ŚFiNiA

Michał Dyszyński

To byłby taki "wstęp do teorii Boga i rzeczywistości" - rzecz dość szokująca.

Skoro prawdy to nic innego, tylko sformułowania wynikające z jakichś modeli, zaś same model - choć tworzone są z doznań - ostatecznie są niezależne, w jakimś stopniu arbitralne. To powstaje pytanie: skąd biorą się owe modele? Czy coś nimi zarządza?
Mniemania o rzeczywistości mogą byc - teoretycznie - dowolne. Można im nadawać spójność większą, bądź mniejszą. Mogą one od tej rzeczywistości odchodzić (czasem czasowo - pulsacyjnie, czasem na stałe) w stopniu większym, albo mniejszym. Mniemań o rzeczywistości jest nieskończenie razy więcej, niż rozpoznawalnych doznaniami weryfikowalnych elementów tejże rzeczywistości. Ostatecznie każde stwierdzenie o rzeczywistości (nie pytam nawet o to, czy słuszne, czy nie) jest KREACJĄ UMYSŁU. Wszystkie potencjalne kreacje umysłów pokrywają więc rzeczywistość nieskończoną liczbą "warstw", są "większe" niż owa rzeczywistość (czym by ona nie była).
Moc kreacji prawd, mniemań, stwierdzeń, odczuć, na temat rzeczywistości (i bez związku z nią) jest ostatecznie ponad rzeczywistością tak bardzo, że można by rzec, iż sama rzeczywistość względem tego natłoku ginie.
To co zostaje to nieogarniona, nieskończona, pulsująca trylonami aspektów kreacja idei.
Czy jest w tym jakaś spojność, porządek, coś nieprzekraczalnego, czy wszystkiemu można zaprzeczyć i będzie to miało moc w zasadności taką samą jak twierdzenie?
Jedynym wyróżnikiem wydaje mi się tu OCHRONA UMYSŁU JAKO TAKIEGO, swego rodzaju świętość świadomości budującej (lub mającej choćby szansę budować) owe nieskończone kreacje.

Banjankri

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Ot, „baranki”!.. Zaprawdę napisałem wam, ale wyście nie pojęli...