ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Od jakiegoś czasu hołduję pewnemu przekonaniu (można by mówić o hipotezie), którą z grubsza bym sformułował jako: żaden formalny opis zjawisk, posiłkujący się skończoną liczbą pojęć nie jest kompletny w odniesieniu do rzeczywistości.
Wyjaśnię rzecz na przykładach:
nie istnieje idealne prawo (karne, cywilne) - przynajmniej w rozumieniu pewnej absolutnej SPRAWIEDLIWOŚCI (fakt, mamy tu tylko intuicyjne rozpoznania). Wszystkie zapisy prawa trzeba bowiem jakoś ZINTERPRETOWAĆ, a cwany prawnik, nawarstwiając wątpliwości, mnożąc interpretacje alternatywne ma właściwie nieskończoną przestrzeń do udowadniania, że czyn wyraźnie zły, albo wyraźnie dobry zacznie być odbierany w sposób odwrotny od tego domyślnego, jakoś tam rozsądnego. W naszej polskiej rzeczywistości mówiono o "falandyzacji" prawa (za osobą Falandysza), czyli naginanie tegoż prawa do partykularnych potrzeb.
- Nie istnieje idealna teoria fizyczna, ani idealny miernik wielkości fizycznej.
- Nie potrafimy podać absolutnie pewnej, nie podlegającej wątpliwościom, interpretacji właściwie wszystkich podstawowych pojęć z naszego słownika, a w szczególności takich pojęć jak: dobro, sprawiedliwość, uczciwość, mądrość, wartość, poświęcenie, egoizm itp.

Właściwie w odniesieniu do dowolnego pojęcia/prawa mamy coś w rodzaju jego "ducha", a niezależnie są próby ukonretyzowania go w postaci "litery".
Jest pytanie:
Co jest kradzieżą? (w kontekście różnicowania tego pojęcia od podarowania komuś, sprzedania)
Z punktu widzenia czystej definicji pewnie mielibyśmy sytuację, gdy ktoś zabrał komuś coś wbrew woli posiadacza. Ale pytań byłoby wiele:
- jak rozpatrywać wolę, gdy osoba została poddana praniu mózgu, jest nieporadna intelektualnie, sama nie ma zdania na temat ważnych spraw, jakby nie ma swojej woli, ale formalnie ową wolę wyraziła?... (przykład staruszków, którzy podpisywali akty notarialne nie wiedząc jakie będą skutki tego czynu, czy innych osób o bardzo niskiej wiedzy, inteligencji)? (gdzie jest ta granica, która wskazuje kto ma świadomość wystarczającą do czynności prawnych?)
- jak rozpatrywać sytuację, gdy jedna ze stron ukryła niezwykle ważne aspekty transakcji (np. zadłużenie sprzedawanego domu itp...)?
- jak rozpatrywać sytuację, gdy ktoś upiera się przy wielkiej wartości utraconej bezpowrotnie rzeczy, powołujac się na "ogromną wartość sentymentalną", a dalej żądając ogromnego zadośćuczynienia?
i wiele innych.
Jest wiele przypadków, gdy formalnie coś wygląda na podarunek, czy zakup, a w istocie jest obrzydliwą kradzieżą. Ale sa i przypadki odwrotne - np. gdy formalnie coś byłoby kradzieżą, choć - uczciwie patrząc na sprawę - tak byśmy tego nie zakwalifikowali (np. gdy ktoś odbiera sobie swoją własność, uzyskaną nielegalnymi metodami, mataczeniem itp. ).
Prawnicy starają się w kodeksach jakoś dookreślać pewne cechy sytuacji, które mogą być wykorzystywane do zakłócenia tej relacji uczciwości, sprawiedliwości, bazując na kruczkach prawnych, wadach w zdefiniowaniu pojęć.
W każdym razie zawsze chyba, gdzieś ponad formalnymi opisami, definicjami, niezbędna jest pewna elastyczność w interpretacji, taki minimalny "zdrowy rozsądek", który przywraca pojęciom "ducha" w sytuacji, gdy "litera" zostanie jakoś zniekształcona. I jest to według mnie prawo ogólne, odnoszące się do całości myśli człowieka. Jeśli nie mamy pewnego "ducha" rozsądku, to największa inteligencja, najbardziej zaawansowane przetwarzanie danych nie pomoże.
Religia chrześcijańska mówi o "duchu prawdy", odwołując się do osoby Ducha Świętego. Więcej - jest w niej mowa o tym, że grzech przeciwko owemu Duchowi nie będzie nikomu wybaczony, że jest "wieczny". Myślę, że można to sformułowanie potraktować niezależnie od treści religijnej, interpretując je ogólnofilozoficznie. Ta interpretacja polegałaby na tym, że jeśli świadomość ma postrzeganie zaburzone na tyle, że nie jest w stanie rozumieniu pojęć zapewnić minimalnego porządku ich rozpoznawania, pewnej hierarchii odniesień, aby zapewnić niesprzeczność rozumowania, to żadne zewnętrzne "wybaczam ci", nie da skutku w postaci naprawy funkcjonowania wadliwej świadomości. Bo ta świadomość wciąż będzie przetwarzała informacje niepoprawnie, ona nawet nie bardzo zrozumie pojęcie przebaczenia. Brak odpowiednio mocnego ducha (jakiejś takiej stabilności, zdrowego rozsądku) w określaniu stosunku do świata i samego siebie powoduje, że to pojęcia zaczynają zarządzać osobą, a nie ona pojęciami, rozumowanie zaczyna gubić się w chaotycznych pętlach, w których nie wiadomo co z czego wynika, co jest celem działań.

Piotr Rokubungi

Ten Amerykę odkrył znowu...

Michał Dyszyński

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5625 Przeczytał: 44 tematy

Mam do ciebie Michale pewne pytanie, które jako fizyk powinieneś dobrze rozumieć. W miarę poznawania nowego zagadnienia, które początkowo było dla ciebie kompletnie niezrozumiałe, następuje moment "Aha!", "Eureka", "rozumiem". Czym jest to zrozumienie w kwestii kompletności opisu? Czy nie jest tak, że to właśnie zrozumienie wyznacza kryterium kompletności opisu?

Piotr Rokubungi

Michał Dyszyński

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5625 Przeczytał: 44 tematy

Widze, że problem rodzi problem. Ja pytałem cię wprost, a ty budujesz czały kontekst tak, żeby wpasować w niego każdego człowieka. To promuje pespektywę globalną, a nie indywidualną. Nie szukasz odpowiedzi, która będzie pasowała do twojego doznania, tylko takiej, która będzie pasowała do wszystkich doznań. Próbujesz wyjść ze swojego jestestwa i postawić się w roli kosmicznego arbitra. Szukasz jakiejś meta prawdy, zamiast skupić się najpierw na prawdzie własnej, która zaoszczędzi ci wiele czasu.

Teraz z innej strony. Czy stwierdzenie "jej oczy błyszczą jak diamenty" jest dopełnieniem kompletności modelu danej osoby, bez którego będzie on niekompletny, czy zbędnym dodatkiem?

Michał Dyszyński