ŚFiNiA

wujzboj

Obiekty o sprzecznych CECHACH nie istnieją, bo temu, co jest chaotyczne, nie da się przypisać cech. (Można co najwyżej przypisywać cechy populacji obiektów, które zachowują się według pewnego rozkładu prawdopodobieństwa.) Ale nie oznacza to, że nie istnieją OBIEKTY, którym nie da się przypisać niesprzecznych cech! W pierwszym zdaniu akcent jest na CECHY, w drugim - na OBIEKTY.

Michał Dyszyński

Nie wiem czy prawidlowo Cie zrozumialem...
Bo ja to chyba widzę ogolnie inaczej.

Michał Dyszyński

Wracając do tego chaosu...
Po zastanowieniu dochodzę jednak do wniosku, że tłumaczenie sprzeczności chaosem ma dość istotną wadę (choć są też argumenty z takim podejściem) - wynika ona z tego, że wg mnie pojęcia mają swoje NATURALNE SIEDLISKO POWSTAWANIA, czyli jakby obszar z którego powstały i do którego dążą.
Chaos - jako pojęcie - dąży do łączenia opisu ze znaczną ilościa elementów i brakiem jakiegokolwiek uporządkowania. Sugeruje wręcz "ogólną niemoc" w porządkowaniu problemu.
W przypadku typowej sprzeczności mamy sytuację, gdy np. tylko jeden element nie pasuje do zbioru, albo tylko jedna cecha wymyka się dotychczasowemu opisowi. I choć -faktycznie - nieadekwatność owej cechy, jest poczynieniem jakiegoś kroku w kierunku chaosu, to jednak ogólny obraz jest taki, że mamy wszystko dobrze uporządkowane i np. tylko jeden wyjątek od reguły (który z resztą często można zaadoptować do porządku modyfikując sam opis).
Tak więc mówienie tu o chaosie, wiąże się z wprowadzeniem myślenia na złą drogę - sugeruje absolutny brak reguł.
Chciałem tu zwrócić uwagę, ze sprzeczność - właśnie rozumiana jako konkretny wyjątek od dotychczasowej reguły - może mieć wymiar wysoce pozytywny, pobudzdający do stworzenia lepszego opisu, dający nam w efekcie lepsze "uporządkowanie". Całe myślenie opiera się właśnie na operowaniu grą elementów stałych i (pojedynczo, lub w niewielkich grupach) analizowanie sprzeczności - wyjątków od reguł. Mówienie tu o chaosie, wydaje mi się wystrzeleniem ze zbyt grubego działa.

Wuk.

"Czystym" przypadkiem zgodności jest tautologia logiczna, która z konieczności zawsze jest prawdziwa. Przeciwnie do tego sprzeczność nigdy nie jest prawdziwa. Jedna i druga określają zatem granice warunków prawdziwości zdań. Tautologia ma "deficyt" prawdy, bo jest nieinformująca i sprzeczność ma "deficyt" prawdy, bo również jest nieinformująca. Jednak powody tego deficytu są w obu wypadkach różne.
Tyle rozumiem.

Michał Dyszyński

Wuk.

Michał Dyszyński

Wuk.

Michał Dyszyński

Wuk.

Noworodki mają zdolność identyfikowania piersi matki. Wiedzą, że pierś matki jest piersią matki a nie np. kamieniem. Tak samo jak psy, koty i inne takie. Tu nie ma nawet poziomu języka przedmiotowego, ale przeciez mozna taki poziom sobie zbudować i metapoziom, na którym będzie już Pańska definicja. Ale prawomocność definicji bierze się z tego niejęzykowego, noworodkowego poziomu patrz. A. Tarski: "O pojęciu prawdy w językach nauk dedukcyjnych".

Michał Dyszyński

Wuk.

Michał Dyszyński

Wuk.

Dajcie spokój.
Czy prawda zaczyna istnieć dopiero po zdefiniowaniu?
Co ma definicja do desygnatu definicji?
Od kiedy poznanie zmienia coś w przedmiocie?
Tarski w grobie się przewraca.
Od kiedy teoria typów jest fantazją?
Od kiedy rozumowanie przez analogię proporcjonalności jest niesprawne?
Rozumowanie ze średnim terminem analogicznym jest logicznie sprawne (por. dowód w: J. Bocheński "O analogii").
Nie chodzi o to, czy noworodek dysponuje definicją, tylko czy jego działanie spełnia tą definicję. Nie chodzi o żadne idee tylko o działanie. Nie ma "pojęć bujających w powietrzu".

Michał Dyszyński

Wuk.

Język (etniczny lub przedmiotowy) dotyczy TYLKO konkretnych przypadków. Innych przypadków zresztą nie ma. Tautologia ma sens w każdym języku, co jest warunkiem sformułowania samego języka. To jest zupełnie jednoznaczne: def. tautologii: x<->x, gdzie x=cokolwiek np. noworodek, uczucie sytości, itd. Nie rozumiem w czym problem. Tautologia zrelatywizowana do systemu pojęciowego? Żarty! Myli Pan rzecz z nazwą rzeczy. Moja litania problemów pokazuje, co Pan kładzie przyjmując takie dziwadło.
Rzeczywiście, chyba wyrosłem z dziecinnej potrzeby konfrontowania własnej niewiedzy z niewiedzą innych. "Ilekroć poszedłem do ludzi, mniejszym wróciłem człowiekiem" mawia mędrzec.

Michał Dyszyński

Wuk.

Michał Dyszyński

Eremita

Łoj tam, tak mu się chlapnęło, że zawsze :mrgreen:

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Na poczatku cytat z wątku o wszechmocy
http://www.sfinia.fora.pl/filozofia,4/wszechmoc-jako-zdolnosc-do-tego-co-nielogiczne,2837-200.html#64879 . Uważam, że moja odpowiedź bardziej geograficznie pasuje pod tym tematem wątku, więc ją tu umieszczam,

wujzboj

Michał Dyszyński

wujzboj

Każde dwa stany są sprzeczne w tym znaczeniu. To jest spojrzenie na sprzeczność w świecie niesprzecznym: ponieważ świat jest uporządkowany, możemy znajdować w nim podobieństwa, definiować własności i za ich pomocą - obiekty. Do tego celu możemy użyć kryterium unikania sprzeczności, mówiącego, że każdą sytuację można dostatecznie dokładnie opisać za pomocą takich obiektów, że każdy z nich można z kolei w pełni (czyli w każdym interesującym nas kontekście sytuacyjnym) opisać zbiorem takich własności, że dla każdej z tych wartości X albo prawdziwe jest, że obiekt X posiada, albo, że obiekt X nie posiada.

Drugie spojrzenie na sprzeczność wychodzi od momentu, w którym kryterium unikania sprzeczności zostało (hipotetycznie) złamane: oto mamy istotną sytuację, której nie da się opisać za pomocą niesprzecznych obiektów. Oznacza to, że jakiś istotny aspekt naszej sytuacji jest niemożliwy do kontrolowania, te same informacje i założenia prowadzą bowiem, w zależności od drogi rozumowania, raz do jakiegoś wniosku, a inny raz - do zaprzeczenia tegoż wniosku. Taki stan rzeczy oznacza, że obszar rzeczywistości, w którym pojawiła się ta sytuacja, jest niemożliwy do uporządkowania. Czyli, że jest on chaotyczny.