ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Pojawiają się głosy na temat tego, że nie sposób jest udowodnić, że solipsyzm jest błędną metafizyką. Argumenty są różne - np. Wuj akcentuje aspekt wyboru, chciejstwa. Ja chciałem przedstawić inny argument przeciw solipsyzmowi. Ten do mnie osobiście nieco mocniej przemawia (choć temu argumentowi wujowemu też całkiem nie odmówię racji).

Dla mnie solipsyzm jest w jakimś tam sensie wadliwy niejako z definicji pojęć ja i świata.
JA definiuję jako ten zbiór aspektów w doznaniach i ich interpretacjach, które ZALEŻĄ OD INTENCJI, czyli choćby w pewnym stopniu dają się kontrolować. Coś, co nie daje się przeze mnie kontrolować wcale, albo w bardzo wysokim stopniu, nie jest JA z definicji.
Świat z kolei jest właśnie tym wszystkim, co zostaje gdy wykroimy z doznań to, co naszej kontroli, intencyjności się poddaje. Świat jest tym, co POZA MNĄ. Poznaję świat po tym, że konstruuje mi doznania objawiające się w sposób nieprzewidywalny, niemożliwy do modyfikacji moją wolą.
Teraz jest tylko kwestią przekonania się, jakie aspekty mojego życia kontrolować i przewidywać (w jakimś stopniu) się dają, a jakie nie.

Solipsyzm w ten sposób zostaje odrzucony w momencie napotkania na pierwszy przypadek czegoś, co w wystarczająco wyrazisty sposób wymyka się mojej woli, kontroli, intencyjności, co jest wystarczająco niezależne.
Mówienie, że coś ode mnie jawnie niezależne, dalej jest JA, uważam za oszukiwanie się. Gdyby to było JA, to mógłbym tym zarządzać. A jeśli zarządzać nie mogę, to nie spełnia to definicji JA, czyli jest raczej światem, zewnętrzem.
Tak z samej definicji pojęć.... :think:

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5556 Przeczytał: 44 tematy

Czyli twój post, który możesz edytować, jest twoim Ja, ale serce, którego bicia nie kontrolujesz, jest POZA TOBĄ...

fedor

Michał Dyszyński

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5556 Przeczytał: 44 tematy

Kolejna bezwartościowe twierdzenie, którego nie potrafisz uzasadnić.

Michał Dyszyński

fedor

Michał Dyszyński

fedor

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Stwierdzenie "wszystko jest mną" jest informacyjnie nieskuteczne, bo NIERÓŻNICUJĄCE. To jest ogólny problem ze stwierdzeniami zawierającymi ideę wszystkości. Jeśli to, o czym mówimy nie oferuje nam porównania z czymś, co jest za vs czymś przeciw, to takie mówienie nie buduje żadnego mechanizmu kognitywnego, nie niesie informacji.
Oczywiście ktoś tu może powiedzieć, ale "jakoś" rozumiemy to, że solipsysta ogłasza siebie za wszystko. Tak, umysł ludzki jest dość kreatywny w tworzeniu scenariuszy znaczeniowych, więc jakieś tam kierunki dla budowania znaczeń nawet dla frazy utożsamiającej wszystko z deklaracją osoby wytyczy. Problem w tym, że owe kierunki prowadzą donikąd, nie wiadomo co właściwie one oznaczają, nie da się z nich wyprowadzić żadnych wniosków, które byłyby jako tako obowiązujące i pewne.
We frazie "ja to wszystko" można podmieniać pierwszy i ostatni wyraz na różne inne wyrazy i z grubsza osiągniemy zbliżony poziom "jasności" komunikatu. "Kot to wszystko", "ja to całość", "ja to szczerość". W trybie kreatywnego poszukiwania znaczeń, coś tam udziargamy, jakąś formą znaczenia upichcimy i nawet może będziemy się upierać, iż jest w tym jakiś sens. To, że król jest nagi, wyjdzie dopiero wtedy, gdy zadamy sobie dociekliwe pytanie: ale CO KONKRETNIE tym komunikujemy?

wujzboj

Michał Dyszyński

wujzboj

Nie postrzegam nikogo innego, niż SIEBIE.

Postrzeganie buduje granice. Relacją podmiot - przedmiot. PostrzegAM krowę, postrzegAM słońce, postrzegAM moje wspomnienia. Podmiot zawsze jest ten sam. I zawsze tylko jeden.

Andy72

Wuju, to może najpierw napisz, jak miało by wyglądać to postrzeganie kogoś innego niz Ty sam. I czym by to się różniło od sytuacji obecnej?
Bo tak to są tylko puste słowa.

Michał Dyszyński

Andy72

wujzboj

To, że postrzegam tylko siebie, jest nie tyle definicją, ile jedną z obserwacji. Do tego jest to obserwacją tak fundamentalną że aż tautologiczną. Andy pyta, jak miałoby wyglądać postrzeganie kogoś innego; ano właśnie nijak, bo nawet gdyby dać mi dostęp do cudzych postrzeżeń, to i tak stałyby się one moje.

W sumie to trochę tak, jak z problemem ze zdefiniowaniem "naszego wszechświata". Należy do niego wszystko (wszystko!), co postrzegamy i możemy postrzegać. A jak wyglądałoby postrzeganie "innego wszechświata"? Nijak, bo gdybyśmy coś z tego "innego" postrzegali, to na mocy konstrukcji byłaby to część tego naszego. Co w niczym nie przeszkadza budowaniu takich teoretycznych opisów naszego wszechświata, które interpretują to, co w nim się dzieje, jako przejaw obecności wielu innych wszechświatów i jako skutek działania praw wiążących te wszechświaty ze sobą lecz jednocześnie uniemożliwiających, by z jednego z tych wszechświatów zajrzeć w jakikolwiek inny.

wujzboj

Co do brzytwy: to jest narzędzie do ekonomicznego przystrzygania, a nie hipotetyczna cecha wymagająca dowodu. Brzytwa usuwa to, co nie odgrywa istotnej roli: NIE MNÓŻ BYTÓW BEZ POTRZEBY. Co zaś potrzebujesz a czego nie, to już zależy od twojej oceny. W tym od celu, który ci przyświeca.

Michał Dyszyński

Andy72

Należało by najpierw udowodnić że teoria "ekonomicznie" przycięta jest bliższa prawdy. Gdyby tak było to hipoteza "świat powstał 5 minut temu" byłaby lepsza niż "świat powstał dziś rano". :rotfl:

wujzboj

Andy, tu nie ma niczego do dowodzenia! To jest EKONOMICZNE NARZĘDZIE: usuwanie z teorii tego, co niczemu istotnemu w niej nie służy. Robi to każdy, bo gdyby tego nie robił, to nie byłby w stanie nawet jednego zdania wypowiedzieć, gdyż by mu życia zabrakło na doprecyzowanie niuansów i możliwości.

Brzytwa Ockhama to ubrana w gładkie słowa niezbędna procedura skupiania uwagi na tym, co najistotniejsze. Dzięki temu sformułowaniu myśliciel ma szansę robienia tego ze zrozumieniem co robi i dlaczego to robi. Ta procedura wymusza na nim znalezienie powodu, dla którego pozostawia w swojej teorii to lub owo oraz dlaczego odrzuca coś innego, o czym mu z boku konkurencja trąbi.

Michale, nie, bynajmniej - wszystko jest rozróżnialne dokładnie tak samo, jak kiedy mówisz: Wszechświat. Albo: Uniwersum. Albo: całość. Rzecz polega tylko na tym, czy tę całość traktujesz jako coś niepojętego, czy odwrotnie - jako coś, do istoty czego masz bezpośredni dostęp, bo jest ona twoim istnieniem. Kiedy mówisz o Wszechświecie, to nijak nie kłóci się to z tym, że mówisz też o źdźble trawy. Kłóciłoby się, gdybyś rzekł: "Wszechświat i tyle tylko powiem". Ale tego nikt nie robi, choć buddyzm stara się z tego właśnie więcej-nie-mówienia czerpać. (Przepraszam za uwagę o buddyzmie, to był tylko komentarz wymuszony przez to, że napisałem "nikt tego nie robi", a nie próba skierowania dyskusji na wschód.)

Michał Dyszyński

wujzboj

Michał Dyszyński