ŚFiNiA

Marcin Kotasiński

Tak masz rację, ale racja jest także wyżej. Zauważasz, że Ideał może wystąpić w swojej czystości i jako taki jest chciany – Prawda dawana bez skrępowania i z uprzejmością, serdeczność, itd. A potrafi też zostać użyty do niecnych celów, ażeby zwabić kogoś do fałszu. Tutaj też pojawia się światło w tunelu – jak to rozpoznać.

Owo „na czuja” to proces poznawania Ideału, a to rozwija się w całym życiu, bo w każdym doświadczeniu w całym życiu szukamy czegoś lepszego (idealniejszego) na czuja. W każdym doświadczeniu spotykamy Ideał zmieszany z czymś nieidealnym. Z tego wybieramy. Jeśli wybieramy „na czuja”, czyli w istocie to, co czujemy, że jest dla nas prawdziwe, dobre – odpowiednie. To wybieramy Ideał i udaje nam się ominąć to, co nieidealne, bo również „na czuja” widzimy, że występuje w tym jakiś fałsz, coś nieidealnego, co zasłania się Ideałem (imituje Ideał). Poprzez całe życie, które jest wielkim szeregiem doświadczeń stopniowo przez każde doświadczenie poznajemy to jak manifestuje się i czym jest Prawda, Miłość, Wolność, etc. i ludzie mówią tak jak ty „Znam to z życia”, co znaczy tyle, że z doświadczeń znam to jak łatwo można dać wyprowadzić się na manowce jeśli się nie uważa (niska świadomość(!)) i pozwala się zwieść pozorowi prawdziwość. Czemuś, co powierzchownie, na pierwszy rzut oka wygląda idealnie, ale kiedy zachowuje się podwyższoną uwagę i wgląda w doświadczenie to okazuje się, że siedzi za tym nie-idealne. W ten sposób konkretyzuje się przez życie to, co to jest ta niesprecyzowana „fajność”, „jak ma to być”, „na czuja”. Poznaje się i stopniowo uzyskuje wyższą świadomość, uczmy się po prostu w kolei doświadczeń. Tak Świadomość (Bóg) prowadzi nas przez życie do siebie, do poznania własnego Idealizmu, który już zna.

Michał Dyszyński

Marcin Kotasiński

Prawdziwe, słuszne, odpowiednie jest to, co sprawdza się praktycznie. Jeśli dokonasz decyzji i ona będzie „działać”, umożliwi ci lepsze życie i będzie taka dla innych, to sprawdzi się. Dlatego Michale ja nie praktykuję religii, ale Prawdę. W Prawdzie odkrywam też wrażliwość (Miłość), dlatego to praktykuję. Pozbawiam się symboliki religijnej, ceremonialności i innych formalizmów na rzecz tego, co dobrze funkcjonuje. Tego, co pozwala mi znaleźć ponadgraniczne porozumienie z każdym człowiekiem niezależnie od tego w co on sobie tam kiedyś uwierzył. Tu wkracza prawdomówność, serdeczność, uprzejmość, etc. o tych rzeczach mogę powiedzieć, że są i je wytłumaczyć. O innych mówię, że mogą być zależnie od ludzkich upodobań, od tego w co kto chce się bawić w życiu jeszcze.

Michał Dyszyński

Dyskurs

Dyskurs

MD, moze wycienk mojego artykulu pomoze w kolejnym kroku poznania trudnego tematu:

[I]Although it may be tempting to employ Gandhi’s leadership as a model within the context of the contemporary global environment in which effectiveness, efficiency, and ethics are dispatched along with success and service, we must also review Gandhi’s leadership from its weak dimensions. This is not an easy task because Gandhi is shrouded in a deep myth. The best way to approach it is to construct another frame of reference for a comparison. Munshi (2010) interpreted Gandhi’s introduction to the Sermon on the Mount as absorbing its content to his heart. Winston (2002) interpreted the Sermon on the Mount predominately through the virtue of humility to not only be able to absorb new content into one’s frame of reference but to effectively mourn the elements of one’s frame of reference that no longer contribute to affirming one’s life purpose and to use self-discipline to manage this organic process while forming and nourishing life affirming relations with others based on reciprocity. Winston (2002) also pointed at the need to have integrity of desires, thoughts, emotions, feelings, and actions to promote one’s mission in life for the betterment of humanity as a collective. Gandhi was definitely a unifier of people even though he came to this conclusion after his forming years spent in South Africa. In his homeland, Gandhi believed that Hindus and Muslims could peacefully commune together side by side. Gandhi spoke on behalf of the oppressed, and used self-restraint to exercise power. Gandhi was a transformational leader who managed to inspire others to shift their thinking. Gandhi was a pragmatic visionary. Gandhi’s leadership power was coming from his moral character – yet, he exercised self-doubt and ensured that he stayed close to his followers as a selfless leader. Gandhi believed that his leadership could be materialized via human action, and he was grounded in this belief. Gandhi believed in truth not just as a moral choice but a worthy end. Johnson (2015) referred to pragmatism, which is a system of applying ethics as inquiry. It is a process of moral decision making by rejecting abstract principles and embracing ethical choices via making inquiries. Gandhi’s self-doubt supported his pragmatic approach to decision making based on his moral character. Pragmatism is philosophical in nature and moves the waves of ethical questions to the forefront forcing us to address issues through ethical perspectives. Johnson (2015) inspired us to use moral vision to test various ways of solving a dilemma by making inquiries into our frame of reference to view the dilemma through the lens of our past experiences but with an eye on new ways of solving it by being moral. So, where is the proverbial Achilles heel in Gandhi’s leadership style that made it challenging for him to reconcile his ethical stance with the ethical stance of his transforming environment and its diversified people? We will not find Gandhi’s vulnerability in his nonviolent approach to life, not will we find it in his human orientation, openness to the ideas of others, and flexibility with which Gandhi discussed social and personal issues to look at them from a different perspective. Perhaps we will find it in the demanding nature of ethical leadership (Trevino, Brown, & Hartman, 2003). Per Johnston (2015), the practice of ethical leadership is a two part process encompassing one’s moral behaviors and moral influence, especially when the style is confronted with an environment in which different stakeholders have incompatible objectives. In Gandhi’s transforming environment, there were religious groups with irreconcilable objectives. According to Dhiman (2015), Gandhi’s natural idealism and optimism may have contributed to his blindsided view of the real threat of friction grounded in religious beliefs. However, Gandhi himself provided a clue to his lack of self-reflection by indicating that he has never reflected on the words that he said in the past and his intent was not to be consistent with his past oral representations but to be consistent with his current perception of truth given the circumstances. Gandhi used the self-depicting term as “growing from truth to truth” (1957, p. xvi). Going back to Winston’s (2002) interpretation of the Sermon on the Mount, integrity is the virtue that serves as the beacon of the development of one’s moral character – the work of our lifetime. Moreover, Yukl (2008) represented that personal integrity is an attribute that allows for an efficient explanation of ethical leadership. Therefore, Gandhi’s transitional truths may have been fueled by his compromised personal integrity and his pragmatic ethical view, which according to Johnson (2015) allows for the practitioner to approach ethical issues as any other challenges in life but from the stance of full immersion in the particulars of the situation at hand and recognizing the limitations while focusing on creative solutions, controlling emotions, and recognizing that ethical dilemmas shape human character. However, Johnson (2015) also warned us that the pragmatic ethical perspective does not have moral core. Therefore, it can lead to undesired outcomes that are able to disadvantage not only the pragmatic leader but his or her followers as well. Johnson (2015) summed up that the danger with the practice of pragmatic ethical stance is associated with thinking, speaking, and acting as a fragmented person because the ethical issues are not clearly defined, and the pragmatic leader may become blindsided to all facets of the ethical dilemma he or she is confronted with. By reviewing Gandhi’s moral character traits based on the work of other authors during Gandhi’s moral character formation years in South Africa and the continuation of his moral character formation years in India as well as Gandhi’s writings, this work provides another perspective on the complex nature of challenge of Gandhi’s reconciliation of his personal ethical stance and the demands of his transforming environment. - podkreslony teks to wyraz pokory w nauce.

Michał Dyszyński

Dyskurs

Zgadzam sie z Twoja filozofia, MD. Nie istnieje jednostka, ktora posiada atrybuty prawdy czy monopol prawdy, bo prawda zalezy od kontekstu sytuacji. Gandhi rozpoznajac ten fenomen (id est zaleznosc prawdy od kontekstu) uzywal w swojej terminologii konstrukcji mentalnej prawda tranzytowa. Brzmi to dziwnie, ale pozwala nam w jakis sposob zrozumiec I odczuc dla osob, ktore praktykuja Mindfulness jak zlozone jest nasze istnienie jako najwyzsza istota w lancuchu zywnosci obdarzona inteligencjami, ktorych lista wydluza sie z dnia na dzien. Nie zauwazylam, ze Marcin napisal ten wpis w roku 2011. To dawno temu. Mogl albo dojrzez zyciowo przechodzac z archetype wojownika w meza stanu lub mogl pozostac w archetypie wojownika I postarzec sie metrycznie. Nie wiemy. Zadalam mu kilka pytan, bo jego publiczna deklaracja posiadania monopolu prawdy jest na kursie kolizyjnym z harmonijnymi stosunkami miedzyludzkimi. Po drugie, im bardziej zaprzeczami istnieniu pewnych elementow naszej ramy referencji doswiadczne zyciowych, tym bardziej beda nam o sobie przypominac. Ja bylam ochrzczona, przyjelam I Komunie Sw., Bierzmowanie - I te katolickie sakramenty sa moja rama referencji. Istota jest, ze nie przeszkadzaja mi w niczym podobnie jak nie przeszkadza mi praktyka katolicyzmu czy jakiejkolwiek religii tak daleko jak nie spotkam jakiegos "mesjasza" z parciem na zbawianie mnie przez korygowanie mnie. Jako zodiakalny Strzelec, nie przejde obok ataku na moja suwerennosc emocjonalna, fizyczna, I duchowa. Nie skrzywdze, ale wypomiwm sie chociaz mialoby to spowodowac zmiane mojej formy. Po co zyc w tyranii innych? Po co stawiac sie w sytuacji gdy opresja innych zabiera nam radosc zycia?

lucek

no, a ja z tak wielkimi intelektualistami zgodzić się nie mogę

Michał Dyszyński

lucek

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Owszem, MD. Uzywam terminu Prawda Uniwersalna przenoszona genetycznie z pokolenia na pokolenie. Podobnie jak zarodek czlowieka przechodzi wszystkie etapy ewolucji z jednokomorkowca na kolnie komorek, podobnie jest z elementami ewolucji, ktore pozwolily nam obnazyc jej bariery I przez zntropologie kulturowa zweryfikowac wersje prawdy ulegajace ikonom kultorowym. Co jest w pewnym sensie niespodziewana kwintesencja funkcji antropologii kulturowej to pilar kultury zachodniej, ktorego nikt nie kwestionowal do czasu ... az przyszla na to pora. Czy czlonkowie naszej kuturzy pozwola pilarowi odejsci I podazyc za "niosacym wode" to jest pytanie na ktore odpowiadac bdziemy my I przyszle pokolenia.

lucek

Dyskurs

Dyskusja zawsze ma sens. bo jak debatujemy to sie nie zabijamy

Jak bylo w kampanii wyborczej pani Dr. Ogorek "trzeba rozmawiac" a poniewaz rozmawiac na forum nie sp[osob, to trzeba pisac

Michał Dyszyński

Marcin Kotasiński

Cześć,

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Marcin Kotasiński

Michał