ŚFiNiA

Piotr Rokubungi

@ JanelleL.:

Piotr Rokubungi

Dyskurs, nie "rozbabruj" mi tematu "wstawkami" relacjonującymi co wyprawiasz- ja cię proszę! :nie:

Dyskurs

Spoko, tylko "upadejtowalam" JanelleL. Po 3 lipca opisze na moim blogu I wysle Ci linka, jakby co, A jakby nic, to tez nic

JanelleL.

Piotr wie, że nie miałam ostatnio warunków do nauki

lekcje do dziś nieodrobione :oops:

pojęcia nie przyswojone :cry:

.... a bez tego jakaś nazbyt prosta się sobie wydaję, by wchodzić głębiej w poważne, filozoficzne tematy :nie:

I tak też liczę, że Piotr łaskawym okiem spojrzy na niewiastę ... i da mi jeszcze chwilę

Piotr Rokubungi

JanelleL.

Piotr Rokubungi

Dopiero zupełnie niedawno uświadomiłem sobie, że być może w rozważaniach m. in. o świadomości człowieka chyba wszyscy na tym forum popełniliśmy jednak błąd, włączając w to mnie. Jest to tylko moje nowe przypuszczenie, ale od niedawna zacząłem o tych kwestiach myśleć inaczej. Otóż wydaje mi się, że świadomość bycia świadomym wcale nie jest żadnym wyjątkowym zjawiskiem mentalnym, lecz po prostu jednym z mnóstwa wyobrażeń. Przecież podmiot, „ja”, osobę własną wyobrażamy sobie, jak każdy inny obiekt mentalny, czyli wyobrażenie właśnie. Więc raczej nie to jest czymś szczególnym i wyjątkowym; tzn. nie samo wyobrażenie. Lecz rozumując tak zawiłości ontologiczne stają się jeszcze bardziej skomplikowane. Takie podejście wyjaśnia mało, a przyprawia o mnóstwo powiązanych pytań. Co nie znaczy, że nie może być to prawidłowe właśnie rozumowanie dotyczące tych zagadnień.
Może spróbuję wyjaśnić to w ten sposób: Wyobrażamy sobie, w tym wyobrażamy własną osobę, osobowość, własne ja, własną świadomość i samoświadomość. Lecz to wszystko są wyobrażenia nie różniące się jakościowo, ani w prawdopodobnie żaden inny sposób od siebie. Wyjątkowe w tym jest, iż wyobrażamy i zdajemy sprawę z tego. Tylko właśnie: co zdaje sprawę (z tego)? Raczej nie np. ja, bo „ja” jest również właśnie wyobrażeniem. Czyli nie bardzo pasuje tu idealizm ontologiczny. Również nie pasuje materializm, naturalizm, bo tym czymś, co zdaje sobie sprawę nie jest- a przynajmniej nie tylko- organizm fizyczny, ciało biologiczne, nie jest to np. mózg jako taki. A to m. in. z również takiego powodu, iż przykładowy mózg jest także wyobrażeniem- jak dosłownie wszystko, o czym da się myśleć- aczkolwiek jakościowo rożnym od np. fimfuśnego gnoma; ale o tych różnicach nie teraz. Wobec czego coraz bliżej mi do zaakceptowania zachodzenia takiego „odjechanego” zjawiska, jak dusza- że tak to zjawisko będę nazywał. To jest właśnie owo coś, co zdaje sobie sprawę. Ktoś może zarzucić mi, że tzw. dusza, jak i wszystko, co pomyślane, wyobrażone i nazwane, jest również jednym z wyobrażeń tylko; sam tak właśnie napisałem powyżej. I to racja. Aczkolwiek jest to coś, co raczej trudno wyobrazić, bo samo siebie nie zna, nie może doświadczyć siebie, a jedynie doznać może otoczenia, które na nie wpływa. I chyba lepiej zrobię, żeby nie mieszać pojęć i nie drażnić zagorzałych ateistów, jeśli nie będę nazywać tego duszą jednak. W odniesieniu do mojej „kulawej” jeszcze Hipotezy Wszystkiego chyba w miarę trafne będzie nazywać owo zjawisko..będzleniem, ale dla odróżnienia od pewnej fizykalności będzlenia nazwę to natenczas będzlem jednostkowym [aczkolwiek na tym „poziomie” zjawisk być może nie zachodzi rozdzielanie na jednostki, na obiekty, bo jest to poziom bliższy Jedni].
Lecz, jak napisałem na początku tego wpisu, takie postawienie sprawy niewiele wyjaśnia, a rodzi może jeszcze więcej pytań; choćby o to pytań, czym te będzle jednostkowe są, co je wytwarza, skąd się biorą. W tym miejscu zaznaczę, iż nadal uważam, że wszelkie zjawiska „czysto mentalne” są również właśnie zjawiskami, i to do pewnego stopnia fizycznymi- gdyby fizykę rozszerzyć na opis zjawisk, których jeszcze nie znamy. Innymi słowy, są to formy zmian, przepływów jakichś postaci energii. A zatem nadal podtrzymuję moje przypuszczenie, iż w ogólności będzle jednostkowe (czyli niech będzie trochę, że dusze) da się zaobserwować. Aczkolwiek w takim ujęciu, jak przedstawione w tym wpisie, coś innego prawdopodobnie stanowi przeszkodę, że dusza, czyli będzel nie doświadczy sam(a) siebie; a ta przeszkoda to właśnie to, iż „dusza nie wyjdzie z siebie i nie stanie obok, aby móc na siebie „spojrzeć”, aby zaobserwować móc siebie”.
A teraz sprostowanie moje aktualne co do tytułu tego wątku. Otóż wcześniej miałem inne wnioski i sądziłem, że- jak sugeruje tytuł- da się poddać badaniom psychikę- badaniom fizycznym, podobnie, jak np. ciało, jak tkanki. Ostatnio jednak zmieniłem zdanie na ten temat w pewnym zakresie, co- mam nadzieję- w tym wpisie nieco wyjaśniłem. Podstawowa różnica jest taka, że wpierw uznałem zdawanie sobie sprawy, samoświadomość za coś istotnie rożnego od psychiki w ogólności, jako zbioru odczuć, wyobrażeń, emocji, oraz nieświadomych zjawisk, a następnie i ostatecznie na daną chwilę uznałem, iż samoświadomość nie tyle jest podmiotem, ile przejawem i wyobrażeniem podmiotu, duszy, będzlą jednostkowego.
A więc czy psychikę można „zobaczyć”? Tak; już ją obserwujemy fizykalnie poprzez badania neurologiczne, psychiatryczne i t. p. Natomiast czy można badać w ten sposób będzla jednostkowego, dusze, a może niejako będącego tym samym będzla zbiorowego [to może być bliskie nieświadomości, ale nie zastanawiałem się jeszcze nad relacją tych pojęć dokładniej]? Uważam, że nie; i to nie tylko z takiego powodu, iż nic nie jest w stanie zbadać samo siebie z zewnątrz. A tym jedynym „nic” jest będzel, dusza.

Banjankri

lucek · Dołączył: 18 Lut 2011 Posty: 8848 Przeczytał: 34 tematy

Piotr Rokubungi

Banjankri

Banjankri

Piotr Rokubungi

Banjankri

Piotr Rokubungi