ISTNIEJE - ŚFiNiA

ŚFiNiA
ŚFiNiA - Światopoglądowe, Filozoficzne, Naukowe i Artystyczne forum - bez cenzury, regulamin promuje racjonalną i rzeczową dyskusję i ułatwia ucinanie demagogii. Forum założone przez Wuja Zbója.

FAQ

Szukaj

Użytkownicy

Grupy

Galerie

Rejestracja

Profil

Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości

Zaloguj

ISTNIEJE
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3 ... 52, 53, 54 ... 85, 86, 87 Następny

Forum ŚFiNiA Strona Główna -> Filozofia

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Autor

Wiadomość

wujzboj
Bloger na Kretowisku

Dołączył: 29 Lis 2005
Posty: 23951
Przeczytał: 0 tematów

Skąd: znad Odry
Płeć: Mężczyzna

Wysłany: Nie 22:53, 17 Mar 2019 Temat postu:

Dobra, moi kochani. Chwilowe przeziębienie jako tako zwalczyłem, pisać się już daje.

wuj napisał:

materię fizyczną wyobrazić sobie łatwo.

Semele napisał:

Jeśli łatwo wuju zboju opowiadaj :wink:

Co tu dużo opowiadać. Materia fizyczna jest tym, co materia, o której tutaj sensownie mówimy - czyli tym, co można z nią zrobić. Materia fizyczna nie jest żadnym magicznym i niepojmowalnym desygnatem, lecz jest tylko i wyłącznie pewnym własnościami naszych postrzeżeń.. I właśnie dlatego można sobie bez trudu wyobrazić wszystko, co tej materii dotyczy. OK, gdy zaczynamy mówić o obiektach materialnych określonych przez wyniki zaawansowanych badań naukowych, które to wyniki są niewątpliwie bardzo nieczytelne dla osób postronnych, wtedy "bez trudu wyobrazić sobie" jest bez wątpienia dużą przesadą. Ale jeśli obracamy się w przestrzeni naszych codziennych doświadczeń, to rzecz nie przedstawia sobą trudności, bo sprowadza się właśnie do tego, co robimy na co dzień rozumiejąc swoje czynności. Przesuwam krzesło w nowe miejsce i siadam na nim - to jest materia i mogę sobie to wyobrazić w dowolnej chwili.

wuj napisał:

istnienie Boga gwarantuje nam osiągnięcie przez nas wszystkich i każdego z nas z osobna tego wszystkiego, czego potrzebujemy jako jednostki i jako społeczność do życia w harmonii. Istnienie Boga gwarantuje nam, że wreszcie dojdziemy do życia takiego, by wciąż chciało się żyć i by nigdy się tej chęci nie żałowało. Istnienie Boga gwarantuje nam perspektywę, dla której warto było się urodzić i po drodze do której śmierć jest tylko przemijającą nieprzyjemnością, chwilową rozłąką dla tych, co jeszcze zostali, bo są to wciąż potrzebni sobie lub komuś innemu. Można w taką perspektywę nie wierzyć, bo to lub tamto. Ale wyobrazić ją sobie - żadna sztuka

Semele napisał:

Myślę, że życie w harmonii jest możliwe nawet w społeczeństwie, gdzie nie wszyscy wierzą w Boga.

Taka harmonia nie jest w ogóle możliwa w warunkach, gdy ALBO nie wszyscy z własnego wyboru w pełni ufają Bogu ALBO gdy nie istnieje Bóg (osoba posiadająca wszechmocną i wszechwiedzącą miłość do każdego). Nie jest to wtedy możliwe, gdyż nawet przy najlepszej woli i największych staraniach nie jesteśmy w stanie popełniać błędów w naszych ocenach sytuacji. Nasza wiedza jest i musi być ograniczona, wiemy i możemy wiedzieć tylko cząstkę tego, co jest nam niezbędne, i wobec tego musimy ZGADYWAĆ. To zaś MUSI prowadzić do nieporozumień, do konfliktów, do rugowania "naiwniaków"z brutalnej rzeczywistości, do przewagi sprytu i manipulacji nad uczciwością i prostolinijnością, do rozwoju technik psychotechnicznych, do przejmowania władzy przez grupy najskuteczniej stosujące takie techniko do kontrolowania społeczności, do przejmowania przez te grupy coraz bardziej zaawansowanych technologicznie środków inwigilacji, przekonywania, przymusu. W takim świecie można - jak komuś szczęście dopisze - uchować się bez większych strat, miło spędzając czas przez ileś tam dziesiątków lat, ale żyć w nim bez końca to mieć gwarantowane dowolnie tragiczne wydarzenia ma swojej drodze. Niezależnie od pozycji, jaką się dziś w tym świecie zajmuje.

Semele napisał:

Koncepcja duszy jako substancji prowadzi do niekończących się problemów ze zrozumieniem chorób umysłowych, a szczególnie chorób osobowości takich jak schizofrenia czy rozczepienie jaźni, całkowitego rozpadu osobowości zachodzącego w chorobie Alzheimera, zaburzeń neuropsychologicznych czy duszy niemowląt, nie posiadającej jeszcze zdolności do konceptualizacji. Przez całe wieki uważano, że człowiek otrzymuje duszę dopiero w momencie chrztu (obyczaj chrztu niemowląt wprowadzono po to, by je traktować jak ludzi i zapobiegać dzieciobójstwu). Inne poglądy głosiły, że dopiero w momencie pierwszego oddechu człowiek otrzymuje duszę. Pojawiają się nawet takie spekulacje w których dusza dzieli się na dwie części, świadomą i nieświadomą, są więc niejako dwie dusze, pierwsza by zadowolić zwolenników reinkarnacji, a druga by zadowolić zwolenników wiary w życie pozagrobowe. Można oczywiście wymyślić znacznie więcej dusz, ale trudno jest im nadać jakiekolwiek znaczenie egzystencjalne.

A czy ja kiedykolwiek pisałem coś o duszy? Kiedy spytałaś mnie o duszę odpowiedziałem, że nie używam tego pojęcia, bo uważam je za źle zdefiniowane, niejednoznaczne, używane w tak chaotyczny sposób, że prowadzi to tylko do konfuzji (jak ta wyrażona powyższym cytatem). Skoro więc rozmawiasz ze mną, a nie z jakimś (neo)tomistycznym teologiem, to mówmy proszę nie o duszy, lecz o świadomości. OK?

wuj napisał:

To prawda, że ateiście trudniej wychowywać dzieci. Sam także mysi szukać sensu gdzie indziej.

Ale ja przecież piszę zupełnie o czymś innym! Co tu ma do rzeczy wychowywanie dzieci? A co do sensu w życiu, to chodzi o to, by sensu tego nie marnować sobie ideologiami wyssanymi z palca, jeśli TYLKO takie mamy wyboru. Skoro wszystko "wysysamy z palca", to wysysajmy przynajmniej tak, by to nie działało PRZECIWKO nam, lecz nam POMAGAŁO. I zresztą kto wie, może właśnie O TO CHODZI, byśmy coś takiego potrafili wyssać?

Semele napisał:

Dość ciekawa wydaje mi się też zaprezentowana w książce koncepcja "siedmiu cnót ateistycznych", do których zaliczono: pokorę, empatię, odwagę, uczciwość, otwartość, hojność i wdzięczność. Niezależnie od wiary lub jej braku ważny i ciekawy jest też fragment o pięciu afirmacjach, przez które trzeba przejść w obliczu śmierci bliskiej osoby. Są to:

1. Uznanie rzeczywistości,
2. Uznanie smutku,
3. Pogodzenie się z nieznanym,
4. Uznanie i celebrowanie indywidualności,
5. Afirmowanie dalszego trwania życia.
Dale Mcgowan (red.), "Ateistyczna rodzina. Jak pomóc dzieciom odnaleźć sens życia w świecie bez Boga?"

Problem zaczyna się już od pierwszego punktu. Bo ateista WYOBRAŻA SOBIE, że jego ateizm jest "uznaniem rzeczywistości". To jest jego CZYSTA FANTAZJA, uważana przez niego z całym przekonaniem za niezbitą prawdę i prowadząca w efekcie do konieczności szkodzenia swojej własnej psychice przez poddawanie się temu, co w świecie jest dla niego złe.

____________________
PS.

Hello napisał:

Wuj wie wszystko! :rotfl:

A przynajmniej wie wszystko o części tego, co ważne , a niekiedy i tego, co nieważne :mrgreen:

Semele napisał:

Michał ja kiedyś napisałam, że wuj NIE lubi ateistów?

Niestety, tak - i to nie raz. Ale to właśnie nie jest ważne

Semele napisał:

Dlaczego nie odnoszę się zdanie po zdaniu do twoich postów? Myslenie lateralne....

Niech będzie dowolne, każde będę pochwalał jeśli tylko będzie prowadziło do tego, że będę otrzymywał odpowiedzi na moje pytania i że będę wiedział, czego te odpowiedzi dotyczą. Proszę nie ignoruj więc szczególnie tego, co specjalnie zaznaczam pracowicie na niebiesko, wybijam wielkimi literami, albo wytłuszczam. OK?