ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Czym jest moc umysłu?
Moc w fizyce definiuje się jako szybkość przemian energii, jako zmiana energii (praca) podzielona przez czas. W przypadku pojęcia mocy umysłu ta definicja nie specjalnie się przydaje, choć naprowadza na pewien trop - podobieństwo: moc już bardziej ogólnie będzie związana z szybkością (może zdolnością do szybkiego, sprawnego) przetwarzania czegoś.
W przypadku pytania o moc umysłu, będziemy mieli jednak dość zasadniczy problem: CO właściwie jest tym przetwarzanym? Co jest celem do realizacji w ogólnym postawieniu spraw?
Mam tu swoją propozycję, co należałoby uznać za taki cel. Byłoby nim: wytworzenie przez umysł stanu, dzięki któremu osoba miałaby większą szansę zadziałania celowego, działania które daje zwiększoną szansę na realizację zamierzeń.
Umysł spełnia się, ma moc wtedy, gdy z obserwacji świata, biorąc pod uwagę własne zdolności, umiejętności wytwarza ROZUMIENIE, które jest PRZYDATNE DO DALSZYCH POCZYNAŃ.
Czym jest owa "przydatność"?
Przydatność polega na tym, że ostatecznie umysł będzie w stanie ROZWIĄZYWAĆ PROBLEMY, Z JAKIMI SIĘ ZETKNIE. W ostatecznym rozrachunku umysł "mocny" poradzi sobie w wyzwaniami, jakie stawia przed nim życie i własna natura.

Jaki umysł jest słaby?
Słaby umysł nie radzi sobie w z tą syntezą, z połączeniem celów działania, danych o świecie i własnych umiejętnościach tak, aby z tego wynikały poprawne (z dużym prawdopodobieństwem, nie będzie tu żadnej absolutnej gwarancji poprawności) decyzje.

W takiej definicji mocy umysłu nie uzależniamy się od punktu startowego, od mocy zewnętrznych. Siłacz w sensie fizycznym, bogacz mający ogromne możliwości wpływu na rzeczywistość z powodu posiadanych zasobów, nie jest uprzywilejowany. Każdy ma problemy na swoją miarę.
Liczy się bowiem nie tyle jak konkretny jeden problem został rozwiązany, ale to, CZY TO UMYSŁ ÓW PROBLEM ROZWIĄZAŁ.
Bogacz, który "rozwiązuje" problem w ten sposób, że ma wynajętego prawnika, który zajmuje się sprawą skutecznie, nie wykazał swojej mocy umysłu - to raczej ten prawnik się tu wykazał. Bogacz dalej jest słaby.
Siłacz, który dzięki konfiguracji genów posiadł mięśnie, dające mu przewagę nad rywalami, nawet jeśli wygra (z powodu owej genetycznej przewagi) nie okazał swojej mocy (w szczególności mocy umysłu) w tym osobistym, indywidualnym sensie, bo on tylko użył tego, co mu dano, a nie co sam wypracował, stworzył.

Moc umysłu jest mocą twórczą.
Tym co powstaje dzięki działaniu umysłu jest INDYWIDUALNY EFEKT - stan rozumienia czegoś przez umysł. Jeśli ten stan rozumienia konstruuje dalej poprawę sytuacji, w jakiej umysł funkcjonuje, to znaczy, że ten umysł ma moc - spełnia się, wykazuje poprawność. Jeśli efektem działania umysłu jest tylko podtrzymanie stanu rozumienia, jeśli kolejne decyzje danej osoby nie są trafniejsze, nie są bardziej adekwatne do wyzwań jakie niesie życie, to powiemy, że umysł był słaby. Był słaby bo nie był w stanie wytworzyć poprawnego rozumienia rzeczywistości.
Może być nieraz trudno rozpoznać z zewnątrz czyj umysł jest słaby, a czyj mocny. Bo - choć oczywiście poznajemy tę moc po efektach - to na owe efekty składa się nie tylko sama praca umysłu, lecz cała masa innych aspektów: punkt wyjściowy, przypadkowość w życiu, trudność problemu, a nawet niejednoznaczność samego celu do realizacji.
W szczególności samo owo pytanie o cel jest wyjątkowo utrudniającym diagnozę elementem układanki. Prosty przykład jest związany z zagadnieniem inwestowania. Oto jeden umysł zainwestował w coś, co przynosi efekt krótkoterminowy, a inny efekt długoterminowy. Patrząc z perspektywy krótkoterminowej wygrywa jeden, a z perspektywy długoterminowej - drugi. Czyli nawet nie będziemy mieli - przynajmniej patrząc na jeden przypadek, jeden rozwiązany problem - pewności tego, czy jakaś porażka albo jakieś zwycięstwo daje już upoważnienie do wnioskowania o słabości, czy mocy umysłu. Dopiero porównanie wielu decyzji zaczyna budować ocenę całościowej mocy umysłu.

W podsumowaniu spróbuję sformułować swoją - tym razem podaną w skróconej formie - definicję mocy umysłu:
Moc umysłu jest to właściwość tego umysłu do konstruowania skutecznych postaci ZROZUMIENIA rzeczywistości, co dalej objawi się umiejętnością rozwiązywania problemów.

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

szaryobywatel

Wieczorny monolog?

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Moc umysłu w dyskusjach
Nie będę ukrywał, że ja sam pojmuję w dużym stopniu moc umysłu jako KONTROLĘ. Umysł słaby nie ma kontroli nad rozumowaniem, nad emocjami, jakie się doczepiają przy zetknięciu z problemami. Umysł słaby rozkleja się gdy natrafi na jakiś aspekt sprawy, którego nie umie pojąć, rozwiązać. Taki słaby umysł reaguje wtedy emocjami.

Dlatego napastliwości w dyskusjach ja odbieram na zasadzie, że ktoś dyskutuje "jak baba", czyli emocjonalnie, bez kontroli nad rozumowaniem. Bo prawdziwy "dyskusyjny facet", może dyskusyjny "dyskusyjny chłop na schwał" z prawdziwego zdarzenia, to wg mnie ktoś sprawujący kontrolę nad aspektami problemu - mający zdolność chłodnego spojrzenia na sprawę.
Dzisiaj jakoś (przesadnie) się przechyla świat w stronę pierwiastka kobiecego. Widać to w mediach, w stylu komunikowania się. Może nawet trochę by to nie było takie złe, bo odchylenie w każdą stronę niesie zagrożenia - inne zagrożenia ma styl zbyt męski, a inne styl zbyt kobiecy. Ale aktualne czasy testują ludzkość pod kątem "przechyłu feministycznego". Mamy zatem wszędzie emocje i brak kontroli nad rozumowaniem - coraz większy chaos, coraz więcej nieskoordynowanych chciejstw.
I ludzie wokół "rozumują jak baby", czyli nie docierając do sedna sprawy, skupiają się na samych emocjach.
W tym moim ujęciu także co niektórzy "silni faceci" są "jak baby". Myślę tu o tych mężczyznach, którzy nie są w stanie użyć rozsądku i nie mają zdolności spojrzenia na rzeczy z dystansem emocjonalnym, twardo diagnozując poszczególne aspekty spraw. Ci niby "twardzi faceci" z kompleksem macho w sensie ogólnej konstrukcji mentalnej są rozklejonymi w aspekcie "lansu na superfaceta", bezradnymi płaksami. Robią wszystko byle tylko ktoś "sobie nie pomyślał", że on - ten przecież superfacet - wymięka, albo że nie stanął do kolejnego pojedynku nie wiadomo o co. Wszystko inne się nie liczy, tylko ten lans na faceta. Ale w sensie ogólnej konstrukcji mentalnej, w sensie budowania zrównoważonej psychiki, okazuje się, że rzekomy "supefacet" jest podatnym na manipulacje, prowokacje śmiesznym "kogucikiem", który nie osiągnie żadnego bardziej złożonego celu, nie zbuduje niczego, nie obroni żadnej większej wartości, bo musi wciąć się skupiać na odpowiadaniu na wyzwania, które ktoś mógłby mu rzucić. A gdyby takiego wyzwania nie podjął, to ktoś "mógłby sobie pomyśleć", że on jednak takim superfacetem nie jest, a więc świat wtedy by się zawalił... :rotfl:

Ten "superfacet" nie ma kontroli nad tym, do czego w życiu dąży, nad swoim rozumowaniem i życiem. On jest w całości poświęcony tylko jednemu celowi - lansowaniu się na ideał samca.