylko on wiedzie nas przez życie), a nauka pełni tu tylko rolę pomocniczą.

Światopogląd wyznacza cele, nauka pomaga nam niektóre z nich realizować. Na Księżyc chcę polecieć ja, nie nauka. Nauka pomoże mi zbudować rakietę.

Zbieżność metodologii w nauce i w filozofii NIE znaczy rzecz jasna, że jak ktoś jest skutecznym i cenionym ekspertem w jakiejś dziedzinie nauki, to zaraz MUSI mu lepiej iść w filozofii czy w ogóle poza nauką, niż komuś, kto w nauce nie pracuje. Po prostu statystycznie rzecz biorąc daje mu to pewne fory.

No i daje mu to wyraźne fory w dyskusjach o nauce jako takiej. Ale tutaj dochodzi ta sama zasada, na której w dyskusjach o krawiectwie zazwyczaj lepiej wypadnie krawiec niż skrzypek.