ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Od paru lat moje rozważania filozoficzne na temat ludzkości i oceny życia są powiązane z pewną hipotezą, której nigdzie nie przedstawiałem a dzisiaj właśnie chciałem to zrobić. Nazwę tę hipotezę właśnie "hipotezą uzupełniania się".
Hipoteza uzupełniania się ma wyraźny wymiar religijno - światopoglądowy, ale też może być rozważana na poziomie czysto społecznych i dlatego opisuję ją w dziale filozofia, a nie w dziale apologetycznym.
Hipoteza uzupełniania się może funkcjonować na różnych poziomach intepretacji - od najbardziej ogólnego, do dość praktycznego, społecznego. Spróbuje zaprezentować ją w tych różnych znaczeniach.

Sformułowanie hipotezy uzupełniania w wymiarze najbardziej ogólnym.
Każdy byt jest w pewnym sensie ograniczony swoją określonością - im bardziej byt jest określony, tym bardziej nie może być inny niż jest, więc dopiero inny byt, odmienny od tego pierwszego, jest w stanie zapełniać braki owego pierwszego bytu.

Hipoteza uzupełniania na poziomie społecznym
W ludzkiej społeczności potrzebne ("potrzebne" w znaczeniu stymulujące rozwój) są jednostki na różnych poziomach rozwoju - nie tylko najmądrzejsi, najsilniejsi, najbardziej zintegrowani, lecz nawet ci, którzy potrzebują pomocy, wsparcia. Dzięki tym słabym, silni mają cel, realizują się, a także doskonalą. Bez istnienia w społeczności jednostek z defektami, społeczność "zapadłaby się" blokując się na zafiksowanych poziomach rozwoju, bo tylko rozwiązywania problemów daje impuls do rozwoju.

Hipoteza uzupełniania w kontekście rozwoju intelektu
Intelekt pojedynczej osoby nie jest w stanie przetestować wszelkich możliwych opcji. Dzięki rozczłonkowaniu zadań na różne osoby, skupiające się na innych, często przeciwstawnych opcjach problemu, dochodzi do rozwiązywania owego problemu "szerokim frontem", niejako przetwarzaniem równoległym umysłów.

Hipoteza uzupełniania w kontekście religijnym
Bóg jest bytem doskonałym, a przez to...
potrzebuje istot niedoskonałych (np. ludzi) bo tylko działając w tym co niedoskonałe Bóg może swojemu istnieniu nadać sens. Swoją niedoskonałością człowiek uzupełnia doskonałość Boga, powodując, że ta ostatnia nie jest pustą deklaracją, lecz czymś potwierdzonym w działaniu.

Hipoteza uzupełniania w kontekście emocjonalnym
Na poziomie emocjonalnym hipoteza uzupełniania jest dość dobrze ilustrowana przez podział na część męską i żeńską ludzkości, zwykle związaną z rozdzieleniem postaw na bardziej emocjonalne (przypisywane kobietom) i bardziej zdystansowane - intelektualne (wiązane z mężczyznami, choć nie musi to być ścisła reguła). Jednocześnie ludzkość dzieli postawy emocjonalne w kontekście społecznym - od osób bardziej skupionych na życiu społecznym (tradycyjnie to kobiety są bardziej towarzyskie), vs tych skupionych na zadaniach i technologii (częściej mężczyźni). Dopiero złożenie wielu takich postaw w całość daje pozytywny efekt, co objawia się bardziej harmonijnym funkcjonowaniem par małżeńskich niż samotników życiowych. Bo zarówno rozdzielenie ról (a z nimi szansa do większego skupienia się na wybranych rolach) jak i ich przeciwstawność - uzupełnianie się dają efekt pozytywny.

Andy72

W zasadzie tak ale,..

Michał Dyszyński

Andy72

Ja wychodzę z tego tak:
Bóg nie jest samotnikiem jak Allach, jest Trójca, doskonała wspólnota osób, Tajemnica Trójcy jest tak wzniosła że jest jak ocean który chcielibysmy wlać do dołka w piachu.
Bóg chce się podzielić MIłością Trójcy z osobami, które mogłyby nie być.
A jak wymyśłił to sam sprawił, ze te osoby bardzo potrzebuje.

Michał Dyszyński

Andy72

[quote="Michał Dyszyński"]