ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Chciałbym w tym wątku porozmawiać o jednym z kluczowych problemów etyki - o naszej (chyba wrodzonej) skłonności do agresji. Wydaje mi się, że najczęściej spotykane piśmiennictwo, artykuły w mediach traktują problem naiwnie. Zwykle jest to coś w stylu: agresja jest zła, nie wolno, aby się pojawiała. Potem można jeszcze wygłosić jakiś slogan dla nauczycieli i wychowawców w szkołach, ośrodkach opiekuńczych w stylu: nie dopuszczalne są żadne formy agresji. I kropka. Sprawa załatwiona. Zamiecione pod dywan, bo skoro się złu sprzeciwiliśmy, to jesteśmy dobrzy.

Problem jednak pozostaje, bo agresja - w nas ludziach - jest. W jednych tkwie bardziej głęboko, w innych wręcz wylewa się na zewnątrz. I powiedzenie w stylu "to się nie powinno zdarzać", tego faktu nie zmieni.
Szczególnie wyraźnym problemem jest postępowanie z ludźmi o dość pierwotnej (kolokwialnie mówiąc prymitywnej) konstrukcji psychicznej - np. wywodzące się z patologicznych środowisk, poddanych przemocy w dzieciństwie i młodości itp. Do takich ludzi nie przemawiają hasła w rodzaju "agresja jest niedopuszczalna". Dla tych ludzi agresja jest dobrze znanym, niezbędnym elementem życia, a bez tego elementu agresji nie wyobrażają sobie nawet własnej tożsamości (jestem tym, jakie miejsce sobie wywalczę w hierarchii mojej grupy). Nieraz pojawiają się filmy, jak to ktoś nawraca grupę młodych przestępców za pomocą konsekwentnej postawy odrzucającej agresję. Pewnie takie przypadki się zdarzają. Ale nie sądzę, że zbyt często. Agresja jest ewolucyjną zdobyczą, pomagającą chronić życie i trzeba naprawdę wielkiej dojrzałości, tę mroczną siłę opanować, wbudować w dojrzały obraz świata. To jest zadanie na całe życie i trudno oczekiwać, ze rozbrykany 17-latek będzie już w stanie zrozumieć to, co staje się udziałem mędrców. A ten nastolatek żyje, czuje, krzywdzi innych ludzi, bądź sam jest krzywdzony. Resocjalizacja w więzieniach, poprawczakach jest zagadnieniem wciąż nie rozwiązanym, bo to zadanie trzeba zaliczyć do bardzo trudnych. Rzadko się udaje. Bo nasze ewolucyjne dziedzictwo agresji jest chyba naprawdę bardzo silne. I nawet wiele osób agresywnych deklaratywnie zgadza się z postulatem unikania, ograniczania agresji. Tylko potem zaczyna się prawdziwe życie i konieczność radzenia sobie z bieżącymi problemami.
Piszę, nie żeby jakoś narzekać, ale bardziej po to, aby ktoś dodał tu coś z własnych doświadczeń. Jak ma postępować wychowawca w ośrodku, widząc, że dla jego trudnej młodzieży słowo "autorytet" kojarzy się nie z mądrością, z opanowaniem, a z bezwzględnością, skutecznością podporządkowania sobie innych?...
Czy taki wychowawca powinien ulec (choćby przejściowo) myśleniu swoich wychowanków, a po zdobyciu autorytetu, zacząć do nich docierać?... Ale wtedy będzie musiał już na starcie zaprzeczyć wartościom, które za chwile będzie chciał propagować. Z drugiej strony, jeśli będzie od początku łagodny, to wszyscy wezmą go za fajtłapę, frajera i nikt go nawet nie wysłucha.
Co jest DOBREM w tej sytuacji?

Isa_bel

Trudno mi zająć stanowisko w dyskusji, by zaspokoić wyczerpująco
odp. na pytania wszak doświadczeń własnych w zapodanym temacie
mam niewiele.
Agresja, to problem złożony, ludzie nie są jednakowi, a więc i metody czy stanowisko wychowawcy/rodzica wobec agresywnych postaw nie będzie jednakowe.
Najpierw należy rozpoznać danego wychowanka, nie bać się, odważnie rozmawiać, pozwolić w pierwszej fazie na to, co chce (jeśli wychowawca uzna, że może pozwolić, ale zawrzeć kontrakt, bo wybór wychowanka [a zezwolenie wychowawcy] należy traktować jako jego wolność, która łączy się z odpowiedzialnością) a w międzyczasie ukierunkować go tak, by sam doszedł do tego, że nie bardzo powinien to zrobić.
Pewne sprawy z góry należy zabronić: alkohol, narkotyki-wyjaśnić ich wpływ na agresywność, co powoduje niemożliwość rozmowy.
Autorytet można zdobyć nie narzucając się, najlepiej gdyby wychowanek sam przyszedł i porozmawiał, ale wiadomo, że wychowawca musi wychodzić z rozmową i rozpoznawać, który jest gotów do indywidualnej rozmowy. Te są najlepsze, rozmowy w grupie mogą tyczyć ogólnych tematów, natomiast o indywidualnych/osobistych sprawach należy rozmawiać indywidualnie.
Swoim zachowaniem i wiedzą wcześniej zdobytą z dokumentów oraz z
obserwacji należy umiejętnie dysponować i przewidywać zachowania wywołując te pozytywne, a te przy każdej okazji zauważać i chwalić.

Pozwolić robić mu, to co umie robić najlepiej (np. przywództwo, kontrola grupy) kontrolując dyskretnie jego postępowanie.

Wychowywać należy całościowo, nie można eliminować tylko jednej negatywności (np. agresji), bo w żaden sposób nie da się, należy w różnych sytuacjach z różnym natężeniem akceptować, negować bądź chwalić zachowania/postępowania i obserwować skuteczność swej pracy.

Michał Dyszyński

Isa_bel

Dziedzictwo agresji?
No tak, wszystko dziedziczymy, ale mimo tak rozwiniętej genetyki nie jest wiadome jakie, ile i od kogo cechy dostajemy w spadku (chodzi o dokładność).
Jeśli dostajemy, a dostajemy i agresję o różnym natężeniu, to w zasadzie jesteśmy "udupieni" i nic już nie pomoże, bo agresję mamy i koniec, ale nadzieja jeszcze wszak istnieje siła natężenia agresji. Jeśli jest duża, to z pewnością jest zła/bardzo zła, a więc nie należy dopuszczać (ad wcześniej pisane:

Michał Dyszyński

Isa_bel

Ejże Panie Michale...sytuacja patowa?
Ja powiedziałbym, że z powodu braku konsekwencji stawiamy się właśnie w sytuacjach bez wyjścia.
Nie bez kozery pisałam o kontrakcie, to jest właśnie namiastka późniejszych zasad/przepisów, które wdrożone wcześniej w życie dadzą w przyszłości owoce.
Tak, dotrzymanie słowa/umowy dotyczy obu stron; i wychowanka i wychowawcy. Takie samo prawo, a co za tym idzie i konsekwencje mają obie strony kontraktu. Nie wyobrażam sobie, by konsekwencje wynikające z nieprzestrzegania kontraktu tylko ponosił wychowanek, a wychowawca nawet gdyby palnął bzdurę (bo nie przemyślał do końca jakiegoś polecenia) nie ponosił konsekwencji i nie myślę o drodze służbowej, lecz o zwykłej umowie z wychowankiem.
Zresetować można sztuczną inteligencję lecz nigdy nie uda się w naturalny sposób zapomnieć wybryków wychowanka, ale inteligencja wychowawcy musi być wyższa niż sztuczna. Nie można wracać do poprzednich zachowań, należy być obiektywnym i konsekwentnym względem aktualnego zachowania.

Wychowawca zachowujący się jak policjant (policjant dla mnie, to typ: władza absolutna) nigdy nie osiągnie wyzwolenia chęci u wychowanka by on sam zaproponował i wykonał pozytywne czynności.
Typ pan-niewolnik (wychowanek) procentuje bardzo negatywnie, bo wszystko w przyszłości wychowanek wykonuje z przymusu, a ten przymus rodzi coraz większą agresję.

To co piszesz o glinach (nie wiem czy dobrze odbieram Twą myśl), to mnie kojarzy się z rodzicami, gdzie mama jest tą dobrą pozwalającą na rozrzucanie zabawek, jedzenie czekoladek itp, a tata, to ten, co to nic nie można, bo nie pozwala-jest groźny.
I powiedz, jak małe dziecko (3-5 letnie) ma się dowiedzieć co dla niego jest dobre?
Ono uczy się cwaniactwa, kłamstwa i chachmęctwa, bo jak tata nie pozwoli, to popłacze i mama pozwoli.
Tak być nie powinno, bo gdzie jest wspólny głos i bycie konsekwentnym?

Michał Dyszyński

Isa_bel

Odpowiedzialność musi być-ZAWSZE.

Fajnie, że wyjaśnisz o co biega, bo mogą być dwie linie rozwiązania: Łatwiejsza, gdzie tylko wypadałoby pożałować zlikwidowania kary śmierci, bo jakby takiego ciach, to byłoby po kłopocie, a w przyszłości mielibyśmy społeczeństwo podporządkowane, ułożone-jednym słowem raj na ziemi. I co wtedy by robili kaci? :think:

A teraz trudniejsza linia, bo likwidacja tych innych ludzi jest od rzeczy i nie jest dobrym rozwiązaniem.

Widzisz od tego jest wychowawca by przewidywał różne sytuacje i taką jak powtarzalność czynu wychowanka również.
Kontrakt, to umowa wychowawca - wychowanek, to sankcje i nagrody uzgodnione między nimi, natomiast regulamin, to zbiór zakazów i nakazów oraz grożące sankcje za niewykonanie. Ten regulamin, to obligatoryjność i rzeczywiście może doprowadzić do wspomnianej patowej sytuacji i właśnie potrzebny jest mądry, inteligentny wychowawca by nie dopuścił do kar regulaminowych, dlatego zawiera kontrakt.
I tak np. jeśli przez tydzień powtarzany jest ten sam czyn, to w kontrakcie stopniowanie kary powinno być odpowiednio ujęte (np. upomnienie słowne połączone z rozmową by znaleźć przyczynę postępowania, kara jaką zaproponuje wychowanek, wyznaczenie kary przez wychowawcę: sprzątanie stołówki, porządkowanie wyznaczonego terenu wokół placówki itp.), ale w tym samym punkcie powinien być zapis mówiący o nagrodzie.
I tak, jeśli wychowanek powstrzyma się od czynu negatywnego/agresywnego przez określony czas np. 1 dzień jest pochwała ustna, przez kolejne dni-to znowu zależne od wychowawcy-wychowanka umowy np. zdjęcie planowanych dyżurów (jeśli tego nie lubi), zezwolenie na 1-2 h na gry komputerowe, czy wyjście do kina.

Jeśli kontrakt zawiedzie, to pozostaje regulamin.
Myślę, że mądry wychowawca, który chce pomóc wyjść podopiecznemu z agresji może tego dokonać, ale o takich jest coraz trudniej, jednak należy podkreślić, że musi być współdziałanie między wychowawcą , a wychowankiem, bo bez sprzężenia zwrotnego można liczyć tylko na cud.

Michał Dyszyński

Hello

Michał Dyszyński

Hello

Każdy system wartości jest wytworem jakiejś kultury i powinien sprzyjać przynajmniej jej przetrwaniu, jeśli nie rozwojowi.
Jeśli nie sprzyja, to będzie zmieniony, albo zginie razem z nią.
Agresja, egoizm, altruizm cóż to jest?
Czy syn starego indianina (z reklamy

) jest agresywny, czy jest egoistą, altruistą?
Jest możliwe, że gdyby Abd ar-Rahman pod Tours nie miał kataru, to miałbyś cztery żony Michale.
_________________________________
„25 października 732, Karol Młot stoi na wzgórzu i patrzy się w dół zupełnie bez związku z agresją.”

Isa_bel

Michał Dyszyński

Isa_bel

Michał Dyszyński

Isa_bel

Isa_bel

Hello

Skoro już jesteś Isa_bel, to ja jednak poproszę o odpowiedź:
Czy można nie wiedzieć o istnieniu Biblii?
http://www.sfinia.fora.pl/3-sprawy-ostateczne,48/dabrowski-jak-pogodzic-pewnosc-zbawienia-wszystkich,5385-75.html#145962

Isa_bel

wujzboj

wujzboj

luzik

luzik

powtorzony

Michał Dyszyński