ŚFiNiA

Andy72

No i nie będzie z kim pogadać, Wuj rzadko zagląda, zostanie tylko Krowa ze swoimi dyskutantami.

Semele

wujzboj

Semele

Semele

Jesli ateista zapozna się z taką interpretacją (nie wierząc w Boga), może zinterpretować anioła i diabła jako glos wewnętrzny Abrahama. Ateista "posłuchałby diabła" ale nie musiałby stać się ani teistycznym ani ateistycznym fanatykiem.

Czyli trzymanie się z dala od religii pojętej w sposób tradycyjny, może być lepsze.

Andy72

Andy72

Semele

Semele

Dlatego pisalam o pokręceniu religijnym.

Piszesz o miłości a sprawiasz ludziom ból.

Apologeci to robią. Oraz te osoby, ktore wyzywają .

Semele

https://youtu.be/G7S4uoc8g6k

Semele

https://youtu.be/G7S4uoc8g6k

Semele

https://youtu.be/G7S4uoc8g6k

Andy72

Bohater filmu Fanatyk nie by ateistą, stal się ANTYteistą.

Semele

Andy72

Semele, nie znam Cię dobrze, nie wiem czy jesteś dobra czy zła
ALE
z tych postów, które piszesz na Sfinia, mam o Tobie bardzo, bardzo dobre zdanie.

Nie widziałem z Twojej strony walki z Bogiem, dobrem i wiarą.
Antyteiiści walczący mają porzekadło "Religia stanowi obrazę dla ludzkiej godności. Gdyby jej nie było, mielibyśmy dobrych łudzi robiących dobre rzeczy i złych ludzi czyniących zło. Tylko religia może sprawić, że dobrzy ludzie robią złe rzeczy."
Moim zdaniem jest odwrotnie:
"Jeden majtek mówi do drugiego - popatrz na bosmana, tyle się modli a co robi, co przyjdzie to się wścieka, ciska gromy, nie można wytrzymać
na to Bosman - gdybym się nie modlił to chyba bym was pozabijał!"

Do 1999 roku Bóg dla mnie nie istniał, z wyjątkiem okresu sprzed Pierwszej Komunii. Nie byłem ani teistą ani ateistą, po prostu temat dla mnie ni istniał. Od 1999 roku Bóg jest wciąż blisko mnie, choć nie twierdzę że ja jestem blisko Niego.
Po krótkim okresie przyszło załamanie. Tak jak bohater filmu Fanatyk wpuścil do siebie szatana podczas czytania Tory , historii Abrahama, tak ja wpuściłem w siebie szatana podczas czytania początku Dzienniczka Faustyny, gdy czytałęm historię jak przyszła Faustyna tańczyła na zabawie, a Chrystus kazał jej pójść do zakonu. Stałem się a(nty)teistą praktykującym, to znaczy takim, który pisze głiupoty w internecie. Podobnie do Fanatyka z filmu powód był podobny: Niezgoda że Bóg jest Bogiem i może czegoś trudnego żądać. A wcześniej bylem "zindoktrynowany" że moim krzyżem jest brak miłości, Przez rok bardo nienawidziłem Boga, ąz gdy nie mogłem tego znieść, poprosiłem Boga o znak, po tym chyba jeszcze raz zobaczyłem osobę, która mi wcześniej powiedziała o krzyżu braku miłości, i zachorowałem na psychozę.
Ale pozostały konsekwencję. Gdy już się leczyłem na psychozę, ciągle miałem myśli nienawistne myśli do Boga, akurat bralem wtedy potworny lek, który zabijał duchowość i po nim miałem lewicowe poglądy.
Aż w końcu przestałem mieć już myśli nienawistnych do Boga, ale zaczęły się rozwijać jeszcze bardziej obsesje seksualne. Obecnie można powiedzieć że cuchnę niczym Łazarz w grobie.

lucek

@ wuj

wujzboj

lucek

Semele

Semele

Jeszcze jeden ciekawy sposób interpretacji tej przypowieści:
Czasami możemy znaleźć się w sytuacji, w której nasze przekonanie na temat tego, co uważamy za swój obowiązek będzie niezgodne z powszechnie uznaną zasadą moralną. Mówi się wtedy, że sumienie nie daje nam przyzwolenia na coś, co zgodnie z tą zasadą powinniśmy uczynić. Zdarzyć się tak może nawet wówczas, gdy w pełni będziemy zdawać sobie sprawę, że zgodne z sumieniem postępowanie – w przeciwieństwie do postępowania zgodnego z regułą moralną – doprowadzi do krzywdy i cierpienia niewinnych istot ludzkich. Wydaje się, że w takiej sytuacji musimy dać pierwszeństwo etyce i bezwzględnie zastosować się do zaleceń formułowanych przez zasady moralne. Choć trudno w to uwierzyć, jednak są osoby które sądzą, że nawet w takich okolicznościach winniśmy pozostać wierni własnym przekonaniom.

[link widoczny dla zalogowanych]

jednak od pokoleń przyzwyczajeni jesteśmy do interpretacji teologicznej, zgodnie z którą historia ta opisuje przede wszystkim próbę wiary, na jaką Bóg wystawił oddanego mu człowieka. Polecenie uśmiercenia Izaaka, jak i konsekwentnie zmierzające do jego realizacji postępowanie Abrahama, nie mają w tej perspektywie dramatycznej wymowy, gdyż są częścią większego, i co ważniejsze, metafizycznego planu, który w żadnej z możliwych sekwencji zdarzeń nie przewiduje realnej tragedii. To, iż o tym wiemy powoduje, że słuchając o mających miejsce wydarzeniach nie skupiamy się bezpośrednio na postępowaniu Abrahama – na tym, na przykład, jakie motywy leżały u podstaw jego zachowania – ani na skutkach, do których ono nieuchronnie prowadzi, lecz głównie na fenomenie jego bezgranicznej ufności wobec racji stojących za nakazem uśmiercenia jego syna, których przecież do końca nie rozumiał, i na bezosobowych kwestiach natury normatywnej: czy powinien spełnić wyznaczone warunki subordynacji zakładanym kosztem oraz czy nakazy autorytetu moralnego mogą mieć w tej sytuacji priorytet względem ludzkiego dobra i powszechnie przyjętych zasad moralnych. Z tego punktu widzenia Abraham przedstawiany jest najczęściej jako przykład zasługującego na naśladowanie teisty, który swoją uległością wobec woli prawodawcy dowodzi prymatu wiary nad dobrem innego człowieka. Dla wielu chrześcijan jego postępowanie jest godne najwyższej aprobaty głównie dlatego, że zdecydował się wykonać boskie zalecenie pomimo tragicznych konsekwencji, jakie miały go spotkać z tego powodu.

gdy zmieni się opisany bieg wydarzeń. Uczynił tak Kierkegaard przedstawiając własne, odbiegające od oryginału, uzasadnienie dla sposobu, w jaki Abraham dążył do zachowania wiary Izaaka:

Abraham … rzekł: „Głupi chłopcze, czy myślisz, że jestem twoim ojcem? Jestem czcicielem bałwanów. Myślisz, że to z rozkazu Boga? Nie, to dla mojej zachcianki”. … Zadrżał wtedy Izaak i zawołał przerażony: „Boże w niebiosach, zmiłuj się nade mną, nie mam ojca na ziemi…”. Ale Abraham powiedział w duchu: „… przecież lepiej jest, by myślał, że ja jestem nieludzki, niż gdyby miał przestać wierzyć w Ciebie” .[3]

Teatr, który Abraham odgrywa przed synem, ma według Kierkegaarda dowodzić, że nie było mu rzeczą obojętną jak głęboka będzie wiara Izaaka w momencie śmierci, i że doszedł najwyraźniej do wniosku, iż lepiej posłużyć się kłamstwem niż obserwować, jak przeobraża się ona w rozpacz lub być świadkiem jej całkowitego zaniku. Świadczy jednak dobitnie również o tym, że życie Izaaka nie stanowiło dla niego wartości na tyle dużej, aby przewyższyć, czy choćby nawet zrównoważyć, wartość własnego posłuszeństwa wobec nakazu idola.

Semele

Podsumowanie autora:
Przypadek ten uczy nas, że ludzie tacy jak Abraham, kierujący się w swoim postępowaniu heteronomicznym sumieniem, zdolni są wykonać każde, nawet najbardziej zbrodnicze polecenie, jeśli wyda im je ktoś, kogo mogą uznać za wystarczająco wiarygodnego idola.

Dotyczy to zarówno teistów jak i ateistów. W ogóle ludzi.

Dla tego idola ludzie są zdolni do krzywdzenia ludzi: zabijania ich, więzienia, wyszydzania, obrzucania wyzwiskami, wypędzania, przeklinania.

regułą sumienia heteronomicznego, która zakłada, że każdy ma moralny obowiązek wykonać czynność x, kto w swoim sumieniu uważa, że wykonanie x jest jego obowiązkiem, pod warunkiem, że obowiązek ten istnieje zewnętrznie i ma charakter bezosobowy, bądź też został ustanowiony albo poręczony przez jakiś zewnętrzny autorytet moralny

lucek

regułą sumienia heteronomicznego, która zakłada, że każdy ma moralny obowiązek wykonać czynność x, kto w swoim sumieniu uważa, że wykonanie x jest jego obowiązkiem, pod warunkiem, że obowiązek ten istnieje zewnętrznie i ma charakter bezosobowy, bądź też został ustanowiony albo poręczony przez jakiś zewnętrzny autorytet moralny

Gdyby dotyczyło to teistów, to ateistów nigdy by nie było.

Sumienie heteronomiczne, jest sumieniem ideologii ateistycznych nauk społecznych, przeciwieństwem sumienia teistycznego, gdzie sumienie człowieka jest jego najwyższą instancją - w dialogu z Bogiem, wyższą niż Papieże, co z definicji w ateizmie oznacza spokanie ze swoim guru lub innym Führera

wujzboj