ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Podstawowym problemem, właściwie to fundamentem mentalnym życia jest stosunek do samego siebie. Można tu mówić o akceptacji siebie, zaufaniu sobie, a z drugiej strony o narcyzmie, egoizmie.
Podręczniki na temat życia i szczęścia masowo wydawane na całym świecie doradzają ludziom, aby siebie akceptowali, przebaczali sobie, byli pogodni i nie stresowali się. Jednocześnie jednak po lekturze owych podręczników bardzo niewielu jest w stanie wykonać, to co tam się proponuje. Jak ktoś jest nieszczęśliwy, to powiedzenie mu: "powinieneś być wyluzowany i radosny", prędzej wywoła stan irytacji i pogłębienie stanu dyskomfortu, niż uszczęśliwienie.
Dlaczego tak jest?
- Dlaczego, mimo że pragniemy być szczęśliwi, mimo że nam się wskazuje do tego (teoretycznie poprawną) drogę, to najczęściej jesteśmy bezradni w owego szczęścia osiąganiu?...

Ktoś może powiedzieć, że taki wątek w ogóle nie powinien pojawić się w dziale Filozofia, lecz Psychologia (bądź podobny; na sfinii w ogóle nie ma tak zatytułowanego działu, tylko "świat ożywiony", w którym psychologia jest jako jeden z tematów). Ja jednak tutaj pragnę się skierować właśnie w stronę filozoficznych aspektów szczęścia. Uważam, że takie są. Właściwie samo umieszczenie tutaj owego wątku niejawnie stawia pewną tezę, którą można sformułować jako: są pewne światopoglądowe aspekty, których rozwiązanie jest niezbędne, aby uzyskać stan trwałego szczęścia.
Inaczej mówiąc, ową tezę można też sformułować w postaci: wszystkie postacie szczęścia, jakie spotykamy w życiu są z natury nietrwałe, ale jednocześnie jest taki postulowany stan zarządzania świadomością, który pokona ową nietrwałość, zapewniając szczęście nie dewaluujące się.

Czy mam rację?...
- Zdaję sobie sprawę, że ten post ma też pewne moje SUBIEKTYWNE podstawy. Pisuje na forum filozoficznym, gnębią mnie pytania światopoglądowe. To samo w sobie wskazuje, że akurat ja jakoś nie potrafię być szczęśliwy w sposób taki bezpośredni. Więc może to po prostu jakiś taki "robak filozofii" mnie gryzie?...
Nie wykluczam, że inni ludzie mogą jakoś zadowolić się życiowo tym, że coś zjedli, wypili, są szczęśliwi bo komuś dali w mordę, albo zdobyli grant na swoje badania. I może takie szcześcię będzie u nich trwałe. Ale właściwie jednak ja w to wątpię. Uważam, że każde szczęście świata jakie znamy, ostatecznie kiedyś się znudzi, wypali, uczyni nas bezradnymi wobec prostego pytania: a właściwie to po co mi to wszystko?
Oczywiście trącamy tu pytanie o sens życia. Niektórzy negują w ogóle potrzebę stawiania owego pytania. Życie - wg nich - polega po prostu na robieniu tego... co się robi, co przychodzi nam do głowy. Ale przecież to co przychodzi do głowy też z czegoś wynika - z jakiejś analizy zdarzeń i ich interpretacji. A postawy do owej analizy ostatecznie mogą być poprawne, albo i nie, więc trzeba grzebnąć w myślach, dlaczego przyjmujemy takie, a nie inne paradygmaty, czyli znowu dochodzimy na koniec do jakiejś głębszej autorefleksji.
A może da się jakoś siłą zatrzymać owa potrzebę refleksji?...
Po prostu zakazać sobie, powiedzieć: wolno mi pytać się o sprawy praktyczne, np. o to jak uruchomić samochód, ale pytanie "dokąd i po co owym samochodem jechać?" już jest zakazane...
Ale to chyba tak nie zadziała. Jeśli pytam o to, jak uruchomić samochód, to owo pytanie z czegoś wynika - z tego, że jest cel, np. z kimś się spotkać, coś osiągnąć. A to, co będziemy osiągać, jakoś trzeba wyłonić z niebytu. Tzn. można się zdać na łaskę cudzego wyboru, pytać się autorytetów, ale wtedy stawiamy się w pozycji kogoś zależnego, zaś życie pokazuje, iż tego rodzaju zależność, brak autonomii bywa okrutnie wykorzystywane przez wrogie nam siły. Więc jednak minimum samodzielności osiągać musimy, a dalej też wynika z tego konieczność posiadania jakichś podstaw do decyzji o celach życiowych. Bo inaczej zostaniemy wykorzystani, a potem pozostawieni z konsekwencjami problemów, które narobiliśmy działając w imię cudzych interesów, przeczących naszym potrzebom i dobru.
Gdzieś z tego wynika też chyba jakiś postulat ochrony swojej mentalnej integralności. Można sobie mówić, że chce się być pokornym, posłusznym, nie stawiającym własnych potrzeb ponad cudze. Taka postawa, choć nieraz uznawana za chwalebną i słuszną, jeśli jednak zbytnio usunie w cień nasze ja, rozumowanie, wybory może nas zaprowadzić do sytuacji podobnej do tych z czasów II wojny światowej - hitlerowców, którzy "tylko wykonywali rozkazy". Może niejeden z nich chciał być dobrym człowiekiem - dobrym w znaczeniu nie stawiania własnej woli nad wolę innych ludzi. Ale oto podstawiono tym ludziom wolę tyrana, kogoś kto wyimaginował sobie potrzebę masowych mordów. W ogóle II wojna światowa stawia (w moim przekonaniu) dość podstawowe pytanie filozoficzne względem natury człowieka i idei dobra. Ona niejako anulowała naiwnie rozumianą "cnotę posłuszeństwa". Z tych strasznych zdarzeń, jakie przeżyła ludzkość wynika fundamentalny wniosek dotyczący pytania: jak być dobrym, sensownym człowiekiem?
- Trzeba zdobyć się na pewien minimalny poziom decyzyjności, samodzielności, a gdy przyjdzie taki moment także buntu i heroizmu. Po prostu inaczej nie da rady. Kto się z tym nie pogodzi, ten w pewnym momencie albo przyłoży rękę do zła (może jakiegoś wielkiego zła), albo stanie w obliczu strasznej niekonsekwencji własnych myśli, cierpienia mentalnego, związanego z wytworzeniem się sytuacji, w której po prostu nie ma rozwiązania - jest koszmar zagubienia i rozpaczy, bo to co ważne dla trwania umysłu, okazuje się być sprzeczne.

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Katolikus

O.K.

Ircia

Dyskurs - skoro uważasz że jesteś swoimi emocjami to ok, ja ich doznaję, doznaję także tego co mój umysł z nimi robi.

Co do szczęścia to stan umysłu i, takie spokojne szczęście albo entuzjastyczne szczęście to na mój gust dwa podstawowe stany w jakich powinniśmy działać, a reszta to tylko znaki informacyjne, które niestety przez zrąbane programy źle interpretujemy, niektórzy się z nimi nawet utożsamiają.

Moim zdaniem podstawa to zrozumieć kim się jest i czym się dysponuje, poznać mocne i słabe strony, szanować siebie, choć nie koniecznie swoje głupie zachowania, akceptować siebie, ale nie to co sabotuje stan szczęścia. Wyznaczyć sobie jakiś rozsądny cel który nada sens, cel który sprawi że ważniejsza będzie droga do niego niż sam cel, aby móc cieszyć się każdym małym kroczkiem, aby żadne wydarzenia zewnętrzne nie miały decydującego wpływu na możliwość osiągnięcia celu.

Dla mnie sensem życia jest doświadczanie, w tym doświadczanie zabaw umysłu modelami rzeczywistości, cele są nieosiągalne w 100%, bo są nimi najwyższe wartości, każda pomyłka, głupota, jest cenną lekcją przybliżającą do celu. Dzięki takim założeniom mogę funkcjonować mimo akcji jakie odwalają moje neurony, ich pokręcone receptory - to po prostu ciekawe doświadczenie, może i czasem piekielnie trudne, ale bardzo wiele uczy o tym kim jestem a co tylko mam, o tym na co ma się wpływ i w jaki sposób, a co po prostu jest. Uważam że zawsze jest coś za coś - wszystko ma swoje plusy i minusy, nadmiary zazwyczaj są równoważone przez specyficzne braki. Masz za dużo inteligencji - masz przerąbane, bo nie pasujesz, bo potrzebujesz dużo więcej niż kanapa i pilot, masz za mało też masz przerąbane, choć przeciętny poziom też ma swoje wady.
Pogodzenie się z tym że wszystko ma swoje plusy i minusy pozwala kombinować jak ograniczać wpływ minusów, bo aby to zrobić trzeba wiedzieć że są, udawanie że ich nie ma to chowanie trupa do szafy...

Dyskurs

Dyskurs

Ircia

Katolikus

O.K.

Dyskurs

Michał Dyszyński