ŚFiNiA

szaryobywatel

Czy wy nie widzicie że ona jest chora?

szaryobywatel

lucek

szaryobywatel

lucek

szaryobywatel

lucek

szaryobywatel

lucek

szaryobywatel

lucek

Dyskurs

szaryobywatel

szaryobywatel

lucek

szaryobywatel

lucek

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński

Fundamentalne pytanie dotyczące szczęścia brzmi: dlaczego znane nam rodzaje szczęścia tak rzadko są trwałe?
- W tej dyskusji, w jakiejś tam postaci, odpowiedź na to pytanie, przynajmniej częściowo, podała. Ta odpowiedź to: dualizm.
Szczęście rozumiane jako rodzaj satysfakcji uzyskanej po osiągnięciu celu cierpi na tę okoliczność, że osiągając cel tracimy jego źródło - osiągnięty cel przestaje być celem atrakcyjnym, a więc też i przestaje być źródłem szczęścia. W takiej sytuacji, cały nasz wysiłek jaki włożyliśmy, wkładamy, czy będziemy wkładać staje się czynnością emocjonalnie jałową. Można go sobie narzucić wysiłkiem woli, można go podjąć, ale nie będzie on już dawał szczęśćia. Czy z tej sytuacji nie ma wyjścia?

W moim przekonaniu jest pewne wskazanie, aby co do istnienia takiego wyjścia mieć uzasadnioną nadzieję. To wskazanie zawiera się w pierwszym zdaniu z poprzedniego akapitu: "szczęście rozumiane jako rodzaj satysfakcji uzyskanej po osiągnięciu celu". Czy aby na pewno tak rozumiane szczęście jest tym jedynym możliwym do osiągnięcia?...

Tu jawi się od razu pierwsza wątpliwość: przecież działać musimy!
Aktywność celowa, spięcie naszej woli w zdobywaniu rzeczy konkretnych, niezbędnych do przeżycia jest czymś niezbywalnym w życiu jakie znamy. A nawet gdyby okazało się, że w hipotetycznym raju, czy w rzeczywistości przyszłości, w której automaty zdjęły z naszych głów wszelkie problemy bytowe, wszelkie ultymatywne cele do osiągnięcia, pozostanie i tak kolejne pytanie: to tak istnieć kompletnie bez celu? To tak zupełnie nic nie robić, niczego nie chcieć, niczego niego oczekiwać?
- Czy tak opisany stan nie jest po prostu bardzo bliski definicji niebytu, śmierci, czy innej formy świadomościowego zaniku?
Tak się właśnie chyba wydaje, że rezygnacja z celów i jakichkolwiek pragnień (mogą być różne ich rodzaje! - rzecz na dalszą dysksuję) jest po prostu formą unieruchomienia się świadomości, zamrożenia jej na chwili obecnej i braku powodu do jakiejkolwiek aktywności, czyli funkcjonowania - życia.
Dlatego ja osobiście uważam, że ten model, jaki w ogóle powyżej opisałem jest nieprawidłowy, w jakiś sposób uproszczony.
To nie jest tak, że szczęście jest jakimś takim stanem, który automatycznie pojawia się w momencie osiągania celu. Tworzenie się szczęścia w umyśle jest ZNACZNIE bardziej skomplikowane.
Czy na to ostatnie stwierdzenie mam jakieś argumenty?
- Chyba trochę argumentów posiadam. Będą one odwoływały się do osobistych doświadczeń ludzi, choć najbardziej moich własnych - wszak o nich mogę pisać jako tako zasadnie (chętnie też dowiedziałbym się jak inni ludzie odczuwają, wspominają to, o czym tu mowa).
Kiedy w moim życiu byłem szczęśliwy?... (moje retrospekcje - Sorry, za ten narcystyczno - ekshibicjonistyczny motyw w dyskusji, ale po prostu nie wiem, jak inaczej opisywać zagadnienie, które przecież dotyczy odczuć, a ja nie dysponuję odczuciami cudzymi, więc muszę się oprzeć na tym, co posiadam, o czym mam prawo wypowiadać się jako tako zasadnie)
Najkrócej chyba swoje odczucia szczęścia podsumowałbym jako KONTAKT Z PIĘKNEM. Wcale nie osiąganie celu, wcale nie satysfakcja zwycięstwa, nie tryumfy względem ludzi, nie pokonanie jakiegoś wroga, nie zdobycie pierwszego miejsca dostarczały mi tych doznań, które określiłbym mianem szczęścia. Tamto to były SATYSFAKCJE, ale NIE SZCZĘŚCIE.
Szczęście było, gdy odstawiałem na bok jakieś twarde celowości, wymogi, ambicje, a zwyczajnie PATRZYŁEM I SYCIŁEM SIĘ PIĘKNEM ("patrzenie" oznacza tu coś szerszego, niż tylko posługiwanie się narządem wzroku). Szczęście, które rozumiem najlepiej jest formą ZACHWYTU.
- górski krajobraz
- cudowna muzyka
- piękna osoba (także, a właściwie może i najbardziej, piękna w sensie duchowym)
Niewątpliwie też szczęściem jest samo wyraziste odczuwanie miłości (satysfakcjonujący seks to potęguje, choć niekoniecznie musi być elementem tej układanki), o ile nie towarzyszą mu jakieś rozterki, cierpienia, poczucie zagrożenia.
- kojarzę też coś w rodzaju szczęścia intelektualnego - polegającego na percepcji umysłem czegoś i odczuwaniu przy tym jakiegoś wrażenia harmonii, równowagi, choć też i swoistego "zadziora", czegoś wyrywającego ten obraz ze stagnacji, oddalającego od zagrożenia zbytnią statycznością, czy nudą. Niezwykle intelektualne konstrukcje potrafią uwodzić także w emocjonalnym sensie na jakiś swój niezwykły sposób. To takie szczęście związane z odczuciem: zrozumiałem! Czuję tego sens! Jakżeż jest to niezwykłe, złożone, jak jak się cieszę, że mogę to teraz odczuć!
Te moje wspomnienia szczęścia, jak się tak im przyjrzałem, wcale nie zawierają jakiegoś przeważającego aspektu celowości, wypełnienia się satysfakcji. Co prawda jakaś forma satysfakcji tam nieraz wystąpi, na pewno coś doda do odczuwania, ale wcale nie musi być tą dominującą. Przynajmniej ja tak to czuję.
I to jest ten mój koronny argument za tym, że szczęście wcale nie musi być związane z poszukiwaniem i zdobyciem jakiejś satysfakcji. Może, choć nie musi!
Moja żona opowiadała mi treść pewnego filmu, w którym jedno małżeństwo odnajdowało znaczącą przyjemność w patrzeniu na to, jak bawią się ich dzieci. Po prostu obserwowali je, jak biegają, krzyczą do siebie, robią to, co bawiące się dzieci robią zazwyczaj. I sama ta obserwacja dawała owemu małżeństwo jakąś postać szczęścia. I ja to trochę rozumiem. I widzę w tym ważną wskazówkę na temat samego szczęścia - aby czuć szczęście nie musisz wcale osiągać czegoś, nie musisz zdobywać, wystarczy obserwować W ODPOWIEDNI SPOSÓB.

Michał Dyszyński

Semele

Da się streścić te trzy posty?
Czyli zrobić abstrakt...?

Michał Dyszyński

Semele

Myślę, że jest dylemat między komunikatorem a blogiem.

Forum ma chyba być czymś pośrednim. Nie oczekuję na forum aż takich elaboratow. Moze ja przesadzam ze zwiezloscia. Ale fizycy powinni być chyba bardziej skłonni do formuł a nie do kwiecistosci...
A tu niespodzianka..

Semele

Dyskurs