ŚFiNiA

wujzboj

Czym ta nić miałaby być? Właśnie sobą, czyli tobą.

Każde wyjaśnienie, każdy opis polega na redukowaniu czegoś do czegoś. Owa nić leży u podstaw tych redukcji. Cokolwiek doznajesz, jest w tym opisie stanem (lub wycinkiem stanu), w którym znajduje się owa nić.

Słowem "ja" można oczywiście określać, co dusza zapragnie - a raczej, co jest przydatne do konkretnego zastosowania. I w wielu przypadkach przydatne jest ów aspekt sprawowania kontroli. Ale w ostatecznym rozrachunku to ta nić stanowi o całokształcie, bo ona nadaje czemukolwiek wartość. Można ją nazywać rzecz jasna jakkolwiek, słowa to tylko słowa, ale uważam, że użycie jakiegokolwiek NIEOSOBOWEGO określenia powoduje, że automatycznie traci się z oczu istotę sprawy i pakuje się w mechanistyczne nie-wiadomo-co. Dusza... Na początek brzmi pięknie, ale zaraz robi się z tego bezkształtna zapchajdziura do luk między niespójnymi dogmatami, tej nici nic nie przypominająca.

Michał Dyszyński

wujzboj

Doznania może i są jak film, ale przecież ten film oglądasz, oglądasz właśnie dzięki tej nici. Bez niej klatki wczorajsze i jutrzejsze byłyby bez znaczenia dla klatek dzisiejszych. Ta nić je łączy, a że są połączone wiesz stąd, że dbasz o twoje jutro i a twoje myśli o twej przeszłości nie są beznamiętne. Nie jest to takie samo dbanie, jak dbanie o jutro kogoś innego, ani nie jest to taki sam stosunek do przeszłości, jak stosunek do przeszłości kogoś innego.

A osobowe? Kiedy mówisz o "ja", wtedy w naturalny chyba sposób odwołujesz się przynajmniej jakimś obrzeżkiem uwagi właśnie do tej nici, do tego co łączy twoją przeszłość, teraźniejszość i przyszłość w całość mającą wspólną wartość różną jakościowo od wartości tego, co nazwiesz nie-sobą. Zupełnie inaczej podchodzisz do pomysłu, żeby jutro rozpalić ogień w kominku, a inaczej do pomysłu, żeby jutro rozpalić ogień na twojej czuprynie, i powodem nie jest to, że ogień w kominku jest bardziej przydatny od płonących włosów. A kiedy oglądasz w telewizorni jakiś durny film, na którym komuś przypalają skalp, to ich czynność budzi twój sprzeciw nie dlatego, że włosy kiepsko się palą, lecz że wyobrażasz sobie, jakbyś się czuł, gdyby to była twoja głowa. Nie wydaje mi się więc, żeby tutaj były jakieś niejasności. Pojawiają się jednak, gdy zamiast osoby zaczyna się mówić o duszy. Albo i o kontroli, bo twój los jest dla ciebie istotny niezależnie od tego, czy go kontrolujesz czy nie.

Ostatnia i pierwsza sprawa - granice. Wytyczanie ich zależy od tego, po co je wytyczamy. Jakie granice wytyczasz, gdy mówisz o wszechświecie? Jakie granice wytyczasz, gdy mówisz o nieskończoności? Jest granica między pojęciem całości i pojęciem części, prawda? W czym więc problem? Wydaje mi się, że w nieporozumieniu co do celu rozważań...

Michał Dyszyński

lucek

solipsysta nie twierdzi Michałku, że realny świat nie istnieje poza jego umysłem, a jedynie tyle, że jedyne co jest tym czym się jawi, jest to, co jemu (i tylko jemu) samemu się jawi, a wszystko to, co reprezentuje to co się jawi, jest jego (tylko jego) własną (niedoskonałą) interpretacją.

solipsyzm jest więc najbardziej realistycznym, pełnym pokory w obec własnych sądów, poglądem filozoficznym.

Andy72

Według Wikipedii:
Solipsyzm (łac. solus ipse, "ja sam")[1] – pogląd filozoficzny głoszący, że istnieje tylko jednostkowy podmiot poznający[2], cała zaś rzeczywistość jest jedynie zbiorem jego subiektywnych wrażeń – wszystkie obiekty, ludzie, etc., których doświadcza jednostka, są tylko częściami jej umysłu.

lucek

Andy72

Jeśli inni nie istnieją to po co rozmawiasz z innymi?

lucek

fedor

Semele

Edytowany

lucek

wujzboj

Michał Dyszyński

lucek

Michał po prostu nie umie mysleć analitycznie (jeśli w ogóle umie),
nie rozumie, że natura poznania to nie to samo co treść pozanania

solipsyzm traktuje o prawdziwości poznania i stwierdza, że prawda absolutna człolwiekowi jest niedostępna (nie istnieje), a prawda subiektyuwna pozbawiona sensu, bo jedyna mu dostępna to jego własna ....

projekcje umysłu solipsysty, czyli świat zewnętrzny: inni ludzie, drzewa, ... przegrzany łeb, paląca się czupryna Dyszyńskiego nie są przedmiotem wykładu solipsystów

oczywiście, jeśli Dyszyński znajdzie podobnego do siebie kretyna, nierozumiejącego definicji solipsyzmu to być może odkryje w nim wspólną dla siebie platforma odniesień - myśli, co jednak w żade sposób nie obali solipsyzmu, a wprost przeciwnie potwierdzi jdynioe jego zasadność

lucek

a abstrahując od głupoty Dyszyńskiego, konsekwencją solipsyzmu jest koniczność logiczna wprowadzenia pojęcia Bóg (dowód Berkeley na istnienie Boga - prawdy absolutnej poza człowiekiem), o ile człowiek jest przekonany, mimo oczywistości na jakie wskazuje solipsyzm, że z innymi ludzmi się jednak, choć w niedoskonały sposób, porozumiewa i świat rzeczywisty poznaje.

fedor

Michał Dyszyński

wujzboj

Michał Dyszyński

wujzboj

W postrzeganiu, inni nie mogą nie być NIE JEGO.

Podobnie, jak w postrzeganiu fizycznym nic nie może być poza wszechświatem.

"Ja" nie jest różnicujące, podobnie jak wszechświat nie jest różnicujący. A ściślej: i ja i wszechświat są różnicujące na tej zasadzie, na jakiej całość jest różnicująca: zachodzi różnica pomiędzy częścią i całością.

Natomiast INNI NIE SĄ JEGO oznacza, że tak samo, jak jest on, są również inni. Czyli że są inne CAŁOŚCI, tak samo postrzegające wszystko wyłącznie wewnątrz siebie. Solipsysta jest samotny. Polipsysta nie jest samotny. To jest różnica pomiędzy solipsyzmem a jego zaprzeczeniem.

Michał Dyszyński

wujzboj

Semele

Edytowany.

Semele

Edytowany