ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Przed chwilą oglądałem na Planette+ program o kłamstwie. Autorzy nie specjalnie filozofowali, lecz w sposób popularny przedstawiali sytuacje, w których ludzie kłamią. Wniosek był, że "wszyscy kłamią".
Pomyślałem sobie: Może tak, może nie...
Wszystko to razem skłoniło mnie spytania się siebie: czy ja też kłamię?
- Cóż przyznać się muszę, ze zdarzyło mi się skłamać. Z różnych powodów kłamałem.
Ależ dzisiaj pięknie Pani wygląda, Pani Basiu! - w istocie po prostu w końcu wrzuciła do pralki ten obrzydliwy sweter i wypastowała buty. Ale termin "piękno" do tej osobniczki pasuje nieszczególnie...
Choć z drugiej strony - wyglądała lepiej, niż zwykle. Czyli coś w kierunku piękna, a nie brzydoty w owej mojej deklaracji było. Do biedy, można się bronić, że nie kłamałem...
I tak, naciągając interpretacje, dodając aspekt dobrej woli, życzliwości, różności kryteriów oceny, ustalenia stanu zerowego, czyli bazowego poziomu odniesienia, można wybronić pewnie z 90% różnych kłamstewek, których w życiu mamy na pęczki. W niektórych zawodach kłamanie byłoby niejako sprzeczne...
z etyką zawodową (prawnik, marketingowiec, polityk...) - bo właściwie tam kłamstw się wręcz oczekuje i byłoby czymś niezrozumiałym dla otoczenia, gdyby nagle obrońca stwierdził na rozprawie: wiem, że mój klient to wredny sk..syn i to on jest winien, a do tego zasługuje na maksymalny wymiar kary...

Nie umieściłem jednak tego postu w dziale "nauki społeczne". Powód jest taki, że moja refleksja nad kłamstwem zmierza nieco głębiej w filozofię. Bo analizując własne odczucia względem kłamania doszedłem do wniosku, iż zagadnienie prawdy w kontekście celowości komunikacji, a także rozwoju świadomości ma pewne głębsze dno.

Czym różnią się ludzie towarzyscy od stroniących od ludzi? - według mnie dość kluczową sprawą jest tu właśnie UMIEJĘTNOŚĆ/ODPORNOŚĆ NA KŁAMSTWO. Jednak - taką mam tezę, nie każdy się musi zgodzić - wydaje mi się, że większość towarzyskich ludzi ma dość hmmmm "luźny" stosunek do konieczności mówienia prawdy. Najczęściej osoby towarzyskie łatwiej "ściemniają", nie mają problemu z grą emocjami, nie przejmują się kłamstewkami, jakich w życiu wiele. Jak się nie przejmują, to im z ludźmi łatwiej. Na przeciwnym biegunie mamy aspergerowców - ludzi, którzy nieraz ranią słowem inne osoby, walę "kawę na ławę" w sytuacjach, w których inni powstrzymaliby się od jakiegoś ostrego komentarza, towarzyskiej gafy. Aspergerowcy nie czują owej gry w towarzystwo, w pochlebstwa i kłamstewka, bo zapatrzyli się na tę prawdę, którą znają.
Mi osobiście bliżej jest chyba postawy aspergerowca, choć jakiś nietowarzyski też nie jestem. Gdzieś przyjąłem konieczność owych gier w emocje, choć z drugiej strony unikam jawnych, ewidentnych kłamstw i czuję się niekomfortowo wszędzie tam, gdzie otoczenie, sytuacje, ludzie wymuszają na mnie mówienie rzeczy "nie do końca (?...) prawdziwych". Mam - co wspominałem w osobnym wątku - pewną swoją AMBICJĘ INTELEKTUALNĄ, aby jakoś nie oszukiwać - tak innych, jak i samego siebie.

Ale może tak już jest, iż mamy pewien SUBSTANCJALNY ROZDŹWIĘK POMIĘDZY UCZUCIOWOŚCIĄ A PRAWDĄ. Może świadomy odczuwający człowiek, ktoś kto ŻYWI NADZIEJE, ma PRAGNIENIA, MARZENIA, filtruje rzeczywistość według swoich uczuć, zawsze jakoś będzie trochę "na bakier" z "czystą prawdą"?...
Bo jak tu zniszczyć ważne nadzieje komuś, kto faktycznie - według najlepszej wiedzy - nie ma szansy na pokonanie ciężkiej choroby?...
Albo (tak do końca) szanujemy marzenia i pragnienia, albo prawdę. Bo w wielu sytuacjach konflikt jest nie do uniknięcia. Konflikt nie rozwiązywalny.
:think:

Piotr Rokubungi

Prawda, jak najbardziej obiektywna jest trudna do rozeznania. Można chyba powiedzieć, że prawda całkowicie obiektywna nie istnieje w ludzkim pojmowaniu, rozumieniu...
Inną sprawą jest, że większości ludzi nie zależy na obiektywizmie, lecz raczej na takiej interpretacji rzeczywistości, aby im odpowiadała i służyła ich dobrostanowi.

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Dyskurs

Trzeba sie zastanowic czy warto "ewangelizowac", bo w przypadku niskiej swiadomosci odbiorcy mozna stracic zdrowie lub zycie.

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi