ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Od lat staram się, aby moje dyskusje były konkluzywne, czyli dające przynajmniej pewne minimum szans na uzgodnienie stanowiska z moim partnerem w dyskusji. W oczekiwanym tu znaczeniu słowa "uzgodnienie" nie oczekuję jednak jakiejś pełnej zgody, ale przynajmniej dogadania się w kwestii CO WŁAŚCIWIE STRONY SOBIE UŚWIADOMIŁY NA TEMAT WŁASNYCH PRZEKONAŃ. Nie oczekuję zatem "mocnego" uzgodnienia w sensie posiadania identycznych przekonań na temat rzeczywistości, ale wystarczy mi "słaba" postać uzgodnienia, w ramach której przynajmniej zgadzamy się co do tego, co konkretnie jest stanowiskiem zarówno jednej, jak i drugiej strony - przynajmniej NAZYWAMY ZGODNIE dany zestaw problemów.
Uzgodnienie stosowanych nazw jest już dla mnie tym wystarczającym uzgodnieniem. Nie upieram się, abyśmy mieli uzgodnienie w kwestii wzajemnej obowiązywalności tez.

Dyskusję zatem postrzegam jako WYJAŚNIANIE OSOBIŚCIE DEKODOWANYCH ZNACZEŃ JĘZYKA, poszukiwaniem podobieństw i różnic w nazywaniu tych samych fenomenów (osobną kwestią tutaj jest, czy owe fenomeny odbieramy w taki sam sposób...), "uzgodnienie" sprowadzi się w tym kontekście do wyjaśnienia: jak strony w ogóle definiują główny problem.

Nie mam parcia na wciśnięcie partnerowi w dyskusji zgody co do obowiązywalności tez. Wystarczy mi, że zgodzimy się co do definicji problemów. Bo obowiązywalność tez ostatecznie i tak wyniknie z pewnych ZAŁOŻEŃ PODSTAWOWYWYCH - osobiście przyjmowanych WIAR, co do istoty i konstrukcji rzeczywistości. Te wiary i paradygmaty podstawowe każdy sobie buduje na bazie życiowego doświadczenia i struktury swojego umysłu. A ja wierzę, że jest w nich coś jakby świętego - każdy ma je mieć własne, szczere, powiązane z tym, kim jest, a nie generowane "pod publiczkę". Dlatego zatrzymuję mój wpływ na partnera w dyskusji (ten wpływ wywierany moimi sugestiami podczas przebiegu dyskusji) na etapie: opisujemy rzecz tak, a tak, ale to Ty - partnerze dyskusyjny - swoim indywidualnym osądem ostatecznie będziesz musiał podjąć decyzję, co gotów jest w szczerości swojego umysłu tutaj uznać. Ja nie chcę na to bezpośrednio wpływać.

Co zaliczyłbym do tych bazowych paradygmatów w rozumowaniach ludzi?
Według mnie są to m.in. takie przekonania jak:
1. Czy dana osoba uznaje, że znaczenia językowe, którymi się posługuje, powstają na bazie UZGODNIEŃ, czy może istnieje jakaś absolutna forma znaczeń słów.
2. Czy idea prawdziwości ma źródło raczej w warstwie logicznej, domaga się poszukiwania samozgodności przekonań, czy też jest związana z aspektem społecznym - z podległością władzy, dominacją jednostek postawionych wyżej w hierarchii?
3. Czy emocje, jakie przeżywamy, należy przyjmować "jakie są", bo są one istotą osobowości, są niejako święte, czy uznajemy własne ja jako coś w rodzaju projektu, który ulega doskonaleniu, co będzie oznaczało zgodę na to, aby się zmieniać, aby rozumem wpływać na emocje i postrzeganie tego, co się bezpośrednio jawi.

Te (m.in. bo powyższą listę należałoby rozszerzyć) paradygmaty nie podlegają wg mnie udowadnianiu, one są podstawowe. Nie ma czegoś w hierarchii rozumowania nad nimi, co by je uzasadniało, bądź mogło im zaprzeczać poprzez wskazanie ścieżek logicznych, poprzez wyliczenie kompletnej bazy przypadków.
Te, a także inne, paradygmaty można co najwyżej sobie uświadomić, że je posiadamy, potem też uświadomić, jakie je posiadamy, zaś jeśli okaże się, iż partner w dyskusji ma je inne, niż my, to już dalej nic się nie da z tym zrobić, nie ma sensu przekonywać do ich zmiany. Jeśliby ktoś miał je zmieniać, to jedynie w trybie indywidualnego wglądu - wykracając poza warstwę logiczną rozważań, a w głębokim wniknięciu także w warstwę intuicyjną, nawet podświadomą. Tym się zewnętrznie nie zarządza, a przynajmniej nie zarządza samą świadomością.

szaryobywatel

Michał Dyszyński

szaryobywatel

Michał Dyszyński

szaryobywatel

Myślę że każdy powinien się od czasu do czasu zastanowić nad wiarygodnością swojej oceny własnych intencji. Może być błędna, a intencja wyparta, nieuświadomiona.

Michał Dyszyński