ŚFiNiA

wujzboj

(Razjelu, znów zrobiło się nam długaśnie. Może wybierz proszę z tego to, co najważniejsze dla ciebie, a resztę zostawimy na jakieś potem?)

Na początek o znaczeniach słów podmiot i przedmiot:

Razjel

@ Michał Dyszyński

Razjel

@ Johnny99

Michał Dyszyński

Razjel

@ wujzboj

Razjel

@ Michał Dyszyński

Miałem na myśli, że relacja ja-ja jest mi obojętna w kategoriach dobra i zła, a nie że jest obojętna w ogóle.

Zaakceptuję ból lub nie, pewnie mi się on nie spodoba, ale nie będę rozważał go w kategoriach dobra i zła z innego punktu widzenia niż model bezstronnego obserwatora.

Załóżmy, że przyjmiemy, iż zarówno dążenie do odczuwania bólu jak i unikanie bólu same w sobie nie są czynieniem zła. Wtedy jest to kwestią gustu czy ktoś woli to pierwsze czy to drugie. I w takiej sytuacji ja po prostu unikam bólu, bo taką mam ochotę, a gdyby naszła mnie ochota odmienna to zacząłbym do niego dążyć. Zarówno jedno jak i drugie byłoby obojętne moralnie, lub dobre, jeśli stwierdzimy że wszystko co nie jest złem to dobro. Z tego co zrozumiałem, to Ty w takiej sytuacji zastanawiasz się czy unikanie bólu jest zgodne z tobą samym, a skoro to robisz, to znaczy że według Ciebie możliwa jest sytuacja, w której zgodne z Tobą jest unikanie bólu a pomimo to dążysz do niego. Pewnie chodzi o sytuację, gdy dążysz do jakiegoś celu, np. uniknięcia bólu i przy tym podejmujesz błędną decyzję, która prowadzi do czegoś odwrotnego.

No cóż, ja raczej błędnej decyzji nie taktowałbym jako zła jeśli została ona podjęta w dobry sposób. Dlatego też na gruncie mojej filozofii nie za bardzo jest miejsce na coś takiego. Przy tym jeśli podejmuję decyzję w relacji ja-ja to należy rozumieć, że jedyną osobą, na którą może mieć ona dobry lub zły wpływ jestem ja sam. A jeśli sam podejmuję tę decyzję to jest ona podjęta we właściwy sposób, czyli właściwie nie ma tu miejsca na zrobienie czegoś źle. Zawsze decyzja ja-ja podjęta przeze mnie samego będzie dobra, bo w takim wypadku dobre jest to czego chcę, a skoro zdecyduję się na coś, to znaczy że tego chcę. A jeśli nie osiągnę celu który założyłem to nie znaczy że decyzja była niesłuszna w momencie jej podejmowania, tylko ja tkwiłem w błędzie. W takim wypadku muszę uznać, że to ja byłem źle przygotowany. Nie wiem, może trochę pokrętnie rozumuję, ale może udało mi się w końcu zrozumiale to wyłożyć.

Zostawmy może tę kwestię, sednem sprawy był tu powód do wiary w duszę lub Boga. I właśnie moje podejście do tych kwestii lepiej tłumaczą te słowa, które napisałem dalej:
"
Jako że ta relacja ja-ja jest mi obojętna, to nawet chociaż swego czasu przyjemnie mi się żyło z myślą, że Bóg istnieje i z pewnością wiele rzeczy prościej było wytłumaczyć, to teraz nie wierzę w Boga. A to dlatego, że nie udało mi się dowieźć jego istnienia, w związku z tym nie używam go nigdy jako uzasadnienia jakiegokolwiek czynu wobec drugiego człowieka - byłoby to niewłaściwe. A skoro relacje ja-ja są mi obojętne to przestałem całkowicie posługiwać się filozofią teistyczną i teraz posługuję się właściwie tylko taką filozofią, którą odniósłbym do całego społeczeństwa. To co jest przez nią pomijane to też jest dla mnie mało istotne. Na przykład kwestia materii. Obecnie w tłumaczeniu świata posługuję się pojęciem materii. Ale ostatnio zaczynam się zastanawiać, czy przypadkiem uniwersalny opis świata akceptowalny dla całej ludzkości nie powinien być wyzbyty pojęcia materii. Jeśli dojdę do takiego wniosku, to chociaż wciąż będę uważał materię za najbardziej przemawiającą do mnie podstawę ontologiczną, to i tak nawet w myślach przestanę tłumaczyć sobie świat za pomocą pojęcia materii. Tymczasem na przykład ktoś wierzący w Boga może uważać, że człowiek ma duszę, ale przy tym nie uważać, że wiara w duszę powinna być czymś podzielanym przez całe społeczeństwo. Może mu wystarczyć, że on sobie wierzy w duszę i może on nie zwalczać teorii psychiatrów zgodnie z którymi umysł bierze się z mózgu zamiast z duszy. Ja na miejscu takiej osoby całkowicie przestałbym posługiwać się pojęciem duszy.
"

Być może źle opisuję ten problem. Ten opis wyprowadziłem dosyć intuicyjnie. Może moje podejście do sprawy powinno się raczej opisać jako "nie stawianie sobie siebie za cel". Np. niektórzy próbują osiągnąć najwyższy kunszt w jakiejś dziedzinie, ale robią to tylko dla siebie. Taki artysta, który tworzy tylko do szuflady. Dla mnie coś takiego nie jest warte zachodu. Jeśli chcę sobie sprawić przyjemność to robię to według epikurejskiej zasady "minimum czasu i kosztów przy jak najwyższej wydajności". Dopiero właśnie w relacjach ja-reszta_świata dopatruję się miejsca dla jakiegoś przekraczania siebie, które miałoby głębszy sens. Bo po prostu gdy robię coś tylko dla siebie to zawsze tylko od mojego uznania zależy, czy jest to godne pochwały osiągnięcie, czy nie. Sprawia to, że w relacjach ja-ja aby osiągnąć szczęście wystarczy być epikurejczykiem. Właściwie wyzwolenie w sobie radości z drobnostek i z samego życia nie jest takie trudne, ale po tym jak się już osiąga to szczęście to człowiek zadaje sobie pytanie "I co, żyję sobie szczęśliwie, potem będę tak żył, żył, potem po prostu umrę i tyle? I to wszystko?" Dlatego też skupiłem się na koncepcji społecznej eudajmonii. Zacząłem się zastanawiać nad tym, co należy robić, żeby świat jako ogół był szczęśliwszy i teraz właściwie tylko to mnie naprawdę interesuje.

Michał Dyszyński

Razjel

Michał Dyszyński

Razjel

@ Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Razjel

@ Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Razjel

Michale, uważam, że większość ludzi już w swoją naturę ma wpisaną taką grecką tragedię i zawsze będą rozdarci z powodu posiadania przeciwstawnych pragnień, lub z powodu zagubienia. Można próbować odmienić ogół ludzkości, ale wydaje mi się, że lepiej po prostu wymyślić jak żyć z tą niedoskonałą ludzką naturą.

Są ludzie, którzy mogą stworzyć lepsze społeczeństwo, ale nie łatwo jest ustalić jakie dokładnie geny muszą mieć i jakie czynniki zewnętrzne muszą na nich wpływać w dzieciństwie, żeby odpowiednio się ukształtowali. Przypuszczam jednak, że nawet jakbyśmy dobrze poznali te wszystkie rzeczy to wciąż nic nie moglibyśmy poradzić na to, że większość ludzi nie interesuje się samodzielnym myśleniem, a używa go dopiero wtedy, gdy chce jakoś po fakcie usprawiedliwić swoje działania. Spójrz na naszą rzeczywistość: wszyscy wokół powtarzają, że jest źle, ale raczej czekają aż zdarzy się cud lub powtarzają sobie "pewnie i tak za mojego życia jeszcze nie nastąpi całkowita katastrofa". Ani nie ma tu głębszej myśli, bo takie narzekania na świat zwykle oparte są na jakimś lenistwie myślowym, ani też nie widać, żeby tacy ludzie autentycznie byli zadowoleni z samodzielności, raczej wolą by ktoś im ustawiał życie. Poważną bolączką człowieka jest to, że zwykle jak sobie taki już coś wmówi to potem będzie się nawet okłamywał, żeby tylko nie wyrzec się posiadanego przekonania. Ludzkość ma w zwyczaju roić sobie różne wymysły i uparcie się ich trzymać, czy też oddawać się niskim pobudkom takim jak chęć zemsty. Ludzie raczej rzadko wysilają się w dążeniu do prawdy. Dla 70% europejczyków głównym źródłem wiedzy o nauce jest TV, w Polsce 54% ankietowanych deklaruje zainteresowanie osiągnięciami nauki, a połowa sądzi że ludzie żyli jednocześnie z dinozaurami i jeszcze więcej, że geny są tylko w GMO, a normalne pomidory nie mają genów.

Ale mimo tego świat może wciąż podążać w stronę ideału. Zamiast zmieniać ludzi można zmieniać system w taki sposób, by ludzkie słabości go nie niszczyły.

Ostatecznie kiedyś tam dzięki technologii może się pojawić możliwość odmienienia ludzkiej natury, ale nie sądzę, by robienie tego z całą ludzkością było właściwe czy potrzebne. W dobrym systemie większość może być egoistyczna, a mimo to wciąż będzie panować porządek i zgoda.

Z tym co mówisz o konkurencji całkowicie się zgadzam. Uważam, że może ona rozwiązać wiele problemów.

Michał Dyszyński