ŚFiNiA

Ircia

Ok, mamy konflikt na poziomie rodziny( sytuacja autentyczna):
Odszedł nasz kochany pies, dużo emocji, smutek po stracie... mija trochę czasu i pojawia się temat nowego psa...
Najstarsza córka twierdzi że mimo że zwierza bardzo lubiła w końcu nie ma kłaków wszędzie i nie musi wychodzić na spacery, podobnie najstarszy chłopak deklaruje że nie zgadza się na kolejnego szczeniaka - te cudowne mokre niespodzianki i pogryzione buty, ja zgadzam się z tymi argumentami, mam świadomość że jako że to ja pracuję w domu to siłą rzeczy na mnie spadnie większość obowiązków związanych ze zwierzakiem, podobnie z kosztami... niby się o tym nie myślało ale serio to się czuje w portfelu... Maluchy w kółko wiercą dziurę w brzuchu o małego puchatego słodziaka, który wyroście jak poprzedniczka na prawie 50kg zwierza, facet jest po ich stronie. Ja jakoś nie mam ochoty na kolejne przeboje z myciem, czesaniem, koniecznością wielokilometrowych spacerków w cudowne listopadowe deszcze, bezsensowną walką z dziurami na działce itd.
Zasady rodzinne mówią że w mega ważnych sprawach musi być jednomyślna decyzja, więc spokojnie mogę rzucać veto, zresztą nawet stosując demokrację mamy sytuację patową.
Każdy dba o własne interesy, każdy ma własne potrzeby.... Kompromis? Ale kto i na ile ma ustąpić? Każdy trochę? Czyli ile?
Jakikolwiek kompromis to tak naprawdę ja przegrywam - ty przegrywasz, ideał to wygrany -wygrany, ale jak w takiej sytuacji to rozpracować? Mogę uprzeć się przy swoim i zwierza nie będzie, ale czy mam szanse na poczucie szczęścia widząc smutnych młodych , szczególnie gdy widzą jakiegoś psa??? Dbając o własny interes chcąc nie chcąc ustąpię, ale serio nie zamierzam ponosić najwyższych kosztów, tak samo starsza dwójka także nie zamierza brać na siebie obowiązków jak poprzednio.
Wyjście: rozłożyć problem na części pierwsze, w końcu sytuacja nie jest albo A albo B, mamy jeszcze całe spektrum pomiędzy...Dzieciaki pomyślały, pokombinowały i tak oto mamy 2letnią dobrze ułożoną, krótkowłosą, małą psinkę ze schroniska. Nie ma problemów jakie sprawia szczeniak, młodzi bez problemowo dają radą ogarnąć spacery( maleństwo nie potrzebuje wielokilometrowych wypraw) - osoby które nie chciały psa wychodzą tylko wtedy kiedy mają taką ochotę, koszty także dzieli partner z młodymi - eh, za cenę jednego worka karmy dla poprzedniczki chyba na pół roku wystarczy;)
Generalnie w większości przypadków jak się dobrze pokombinuje to można tak rozwiązać problem że samemu się nie traci - wszystkie argumenty na nie przy tym stworku stały się bezsensowne, ja mam moją korzyść - święty spokój od negatywów posiadania zwierzaka plus zadowolone pyszczki młodych, dzieciaki nie czują się pokrzywdzone, bo w końcu i tak chciały szczeniaka, czyli małego psa a ten na dobitkę już taki zostanie, no i ta ich duma że wygrały w sporze o psa, przy czym strona antypsia też czuje się wygrana bo cytuję najstarszego ' to to w sumie nie pies, ale niech się cieszą że niby mają psa'.
W praktyce najbardziej wygrał pies, bo ma dom co okazuje na każdym kroku.

Z moich obserwacji wynika że ludzie zazwyczaj w sytuacjach konfliktowych widzą tylko opcję A lub B i uznają że ktoś musi przegrać, może tak jest podczas meczu piłki nożnej, ale życie to nie mecz, a i w meczach wygraną powinna być sama rozrywka, zabawa.