Jedność wszystkiego, a przyczynowość i determinizm

ŚFiNiA
ŚFiNiA - Światopoglądowe, Filozoficzne, Naukowe i Artystyczne forum - bez cenzury, regulamin promuje racjonalną i rzeczową dyskusję i ułatwia ucinanie demagogii. Forum założone przez Wuja Zbója.

FAQ

Szukaj

Użytkownicy

Grupy

Galerie

Rejestracja

Profil

Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości

Zaloguj

Jedność wszystkiego, a przyczynowość i determinizm
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3 Następny

Forum ŚFiNiA Strona Główna -> Filozofia

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Autor

Wiadomość

Michał Dyszyński
Bloger na Kretowisku

Dołączył: 04 Gru 2005
Posty: 33339
Przeczytał: 64 tematy

Skąd: Warszawa
Płeć: Mężczyzna

Wysłany: Nie 0:14, 11 Paź 2020 Temat postu:

Banjankri napisał:

Michał Dyszyński napisał:

Banjankri napisał:

Słyszę echa starej dyskusji o istnieniu. Odbijały się w świadomości Michała, przez jakiś rok, czy dwa, aby stać się teraz "jego modelem". Nie zatrzymuj się Michale, aplikuj to myślenie do końca, a zrozumiesz, o czym była mowa wtedy, kiedy tak mocno oporowałeś.
Istnienie, a co za tym idzie, przyczynowość jest wyrazem ignorancji. Aby nimi operować, konieczne jest zignorowanie wpływu wszystkiego, poza wyodrębnionymi strukturami, które są najłatwiejsze do zaobserwowania.

Ja w połowie się z Tobą zgadzałem, nawet wiele z Twoich tekstów odczuwałem jako moje rozumienie. Ale też i samo to, co piszesz, uważam za niekompletne, bierzesz wg mnie tylko jedną stronę układanki, połowę tego dualizmu. Gdy się patrzy na tę połówkę, to będziemy się zgadzali, gdy jednak się wzrok skieruje w stronę pytania: jak to się dzieje, że umysł ma jednak ograniczenia bardzo wyraźne w uznawaniu istnień, to między nami pojawia się rozdźwięk. Dla Ciebie (przynajmniej jak do tej pory) bodaj jedyną odpowiedzią była "kultura". Dla mnie jest to odpowiedź zdecydowanie niewystarczająca (choć w jakiejś tam części prawdziwa).

Pytasz o jednoznaczną przyczynę, której w twoim modelu nie ma.
"W moim modelu po prostu nie ma przyczyny i skutku, jak czegoś jednoznacznego. "
Nie ma więc poprawnej odpowiedzi na twoje pytanie, jest tylko kultura, jako mechanizm wyodrębniający i jej artefakty.
Z jednej strony rozumiesz, że przyczyna jest tylko pewnym konceptem opartym o ignorancję, a z drugiej domagasz się wykazania prawdziwości danego konceptu. Chcesz zjeść ciastko i mieć ciastko. Jeśli zrozumiesz naturę istnienia, a co za tym idzie, przyczynowości, przestaniesz pytać o jego przyczyny.

I jeszcze jedno. Uważasz, że umysł ma pewien stopień wolności, co wymagałoby istnienia przyczynowości i czegoś co potrafi łamać jego zasady. Czegoś, co ma przyczyny swojego działania, poza przyczynami rządzącymi światem. Próbujesz "pozbyć" się przyczynowości w świecie, pozostawiając przyczynowość umysłu. To jest niczym więcej jak błędnym założeniem istnienia elastycznego umysłu w sztywnym świecie.

Poruszyłeś sporo spraw, z których każdą ja widzę częściowo podobnie, a częściowo jednak inaczej, niż Ty, a także inaczej niż Ty interpretujesz moje poglądy.
Trudno jest się porozumieć, bo porozumiewamy się konceptami, zatem jeśli ja myślę o czymś niekonceptualnym, to Ty zawsze - opierając się na tym, że w ogóle językiem sformułowałem myśl - możesz tryumfalnie ogłosić: a widzisz, używasz konceptów, więc je zaakceptowałeś.
Aby zrozumieć moją intencję, musiałbyś zgodzić się na pewien paradygmat dyskusji, który ja osobiście przyjmuję. Paradygmat ten z grubsza można by sformułować następująco: myśl całościowa jest zawsze ponad, jest szerzej, głębiej, bardziej transcendentna niż słowa, które zostały użyte do jej sformułowania.
Tak więc gdy pewne myśli wyrażam konceptualnie, to wcale nie znaczy, że ostatecznie ograniczam się wyłącznie do konceptualnych treści. To jest trochę podobne do koanu, ale też do matematycznej idei nieskończoności, czy do - znanego mi dobrze jako fizykowi - faktu, iż POSŁUGUJEMY SIĘ MODELAMI, WIEDZĄC JEDNAK, ŻE OBSŁUGUJĄ ONE JEDYNIE ZREDUKOWANY DOSTĘP DO RZECZYWISTOŚCI.
Można to by jeszcze w jeden sposób porównać. Weźmy człowieka, któremu dano zadanie opisania jakiejś sytuacji - np. świadkowi wypadku drogowego do policyjnego raportu. Ten człowiek będzie opisywał sytuację najlepiej jak potrafi, słowami w dobrej wierze wybranymi, tak jak umie. Ale choćby napisał tysiąc stron tekstu opisującego tamtą sytuację, zawsze będzie można postawić mu zarzut nierzetelności - np. nie opisania czegoś tam, co wystąpiło. Bo okoliczności nawet jednej sytuacji jest praktycznie nieskończona ilość, więc żaden skończony opis całości nie obejmie.
Podobnie ja traktuję KAŻDY OPIS. Że jest z natury niedoskonały:
- coś tam pomijający
- w czymś uproszczony
- coś ujmujący złymi słowami (może lepszych słów na tę sytuację w ogóle nie ma...)
- w czymś mające nieidealny model.
Można z tego czynić zarzut, ale to nie ma sensu - BO ZAWSZE JEST TAKI ZARZUT!
Zawsze (!) będzie coś niedopowiedziane w dowolnym opisie jakiejkolwiek sytuacji rzeczywistej, a także nawet w opisie jakiejkolwiek złożonej idei. Jest jedną z form redukcjonizmu opis za pomocą pojęć, ale inaczej się nie da. Więc ja PRÓBUJĄC PRZYBLIŻYĆ TO CO POZA POJĘCIA WYKRACZA jednak będę dalej używał pojęć. Mapa nigdy nie jest samym terenem. Fotografia drzewa nie jest samym drzewem, tylko zredukowanym do jednej chwili, wziętym z jednej perspektywy, ograniczonym do rozdzielczości aparatu i zdolności oddania barw pewnym wyborem ujęcia. Zatem w ogóle taki opis, czy fotografia z natury rzeczy NIE ASPIRUJE DO BYCIA PEŁNYM ODWZOROWANIEM. Milczącym założeniem jest (zawsze), że coś tam jest głębiej, dalej, bardziej wgłąb, bardziej w szczegółach itp. NIe ma sensu czynić zarzutu komuś, kto zrobił fotografię drzewa w rodzaju: jesteś w błędzie, bo myślisz sobie, że jak sfotografowałeś drzewo, to całe to drzewo już przekazałeś, choć to jest tylko fotografia. Nie! Fotograf (rozsądny) nie uważa, iż w swojej fotografii zawarł całość drzewa, ani nawet, że idealnie oddał perspektywę tego drzewa z jednego punktu.

W gruncie rzeczy to co opisuję, trochę można porównać właśnie z koanem - używam konceptów, lecz myślę o czymś więcej niż o konceptach. Wskazuję na to, posługując się zasugerowaniem sprzeczności w opisie, paradoksalności pewnych zagadnień. Bo nic lepszego nie mam. Klawiatura, a dalej monitor nie przyjmie nic ponad litery, słowa, a te z kolei będą konceptami, modelami językowymi.
Krytykuję pojęcie przyczynowości, to fakt. Nie oferuję jednak żadnego mocnego konceptu w zamian. Wskazuję na problem. Odbiorca, który zauważy ten problem, może pójdzie za moja milczącą sugestią, którą dałoby się sformułować jako: zatem należy odejść od domyślnych konceptów, a poszukać czegoś dalej, czegoś nowego. Nie mówię, co to jest, bo nie mam na to konceptu. Ale wskazuję jednak, że jakieś coś (w jakimś stopniu niekonceptualne) tam głębiej przeczuwam, mam w intuicji, uważam, że jakoś to "jest". Odbiorca albo będzie w stanie wytworzyć w swoim umyśle zbliżony do tej sugestii obraz, albo i nie. Ale może komuś się to uda.