ŚFiNiA

anbo

Czy właściwe jest twierdzenie, że amaterialista nie przyjmuje materializmu? Nie. Właściwym jest twierdzenie, że on go odrzucił, a w takim razie powinien podać argumenty świadczące o większym uprawdopodobnieniu jego koncepcji niż koncepcji materialistycznej, a przynajmniej jego koncepcja powinna lepiej wyjaśniać obserwowane zjawiska, powinna być z nimi spójna, powinna rozwiązywać jakiś problem i nie generować nowych problemów. Koncepcja materialistyczna jest zgodna z naszym (wrodzonym?) postrzeganiem świata, jest zgodna ze sposobem, w jaki go odczuwamy, jest spójna z naukową wiedzą, opisuje świat językiem takim samym, jak go opisuje nauka, wierzącym opisuje językiem i sposobem widzenia świata jaki jest w Bibiii, jest zgodna z biblijnym opisem stworzenia, odpowiada na pytanie o źródło wrażeń zmysłowych nie postulując istnienia nieobserwowalnych, niebadalnych bytów, czyli nie generuje nowych problemów. Tego wszystkie amaterializmowi brakuje.
Każdy z nas, zarówno amaterialiści jak i materialiści, ma tak samo: czuje odrębność wobec innych ludzi, zwierząt i rzeczy. Wiemy też, że nasze ciała jak i rzeczy i zwierzeta zbudowane są z tego samego materiału i dotyczy ich ta sama fizyka. Potrafimy też wskazać na związek naszego myślenia, naszej woli i świadomości z mózgiem (który podobno istnieje jedynie w naszym umyśle). Pomimo to amaterialiści inny rodzaj istnienia przypisują rzeczom, inny ludziom (i zwierzętom, ale tu już różnie bywa). Tymczasem nie można wskazać nic, co by kazało nam ten różny sposób istnienia przypisywać wymienionym bytom, przeciwnie, wygląda na to, że sposób istnienia jest taki sam. Amaterialistom nie wygląda cokolwiek im się wskaże na poparcie takiej tezy, a jednocześnie sami nie potrafią podać argumentów równie silnych jak argumenty materialistów. Pamiętam tu jedną ze swoich dyskusji o qualiach: kiedy na prośbę oponenta przedstawiłem korelacje między myśleniem i świadomością a pracą mózgu, otrzymałem odpowiedź, że korelacje o niczym nie świadczą. W takim układzie nic o niczym nie świadczy. Można sobie budować dowolne koncepcje, a najlepiej niesprawdzalne, bo one najlepiej się bronią i jednocześnie odrzucać inne, bo zawsze można wymyślić jakieś hipotetyczne alternatywne wyjaśnienie (bo przecież Brzytwa jest be chociaż ci sami ludzie stosują ją na co dzień - tu stawiam zarzut niekonsekwencji). Amaterialistów nie zadowala żadna argumentacja na rzecz materializmu, a jednocześnie sami nie potrafią zaproponować koncepcji lepiej popartej jakimiś obserwacjami.

anbo

Czy właściwe jest twierdzenie, że amaterialista nie przyjmuje materializmu? Nie. Właściwym jest twierdzenie, że on go odrzucił, a w takim razie powinien podać argumenty świadczące o większym uprawdopodobnieniu jego koncepcji niż koncepcji materialistycznej, a przynajmniej jego koncepcja powinna lepiej wyjaśniać obserwowane zjawiska, powinna być z nimi spójna, powinna rozwiązywać jakiś problem i nie generować nowych problemów. Koncepcja materialistyczna jest zgodna z naszym (wrodzonym?) postrzeganiem świata, jest zgodna ze sposobem, w jaki go odczuwamy, jest spójna z naukową wiedzą, opisuje świat językiem takim samym, jak go opisuje nauka, wierzącym opisuje językiem i sposobem widzenia świata jaki jest w Bibiii, jest zgodna z biblijnym opisem stworzenia, odpowiada na pytanie o źródło wrażeń zmysłowych nie postulując istnienia nieobserwowalnych, niebadalnych bytów, czyli nie generuje nowych problemów. Tego wszystkie amaterializmowi brakuje.
Każdy z nas, zarówno amaterialiści jak i materialiści, ma tak samo: czuje odrębność wobec innych ludzi, zwierząt i rzeczy. Wiemy też, że nasze ciała jak i rzeczy i zwierzeta zbudowane są z tego samego materiału i dotyczy ich ta sama fizyka. Potrafimy też wskazać na związek naszego myślenia, naszej woli i świadomości z mózgiem (który podobno istnieje jedynie w naszym umyśle). Pomimo to amaterialiści inny rodzaj istnienia przypisują rzeczom, inny ludziom (i zwierzętom, ale tu już różnie bywa). Tymczasem nie można wskazać nic, co by kazało nam ten różny sposób istnienia przypisywać wymienionym bytom, przeciwnie, wygląda na to, że sposób istnienia jest taki sam. Amaterialistom nie wygląda cokolwiek im się wskaże na poparcie takiej tezy, a jednocześnie sami nie potrafią podać argumentów równie silnych jak argumenty materialistów. Pamiętam tu jedną ze swoich dyskusji o qualiach: kiedy na prośbę oponenta przedstawiłem korelacje między myśleniem i świadomością a pracą mózgu, otrzymałem odpowiedź, że korelacje o niczym nie świadczą. W takim układzie nic o niczym nie świadczy. Można sobie budować dowolne koncepcje, a najlepiej niesprawdzalne, bo one najlepiej się bronią i jednocześnie odrzucać inne, bo zawsze można wymyślić jakieś hipotetyczne alternatywne wyjaśnienie (bo przecież Brzytwa jest be chociaż ci sami ludzie stosują ją na co dzień - tu stawiam zarzut niekonsekwencji). Amaterialistów nie zadowala żadna argumentacja na rzecz materializmu, a jednocześnie sami nie potrafią zaproponować koncepcji lepiej popartej jakimiś obserwacjami.

Wygląda na to, że chociaż post wysłany, to klikając drugi raz - bo jeszcze pole do kliknięcia nie zniknęło, co wygląda, jakby post się nie wysłał - można go wysłać drugi raz.

Michał Dyszyński

anbo

Fantastic Negrito nagrywa bluesa, a ja go potem slucham - cały proces, od śpiewania do mikrofonu i szarpania za struny gitary poprzez nagranie tego na płytę, a następnie odtworzenie u mnie na odtwarzaczu CD - cały ten proces można opisać jako procesy fizyczne zachodzące w substancjonalnych rzeczach włącznie z moją samoświadomością jako funkcją mózgu (na ile potrafimy). Materializm wciąż będzie się trzymał mocno. Czy równie sensownie można to zrobić w amaterializmie? Taki opis powinien przedstawić amaterialista, można potem porównać obydwa opisy celem sprawdzenia, który jest lepszy, oczywiście po uprzednim ustaleniu kryteriów lepszości, co - znając śfinie - może nigdy się nie skończyć ;)

towarzyski.pelikan

Pytanie, czy fakt, że umysł pośredniczy w odbiorze rzeczywistości, świadczy o tym, że ją tworzy, czy raczej o tym, że ją odtwarza?
Czy odtwarzanie muzyki z płyty jest tworzeniem?

Przypuśćmy, że znalazłam płytę i próbuję sobie opisać tę muzykę, którą słyszę za pomocą zapisu nutowego. Ponieważ mam kiepski słuch muzyczny, to ten mój opis, który sobie stworzyłam, jest wielce niedoskonały.

Czy to znaczy, że to taka niedoskonała muzyka dobiega moich uszu, kiedy przesłuchuję płytę, czy muzyka jest doskonała, tylko ja ją w niedoskonały sposób interpretuję, nie rozumiem docierających do mnie dźwięków?

I gdybym zapisała się na trening muzyczny, gdzie katowano by mnie dyktandami muzycznymi, maglując po 100 razy każdy dźwięk, to po kilku miesiącach intensywnych ćwiczeń zaczęłabym "słyszeć" dźwięki, które mi wcześniej umknęły, mój odbiór płyty byłby bardziej doskonały.

Przy założeniu, że to umysł tworzy to co odbiera, brakuje jakiegokolwiek punktu odniesienia, zapis nutowy jakiegoś długoletniego nauczyciela muzyki i wybitnego pianisty znaczy tyle co zapis nutowy głuchego muzycznie Pelikana. Wszak to w naszych umysłach powstaje muzyka odtwarzana z płyty, a nie istnieje obiektywnie poza naszymi umysłami.

anbo

anbo

Wuj swego czasu napisał:
"materii" nie trzeba przypisywac roli bytu istniejacego niezaleznie od ducha, niezaleznie od obserwatora, niezaleznie od czlowieka i Boga. Dla wuja materia jest sposobem kontaktowania sie osob ze soba, i tym samym jest dla wuja cialo czlowieka: to interfejs pomiedzy osobami.
http://www.sfinia.fora.pl/katolicyzm,7/wujoherezja2-immaterializm,327.html

Wobec powyższego geny nie istnieją poza naszym umysłem, są interfejsem między osobami, umożliwiają komunikację. (Widzę tu pewne problemy, ale o nich może innym razem.) Wobec powyższego należałoby sę spodziewać braku wpływu genów na naszą osobowość i wolę, tymczasem wiemy, że taki wpływ jest. Geny nie pełnią w tym procesie roli interfejsu, nie są sposobem komunikacji, ale są czymś, co tworzy naszą osobowość/wolę. Gdyby to tworzenie (czy zmiana) osobowości/woli dokonywała się wskutek ustosunkowania się do informacji "gen", to zgoda, można pogodzić wpływ pomimo nieistnienia realnego, a jedynie istnienia jako informacja, ale ten wpływ nie polega na wymianie informacji między osobami, jest procesem odbywającym się poza nasza świadomością na naszym aparacie decyzyjnym i na tym, co tworzy naszą osobowość (na nim, skoro nas tworzy/zmienia).

fedor

towarzyski.pelikan

towarzyski.pelikan

Ad wujzboj

Semele

Dzięki. Może wuj znajdzie jednak czas....:-)

fedor

Semele

Józef Pawlak pisze:
Będąc zwolennikiem filozofii naukowej, Mach występuje nie tylko przeciwko idealizmowi, który lokalizuje Wrażenia wewnątrz świadomości, lecz również przeciw filozofii materialistycznej, zarzucając tej ostatniej, że bezpodstawnie uznaje istnienie materialnej rzeczywistości, „rzeczy samej w sobie” jako źródła wrażeń zmysłowych. Jego zdaniem oba te kierunki przedstawiają zniekształcony obraz świata. Dopiero empiriokrytycyzm usuwa rozdwojenie między podmiotem a przedmiotem, wrażeniem a rzeczą i przywraca naturalne pojęcie o rzeczywistości. Swą mo- nistyczną koncepcję świata Mach uzasadniał powołując się na sformułowaną przez siebie „zasadę ekonomii myślenia”. Działanie zgodne z tą zasadą, to działanie celowe, pozwalające osiągnąć zamierzony cel najmniejszym nakładem. sił. Wspomnianej zasadzie nie tylko podlega sfera praktyki ludzkiej, lecz także proces myślenia. Działalność poznawcza człowieka, tworzenie teorii naukowych, weryfikacja teorii i hipotez —- są to czynności, które stanowią wyraz celowego, a więc oszczędnego działania rozumu 8.Mach, łącząc zasadę ekonomii myślenia z ewolucjonizmem, dochodzi do wniosku, że walkę myśli naukowych należy traktować jako walkę realną, dzięki której następuje selekcja określonych koncepcji teoretycznych. W rezultacie utrzymują się teorie, które ze względu na swą „eko- nomiczność” są do rzeczywistości najlepiej przystosowane9. Taki punkt widzenia oznacza, że poznanie nie polega na odzwierciedleniu obiektywnej rzeczywistości, lecz na przystosowaniu myśli do faktów (gdy fakty obserwujemy) i myśli do myśli (gdy tworzymy teorie naukowe). Według Macha ekonomiczność myślenia naukowego wyraża się w tym, że uczony uogólnia fakty, zastępuje ogromną liczbę cyfr jednym prostym wzorem. Prawa naukowe to po prostu skrócone sprawozdania o faktach. Nie są one obiektywnymi prawami rządzącymi rzeczywistością, lecz ograniczeniami, jakie dzięki doświadczeniu narzucamy naszym oczekiwaniom. W tym sensie prawa funkcjonują jako narzędzia przystosowania się człowieka do otaczającego środowiska.

Sprawa z Machem nie jest taka prosta

[link widoczny dla zalogowanych]

Ciekawy fragment o stosunku Maksa Plancka do fenomenalizmu z pracy
Planck zarzuca fenomenalizmowi brak sił [twórczych] wiodących naprzód. Nurt ten może wprawdzie przyczyniać się w pewnej mierze do' usuwania z drogi badawczej określanych przeszkód — gdy np. postuluje wyjaśnianie sensu Zdań fizycznych oraz d emarkację, w walce z przesądami, tez empirycznie sprawdzalnych od niesprawdzalnych (Planck odnosi się zarazem nader krytycznie do fenomena 1 istycznego rozumienia owych postulatów wyjaśniania i demarkacji) — fenomenalizm jednak nie potrafi twórczo oddziaływać na kształtowanie się procesów badawczych. Jego działalność bowiem jest w istocie [tylko] krytyczna, jego „wzrok“ zwrócony jest wstecz. Do posuwania się zaś naprzód niezbędne jest formułowanie nie takich idei, które dają się wyprowadzić ściśle tylko z; rezultatów pomiarowych, ale takich, które wykraczają poza otrzymane rezultaty — nowych twórczych syntez teoretycznych, ldeenver- bindungen, oraz atakowanie takich problemów, które pozytywiści w zasadzie odrzucają [jako metafizyczne].Autor egzemplifikuje wąsko empirystyczną niechęć fenomenalizmu do śmiałych uogólnień i ekstrapolacji, zwłaszcza gdy przemawiają one na rzecz uznania realnego świata, powołaniem się na negatywny stosunek Macha do hipotezy atomiStycznej. Wnikliwa analiza pozytywistycznego punktu widzenia pozwala — jak sądzi autor — dostrzec jego bezpłodność. Fenomenalizm nie sprzyja rozwojowi poznania naukowego w dziedzinach o decydującym znaczeniu 7. Planck podjął problem hamującego wpływu fenomenalizmu w wykładzie wygłoszonym w Sztokholmie w 1920 r. w związku z przyznaniem mu nagrody Nobla.Zasługuje na podkreślenie konkretność argumentacji Plancka. Usiłuje on mianowicie z pozycji realistycznych 9 wyjaśnić te przede wszystkim zjawiska, których dezinterpretacja leży u podstaw fenomenalizmu, tj. wyniki odczytywane na przyrządach pomiarowych.

Z pracy Sabiny Lewi.

Wśród przesłanek mających usprawiedliwić powyższe tezy wymienia autor reprodukowalność pomiaru fizycznego. Przemawia ona za niezależnością wyniku pomiaru zarówno od osobowości obserwatora, jak i od towarzyszących owemu pomiarowi warunków Obserwacji; decyduje bowiem o reprodukowalności coś, co znajduje się poza obserwatorem i co określamy jako realne w procesie fizycznym, podlegające obiektywnej determinacji. Reprodukowalność wyników pomiarowych pozwala odróżnić halucynacje i złudzenia zmysłowe od normalnie przebiegających percepcji zmysłowych, co jawnie podważa solipsyzm. Jeśli pozytywistycznie nastawieni fizycy chcą uniknąć nierozumnego solipsyzmu, muszą oni — dowodzi Planck — przyznać, że zdarzają się indywidualne złudzenia zmysłowe i halucynacje, które jednak dają się wyłączać poza nawias badań dzięki postulatowi, żeby każdą obserwację fizyczną zawsze można było reprodukować11. Dostrzegamy tu wyraźną aluzję Plancka do stanowiska Macha, który uważał, że odróżnianie iluzji od rzeczywistości jest zupełnie zbędne i bezpłodne

Kwartalnik historii nauki i techniki..

Michał Dyszyński

anbo

anbo

Przyszły mi do głowy jeszcze takie pytania do teistów-amaterialistów:
Skoro nasze ciała to tylko awatary (reprezentacje osób) to na jakiej zasadzie Bóg je przydziela? Na przykład na jakiej zasadzie jakaś osoba dostaje awatar w postaci albinosa w społeczeństwie, gdzie części ciała albinosów szamani używają do leczenia? Na jakiej zasadzie jakaś osoba dostaje awatar od razu uszkodzony, bo niewidomy, czyli nie spełniający w pełni funkcji, do jakiej podobno służy, czyli komunikacji? Na jakiej zasadzie jakaś osoba dostaje awatar, który jest źródłem jego cierpień od narodzin aż do śmierci? Dlaczego dobry i wszechmogący Bóg robi takie rzeczy? To nie jest ogólne pytanie o istnienie zła na świecie stworzonym przed dobrego i wszechmocnego Boga, to jest pytanie o powody dawania przez Boga danym osobom danych awatarów, w tym awatarów uszkodzonych (czasami bardzo), a nawet awatarów skazujących osobę na cierpienie od urodzenia aż do śmierci.

Co to znaczy, że płodzimy dzieci, skoro ciała (jako reprezentacje osób) generuje Bóg, a osób przecież też my nie stwarzamy, tylko Bóg je stwarza? Jak to się ma do pochodzenia Jezusa z rodu Dawida skoro potomkowie Dawida i jednocześnie przodkowie Jezusa to awatary, czyli jedynie reprezentacje osób? Żadna osoba nie pochodzi z jakiegokolwiek rodu, bo osoby nie pochodzą od awatarów i nie są tworzone przez ich rodziców. A może są? Może ziemski seks jest reprezentacją jakiegoś seksu pozaziemskiego i to rozumianego nie tylko jako szczególny kontakt osób, ale jako akt stwórczy innych osób? Inaczej trudno mówić o płodzeniu przez nas dzieci, że pochodzą od nas, że są jakieś linie rodowe.

Semele

Dzisiaj mam tylko taką mysl. ŚWIADOMOŚĆ jest bytem w ujęciu wuja.
Materia jest realem Okazuje się, że w ujęciu wuja...
Jest realna. W tym momencie wuj ucieka od zarzutu bycia idealistą..
Wuj zjadł ciastko i je ma.

Spryciarz...

towarzyski.pelikan

Semele

anbo

Nauczony doświadczeniem, dziś także wyprowadziłem swój awatar na spacer z psem, żeby czuć się lepiej niż gdybym tego nie zrobił, a dzieje się tak dlatego, że w jakiś przedziwny sposób oddziaływanie nieistniejącego realnie tlenu na mój nieistniejący mózg wpływa na moje realne samopoczucie. Trochę się pogorszyło, gdy przy pierwszej większej kępie trawy pies się zatrzymał na czas dłuższy od mojej cierpliwości. Przez chwilę pomyślałem, że pies to tylko dekoracja i już miałem go silniej pociągnąć, gdy naszły mnie obawy, że on też może istnieć realnie. Do niedawna było to dla mnie oczywiste skoro go widzę, słyszę i czuję, ale odkąd mądre śfinie wytłumaczyły mi, że to naiwne, zrobiło mi się głupio i już takich dziecinnych odruchów nie mam. Co nie znaczy, że wszystko prócz z siebie z automatu uznaję za nieistniejące, co to, to nie. Mam tylko problem z tym, jakimi kryteriami się kierować i dlatego czasami mojego psa uważam za dekorację, a czasami za coś więcej. W każdym razie nie pociągnąłem go mocno, a jedynie powiedziałem "chodź już ośle". To - o dziwo - poskutkowało. Z miejsca naszły mnie wątpliwości, czy mój pies to na pewno pies skoro reaguje, gdy zwracam się do niego per osioł. Tym bardziej wydało mi się to prawdopodobne, że zapoznano mnie też z nauką o istocie, czyli o czymś, co jest niewidoczne, ale stanowi o tym, że to jest to, a tamto jest tamto. Stałem przez chwilę zdezorientowany, zastanawiając się, gdzie szukać ratunku. Był to niewątpliwie błąd, bo nie zauważyłem przebiegającego kota, którego zauważył pies (a może osioł, nigdy nie wiadomo). Szarpnięcie było tak silne, że mój bark dał znać o swoim wirtualnym istnieniu, a dał znać całkiem realnym bólem. Wściekły rozejrzałem się po okolicy, żeby sprawdzić, czy dowcipny Bóg nie wygenerował jeszcze jakiegoś kota w zasięgu wzroku mojego osła (a może psa, nigdy nie wiadomo), żeby zrobić mi kolejny kawał. Rozglądając się, uzmysłowiłem sobie, że mnie tu nie ma. Tu jest tylko mój awatar. A gdzie ja jestem? Tego nie wiedziałem. Poczułem się jak zawieszony w próżni. Przypomniał mi się też ten dzień, w którym przez nieuwagę zawiesiłem się szlufką na klamce drzwi, które były za mną, a próbując się uwolnić, potrąciłem szczotkę, która z kolei potrąciła dwa mopy. Tak jak wtedy spadł na mnie cały ten zestaw wirtualnych rzeczy do sprzątania wirtualnych pomieszczeń, tak teraz spadł na mnie dylemat: dlaczego Bóg robi mnie w jajo? Z książki, którą nam dał jako źródło wiedzy pewnej, wynika, że świat postrzegany zmysłami istnieje realnie, istnieje poza naszymi umysłami i jest substancjonalny, tak samo też go odczuwałem zanim mnie pouczono, że to naiwność. Jednocześnie jednak ten świat, gdy jest takim widziany, daje się tłumaczyć bez Boga, a gdy się przyjmie, że jest wirtualny, to Bóg staje się niezbędny, by go tłumaczyć. O co więc tu k..rwa chodzi? Doszedłem do wniosku, że chodzi o to, żeby nie wyprowadzać swojego awatara na spacer z psem (a może osłem, nigdy nie wiadomo), bo może się to skończyć realnym bólem wirtualnej głowy.

fedor

anbo

Jak już wspomniałem, ze spaceru wrociłem z uszkodzonym interfejsem, co przejawiało się bólem głowy, który wziął się między innymi z nieudanej próby zlokalizowania swojej osoby w miejscu i czasie wobec nieistnienia (poza umysłami) mojego ciała, naszej planety i w ogóle całej czasoprzestrzeni dostępnej ludzkim zmysłom. Zastanawiając się, czy przestałbym odczuwać ból, gdyby mnie odłączono od interfejsu, wziąłem tabletkę przeciwbólową. Zaraz potem żona postawiła przede mną talerz czerniny, czyli rozwodnioną i doprawioną do smaku krew kaczki. Ponieważ wciąż byłem w nastroju mocno refleksyjnym, przypomniał mi się zakaz spożywania krwi. Dany był po wsze czasy, ale z czasem go zmodyfikowano. Jednak nie to mnie w tej chwili nurtowało. Zakaz był dany ze względu na to, że "krew jest duszą i nie wolno ci jeść duszy wraz z mięsem". Coś mi tu nie grało. Jesli ciało jest tylko awatarem, a realnie istnieją tylko dusze, to krew nie może mieć nic wspólnego z istnieniem. Z funkcjonowaniem awataru owszem, ale nie z istnieniem. Z pomocą przyszedł mi inny fragment Biblii: "dusza ciała jest we krwi". To już miało sens. Dusza ciała rozumiana jako siła motoryczna, coś, co ożywia martwą naturę, była czymś sensowniejszym. Dawała też wskazówkę po czym poznać czy dana rzecz jest tylko elementem scenografi, czy aż awatarem realnie istniejącej istoty. Tym czyms może być krew skoro taką wagę (wręcz obsesję) przywiązywali do niej biblijni autorzy. Na wszelki wypadek postanowiłem większym szacunkiem darzyć kaczki sąsiadów.
Ale nadal dręczył mnie problem braku dostępu do "gołej" osoby. Dana mi jest jedynie w postaci ziemskiej, co musi mocno zaburzać jej obraz faktyczny z uwagi na tak ogromny wpływ wszystkiego co ziemskie na osobowość i wolę osoby. Patrzyłem na moją żonę (to znaczy jej ziemską reprezentację) i zadawałem jej w myślach pytanie: Jaka jesteś naprawdę? I sam sobie odpowiadałem: Naprawdę jaka jesteś nie wie nikt, a w zasadzie wie tylko Bóg. Przecież nawet ja nie wiem, jaki jestem naprawdę skoro ciągle jestem pod wpływem różnych ziemskich czynników powodujących istnienie moich konkretnych stanów psychicznych i mojej konkretnej woli. Na przykład do niedawna myślałem, że w mojej naturze leży ryzyko, a tu sie okazuje, że odpowiedzialny za to jest konkretny gen - czy to znaczy, że ryzyko leży w naturze mojego awataru, ale nie w mojej? Przecież to bzdura, bo ja swoim awatarem steruję, a nie on mną.
Te wszystkie rozmyślania powodowały, że w moim światopoglądzie pojawiało się co raz więcej dziur. Przed oświeceniem amaterialistycznym wiedziałem więcej (a przynajmniej tak mi się wydawało) niż teraz i mniej bolała mnie głowa. Swoimi wątpliwościami postanowiłem się podzielić z sąsiadką. Zanieść jej dobrą nowinę (nasze ciała nie istnieja realnie), a przy okazji porozmyślać z nią nad probelemami, ktore mnie nurtowały. Ale o tym następnym razem. Jak mawia mój trzyletni wnuk, gdy się ze mną żegna: do zobaczenia w następnym odcinku.