ŚFiNiA

WillGesenius/konto usunię

Myślę, że nie trzeba być w rozterce pozostając w tradycji religijnej, czy ewentualnie bezreligijnej, albo swoiście religijnej. Można żyć w tych wszystkich obyczajach urodzenia, dla spokoju nie zadając pytań, nie babrać się w rozstrzygnięcia - dylematy; dać odpoczynek rozumowi, gdyż tu nic on nie pomoże, rozstrzygnięcie zostawiając sobie na pośmiertne bytowanie, jeżeli w nie wierzymy. Pozwolę sobie odejść od tematu nieco i popatrzeć raczej na to czego używamy tu. Właśnie używamy rozumu. Jest on bardzo ograniczony - po co bawić się w jakieś falsyfikacje, potwierdzenia, ekwilibrystykę udowadniania sobie czegoś na płaszczyźnie niedostępnej rozumowi. Czy naprawdę macie takie zaufanie do rozumu podczas gdy w innej perspektywie ten sam kij dotykany wiarą bądź innym podejściem zawsze dotykany jest inaczej i za inny koniec, jeżeli wogóle jest dotykany(?). Z dogmatów czy założeń nikt nas nie będzie sądził; czy sądził? to też nie wiem. Rozum może być jak balon, puszyć się - tylko wywołując niepokoje. Nie deprecjonuję tu rozumu, cieszy mnie gdy ktoś go używa, jednak nie absolutyzuję go, bo już nie raz wyprowadził mnie w pole gdy skonfrontowałem swoją subiektywność z inną subiektywnością. Im bardziej system jest skomplikowany tym bardziej narażony na błąd w rozumowaniiu. W drugą stronę im bardziej uproszczony to tym bardziej fałszywy, narażony na generalizację. Uproszczenia bowiem to takie budowanie ułudy aby świat uczynić jasnym, żeby podejmować decyzje, rozstrzygnięcia w lenistwie umysłowym. Prosty świat to prosty wybór. Ta prostota to szczególny przejaw lenistwa. Rozum jest "żebrakiem o pojmowanie". Nawet ucieczka w sztuczny język precyzji pozbawiony dwuznaczności, wieloznaczności (w zamierzeniu), uboższy to też nie żaden ratunek dla rozumu, gdyż nawet wydawałoby się jasne definicje, granice, pojęcia cały czas muszą być rewidowane i bardziej uściślane, aby dojść do konsensusu z drugim wtajemniczonym w te arkana językowcem. Błąd jest wpisany w rozum, potrafi się wcisnąć wszędzie, przesączyć przez mury twierdzy. Wydaje się słuszne zachowanie pokory wobec niego, gdyż tu często sprawdza się ludowe przysłowie "czort tkwi w szczególe" tam gdzie zaciera się już jasność. Rozum na polu tradycji religijnej to jak świnia na obrusie zakotwiczeń kulturowych, te zakotwiczenia jednym są potrzebne, drugim nie. Nie można jednak pozbawiać ich "tym", którzy tego nie chcą. Tak trochę się dziwię jak niektórzy lubują się w ośmieszaniu tradycji, bo w ich oczach ta inna jest prymitywniejsza od swojej własnej. Szermują sobie tym rozumkiem, wpuszczając świnię do domu, w którym się ci inni, religijni, inaczej religijni zadomowili. Dla mnie mało sensowne jest debatowanie zwierzątka z kotwicą. Ja nie widzę w tym sensu, może inni widzą w tym sens? Tak zastanawiam się po co ja to piszę, skoro nie widzę sensowności wypowiadania się w takich tematach.

Michał Dyszyński

Dyskurs

Dyskurs

Dyskurs

Dyskurs

Michał Dyszyński

Dyskurs

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Jeszcze jedna refleksja w temacie - chrześcijaństwo, wiara, "milczenie" Boga.

Na sfinii toczy się wiele dyskusji - o dość słabym umocowaniu samej Biblii, jej napisaniu wiele lat po śmierci Jezusa, o wielu wątpliwościach, o tym, że nie sposób jakoś faktami przygwoździć niedowiarków, wskazać im, że w ogóle Jezus na pewno było, że relacja o nim jest absolutnie wiarygodna i bezbłędna. A tu nie - nie mamy tego, mamy wątpliwości. Jaki w tym sens?
Jeśli to Bóg sam miałby nam te najważniejsze rzeczy chcieć przekazać, to w grze jest zarzut, iż robi to jakoś nieporadnie. A przecież to co ważne, powinno być chronione, powinno nie być łatwe do podważenia...
Dziś uważam, że jednak nie. Jest poważny powód, dla którego dobrze jest w tej sprawie, właśnie tak, jak jest, czyli że propozycja chrześcijańska nie stanowi jakiegoś mentalnego przymusu, że można ją podważać. Powód podałem wcześniej, ale teraz chcę go podkreślić w kontekście samej Ewangelii. Bo przyjąć Boga każdy powinien PRZEDE WSZYSTKIM SOBĄ - nie namową świata, nie "obiektywną koniecznością".
Gdy spojrzymy na życie Jezusa, to pewnie jakoś przemawiający do rozumienia byłby zarzut, że niewiele tak realnie dla narodu wybranego zrobił. Rzymianie dalej panowali, wynalazków wielkich nie wprowadził. W sumie co - jakąś tam grupę ludzi uzdrowił, kilka osób wskrzesił, ileś tysięcy cudownie nakarmił. W sumie, w porównaniu z potrzebami, z tym co ludzie oczekiwali (wyzwolenia całego narodu spod panowania wrogów) - niewiele. Z Rzymianami w słowach Jezus w ogól obchodzi się nad podziw łagodnie. Jedyne co tak trwale z tego wynikło, to SAM PRZEKAZ - EWANGELIA. Ale nawet ten przekaz też nie w jakieś silnej formie.
Wniosek (oczywisty dla kogoś kto UWIERZYŁ): za tę główną robotę budowania duchowości, zbawienia musi wziąć się każdy człowiek OSOBIŚCIE. To nie przyjdzie zewnętrzną mocą. To się buduje - każdy sam dla siebie, tak jak potrafi. Dlatego Bóg MUSI MILCZEC, a przekaz MUSI OBFITOWAĆ W WĄTPLIWOŚCI, PYTANIA. Te wątpliwości powinny być, abyśmy mieli POWÓD I MATERIĘ dla ich rozwiązywania - tą "materią" jest NASZA DUCHOWOŚĆ, ale SUBIEKTYWNA.
To jest odkrycie! Odkrycie religii chrześcijańskiej jest właśnie jakieś odwrotne do tego, co daje nam mądrość świata. Ta mądrość świata oferuje obiektywizm, banując jednak subiektywizm, lekceważąc człowieka. Przekaz chrześcijaństwa przywraca człowiekowi jego naczelne miejsce - człowiek staje się podmiotem, a nie przedmiotem dostosowującym się do tego, co obiektywnie produkuje (mentalnie) świat.
Jest tylko dodatkowy problem, aby tego odkrycia siebie, nie przeprowadzić ścieżkami pychy. Bo to odwróci efekt, zniweczy sens owego odkrycia.

Jacol

Nie jestem przekonany, że Bóg milczy. Myślę, że mówi. Nie może mówić tak, żeby empirycznie dało się udowodnić, że to on mówi. Bóg jest ukryty, ale to nie oznacza, że nie mówi, jak sądzę. Cały problem wiary polega chyba na tym, żeby usłyszeć jak Bóg mówi. Gdzieś tam głęboko w człowieku, może zrodzić się przekonanie, że Bóg coś od nas chce lub odpowiada nam na nasze pytania czy prośby.
To chyba nie jest proste, bo dość łatwo mogę sobie wyobrazić ludzi mających pewność, że Bóg im coś przekazał, choć to ich przekonanie z Bogiem nie musi mieć nic wspólnego. Słuchanie Boga, odbywać się musi, w atmosferze niepewności. Boże to na prawdę ty? Słuchanie Boga oznacza też gotowość na niespodzianki, bo Bóg zazwyczaj mówi nam rzeczy nas zaskakujące. Myślę, że Bóg mówi do każdego inaczej - wydarzeniami, emocjami, myślami jakie nam się rodzą, słowem, które czytamy lub słuchamy.
Ja mam nadzieję, że moje modlitwy są wysłuchiwane i Bóg na nie odpowiada. mam nadzieję, że nie gadam z obrazem, ale żywą Osobą.