ŚFiNiA

wujzboj

================== @Semele ==============

Semele

Wuj

anbo · Dołączył: 09 Lut 2006 Posty: 6480 Przeczytał: 44 tematy

Następnego dnia rano żona zapytała: - Co masz taką markotną minę?
- Jaką?
- Markotną. Zadumaną i zasmuconą jednocześnie.
- Miałem sen - odparłem.
- Znowu?
- Znowu.
- Sądząc po minie to tym razem nie śniło ci się Niebo.
- No właśnie śniło.
- To co to za Niebo, że tam smutno jest? Słabo to sobie wymyśliłeś.
- Ja sobie tego nie wymyśliłem - tłumaczyłem żonie. - To mi się przyśniło.
- Ale tobie, więc to ty wymyśliłeś.
- Nieświadomie.
- Jak nieświadomie, to już nie ty?
- Ja cię bardzo proszę - oparłem nieco zdenerwowany - nie filozofuj, dobrze?
- No dobra, no to opowiadaj.
Westchnąłem i zacząłem opowiadać.
- Pamiętasz wujka Marka?
- Tego tamtego, co to ciągle o tamtym?
- Dokładnie.
- No to on też tam był.
- Nie gadaj!
- Teraz już rozumiesz skąd ta mina.
Rozumiała, ale żeby to rozumieć, trzeba znać wujka Marka. Wujek Marek był zafiksowany na jednym punkcie: niepewność. Nigdy niczego nie był pewny i ciągle drążył temat niepewności i sprawdzalności. Doszło do tego, że gdy ktoś jałowo przynudzał, to się w rodzinie mówiło: nie markuj. Otóż wujek Marek nawet w Niebie markował.
- Czym się tak wujek zamartwia? - zagadnąłem go w czasie spaceru po pięknej łące. - Przecież jesteśmy w Niebie, już nie ma się czym martwić.
- No właśnie tego nie jestem pewien, czy jesteśmy w Niebie.
- No co też wujek. A ta piękna tęcza? Już drugi tydzień jest na niebie chociaż nie padało. To musi być Niebo.
- Nie musi.
- To co to jest, jak nie Niebo?
- To może być sen o Niebie.
W tym momencie przypomniał mi się (a trzeba pamiętać, że to było we śnie) jeden z moich dziwniejszych snów. Otóż śniło mi się, że wpadłem do oka Johna Lennona i znalazłem się w jego śnie.
- Po twojej minie widzę, że rozumiesz, o co mi chodzi - powiedział wujek. - Nigdy nie można być pewnym, jak jest naprawdę.
- To może zapytamy jednego z aniołów terapeutów? - zaproponowałem.
- To nic nie da - odrzekł wujek zrezygnowanym tonem. - Przecież ten anioł może się śnić.
- Ale komu? - zapytałem. - Mnie czy wujkowi?
Nie czekając na odpowiedź machnąłem ręką i pociągnąłem wuja Marka w stronę anioła.
- Przepraszam bardzo - zagadnąłem - czy może nam anioł udowodnić, że nie śnimy? Że to dzieje się naprawdę?
- A co to, k...a, koncert życzeń?
Tak nam anioł odpowiedział i odszedł, a my jeszcze dłuższą chwilę za nim patrzyliśmy, czy mu spod białej szaty nie wystaje czarny ogon. Ale nie wystawał.

anbo · Dołączył: 09 Lut 2006 Posty: 6480 Przeczytał: 44 tematy

Zacznę od tego miejsca, bo nie ma jak konkret. Będzie to mój ostatni wpis w tej dyskusji.

wujzboj

Dyskurs

Semele

Czas został stworzony przez Boga.św Augustyn.

Cytuje: Nie ulega więc wątpliwości, że świat został stwo-
rzony nie w czasie, ale razem z czasem.

Wuju co z moimi biologicznymi pytaniami?? :-)

Dyskurs

anbo · Dołączył: 09 Lut 2006 Posty: 6480 Przeczytał: 44 tematy

Uzupełnienie do wczorajszego wpisu.

W "Krótkiej historii czasu" S. W. Hawking tak pisze o tym, czym jest teoria naukowa: "Teoria istnieje wyłącznie w naszych umysłach i nie można jej przypisywać żadnej innej realności (cokolwiek mogłoby to znaczyć)". Kawałek dalej dodaje, że dobra teoria naukowa musi spełniać dwa warunki: poprawnie opisywać i umożliwiać przewidywanie (skrótowo). Ale w tym samym rozdziale autor zastanawia się nad tym, co gwarantuje ludziom, że ich wnioski z doświadczeń są poprawne i stwierdza, że jedyna odpowiedź jaka przychodzi mu do głowy to dobór naturalny, czyli że nasza inteligencja, nasze myślenie powstało na drodze ewolucji. Czy Hawking był zatem realistą czy instrumentalistą? Skoro umysł wiązał z mózgiem (skoro mówi o wyewoluowaniu i o genach, to tak jest) to musiał być realistą.
"Rzeka genów" R. Dawkins. W rozdziale "Funkcja użyteczności Pana Boga" autor pisze o "prawdziwej naturze procesu, który doprowadził do powstania skrzydeł, oczu, dziobów...". Wynika z tego, że według Dawkinsa dociekamy prawdy, a nie jedynie tworzymy użyteczne opisy. Nie wyobrażam sobie zresztą, żeby można było być biologiem ewolucyjnym i nie być jednocześnie realistą naukowym.
W wypowiedziach prof. Ducha (zajmującego się między innymi badaniem mózgu) czy prof. Korzeniowskiego (podobnie) bez trudu można odnaleźć wiązanie umysłu i naszej osobowości z mózgiem.
Wuj zdaje się twierdzić, że jeśli realizm naukowy nie umarł, to powinien umrzeć. A ja na to odpowiadam, że na pewno nie umarł i na pewno nie powinien umrzeć. I o ile wśród fizyków być może będzie się cieszył jakimś powodzeniem (łatwiej uprawiać fizykę z takim nastawieniem), to nie wśród biologów. Nie bez powodu wśród biologów jest większy odsetek ateistów niż wśród fizyków. Ci drudzy lepiej rozumieją konsekwencje przyjęcia teorii ewolucji, bo się nią zajmują. Moim zdaniem wuizm jest nie do pogodzenia z teorią ewolucji (zwłaszcza ewolucji zmysłów, tu widać to najjaskrawiej) i z dowiedzionymi korelacjami umysłu i psychiki z procesami zachodzącymi w mózgu.

fedor

Semele

anbo · Dołączył: 09 Lut 2006 Posty: 6480 Przeczytał: 44 tematy

Tak jak i poprzednio postaram się skupić na jakimś konkrecie, tak samo jak wcześniej będzie to mój ostatni post w tym temacie do wuja.

anbo · Dołączył: 09 Lut 2006 Posty: 6480 Przeczytał: 44 tematy

Myliłby się ktoś, kto by sądził, że te kilka godzin, które spędziłem w łazience zapędzony tam przez niewygodne pytanie żony, to były godziny stracone. Wykorzystalem je do gruntownego przemyślenia tego wszystkiego, co się ostatnio w moim życiu wydarzyło. Efektem tych przemyśleń była decyzja, żeby nie myśleć. A ścislej rzecz biorąc, żeby przestać rozmyślać o problemach nierozwiązywalnych, a zająć się czymś praktycznym. Chcąc wprowadzić w życie to moje nowe postanowienie, wziąłem na warsztat kwestię, co jest bardziej szkodliwe: palenie, czy picie? Sprawa pozornie jest oczywista, bo niektórzy palacze twierdza, że owszem palą, ale się nie zaciągają, na co pijący niewiele może odpowiedzieć. Ale, jak już wcześniej zaznaczyłem, tak jest tylko pozornie. Po głębszej analizie okazuje się bowiem, że pijący najczęściej piją na zdrowie, a jeśli nie piją na zdrowie, to piją za tych co na morzu, co też jest pożyteczne.
Zadowolony z siebie sięgnąłem po poranna prasę, czyli włączyłem komputer i uruchomiłem pierwszy z brzegu serwis. Od razu zauważyłem informację, że zbliża się koniec telefonów komórkowych, zastąpi je rzeczywistość wirtualna. Więc już do tego doszło, pomyślałem. Zaintrygowany tematem, postanowiłem wgryźć się w niego z całą mocą moich intelektualnych zębów. To, co odkryłem, przeszło moje oczekiwania. Nieuchronnie zbliżał się moment, kiedy bęzie można czlowieka podłączyć pod taką wirtualną rzeczywistość, która będzie nie odróżnienia od realnej. A skoro tak, myślałem dalej, to przecież możliwe jest, że ona została wymyślona już wcześniej! Aż ciarki przeszły mi po plecach, gdy zdałem sobie z tego sprawę. Ale to było nic w porównaniu z tym, jakie były konsekwencje tej myśli. Oczywistym dla mnie się stało, że jednym z twórców tej wirtualnej rzeczywistości, w której być może żyjemy, jestem ja sam. Jak to się stalo, że to odkryłem? Najwyraźniej umieściłem w tym świecie sam dla siebie wskazówki, ktore mogły mnie na to naprowadzić. I naprowadziły. Brawo ja!

anbo · Dołączył: 09 Lut 2006 Posty: 6480 Przeczytał: 44 tematy

anbo · Dołączył: 09 Lut 2006 Posty: 6480 Przeczytał: 44 tematy

Więc to ja jestem Bogiem - myśl warta Nagrody Nobla. Pytanie tylko, na ile prawdziwa. Sięgnąłem po Księgę i - w zasadzie zgodnie z przewidywaniami - dowiedziałem się, że nie byłem sam, było nas więcej. Czy pod słowem elohim kryło się nas sześciu? Po jednej literce dla każdego. H to ja, od Henryka, ale reszta? Nikt nie przychodził mi do głowy, więc rozważania snułem dalej wokół swojej osoby. Jeśli moje rozumowanie było prawidłowe - myślałem - to nie byłem głównym bogiem, bo głównym był Jahwe, a nie Henryk. Zaraz! - krzyknęło coś w mojej głowie. - Przecież alfabet hebrajski jest spółgłoskowy! Co to mogło znaczyć? Wydedukowałem, że pod słowem elohim kryła się cała grupa, która opracowała rzeczywistość wirtualną, a pod jahwe najważniejsza jej część. Litery obydwu słów nie musiały mieć związku z imionami albo nazwiskami. Elohim i Jahwe to mogły być jedynie kryptonimy grup, przy czym Jahwe zawierała się w Elohim i Jahwe była najważniejsza. Gdybym tylko mógł sobie przypomnieć, jak to dokładnie było... Ale nie mogłem. Żadne wspomnienie z realnego życia nie wracało do mnie pomimo usilnych starań. Wiedziałem tylko, że mam do rozwiązania całą masę zagadek. Na przykład, dlaczego zabroniliśmy spożywania krwi? Czy zwierzęta czyste i nieczyste to jakiś kawał z naszej strony wobec uczestników tej wirtualnej zabawy, czy jakaś dla nich/nas wskazówka? Nie miałem pojęcia, jak to ugryźć, a wszystko z powodu wyczyszczenia pamięci z tego, co było przed Tem.
Tem - tak postanowiłem nazywać swoje obecne życie. Kiedy się zaczęło? To też była zagadka. Mogłem dostać wspomnienia nieistniejącego człowieka z nieistniejącego życia i mogło to się stać minutę temu! Wystraszyłem się, że zwariuję. Postanowiłem się uspokoić i wziąć wszystko na zdrowy rozum. Nie bardzo jednak wiedziałem od czego zacząć. Jedyne, co było pewne to to, że istnieję. Skoro myślę, czuję, mam świadomość, to istnieję. To jedno było pewne. Nawet, gdyby w tej kwestii ktoś mnie oszukiwał, to istniałby ten kogo oszukują. Co za ulga, istnieję. Dobre i to.

anbo · Dołączył: 09 Lut 2006 Posty: 6480 Przeczytał: 44 tematy

Przygotowując się do rozmowy z Szemhazajem o elohim natknąłem się na taki oto fragment w 6-tym rozdz. Ks. Rodzaju:
(3) I rzekł Pan: Nie będzie przebywał duch mój w człowieku na zawsze, gdyż jest on tylko ciałem.
Nie jest to zgodne z wuja pomysłem, że ciała to awatary i porty komunikacyjne.

Przy okazji ciekawostka. W opowieści o potopie mowa jest o synach Boga. Skoro są synami Boga i współżyją z kobietami, to są cieleśni. Czyżby i Bóg był cielesny? Trudno przyjąć, że tak to widział redaktor tekstu, raczej nie traktował tej opowieści dosłownie, ale autor tekstu bazowego już mógł tak to widzieć. Współgra to z opowieścią o stworzeniu człowieka na obraz i podobieństwo Boga (a może bogów) jako mężczyznę i kobietę.
W Księdze Henocha w części paralelnej do opowieści o potopie z Ks. Rodzaju (rozdz. 6) mowa jest o "Panie panów", "Bogu bogów". Biblia w kilku miejscach mówi o czymś, co możnaby nazwać Radą Bogów. O takich kwestiach chcę porozmawiać z Szemhazajem. Zainteresowanych zapraszam po niedzieli, Szemhazaj obiecał, że wtedy podzieli się zwoją wiedzą (a nie jest mała) w temacie elohim stwarzającego/stwarzających świat. Chętnych do dyskusji proszę o wypowiadanie się w wątku, który zostanie założony. Tu chciałem tylko zasygnalizować, że taki wątek się pojawi.

Semele

wujzboj

Wracam

Dziś będzie krótko, jutro - obszerniej.

=========== Dyskurs =========

Semele

wujzboj

Świadomość realna jest substancją podstawową, Semele. Wobec tego może się rodzić tylko z innych świadomości realnych.

A "gdzie" się rodzi? Pytanie o "gdzie" jest w tej sytuacji źle postawione, bo dotyczy przestrzeni, a przestrzeń nie jest substancją, lecz postrzeżeniem. Jeśli powstaje nowa świadomość realna, to po prostu ilość elementów zbioru "świadomości realne" wzrasta o jeden.

anbo · Dołączył: 09 Lut 2006 Posty: 6480 Przeczytał: 44 tematy

Semele

wujzboj

Dziś na początek Anbo, a Semele na końcu, bo taka kolejność pasuje do kolejności omawianych tematów:

=========== Anbo =========

Semele

Wuj

wujzboj

Przecież sama czytałaś na mojej stronie o tym, że byłem ateistą, że moją wiarę z Boga wywiodłem z ateizmu, i że po krótkim romansie z Hare Kriszna wybrałem katolicyzm - oraz jak i dlaczego się to wszystko stało. Nie rozumiem więc, skąd naraz twoje zdziwienie, i to takie aż na dwa znaki zapytania.

No i ja nic nie pisałem o znajdowaniu w Biblii tego, co głosi KRK.