ŚFiNiA

towarzyski.pelikan

Właśnie uświadomiłam sobie, że zarówno przeciwnicy jak i zwolennicy wolnej woli cicho zakładają Kartezjański dualizm.

Zwolennicy wolnej woli (libertarianie) twierdzą, że mają wolną wolę, ponieważ to ONI (w zamyśle oderwane od ciała umysły) podejmują decyzje. Natomiast przeciwnicy wolnej woli twierdzą, że nie mają wolnej woli, bo to nie ONI (w zamyśle oderwane od ciała umysły) podejmują decyzje. Przeciwnicy np. będą się powoływać na eksperymenty, z których wynika, że mózg podejmuje decyzję, zanim my je świadomie podejmujemy, czyli nie mamy nic do gadania.

Jedni i drudzy zakładają, że MY to oderwane od ciała umysły, które albo istnieją realnie i podejmują decyzje, albo są iluzją i nie podejmują decyzji.

Jeśli natomiast założymy, że MY to nie są oderwane od ciała umysły tylko organizmy biologiczne, których ośrodkiem decyzyjnym jest mózg, to przyjmując, że to właśnie mózg podejmuje decyzje, stwierdzamy tym samym, że mamy wolną wolę. A to co później sobie uświadamiamy to właśnie albo efekt albo cały proces decyzyjny odbywający się w nas, czyli w mózgu.

W ten sposób można łatwo pogodzić z jednej strony fakt, że nasze świadome doświadczenie występuje zawsze z opóźnieniem w stosunku do podjętej decyzji z tym głębokim przeświadczeniem, że to MY podjęliśmy tę decyzję.

Warto zauważyć, że przecież kiedy np. postrzegamy coś, to też zawsze świadomość postrzeżenia występuje później niż samo postrzeżenie, co nie znaczy, że to nie MY to postrzegliśmy, tylko jakiś oderwany od nas mózg. Ten mózg to właśnie my.

anbo

towarzyski.pelikan

anbo

blackSwan

To właśnie u ateistów często spotyka się rozdwojenie jaźni w stylu, to nie ja wybrałem/zrobiłem to mój mózg :mrgreen:

towarzyski.pelikan

towarzyski.pelikan

anbo

Kruchy04

w deterministycznym świecie zjawisk fizycznych, gdzie my jesteśmy zbudowani ze związków chemicznych i poddani prawom fizyki, gdzie de facto jesteśmy wszechświatem w którym dzieją się po prostu rzeczy nie ma miejsca na możliwość wyboru ani na jakieś stałe, substancjalne "ja".

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

towarzyski.pelikan

Semele

Semele

Do zajęcia się tym problemem skłoniło mnie popularne dziś twierdzenie, że umysł jest wytworem mózgu, to znaczy, że najpierw był mózg, a potem pojawił się umysł; inaczej mówiąc, umysł jest skutkiem działania (albo funkcją) mózgu. Raczej mało kto twierdzi, że jest odwrotnie. Dla przykładu podaję ilość odniesień do stron internetowych z podanymi wyrażeniami, uzyskaną po wpisaniu ich do wyszukiwarki Google (dnia 5 lipca 2015): "umysł jest wytworem mózgu" – 321 "mózg jest wytworem umysłu" – 1 "the mind is a product of the brain" – 139 000 "the brain is a product of the mind" – 4 Jak z tego wynika, powszechnie uważa się, że umysł powstaje dzięki rozwojowi i prawidłowemu funkcjonowaniu mózgu. Zatem najpierw był mózg, a potem umysł. Jest to pogląd dominujący wśród naukowców; np. M. S. Gazzaniga – i nie tylko on – przyznaje pierwszeństwo mózgowi: „Wśród przedstawicieli neuronauki panuje zgoda co do (...) poglądu, że mózg w jakiś nieznany jeszcze sposób umożliwia powstanie i działanie umysłu” (2013, s. 112). Przykładem tego przekonania będzie też oryginalny tytuł książki Ch. Fritha: Making up the Mind: How the Brain Creates Our Mental World. Wynika z niego niedwuznacznie, że umysł jest wytworem mózgu. Takie stanowisko powoduje jednak następujące zastrzeżenia i pytania: 1) Istnieje wiedza wrodzona, która jest elementem (aspektem) umysłu. Czy wiedza ta może być wytworem mózgu? Przecież istniała ona przed powstaniem mózgu.

Tomasz Niemirowski

Ciekawy artykuł.
:serce:

Jeszcze fragment:
"A gdy chodzi o problem, co jest mną, a co jest moje; to zauważmy, że umysł to na pewno nie to samo, co mózg, a więc pytanie brzmi: jestem mózgiem czy mózg posiadam, albo: jestem umysłem czy umysł posiadam? Czy jest we mnie (mną) jeszcze coś poza umysłem i mózgiem? Czy trzeba przyjmować trzeci czynnik? Raczej nie. Więc co jest mną, a co jest moje? Jeżeli odrzucimy pierwsze stanowisko: jestem mózgiem, a umysł posiadam (ponieważ był czas, gdy ja już byłem, a mózgu jeszcze nie było), to zostaje tylko drugie: jestem umysłem, a mózg posiadam, mózgiem się posługuję. A jeśli umysł to obraz rzeczywistości, to jestem obrazem rzeczywistości, a mózg posiadam. A więc jestem umysłem. „Ja” to umysł, a nie mózg. Duchowe, podmiotowe Ja kształtuje mózg, a za pośrednictwem mózgu kształtuje umysł, czyli obraz siebie i rzeczywistości oraz przez niego działa: celowo i świadomie. Wytworem mózgu zatem jest obraz siebie, ale nie podmiot, to znaczy nie umysł. Bibliografia: Arystoteles (1996). Metafizyka. Lublin: RW KUL. Bee H. (2004). Psychologia rozwoju człowieka. Poznań. Zysk i Ska. Chlewiński Z. (1999). Umysł. Dynamiczna organizacja pojęć. Warszawa. PWN. Chmielecki A. (2001). Między mózgiem i świadomością: próba rozwiązania problemu psychofizycznego. Warszawa. Wydawnictwo Instytutu Filozofii i Socjologii PAN. Czerny A. (2011). Teoria nazw geograficznych. Warszawa. Instytut Geografii i Przestrzennego Zagospodarowania PAN. Duch W. (2002). Fizyka umysłu. Postępy Fizyki. Tom dodatkowy 53 D, s. 92-103. Frith Ch. (2011). Od mózgu do umysłu. Jak powstaje nasz wewnętrzny świat. Warszawa. Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego. Gazzaniga M. S. (2013). Kto tu rządzi – ja czy mój mózg? Neuronauka a istnienie wolnej woli. Sopot. Smak słow"

Dyskurs

Dyskurs

Dyskurs

towarzyski.pelikan

Kruchy04

towarzyski.pelikan

anbo

anbo

anbo

blackSwan

anbo