ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Wczoraj (właściwie dzisiaj w nocy) w innym wątku opisałem różnicę pomiędzy podejściem intuicyjnym, a intelektualnym. Przy okazji wyszedł na światło dzienne aspekt sprawy, który uważam za fundamentalny dla całej filozofii myśli i kontaktu osobowego. Teraz chcę mu poświęcić ten właśnie wątek, jako że na własny wątek sprawa, wg mnie, zdecydowanie zasługuje.

Rozważmy podstawowy problem myślenia i kontaktowania się ze sobą osób - niezależnych świadomości. Każda z takich świadomości coś tam sobie na temat świata i siebie myśli, coś zrozumiała, coś uważa za prawdę. Oczywistym jest, że jak ktoś coś sobie wymyślił na jakiś temat, ma to bezpośrednio w swoim zasięgu (własna głowa), to nadaje temu priorytet względem wszystkiego co konkurencyjne. Mamy więc naturalną tendencję do wywyższania tego aktualnego, własnego sposobu opisu rzeczywistości.
Problem w tym, że inna osoba ma tu swój sposób opisu, często jakoś różny od naszego. W tle mamy więc potencjalny spór: kto ma rację?
Jak takie spory rozstrzygać?...

Do rozstrzygania sporów najlepszy jest sędzia - niezależna trzecia strona. Ale przecież owa trzecia strona, jeśli będzie też tylko osobą, może zostać uznana za tak samo subiektywną, a na pewno nie wyróżnioną do uznania kto z tych dwóch poprzednich uczestników sporu miał rację. Brakuje czegoś więcej. Czego?
Istnieje potrzeba stworzenia WSPÓLNEJ PLATFORMY TRAKTOWANIA RZECZY.
Jakimi cechami powinna się charakteryzować owa platforma, aby mogła spełnić swój cel: godzenia ujęć tworzonych przez niezależne osobowości?
- Na pewno każdej ze stron będzie musiała odebrać część jej prerogatyw/arbitralności w uznawaniu rzeczy w ramach własnego widzimisię
- Jednocześnie jednak nie powinna totalnie zrywać z rozumowaniem stron, tylko ODKRYWAĆ CZĘŚĆ WSPÓLNĄ tego rozumowania.
Taką rolę pełni właśnie INTELEKTUALNA PRZESTRZEŃ POROZUMIENIA.

Opisałem to także w poście, o którym wspominałem na początku, a który poniżej wkleję. Porusza on zagadnienie od strony porównania podejścia intuicyjnego (arbitralnego) vs intelektualnego (szukającego wspólnej części myśli).

Michał Dyszyński

Intelekt chyba jest wręcz idealnym mechanizmem budowania zgody w traktowaniu rzeczy rozumieniem przez różne podmioty/osoby.
Wynika to z jego naturalnych cech:
- z natury dystansuje się od stricte subiektywnych, osobowych aspektów - a to właśnie o to chodzi! Niestety, ale nie będzie zgody, jeśli każda ze stron wyłącznie upiera się przy swojej wizji rzeczy. To co godzi stanowiska MUSI ODBIERAĆ CZĘŚĆ ARBITRALNOŚCI stronom. Tak z natury problemu.
- Grawituje w stronę pewnej "oschłości" emocjonalnej. I to też o to chodzi - emocje trzeba okiełznać, bo one zawsze będą trzymały określoną stronę bez względu na meritum. Inaczej się nie da.
- BUDUJE NIEZALEŻNE (od emocji, pragnień wywyższenia swego) MECHANIZMY dla traktowania rzeczy - OPARTE O WSPÓLNE ZASADY. Co ciekawe buduje je tak, aby nie rozstrzygać arbitralnie sprawy na korzyść jednej ze stron (wtedy ktoś czuje się przegrany), lecz tworząc PODSTAWY do rozumowania, próbując UZGADNIAĆ PUNKT WYJŚCIA, a dopiero z tych zasad wyłonią się rozstrzygnięcia konkretnych dylematów.

Co jest alternatywą?
Wg mnie właściwie... nie ma jej! Alternatywą jest tylko spór, walka, ewentualnie wycofanie się jednej ze stron na stronę wiecznego przegranego, a drugiej na pozycję dominatora, który żelaznym swoim uporem miażdży wolę i rozumienie tego przegranego. Same intuicyjne podejścia nie budują przestrzeni porozumienia, bo nie mają do tego "materiału". Dopiero intelekt jest w stanie WYTWORZYĆ ten obszar wspólny, negocjacyjną przestrzeń, do której można sięgnąć, aby wytworzyć zgodę.