ISTNIEJE - ŚFiNiA

ŚFiNiA
ŚFiNiA - Światopoglądowe, Filozoficzne, Naukowe i Artystyczne forum - bez cenzury, regulamin promuje racjonalną i rzeczową dyskusję i ułatwia ucinanie demagogii. Forum założone przez Wuja Zbója.

FAQ

Szukaj

Użytkownicy

Grupy

Galerie

Rejestracja

Profil

Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości

Zaloguj

ISTNIEJE
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3 ... 22, 23, 24 ... 85, 86, 87 Następny

Forum ŚFiNiA Strona Główna -> Filozofia

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Autor

Wiadomość

Michał Dyszyński
Bloger na Kretowisku

Dołączył: 04 Gru 2005
Posty: 33893
Przeczytał: 57 tematów

Skąd: Warszawa
Płeć: Mężczyzna

Wysłany: Śro 19:19, 30 Sty 2019 Temat postu:

lucek napisał:

Cytat:

powraca skokiem do punktu wyjścia.

bo nie dostrzegasz jego znaczenia :wink:

Dyskusje biorą się stąd, że każdy coś tam ma w swojej głowie. Potem próbuje to "sprzedać" innym uczestnikom dyskusji. Tamci uczestnicy oczywiście mają w swoich głowach inne przekonania, schematy rozumowań - w końcu nie jesteśmy swoimi umysłowymi klonami. Do tej pory wszystko by "grało", ale...
ale oczywiście z faktu róznice zapatrywań w głowach pojawiają się rozdźwięki w spojrzeniu na sprawę. I teraz, widząc te różnice, mamy cały wachlarz reakcji:
- jak tamten śmiał uważać inaczej!!! :fight:

- jak tamten w ogóle neguje coś, co przecież ja widzę jako oczywistość!!! :fight:

- tylko głupcy nie przyznają mi racji, bo przecież to ja wszystko wiem najlepiej, więc mam prawo nazywać głupcem, kłamcą, czy kim tam jeszcze kogoś, kto ośmielił się nie podzielać moje zdania!!! :fight:

choć pewnie można też i tak: Cóż, nie porozumieliśmy się - może różnice między nami są zbyt duże, może trzeba by więcej wysiłku poszukiwania wspólnoty myśli. Ale że przecież nikt nie jest wyróżnioną strona w tym układzie, nie powinniśmy od razu różnic w poglądach interpretować na zasadzie absolutyzowania swojego stanowiska względem stanowisk konkurencyjnych. W każdym razie nie mam prawa wywyższać siebie, mogę spróbować jeszcze raz wytłumaczyć lepiej własne stanowisko, jeszcze raz zastanowić się nad tym, co inni próbuja mi przekazać, ale jednak najczęściej nie ma tu uzasadnienia dla rzucania arbitralnych oskarżeń, obrażania (się) itp.
To ostatnie podejście jest mało popularne, bo wymaga cierpliwości, wyrozumiałości, nie wywyższania się. To podejście dla nielicznych. Ja uważam, że tylko dla prawdziwej elity intelektualnej - bo u podstaw takiego stanowiska leży doświadczenia BARDZO WIELU ZMIAN POGLĄDÓW W PRZESZŁOŚCI, pamięć tego, że wiele z tego, co się kiedyś traktowało za oczywiste, oczywistym wcale ostatecznie nie było, że człowiek wciąż się uczy, wciąż powinien być gotowy na weryfikowanie własnych poglądów i ewentualne ich korekty. Taką historię wielu prób, zmian, dopasowań mają ci, którzy naprawdę "zęby zjedli" na szukaniu prawdy, sensu, uczciwości intelektualnej. Można to też nazwać pokorą intelektualną, czyli po prostu wyciągnięciem wniosku, że skoro już np. tysiąc razy rzeczy okazywały się ostatecznie innymi, niż wiedzieliśmy je na początku, to z dużym prawdopodobieństwem ta sytuacja może się powtórzyć. Zatem upierać się na zabój przy jakimś aktualnym poglądzie, obrzucanie innych oskarżeniami, bo mają inne zdanie, byłoby zwyczajnie zignorowaniem własnego doświadczenia w doskonaleniu swojej wiedzy i rozumienia. Byłoby to nieszczere U KAŻDEGO, KTO TAKI BOGATY ZASÓB DOŚWIADCZEŃ INTELEKTUALNYCH POSIADA.
Ten stan pokory jest obcy umysłom mających po prostu małe doświadczenie w zgłębianiu zagadnień trudnych, albo umysłom mataczącym - takim, które nigdy nie przyznają się do błędu (bo nawet jak ten błąd dostrzegą, to kłamią przed sobą i innymi, że wtedy uważali inaczej), nigdy nie zmieniają zdania (jak pewien gatunek wołowatych) bo poczucie "mania racji" za wszelką cenę jest u nich wyżej w hierarchii, niż uczciwość intelektualna. Takie umysły, które prowadzą same ze sobą i innymi ludźmi szczególną grę o uznanie, o pokazanie się jacy to oni są wspaniali i najmądrzejsi, ostatecznie mają bardzo utrudnioną drogę do czystej prawdy. Bo na tej drodze piętrzą się takie linie emocjonalnych zasieków w stylu - nie przyznawać się do tego, bo to narusza priorytet mojego ego - że ów człowiek sam do końca będzie miał problemy z wyjaśnieniem SOBIE co właściwie uważa za prawdę, a co odrzucił. Pokora intelektualna oczyszcza to pole nieustannej walki z samym sobą, bo pozwala pozbyć się tego wysiłku ciągłego bronienia nieperspektywicznych poglądów, tylko dlatego, że uczciwe przyznanie się do błędu za bardzo kogoś boli. Dlatego twierdzę, że pokora intelektualna jest dla elit - nie tylko intelektu, ale ogólnej dojrzałości (w tym emocjonalnej).