ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Przy okazji dyskusji z Wujem w innym wątku wypłynęła kwestia równości ludzi. Wydaje mi się, że temat ogólnie jest ciekawy. Jest z nim związanych wiele niebanalnych pytań.
Czy na pewno idea równości ludzi jest słuszna?
- Są tu wątpliwości, bo przecież historia zna przypadki (komunizm), gdzie arbitralnie zrozumiane postulowanie równości zaowocowało uniformizacją, odmówieniem ludziom posiadania indywidualnej własności, czy wręcz wolnego wyboru. Warto zwrócić uwagę na to, że idea równości zwykle jst bardzo chętnie wykorzystywana (w szczególnej postaci) przez tyranów. Bo choć sam tyran jest oczywiście "równiejszy", to całą resztę swoich uciskanych bliźnich bardzo chętnie sprowadza do poziomu szarej masy, do postaci odczłowieczonej (w skrajnych przypadkach - jak w obozach koncentracyjnych - do zastępowania indywidualnego nazwiska numerem). Tyran - posługując sie wynaturzonym argumentem równości - będzie twierdził, ze takie odebranie ludziom indywidualności jest "dla ich dobra", bo przecież wtedy gdy jest "po równo" jest poprawnie i słusznie...

Dlatego chyba jest mieć w pamięci skrajną, patologiczną koncepcję równości, opartą o próbę zrównywania wszystkiego u ludzi (jak leci) - wiązałoby sie to ze skrajną redystrybucją dóbr (każdemu po równo), może obowiązków, wyglądu, nawet zachowań. Jest więc patologiczna równość (niezależnie od równości w jakiś sposób poprawnej, dobrej). Komunizm w praktyce dość skutecznie zdyskredytował naiwne równościowe podejście.
Oczywiście ktoś może powie, że - politycznie patrząc na sprawę - to jest jakoś nieuczciwe wobec środowisk równościowych, które są "rozsądne" i nie będą nigdy posuwać się do skrajności. Ale ja - nie oskarżając imiennie nikogo - trochę wątpię w ów rozsądek uzyskany tak z góry, bo ktoś chce, jako że jednak historyczne przykłady przesady w dążeniu do równości skądś się wzięły, ktoś w ten sposób pomyślał. Trzeba więc przyjąć, iż istnieje znaczące prawdopodobieństwo, że ktoś inny również zabrnie w tę, lub podobną, ścieżkę.
W moim przekonaniu należałoby raczej spytać O JAKĄ (!) RÓWNOŚĆ chodzi, a nie po prostu CZY równość i wszystko wiadomo.
Oczywiście z drugiej strony trudno nie dostrzegać idei równości ludzi jako pewnego podstawowego postulatu etycznego. Jeśli jakiejś podstawowej równości (wobec prawa, w godności ludzkiej) nie zapostulujemy, to właściwie niemal każda sensowna etyka się sypie. Nie sposób bowiem bez nadrzędneogo postulatu równości, znaleźć argument wobec kogoś, kto bedzie się upierał, że jemu należy się szczególna działka, pozycja, przywilej z racji jego pochodzenia, wzrostu, zarostu, czy koloru oczu. Jeśli etyka w ogóle ma być, to jest ona skorelowana z ideą równości. Jeśli dopuścimy, że ktokolwiek ma prawo panowania nad innymi ludźmi tylko dlatego, że spełnił jakie - w sumie zawsze arbitralne - kryterium, to znowu wylądujemy w obszarze tyranii.

Ale innym ciekawym pytaniem z tym związanym jest: czy ludzie aby na pewno chcą równości?
Bo jak się patrzy na zachowania ludzkie (ale i zwierzęce), to widać w nich wyraźne pragnienie wyróżniania się. Oczywiście nie u wszystkich jednakowo, ale u części na pewno. I chyba trzeba przyznać, ze w bardzo wielu przypadkach owa chęć wychodzi na dobre nie tylko temu, kto się chce wyróżnić, ale i innym ludziom. To dzięki owej chęci powstają jakże często użyteczne wynalazki, przełomowe koncepcje myślowe, dokonuje się postęp.
Jak się zestawi te dwa przeciwstawne bieguny problemu równości, to dość jasno wychodzi, że sensownie jest pytać wyłącznie o kształt, postać tej sensownej równoścu, a nie postulować równość "w cały świat". Bo niewłaściwie rozumiana równość tylko ludziom przynosi szkody. Przynajmniej tak mi się to widzi... :think:

Michał Dyszyński

Z równością, jako postulatem do realizacji, jest tak naprawdę jeszcze jeden podstawowy problem:w zdecydowanej większości sytuacji w pełni skuteczne jest jedynie równanie w dół!

Dobrze widać ten problem w dydaktyce, wychowaniu. Szkoły i programy wychowawcze nastawione na równość w większości bazują na tym, aby pacyfikować ambitnych, zdolniejszych. Bo wyciąganie z zapóźnienia uczniów mało zdolnych, czy w inny sposób upośledzonych, jest żmudne, kosztowne i skutkuje dość ograniczonymi efektami. Za to zniechęcanie do wykazywania się przez tych zdolnych jest relatywnie proste. Efektem jest to, że np. dla zdecydowanej większości zdolnych uczniów pobyt w typowej polskiej szkole (nie tylko polskiej) jest torturą. Ostatnio coraz więcej się na ten temat pisze.

Zrównywanie na płaszczyźnie ekonomicznej też najskuteczniej wychodzi dla opcji w dół. Nieźle szło to komunistom, którzy skuteczne zniechęcali większość społeczeństwa do innowacyjności i ambicji.

Jak wprowadzać idee równości, aby nie wpakować się w owo równanie w dół?...
Wg mnie to trudna sprawa. :cry:

Michał Dyszyński

Wg mnie istnieje kilka zupełnie ogólnych, podstawowych zasad myśli. Odkrywam je sobie dość żmudnie. Jedną z najważniejszych byłaby:
mogę (sobie) powiedzieć, że wiem o czym mówię, dopiero wtedy, gdy daną rzecz potrafię - względnie jednoznacznie - ZDEFINIOWAĆ.

Z definicją równości ludzi ja osobiście mam dość podstawowy problem - jak ją sensownie zdefiniować? A jeśli mi się to nie uda, to nie będę mógł przyznać sobie prawa do dyskutowania w pełni logicznego, sensownego, niesprzecznego - co najwyżej będą to luźne uwagi, impresje, taki etap przygotowawczy do prawdziwego myślenia.
Bo co to znaczy, że "ludzie są sobie równi"?
- Czy mają takie same możliwości? - w sposób oczywisty ludzie równych (takich samych) możliwości NIE mają!
- Czy mają takie same "prawa dostępu"? - te są w dużym stopniu powiązane z możliwościami, bo prawo do czegoś bez możliwości działania w jakimś kierunku, jest puste, więc takich praw ludzie w sposób oczywisty NIE mają!
Czy mają takie same obowiązki? - też NIE, bo dzieci mają inne obowiązki, osoby obarczone rodziną inne, ludzie odpowiedzialni za jakiś odcinek pracy, działalności inne itp.

Właściwie za co bym się myślowo nie wziął, to ludzie nie są w tym równi - różnią się pod wieloma względami.

Równość ludzi postulowana, potencjalna
Jedyne chyba co można by tu "ugrać" w sensie określenia równości dla ludzi, to jakaś równość w godności ludzkiej, postulowana, potencjalna, skojarzona z wartościami duchowymi - człowieczeństwem (niezbywalnym), etyką, życiem. To dość nieokreślona kategoria. Ale chyba ważna kategoria.
Chyba jakoś POSTULUJEMY, że ludzi nie należy traktować w kategorii lepszy - gorszy jakoś tak ogólnie, tak w całkowitej ocenie.
Wynikałaby z tego niewątpliwie RÓWNOŚĆ WOBEC PRAWA, wolność wyrażąnia swojej opinii, ogólnie wolność polityczna. I pewnie chcielibyśmy, aby nie było wielkich różnic w ludzkim cierpieniu i radości. Bo chyba nie o to by chodziło, aby zrównać wszystkich absolutnie do jednego poziomu, jako że oznaczałoby to zaprzeczenie wolności - w szczególności wolności wyboru.[/b]

Ale to wszystko są jakieś takie pierwociny definicji, ogólniki. Nie mamy chyba więc za bardzo prawa mówić (sobie), że wiem czym właściwie jest idea równości ludzi.

wujzboj

Równość polega na tym, każdy człowiek powinien mieć podobne szanse znalezienia i zrealizowania takiego stylu życia, jaki jest do jego indywidualnych cech najbardziej dopasowany.

To równość szans samo-realizacji, a nie - równość możliwości, praw, czy obowiązków.

Ta równość pociąga za sobą równość w godności, równość wobec prawa, wolność wyrażania swojej opinii, wolność polityczną, brak systematycznych różnic w cierpieniu i radości.

Michał Dyszyński

wujzboj

"Powinien mieć" rozumiem w sensie społecznym: społeczeństwo powinno stwarzać warunki umożliwiające to.

Nie chodzi o jakieś wyrafinowane pomiary i optymizacje. Chodzi o rzeczy zupełnie podstawowe, które dopasowują się w praniu. Gołym okiem widać na przykład, że pochodzenie społeczne ma gigantyczny wpływ na możliwości kształcenia się.

Nie zawsze szczegóły są łatwe w realizacji. Na przykład, kobiety są problemem dla pracodawcy, bo zachodzą w ciążę. Tutaj potrzebne jest rozwiązanie systemowe, biorące pod uwagę interesy obu stron. Rozwiązanie może na przykład dopuszczać dofinansowanie ze strony państwa. Dofinansowanie na poziomie wyrównującym dochody oraz rekompensującym straty pracodawcy związane z blokadą etatu czy z koniecznością zatrudnienia zastępcy na czas określony.

Co do stylu życia: on się zmienia i ma prawo się zmieniać. Ty go sam określasz. Społeczeństwo ma zagwarantować, że i ty i ja będziemy mieli podobne szanse zadowalającego nas dostosowania się do takich zmian.

Michał Dyszyński

Tak dla zamieszania myśłowego - jak równość, to równość, czyli na całego. Oto mój radosny koncept pseudo politycznego manifestu idiotrównościowego:
Żądamy równego czasu antenowego w radiu dla niemowów!
Żądamy takiego przeliczania wyników sportowych, aby słabsi i wolniejsi też mogli zajmować pierwsze miejsca! Dość sportowej tyranii tylko sprawnych!!
Żądamy przymusowego przekarmienia szczupłych - dość denerwowania otyłych ładnym wyglądem przez szczuplaków!!!
Żądamy prawa do małżeństwa dla ludzi i ich ulubionych maskotek i zwierząt domowych! Jak długo jeszcze czyjeś uczucia do maskotki i ukochanego psa będą dyskryminowane!!!
Żądamy prawa osób o niskim IQ do zajmowania stanowisk profesorskich na uniwersytetach i w grupach badawczych. Dość tyranii mądrali!!!
Coś trzeba zrobić z niesprawiedliwą dyskryminacją łobuzów i drani. To, że ktoś ma wredny charakter nie powinno być powodem nie lubienia go, czy izolowania od grup towarzyskich. Żądamy obowiązkowego uznania praw ludzi obleśnych, głupich, zachowujących się ordynarnie, czy wstrętnych. To też są ludzie! Nie zapominajmy o ich prawach!!!

Na poważnie. Patrząc czysto "logicznie" na sprawę dowolny aspekt życia i działalności można rozpatrzeć w kontekście równościowym. Jakakolwiek odmienność jednej osoby od drugiej, jednej aktywności ludzkiej od innej, może być ustawiona w kontekście "czy tu jest równo?" Kwestią odpowiedniej agitacji jest przekonanie społeczeństwa, że jakiś konkretny aspekt jest rzeczywiście warty zajęcia się nim.

I moja teza:
Nie jest łatwe odróżnienie aspektu równościowego wprowadzającego ład w życie społeczne, od pustego mieszania w emocjach pod pozorem "równości".

istota · Dołączył: 10 Sty 2015 Posty: 194 Przeczytał: 0 tematów

Michał Dyszyński

wujzboj

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Michał Dyszyński

Semele

Myślę, że Marks wierzył w to , że nie będzie biedaków.

Jak każdy dostanie to co potrzebuje, będzie tak zadowolony, że już nie zaćpa nie zapiję ;-)

.

Z drugiej strony na Ziemi jest już tyle dobra , że wszyscy powinni być zaspokojeni. W sensie materialnym oczywiście.

Są rzeczy , których nie da się kupić i to już jest poza tematem naszej dyskusji;-)

Przynajmniej dzisiaj