ŚFiNiA

Parsifal

Lubię pana czytać ale czasem aż jest nie do zniesienia pańskie dzielenie włosa na czworo.
Proszę mi tego nie brać za złe, nic złośliwego nie mam na myśli.
Jednak potraficie czasem tak zohydzić temat swą małostkowością,
że człowiek się poddaje i "wychodzi".
Odnoszę dziwne wrażenie, że opanował panie i panów pewnego rodzaju wirus.
Nie, nie ten #19. Pozwolą państwo, że na tym zakończę.

ps proszę sobie mną głowy nie zaprzątać.
Czytać będę nadal. Może tylko czasem, pewne teksty na skróty.

Michał Dyszyński

szaryobywatel

Michał Dyszyński

Netlis

Można stworzyć warunki do szczęścia, ale na siłę nie da się być szczesliwym 🤷

Semele

Netlis

Semele, myślę, że tak, a już z pewnością wolność od przymusu religii, która ogranicza.

szaryobywatel

Michał Dyszyński

szaryobywatel

Michał Dyszyński

szaryobywatel

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Dziś bym dalej podsumował ten wątek. Otóż wg mnie...
Szczęście nie bierze się jako bezpośredni efekt realizacji jakichś zamierzeń, z osiągnięcia celu. Co prawda osiąganie celu najczęściej powoduje uczucie satysfakcji, czasem ulgi, ale towarzyszy mu niejednokrotnie odczucie pustki, związanej z końcem jakiegoś etapu życia, utraceniem przynajmniej jednej motywacji do działań.
Szczęście w trwałej postaci nie może więc brać się z jakichś incydentów, z osiągania, z faktu zdobycia czegoś. Szczęście jest raczej czymś do naszej aktywności DOCZEPIONYM, a nie powstałym jako efekt.
Szczęściu sprzyjają:
- świadomość tego, że dobra chwila jest DAREM
- zdolność do blokowania chaotycznych niepokojów, czy lęków
- subtelna umiejętność AKCEPTACJI dla życia, dla jego poszczególnych elementów i siebie, jako tego, kto owo życie przeżywa
- pewien rodzaj PERMANENTNEJ UWAŻNOŚCI na rzeczy i na swój z rzeczami i czującymi istotami związek. Tą uważnością daje się "ozdabiać" różne chwile życia, przystrajać się w różne postaci piękna, naszej akceptacji, zrozumienia.
- zdolność do cieszenia się tym, czego nie posiadamy, a nawet czego nie umiemy zdobywać. Radość tego rodzaju wynika z uświadomienia sobie, że zawsze jest szansa na dalszy rozwój, na zdobywanie, na osiąganie czegoś.
- umiejętność cieszenia się sukcesami innych ludzi, a nawet ogólnie innych, doskonalących się istot.
- wiara (choć ograniczona) w moc dobrych intencji. Ograniczona i nienaiwna owa wiara, czyli nie na zasadzie "mogę wszystko" lecz na zasadzie: dobre intencje mają moc pozytywnego zmieniania rzeczywistości, choć nie zawsze odbywa się to w sposób, który potrafimy przewidzieć.
- przekonanie, że jesteśmy sobie nawzajem potrzebni - choćby jako odbiorcy dobra, które chcemy ofiarować, ale też jako dostarczyciele innego spojrzenia na świat, twórczy oryginalnych postaci piękna, jako ci, którzy przetestowali i mogą się z nami podzielić swoim doświadczeniem, inne opcje życia.
- ogólnie widzeniem rzeczy, ludzi, świata jako pozytywnych, pięknych, wartych docenienia.

Największym chyba zagrożeniem dla szczęścia jest niewolnicze skupienie się na wybranych celach życiowych i związanie z nimi na sztywno całej oceny siebie, swoich poczynań, sensowności ogólnie. Ludzie totalnie skupieni na czymś wybranym nie będą widzieli jak wiele przeoczyli dodatkowego szczęścia, zaś niepowodzenia w realizacji głównego celu będą dla nich jak totalna osobista katastrofa.

Michał Dyszyński

Może nie będzie to jakiejś wielkie szczęście, ale wydaje mi się, że da się podać zasady, jak dostarczyć sobie w życiu przynajmniej nieco więcej radości. Wymagałoby to pewnej dyscypliny, wysiłku, ale efekt raczej by był. Największym problemem, największym źródłem bezsensownego nieszczęścia, najczęściej są różnego rodzaju neurotyczne postawy. Neurotyzm to nic innego, tylko fundowanie sobie całej masy życiowych nieszczęść - fundowanie ich na własne życzenie. Neurotyczni ludzie zatruwają nieszczęściami różnymi nie tylko siebie, ale też swoje otoczenie. Dlatego chyba pierwszym krokiem na budowaniu szczęścia w sobie byłoby pozbycie się neurotycznych naleciałości.

Czym są postawy neurotyczne?