ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Toczyło się na naszym forum różne dyskusje na temat JA - czym jest, czy w ogóle istnieje itp. Dopiero dzisiaj mnie oświeciło, dlaczego (być może, to jest aktualna moja hipoteza) trudno mi było zrozumieć, co niektóre osoby chciały mi zakomunikować w tym kontekście. Oświeciło mnie, gdy uświadomiłem sobie, że dla części osób definicja JA polega na powiązaniu tego pojęcia z jakimś bieżącym świadomości.
Najlepiej można by to chyba porównać do stanu komputera w danej chwili. Jest w wielu komputerach zaimplementowana funkcja hibernacji. Polega ona na tym, że stan pamięci maszyny jest zapisywany na nośniku trwałym, a potem - gdy komputer się wybudza ze stanu hibernacji - przywracana jest aktywność komputera w postaci, jaka była wcześniej używana. Traktowanie JA jako czegoś, co jest stanem bieżącym można by porównać do uznania za właściwy stan pracy komputera, za jego definicji, stan zahibernowany. Wtedy bowiem cała pamięć ma określoną postać, jest zablokowana na konkretnym zbiorze bitów, nie zmienia się.
Jednak intuicyjnie patrząc na sprawę, powiedzielibyśmy chyba, że stan zahibernowanego komputera nie jest tym właściwym, definicyjnym stanem, który nam się wiąże z koncepcją komputera jako takiego. Wręcz zahibernowany komputer, to "nie do końca komputer", bo nie działa, nie spełnia tej roli, którą z ideą komputera nasz umysł wiąże. Komputer w znaczeniu, jakie chcemy mieć, to KOMPUTER DZIAŁAJĄCY, wymieniający dane z otoczeniem, reagujący, coś obliczający, ulegający zmianom. Owe zmiany są CZĘŚCIĄ DEFINICJI - ISTOTY komputera.
Podobnie jest z JA. Ja w swoim poprawnym definicyjnym znaczeniu, jest czymś oddziałującym, czymś co nie definiuje się poprzez migawkę zapisanych stanów, lecz poprzez cały ten zbiór kontekstów w jakich uczestniczyło, uczestniczy, będzie uczestniczyło, a nawet MOGŁOBY uczestniczyć.
Jest to zatem pojęcie, którego redukcja do stanu zapisu wszystkich danych z jednej chwili, daje nieprawidłową interpretację. Świadomość jest nie tylko tym, co stanowi chwilę bieżącą, ale całym owym zbiorem kontekstów, w jakich działa przez dłuższy czas, a nawet możliwości wystąpienia w kontekstach, które nie zostaną wykorzystane. Gdy mówimy o człowieku "to jest uczciwy człowiek", to myślimy niejako o sytuacjach, gdy np. pożyczamy temu człowiekowi pieniądze, a on je później nam oddaje, choć teoretycznie mógłby ich nie oddawać pod jakimś tam dobrym pretekstem. Ta sytuacja najczęściej nigdy się nie zdarzy, bo my nie musimy pożyczać owemu człowiekowi pieniędzy. Ale do właściwości/definicji owego uczciwego człowieka zalicza się też ten aspekt możliwości, samo to, co z dużym prawdopodobieństwem miałoby miejsce, gdyby zaszło.

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

lucek

Michale, to wszystko co Dyskurs pisze to są dyrdymały, nie należy w ogóle tym się zajmować. Naczytała się prac różnych neurotyków i bezmyślnie powtarza

Kobiety już tak mają Michale :wink:

Michał Dyszyński

Dyskurs