ŚFiNiA

wujzboj

Teraźniejszość dotrze do KTÓREGOŚ z wielu możliwych rozgałęzień. Dziś nie ma żadnego "zrealizowanego przyszłego rozgałęzienia". Są tylko teraźniejsze możliwości rozgałęzień. Ilość tych możliwości maleje z upływem czasu, aż wreszcie stajemy teraźniejszością na jednym konkretnym, właśnie realizowanym rozgałęzieniu.

konrado5

wujzboj

Pojęcie przyszłości nie jest sprzeczne, bo dotyczy jedynie MOŻLIWOŚCI, a te są określone w teraźniejszości.

konrado5

wujzboj

Wyobrażenie "przyszłość taka, jaka będzie zrealizowana" jest równoważne wyobrażeniu "przeszłość taka, jaka jest zrealizowana". Oba są określone przez przywołanie pewnych wyobrażeń, dokonane w teraźniejszości. Czyli przez wyobrażenie sobie, że punkt "teraźniejszość" leży gdzieś indziej.

Natomiast "możliwość" jest określona pojęciowo przez zbiór "różne wyobrażenia o realizacji przyszłości". Aby taki zbiór utworzyć, potrzeba i wystarcza na różne sposoby dokonać wyobrażenia "przyszłość taka, jaka będzie zrealizowana". Co kończy konstrukcję tego znaczenia pojęcia "możliwość".

konrado5

wujzboj

Nie, nie ma samoodniesienia do niczego.

Spróbujmy zapisać to w bardziej formalny sposób, może stanie się to bardziej przejrzyste. na początek wprowadźmy kilka prostych symboli, żeby łatwiej odróżniać różne klasy obiektów, o których mówimy:

1. Oznaczmy obserwację zdarzenia symbolem Z. Naturalnie, wszelkie obserwacje zachodzą w teraźniejszości. Do Z należą wszystkie zw-doznania.

2. Oznaczmy wyobrażenie symbolem w(). Teraz wyobrażenie obserwacji zdarzenia Z będziemy mogli zapisać w postaci w(Z). Zauważ, że wyobrażenia powstają zawsze w teraźniejszości, więc w(Z) jest doskonale zdefiniowane dla dowolnego zw-doznania Z. Można powiedzieć, że w(Z) jest w-doznaniem, doznaniem wewnętrznym. Nie bierze się ono znikąd, i literka Z w oznaczeniu w(Z) właśnie o tym nam przypomina. Argumentem funkcji w() może być tylko zw-doznanie, a wartością zwracaną przez funkcję w() jest w-doznanie.

3. Niech symbol s() oznacza odfiltrowywanie z wyobrażeń tego, co uważamy za dostatecznie sensowne. Teraz s(Z) jest tym, co z naszych teraźniejszych zw-obserwacji uważamy za sensowne - czyli s(z) jest to aktualny obraz naszego świata. Natomiast s(w(Z)) jest tym, co w naszych wyobrażeniach uważamy za sensowne - czyli s(w(Z)) jest aktualnym obrazem naszego modelu świata.

Kiedy myślimy o przeszłości, przywołujemy pewne wyobrażenie w(w(Z)). Napisałem w(w()) aby podkreślić, że nie odnosimy się w tym przypadku bezpośrednio do teraźniejszych z-doznań; wewnętrzna funkcja w(), czyli ta stojąca w nawiasie, przerabia nam wszystkie -doznania na w-doznania i wszystko jest formalnie w porządku.

5. Wyobrażenie dotyczące przeszłości to albo wyobrażenie dotyczące czegoś, co przypominamy sobie jako dokonane, albo czegoś, co uważamy za dokonane. Oznaczmy takie w(Z) symbolem D(-1), gdzie D symbolizuje, że chodzi o coś dokonanego, a -1 symbolizuje przeszłość. Tak więc wyobrażenia o przyszłości to w(D(-1)); jest to pojęcie dobrze zdefiniowane. W zasadzie możemy także mówić o D(0), czyli o wyobrażeniach, że obserwujemy coś, co się dokonało w teraźniejszości; nie jest to jednak specjalnie ważne, wspominam o tym tylko dlatego, żeby przyzwyczaić do tej cyferki w nawiasie: -1 to przeszłość, 0 to teraźniejszość, a przez +1 oznaczymy, rzecz jasna, przyszłość. I będziemy definiowali, co to znaczy.

Naturalnie, uważamy za dokonane tylko takie wyrażenia, które uważamy za sensowne. Innymi słowy, s(D(-1)) = D(-1): nasz filtr sensowności, s(), przepuszcza jak leci wszystkie D(-1).

6. Omówmy teraz pokrótce "deterministyczną przyszłość". Jak napisałem w poprzednim poście, Wyobrażenie "przYszłe wydarzenie, które się DOKONA" jest równoważne wyobrażeniu "przEszłe wydarzenie, które się DOKONAŁO". W tym przypadku wyobrażamy sobie po prostu deterministyczną oś czasu, tak jak ty to lubisz robić. Dlatego D(+1) jest dobrze zdefiniowane: D(+1) jest dowolnym takim wydarzeniem, jakie wyobrażamy sobie jako dokonane w przyszłości. Dokonane w przyszłości znaczy, że oczekujemy doznania Z o takiej treści, że w(Z) = D(+1) - czyli, że zw-doznamy czegoś, czego późniejsze wyobrażenie będzie wyglądało mniej więcej tak, jak dziś wygląda D(+1).

7. Aby zdefiniować niedeterministyczną przyszłość, brakuje nam teraz jeszcze tylko jednego elementu: operatora "możliwość", m(). To bardzo prosty operator, podobny do funkcji s(). Możliwość m(w(Z)) wytwarza z wyobrażenia w(Z) zbiór {P} takich wyobrażeń, które uważamy za sensowne, jeśli w(Z) jest sensowne . Czyli m(w(Z)) = {P}, jeśli s(w(z)) = 0 to zbiór {P} jest pusty, a w przeciwnym razie dla każdego P ze zbioru {P} zachodzi: s(P) = P. Naturalnie, zbiór {P} jest dobrze określony, bo każda operacja służąca jego skonstruowaniu jest dobrze określona.

I teraz jesteśmy już w domu. Bo definiujemy przyszłość {F} jako {F} = m({D(+1)}). Czyli jako zbiór wszystkich zbiorów wyobrażeń, uzyskanych z wyobrażeń wydarzeń dokonanych w przyszłości. Symbolu m({}), czyli funkcji m() działającej na zbiór, użyłem tu jedynie w celu podkreślenia, że wyobrażeń D(+1) jest wiele; jeśli się o tym pamięta, to można napisać po prostu {F} = m(D(+1)).

W ten sposób masz krok po kroku operacje definiujące przyszłość za pomocą tylko i wyłącznie zw-doznań zachodzących w teraźniejszości. Naturalnie, wszystko to można napisać znacznie prościej. Tak, jak to uczyniłem w poprzednim poście

.

_________________________
PS. Jeśli to jest nieco długie, to sam jesteś sobie winien

konrado5

wujzboj

Konrado, ja NAPISAŁEM, że dokonane znaczy to samo, co w determinizmie. Proszę przeczytaj jeszcze raz, STARANNIE.

Nie, ani przeszłość ani przyszłość nie są "teraźniejszymi wyobrażeniami". Przeszłość i przyszłość da się opisać wyłącznie przez teraźniejsze wyobrażenia. Podobnie ty nie jesteś moim teraźniejszym wyobrażeniem, chociaż tylko przez moje teraźniejsze wyobrażenia potrafię cię opisać.

Najprościej powiedzieć tak, jakby to powiedział Berkeley: Bóg postrzega przyszłość jako to, co może nam się przydarzyć, a my opisujemy tę przyszłość za pomocą naszych wyobrażeń (i możemy się mylić w ocenie, że coś jest możliwe a coś nie); przeszłość zaś jest tym, co Bóg postrzega jako dokonane, zaś my tę przeszłość także za pomocą naszych wyobrażeń opisujemy (i możemy się mylić w ocenie tego, że coś było a coś nie było). Można sobie też dokonać takiej konstrukcji bez powoływania się na Boga, ale jest to bardziej skomplikowane. Zacznijmy więc może od przypadku z Bogiem. A tak naprawdę zacznijmy od starannego przeczytania mojego poprzedniego postu, OK

?

konrado5

wujzboj

konrado5

wujzboj

w(w()) to wyobrażenie wyobrażenia. Czy nie rozumiesz zwrotu "wyobrażenie wyobrażenia"? Przecież sam go kiedyś używałeś...

konrado5

wujzboj

Wyobrażeniem wyobrażenia jest na przykład to, że wyobrażasz sobie, jak to kiedyś wyobrażałeś sobie coś.

Co do tego drugiego cytatu: Cała konstrukcja opiera się wyłącznie na teraźniejszości. Ale przyszłość i przeszłość nie są tylko wyobrażeniami; przyszłość i przeszłość są OPISANE tylko przez wyobrażenia. Jest to opis z dostateczną dokładnością, bowiem wystarcza nam do wszystkich celów, do których go potrzebujemy. W każdej chwili mogę sobie wyobrazić, że jutro coś tam się wydarzy; każdy istotny element jest więc dobrze zdefiniowany, posiada pełną treść, jaką posiadać musi. Jeśli opis jest adekwatny do potrzeb, to cóż więcej potrzeba?

konrado5

wujzboj

konrado5

wujzboj

Może po jednym pytaniu na raz. Tym bardziej, że na wszystkie odpowiadałem już wielokrotnie. Ponieważ powracają, nie ma sensu zajmować się jednocześnie każdym z nich.

Odnosimy się do wspomnień. Czyli do teraźniejszych w-doznań. Nie z-doznań, lecz w-doznań.

konrado5

wujzboj

Już napisałem, skąd w(w(Z)). Ale powtórzę, i przejdźmy przez to zdanie po zdaniu. Zatrzymaj się przy pierwszym, z którym się nie zgadzasz lub które jest niejasne.

1. Kiedy myślimy o przeszłości, przywołujemy pewne wyobrażenie, pochodzące - naszym zdaniem - od jakiegoś doznania Z.

2. Napisałem to wrażenie w postaci w(w(Z)) aby podkreślić, że nie odnosimy się w tym przypadku bezpośrednio do teraźniejszych z-doznań (z-doznań, czyli doznań zewnętrznych!);

3. wewnętrzna funkcja w(), czyli ta stojąca w nawiasie, przerabia nam wszystkie doznania na w-doznania (w-doznania, czyli doznania wewnętrzne!) i wszystko jest formalnie w porządku.

konrado5

wujzboj

Doznania zewnętrzne są zawsze teraźniejsze.

konrado5