ŚFiNiA

Michał Dyszyński

W logice (na początek tej standardowej) koncepcja prawdy i fałszu opiera się rozróżnienie prawda vs fałsz.
Czym jest to rozróżnienie?
- Jest POSTULATEM DOTYCZĄCYM MOŻLIWOŚCI KLASYFIKOWANIA ROZPOZNAŃ.
Po prostu my ludzie - opisując coś - chcemy to robić w sposób niechaotyczny, czyli aby coś stwierdzone w pewnym miejscu, pozostawało takim samym w innymi miejscu.
Niestety, ten postulat, choć w swoim zakresie zastosowania słuszny, "urósł" w świadomości ludzi do pewnej iluzji dotyczącej naszej wiedzy o rzeczywistości, w istocie zakłamuje nam zrozumienie.
Bo rozróżnienie "prawda - fałsz", albo "tak - nie" jest słuszne Z DOKŁADNOŚCIĄ DO UMIEJĘTNOŚCI POSTAWIENIA PYTANIA!

Mówiąc inaczej - rzeczy nie są ani prawdziwe, ani fałszywe. To nasze myślenie o nich jest prawdziwe, albo fałszywe - jest takie z DOKŁADNOŚCIĄ DO MODELU, który stosujemy. Coś jest więc prawdziwe jeśli PYTANIE, JAKIE POSTAWIMY jest sensowne. Jeśli spytamy "czy koty miauczą?", to na takie pytanie daje się sformułować odpowiedź, która będzie miała względnie poprawną - zrozumiałą interpretację względem rozbicia na prawdę vs fałsz. Ale jeśli ktoś zada pytanie "czy koty są polifoniczne?", to do takiego pytania nie ma sensownej (zrozumiałej!) interpretacji, o co właściwie tutaj chodzi.

Tak więc ludzki dostęp do prawdy jest możliwy i poprawny TYLKO DO UMIEJĘTNOŚCI MODELOWANIA tego, o co zechcemy spytać. Rzeczy same z siebie nie są prawdziwe - to nasze modele, opisy rzeczy są prawdziwe, albo fałszywe. Ale też nie zawsze...
Jeśli mamy dwa modele opisu rzeczywistości - jeden dokładniejszy, ale bardzo skomplikowany, niemożliwy do wytłumaczenia nikomu z wyjątkiem garstki fachowców, a do tego model drugi, który być może jest mniej dokładny, w jakichś aspektach nawet nieprawidłowy, ale ogólnie dający względnie intuicyjne ujęcie problemu dostępne dla wielu ludzi, to można dyskutować, który z tych modeli jest prawdziwszy - ten bardzo trudny, ale w sumie statystycznie mało użyteczny, czy ten w jakichś aspektach mylny, ale dający dobre efekty w ogólnej komunikacji między ludźmi.
Co jest bardziej prawdą?
- to co nam coś komunikuje i jakoś tam wyjaśnia, czy to co spełni jakieś inne (np. specjalistyczne - ale też jakoś tam arbitralne, związane z rozwojem myśli ludzkiej na konkretnym etapie) kryteria?...
Ja bym się skłaniał do tezy, że prawda - jako idea powinna być raczej tym, co pomaga ludziom się komunikować, a nie czymś niedościgłym, co niewielu do czegokolwiek może posłużyć.
A pytań nieadekwatnych do problemów można stawiać nieskończenie wiele.
Czy idee są zielone?
Czy liczby mogą pączkować?
- Jeśli jakiś matematyk wymyśli teorię, w której z jednej liczby generowana jest inna, a potem do tego dołoży nazwę "pączkowanie", to pewnie od tego momentu to ostatnie pytanie da się rozstrzygnąć, z poprawną odpowiedzią na "tak". Ale wcześniej - nie wiadomo. Czyli STAN UMYSŁU, kreatywność konkretnych ludzi modyfikuje niejako "prawdę świata".
Można stawiać niezliczoną ilość pytań dotyczących świata (precyzyjniej naszych modeli świata). Te pytania są mniej, albo bardziej adekwatne do tego co zadomowiło się w umysłach ludzkości, co jest adekwatne do wiedzy, ale i praw świata (materialnego). Jest praktycznie płynne przejście od pytań, które niczego nie komunikują, których nie da się rozstrzygnąć w kontekście znanych modeli językowych, do takich w których większości ludzi zgodzi się, że są sensowne, posiadają oczywistą weryfikację w znaczeniu prawda vs fałsz.
Ale to nie świat jest "prawdziwy", jak sobie co niektórzy wyobrażają, tylko NASZA UMIEJĘTNOŚĆ OPISU ŚWIATA może być mniej, albo bardziej "prawdziwa", sensowna, spójna. Pewne modele opisu świata mogą generować pytania "od czapy", takie których prawdziwość jest nieokreślona, inne zaś budują opisy, w których daje się jakoś względnie jednoznacznie weryfikować - rozpoznawać przynajmniej sensowność samych pytań (a dalej może i odpowiedzi na nie). A w szczególności też ważne jest, na ile dadzą się te pytania umieścić w przestrzeni komunikacji między ludźmi.
Chcę tu na koniec wygłosić - chyba dość kontrowersyjną dla wielu - tezę, że właściwie 99% idei prawdy zawiera się nie tyle w tym, jaką odpowiedź (na tak, czy na nie) ktoś wygeneruje na pytanie, ale NA ILE LUDZKI UMYSŁ JEST W STANIE WYMODELOWAĆ POPRAWNIE, WYOBRAZIĆ SOBIE ODNIESIENIA, W KTÓRYCH FUNKCJONUJE DANE PYTANIE.
Czyli najpierw jest podstawa rozumowa świata, najpierw ogólna wizja co z czym miałoby razem działać, być w konfiguracji, a dopiero potem uzyskamy możliwość szukania w tym prawd jako weryfikowalnych składników komunikacji... :think:

Banjankri

Bazowo, wszystko jest prawdziwe, bo nieprawdziwe rzeczy nie istnieją. W dynamicznie zmieniającym się świecie, istnieją powtarzające się wzory. Chaos generuje symetrię, bazując na której, my organizujemy sobie życie. Poszczególne elementy naszego życia są samo-podobne, jak fraktale. Gdyby nie wolna wola, która jest logicznie niemożliwa, a praktycznie niepodważalna, problem prawdy by nie istniał. Jedynym pytaniem, na które potrzebujemy więc odpowiedzi, jest pytanie o naturę wolnej woli.

Michał Dyszyński

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri

Jan Lewandowski

Michał Dyszyński

Banjankri

Piotr Rokubungi

A panowie wiecie w ogóle, o czym piszecie? Co to jest świadomość? ;-P