ŚFiNiA

Ircia

Sceptycyzm powinien polegać na nie zakładaniu czegokolwiek z góry, nie przyjmowaniu niczego bez konkretnej weryfikacji. Dopóki nie otworzę pudełka nie wiem co jest w środku i nie twierdzę, że nic tylko dlatego, że nie umiem go otworzyć, bo wbrew bezpodstawnej opinii nieistnienie też należy udowodnić, do końca się nie da, ale da się w konkretnym miejscu i czasie, da się na drodze wykazania ewidentnych sprzeczności, wskazania alternatywnych bardziej prawdopodobnych i udowodnionych zjawisk, przyczyn.

Po długich przemyśleniach uważam , że większość tzw sceptyków jest mało sceptyczna wobec własnych założeń.

To, że każdy tzw cud, gdy weryfikowałam okazywał się mało cudowny nie uprawnia mnie do wniosku, że cuda nie są możliwe.

A z wiarą doszłam do wniosku, że walczymy z chochołami, a dokładniej projektujemy na innych swój obraz Boga i rzeczywistości, swoje definicje i pojmowanie pewnych kwestii.

Może się mylę, ale odnoszę wrażenie, że jedna i druga strona zupełnie inaczej rozumie choćby cechy Boga, wiele osób myli metaforę z tym co ona opisuje.

Wierzysz w Boga, ok, to jaki ten Bóg jest, jakie ma cechy, co rozumiesz mówiąc że ma taką a nie inną cechę.

Pamietasz Michale jak Cię wypytywałam co rozumiesz pod pojęciem osobowy i okazało się, że masz zupełnie inną definicję, niż tak którą ja operuję. Nie ma znaczenia która jest lepsza, liczy się zrozumienie o czym mówi druga strona. U mnie osobowy Bóg był absurdem, przy Twojej definicji sprzeczność znikła.

Gdy mówię, że Adaś jest jak lew, mozesz myśleć że jest odważny, ale sorki ,dla mnie lwy to leniwe tchórze, odważne są lwice... a to że jest jak lew oznacza, że wydaje głośne dźwięki i ma bujna czuprynę;) Dopytywanie do oporu ukazało mi, jak błędne były moje pierwsze interpretacje tego co ktoś ma na myśli.

Nowy poziom sceptycyzmu- sceptycyzm wobec własnych interpretacji szczególnie przekazu kogoś innego, wobec własnych modeli i przekonań, a wręcz lvl hard- sceptycyzm wobec sceptycyzmu, bo przecież w wielu sytuacjach sceptycyzm jest podejciem irracjonalnym...

Mówisz, że Cię boli, no cóż nie mogę wierzyć na słowo Twoim subiektywnym niepotwierdzonym mniemaniom... To tylko w Twojej głowie, nikt inny tego nie czuje, nie mogę tego zmierzyć, ani zbadać. Mnie nie boli, niczego takiego nie czuję...

Mówisz, że Ci smutno? Bez jaj, byłam w identycznej sytuacji i się tak nie czułam, zapytałam znajomych i potwierdzają moją wersję, wniosek nie jest Ci smutno, to tylko urojenie. Smutek nie istnieje. Nie mogę go zbadać, ani zlokalizować... Wpływa na Twoje życie? No co Ty, wiesz że niektórzy twierdzą, że Bóg wpływa na ich życie?! To i to to tylko wymysły, rozumiesz. Ja nigdy nie czułam smutku, Twoim jedynym argumentem jest to że go czujesz, to subiektywny argument. Płaczesz? Spokojnie to tylko takie substancje z cebuli a nie jakiś smutek, smutek nie istnieje, rozumiesz? To cebula, albo alergia, albo urojenie;) Ty i inni którzy wierzycie w smutek, bo wydaje wam się, że go czujecie jestescie w błędzie...

Serio, nie wiem czy Bóg istnieje gdzieś poza umysłami, ale kurcze nie wiem przecież czy cokolwiek istnieje poza umysłem, serio, może jesteście tylko moim snem?

Tak na serio nie wiem nic, tylko na podstawie być może błędnych wniosków z doświadczeń czynię pewne założenia. Podważyłam każde po kolei i za każdym razem dało się zbudować spójny z doświadczeniem model, serio- założenia wybieram arbitralnie według tego co mi się bardziej podoba, co lepiej wpływa na moją psychikę. Zabawa trwa nadal, szukam kolejnych swoich przekonań i przyjmuję ich przeciwieństwa, albo szukam wyjątków, które rozwalają system. Ogólnie nie polecam, bo można ześwirować, ale założyłam, że normalność nie istnieje i dążenie do niej jest absurdem, więc tak czy inaczej normalna nie jestem w sensie obiektywnym, dla jednych i tak będę, dla innych i tak nie.

Irbisol, udowodnij mi istnienie liczby pi poza umysłami, aby mogła obiektywnie istnieć potrzebuję założyć istnienie świata abstrakcji matematycznych, no nie? Jak udowadniasz takie cuś?

Zaufanie... Hmm... ufać komuś to jedno, ale ufać sobie ... niby dlaczego? Przecież mogę się mylić. Może nie ma żadnego ja? Jak udowadniacie istnienie siebie? Ja czyli co? Moje poglądy? Tylko je mam, zmieniam i weryfikuję, nie ma co im ufać. Myśli? Ile tam błędów poznawczych... Zmysły? To tylko narzędzia... i też omylne. Umysł interpretujący informacje ze zmysłów? Głupie iluzje i już leży...
Co o sobie tak na serio wiem, a co tylko sobie założyłam? Wiem , że zachodzi doświadczanie, tylko co doświadcza czego? ;)

Czy cała wiedza to tylko założenie? A wiara to stosunek do owych założeń?

Azael

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

I jeszcze mam uwagę - trochę w kontekście ostatniej mojej odpowiedzi Azaelowi, a trochę jako pociągnięcie tematu głównego wątku.

Świat i jego mądrości (w tym nauka) "mówią nam" co mamy robić, jak interpretować to, czy tamto. "Powinniśmy" działać myśleć "racjonalnie", czyli z zgodnie z tym, co ktoś tam gdzieś ustalił, albo jakoś to widział, a potem opisał. Niektórzy przenoszą to na nawet naśladownictwo celebrytów, czy innych wielkich świata.
Piszę o "epistemologii zaufania", bo uważam za ważne spostrzeżenie to, że NIKT NIE PRZEŻYJE NASZEGO ŻYCIA ZA NAS. Nikt nie zwolni nas z decyzji NAWET W TYCH OBSZARACH, GDZIE BĘDZIE ONA NIEPEWNA.
Trzeba decydować w bardzo różnych warunkach - czasem gdy o sprawie wiadomo sporo, czasem gdy wiadomości są fragmentaryczne, a czasem wręcz, gdy nie wiadomo jest nic. Czasem przesłanki będą bardziej spójne, a czasem będziemy w kropce - nic nie da się z nich złożyć. Wtedy pojawia się podstawowy aspekt ZAUFANIA SAMEMU SOBIE. Gdy modele są kiepskie, gdy w ogóle nie widać co z czego w tym życiu wynika, co z czym się zazębia, zwracamy się ku sobie, ku pytaniom: a właściwie CZEGO CHCEMY?
Działanie ma sens wtedy, gdy jest celowe. Ułożenie sobie życiowych celów jest podstawowym zadaniem życia. Filozofia, religia są refleksją nad życiem, refleksją w której ostatecznie KAŻDY ZADECYDUJE SAM.
Możemy się przerzucać przypadkami za i przeciw przesłankom do przyjmowania życia pozagrobowego. Ponieważ tony książek o tym napisano, to każdy zawsze znajdzie jakiś dodatkowy argument na swoją korzyść. Ostatecznie jednak decyzję podejmiemy właśnie o zaufanie sobie samu. To ufanie sobie buduje nam epistemologię życia i świata.
Religio znaczy "więź". Najprostszym wyjaśnieniem moim osobistym na to, dlaczego przyjmuję religię byłoby w tym kontekście BO CHCĘ TEJ WIĘZI. Może nie jestem w życiu samotny, to nie z powodu samotności. Ale więzi chcę m.in. dlatego, ze ją często czuję, ona jest moja. Pozostałe aspekty będą tu pewnie drugorzędne, bo ja najwięcej postawiłem na więź jako taką.
Oczywiście każdy ma swoje życiowe zapatrywania, swoje cele, swoje poczucie tego kim jest, co jest ważne. Religia dla mnie nie jest odkrywaniem świata, ale odkrywaniem siebie. (tzn. może nie jest to całkiem ściśle powiedziane, bardziej należałoby powiedzieć, ze religia jest O WIELE BARDZIEJ odkrywaniem siebie, niż świata, bo świata w jakimś stopniu troszkę też, ale na szczególny sposób)
Argumenty, ze coś w religii musi koniecznie się weryfikować na sposób świata, po prostu odrzucam. Bo to JA RZĄDZĘ! Ja ostatecznie ustalę takie zasady weryfikacji, jakie uznam za właściwie biorąc najbardziej pod uwagę swój życiowy priorytet. Dla mnie tym priorytetem jest właśnie więź.

Banjankri

lucek

lucek

Irbisol

Michał Dyszyński

lucek

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri

Michał Dyszyński

Banjankri

Jak zwykle wyolbrzymiasz, raptem trzy wiersze.

Ircia

Ani teizm nie jest religią ani tym bardziej ateizm, to tylko różne stanowiska odnośnie wiary w istnienie Boga, chocaż jak Lucku definujesz religię, z którą definicją się zgadzasz? I jak brzmi ta definicja ateizmu z której wynika, że jest to religia, a nie tylko wynikający z podjętej decyzji brak wiary w Boga?

Semele

lucek

lucek