ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Kto kiedyś grywał na komputerze w gry z postaciami (nie np. w szachy, bo to inna kategoria), ten zna ten efekt, że postać eksplorują cyfrowy świat spotyka na swojej drodze różne obiekty. Dla gracza są to obiekty "istniejące", on powie koledze grającemu w ową grę np.: słuchaj, musisz nacisnąć taki przycisk, bo tam "jest" takie przejście do następnego poziomu.
Od strony umysłu obiekty w grach komputerowych "są", "istnieją" prawie na równi z obiektami "realnego świata". A przecież są owe byty sztucznie wykreowane.
Warto się zastanowić, dlaczego o tych obiektach powiemy, że "są"?
- Odpowiedź nie jest trudna - są, bo objawiają się w miejscach i sytuacjach, w których je OCZEKUJEMY i objawiają się TRWALE. Istnienie w swojej głównej masie znaczeniowej, to po prostu zgodność za jakąś formą oczekiwań.
Jak powstają oczekiwania, które w umyśle potem utworzą koncepcję istnienia?
- Przede wszystkim z POWTARZALNOŚCI. Gdy widzimy jakiś kształt, a ten kształt nie znika nam z widoku, to odrzucamy konkurencyjną wobec istnienia kształtu hipotezę, mówiącą o tym, że nam się zdaje, że to jakiś omam. Istnienie wiąże się z powtarzalnością pewnych doznań. W grze komputerowej działa to tak samo - wchodząc w grze wirtualnie do wirtualnego pokoju, w którym programiści zaprojektowali wirtualny stół, odbieramy ów stół jako istniejacy, bo poruszając się po przestrzeni gry, wciąż ten stół nam się pojawia w widoku w oczekiwanych miejscach - w tym właśnie wirtualnym pokoju.

Wracając do realnego świata - gdyby w jakimś miejscu pojawiał się notorycznie omam - zjawa. To nawet nie wierząc w jej realność, w końcu zaczęlibyśmy mówię "tam JEST omam". Czyli właściwie omam też jakoś "jest". Jeśliby omam pojawiał z absolutną przewidywalnością i regularnością, powiedzielibyśmy w końcu o nim, że on "realnie istnieje" - bo w końcu się objawia tak samo, jak wszystko inne.
Te refleksje trochę ilustrują to, jak bardzo nasza intuicja realności jest płynna, jak silnie życzeniowe jest to przekonanie, że "gdzieś tam" rzeczy "są realnie". Praktycznie to nie wiemy, czy coś jest realne, czy tylko - jawiąc się jako coś trwałego i przewidywalnego, zgodnego z doświadczeniami i oczekiwaniami - my odnosimy takie wrażenie.
A skoro tak, to można wykonać następny krok myślowy - zapytać się siebie: czy, skoro owa intuicja pojawia się bardzo sugestywnie w sytuacjach, gdy wiemy o jej nierealności, to może w ogóle ona nie jest taka absolutna?...
- Może w ogóle można sobie darować dopełnienie myślowe tych doznań świata do postaci "realne istnienie"?...
Taką operację myślowo można wykonać, zachowując przy tym wszystkie atrybuty zdrowego rozsądku i dotychczasowego kontaktu ze światem. Możemy mieć dalej niezachwiane przeświadczenie, że spotykane blisko naszego domu drzewo jest drzewem trwałym, nie znikającym, nie dającym się dowolnie kształtować mocą umysłu. Ograniczenia dalej będą działały, choć do nich nie będziemy dowiązywali tej dodatkowej cechy "realności". Przy czym nie chciałbym, aby ktoś to moje nie dowiązywanie cechy realności od razu traktował jak zaprzeczenie jej i odbierał ją jako "nierealność". Raczej myślowo chcę się zatrzymać w połowie drogi - tzn. nie dodawać bytom świata realności, a dalej pozostać na gruncie agnostycznym. Ten agnostycyzm będzie oznaczał OGRANICZENIE SIĘ WYŁĄCZNIE DO TEGO, CO STWIERDZALNE. Zatem dalej będę uważał, że drzewo przed moim domem nie znika, ani nie daje się samą mocą myśli zamieniać w żabę, tylko że rezygnuję z mówienia/myślenia o tym drzewie "bo jest realne", lecz poprzestaję na samej konstatacji trwałości, przewidywalności (drzewo zawsze jest tam, gdzie go się spodziewam). Mamy więc dalej coś w rodzaju "realizmu metodologicznego", choć już bez "realizmu ontologicznego", czyli bez postulowania czegoś w stylu: "rzeczy są realne, bo są i istnieją", albo drzewo jest realne, bo istnieje naprawdę".
Czy stół w wirtualnym pokoju gry komputerowej istnieje nie naprawdę?...
W tym sensie, że - PRZY ZACHOWANIU REGUŁ GRY - spotykamy go zawsze w owym pokoju wirtualnym, on przecież istnieje jakoś naprawdę.

mat

Michał Dyszyński

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 53 tematy

Michał Dyszyński

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 53 tematy

Z tego co zauważyłem, to nie przestawiasz żadnych alternatyw, a jedynie zadajesz pytania, na które odpowiedzi łatwo udzielić za pomocą teorii, którą wcześniej przestawiałem. Oczywiście, honor ci nie pozwala tego zaakceptować, więc ponawiasz pytania, a mnie próbujesz zdyskredytować
Jakie to dojrzałe Michale...

Michał Dyszyński

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 53 tematy

Michał Dyszyński

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 53 tematy

Michał Dyszyński

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 53 tematy

Twoje własne ego jest meritum praktycznie każdego twojego posta, na to właśnie chciałem zwrócić uwagę. Temat już oklepany, pytania dawno zaadresowane, ale ty lansujesz się na gwiazdę udając, że odkrywasz Amerykę.

towarzyski.pelikan

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 53 tematy

Wiesz o temacie tyle, co o kształcie Ziemi. Gdybyśmy potraktowali Ziemię analogicznie do istnienia, to ja wielokrotnie tłumaczyłem, że Ziemia jest sferą, a Michał uparcie twierdzi, że jego doświadczenie mówi co innego. Po czym rozpoczyna temat w rodzaju, "a co jeśli Ziemia nie jest płaska?".
Naprawdę, nie ma powodów do dumy, kiedy widzisz kogoś próbującego obrać ziemniaki łyżką, tylko dlatego, że duma mu nie pozwala użyć skrobaczki.

Michał Dyszyński

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 53 tematy

Michał Dyszyński

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 53 tematy

No! Uważaj sobie

.