ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Poprzednio pisałem o pomyśle zastosowania idei ekonomicznych do opisu myśli. Dziś przyszło mi do głowy, że pięknym porównaniem jest tu też ekologia.

Umysł dojrzały można przyrównać do systemu ekologicznego, takiego w którym nic się nie marnuje i nic otoczenia nie zanieczyszcza.
Startujemy jednak z poziomu umysłu dziecięcego, czyli takiego, który wszystko co ważne dla przeżycia musi dostać z zewnątrz, a dodatkowo niemowlak obarcza otoczenie zabrudzonymi pieluchami. Niedojrzały umysł podobnie funkcjonuje w ramach pragnień, celów i emanacji siebie na zewnątrz. Taki umysł wciąż musi być "zasilany" mentalnie z zewnątrz - dowartościowywany, hołubiony, leczony na różne sposoby. Taki umysł też nie radzi sobie z produktami własnej "mentalnej przemiany materii" - z irytacją, gniewem, pragnieniami, które muszą być zrealizowane "na już", a do tego za każdą cenę. Niedojrzały umysł jest jak nieekologiczne przedsiębiorstwo, czy gospodarstwo rolne - zanieczyszcza otoczenie, wciąż wymaga wsparcia z zewnątrz.
Z kolei do przedsiębiorstwa ekologicznego można porównać umysł dojrzały, samoświadomy, pogodzony wewnętrznie. Taki umysł nie wymaga dodatkowego zasilania energią, troską, wysiłkiem mentalnym innych ludzi. Jest raczej odwrotnie - to on udziela wsparcia słabszym umysłom, to on dobrym słowem uśmierza gniewy, depresje, rozpacze innych, utylizuje toksyczne odpady ich myśli i uczuć.
Ekologiczny umysł wypracował sobie mechanizmy wykorzystywania (przerobu) odpadów mentalnych, które kiedyś byłyby toksyczne, wymagałyby wydalenia. Teraz jednak, gdy zna już metody wykorzystania, przekształcenia problemów i trudności na dobro, gdy z wszystkiego co w nim powstało, szczególnie z błędów, wyciągnął wnioski (zamiast pogrążać się w samoudręczeniu i poczuciu winy), gdy ustawił sobie flagi "przestroga" w obszarach gdzie błędy bardziej zagrażają, gdy słabości pokonał, a analiza ich negatywnego wpływu zaowocowała wiedzą i ostatecznym wzmocnieniem (wszak co nas nie zabija, to nas wzmacnia), gdy upadki przetransformował w samowiedzę i pokorę, zaś gniew przerobił na zrozumienie i zdolność do empatii, jest już samowystarczalny i ekologiczny.
A żal?...
... żalu tak całkowicie i do końca może nie usunął (choć na pewno zasadniczą jego część), bo gdzieś w tle zawsze troszeczkę będzie dawał o sobie znać w świadomości, że coś złego było jego udziałem, ale za to uczynił go swoistym "strażnikiem radości i szczęścia", bo tylko czując wciąż to, że dobro jest cenne, że można je stracić bo to co robimy jest ważne i nieodwracalne (czyli jakąś formą żalu, albo wspomnienia o tym żalu), jesteśmy w stanie uniknąć dewaluacji znaczeń, a z nimi też i dewaluacji radości, dobrych uczuć do innych ludzi.

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs