ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Jak zdefiniować "ja"?
Podejścia do tego są różne. Niektórzy twierdzą, że "ja" jest iluzją, inni że jednak jest "realne".
Dla mnie "ja" jest w swojej zdecydowanej części po prostu CIĄGŁOŚCIĄ DOZNAWANIA, spójnością PAMIĘCI.

Moje ja istnieje, funkcjonuje, bo aktualnie to co jest doznawane doczepia się na koniec pewnej kolejki zapamiętanych obrazów, odczuć, konceptów. Doczepia się do tej kolejki, a nie dowolnej innej - np. do zapamiętanych doznań Kowalskiego, czy Malinowskiej. Ta ciągłość jest właśnie głównym objawem (i w pewnym sensie dowodem) na "ja".
Jeślibym nagle zaczął sobie przypominać zdarzenia chaotycznie, to nie byłbym TEN JA. Zdarza to mi się - we śnie. Tam doznania jakoś dziwnie się rozpływają, zmieniają. Pamiętam mój ostatni sen, w którym gdzieś jechałem samochodem. Potem samochód odstawiłem. Gdy wsiadałem do niego, był jakiś inny, gdy pojechałem nim trochę, okazało się, że to tak naprawdę jest motocykl. Tyle, że jak ten motocykl odstawiałem, gdy z niego zsiadłem, to okazał się...
rowerem.
We śnie nie jestem tym "ja", które znam i rozumiem z życia na jawie. Choć sny są w pewnym stopniu do funkcjonowania "ja" podobne, bo jakiś tam zakres ciągłości posiadają. Rzadko w snach zmienia się jakoś absolutnie sceneria i pamięć rzeczy przeszłych (czasem to się zdarza).
Jestem w dużym stopniu po prostu pamięcią tego, co mi się zdarzyło. Dlatego uważam, że mówienie o "ja" jako o iluzji tyczy się czegoś innego, niż dla mnie zrozumiałego. Po prostu ktoś za "ja" uznaje coś, właściwie sam nie wiem (ani ten ktoś jakby nie wiedział) co, bo to i tak okazuje się iluzją...
Szukam dla pojęcia oznaczanego dwoma literkami "ja" czegoś, co będzie sensowne i trwałe. A tę trwałość właśnie widzę w pobliżu owej ciągłości pamięci.Choć może nie tylko ciągłości pamięci, ale tez ciągłości pewnej wiedzy, odruchów, reaktywności - w tym także nabytych fobii, czy nałogów. Jestem tym, co jest jakoś stałe. Jak coś jest skrajnie zmienne i iluzoryczne, to tego nie ma, więc to nie jest "ja".
Z drugiej strony owa stałość pamięci, odruchów, wiedzy nie jest absolutna. Po pierwsze wciąż się ubogaca o nowe elementy. Po drugie wspomnienia się zacierają. Jest tu jednak cały czas pewna ciągłość.

Zastanawia mnie jednak, jak to jest z "ja" osób, które doznały nagłej amnezji. Potem np. nie poznają najbliższych, nie pamiętają historii swojego życia. To tak, jakby dostały nowe "ja"... :think:

W ogóle przypadek ludzi z amnezję jest chyba pewną zagwozdką dla chrześcijańskich teologów. Które "ja" osądzi na koniec Bóg - to przed, czy po amnezji?...
A osobowość takich ludzi potrafi się czasem bardzo mocno zmienić, ich czyny, motywacje też. Trudny problem... :think:

szaryobywatel

Co to znaczy że czymś "jesteś"?

Michał Dyszyński

szaryobywatel

Michał Dyszyński

szaryobywatel

Michał Dyszyński

szaryobywatel

Michał Dyszyński

szaryobywatel

Oczywiście miałem na myśli "ja" ogólne.

Michał Dyszyński