ŚFiNiA

Andy72

Moim zdaniem piekło to bycie właśnie takim mózgiem w słoju, taki matrix. Obecnie mogą ci wmawiać że jest matrix, ale piekło będzie matrixem prawdziwym.
I to obojętnie od „strumienia danych”; po śmierci szatan może kusić bardzo atrakcyjnymi matrixami, które będzie można np. wybrać, albo samemu decydować o treści będąc takim bogiem we własnym świecie. Bez konieczności ulegania prawom fizyki i logiki. Coś takiego jest w „świadomych snach” które podobają się niektórym, bo można tam decydować, być niby bogiem. Tylko ceną będzie wieczna samotność i nierealny świat.
Natomiast aby Niebo było całkowicie dobre, to można mieć nadzieję, że świat będzie taki, że całkowicie zaniknie możliwość hipotezy solipsyzmu. Solipsyzm będzie wydawał się takim samym absurdem jak teraz myśl ze nas nie ma. Co prawda jakiś nihilista może mówić: - jak udowodnisz, skąd wiesz że jesteś? Ale taka myśl o nieistnieniu wydaje się całkowitym absurdem. Tak samo w Niebie może być z myślą o solipsyzmie.
Niektórzy twierdzą, że Bóg jest jedynym prawdziwym solipsystą. Bzdura z dwóch powodów:
- jest Trójcą
- jest wszechwiedzący
Świat, w którym solipsyzm byłby takim samym absurdem jak wiara że nas nie ma, wydaje się niewyobrażalny. Ale czy moglibyśmy sobie wyobrazić takie niesamowite rzeczy jak inne świadomości obok nas czy czas, gdybyśmy tego nie doświadczali?
Przecież istnienie kogoś innego wydawać by się mogło absurdalne: wbrew Wujowi, istnienie poza nami świata materialnego tylko trochę dziwne, ale to że jest ktoś inny, kto jest sam we własnym centrum i dla niego my wydajemy się kimś innym, to niewyobrażalne – a jednak jest.
Albo czas: na coś czekamy, nudzimy się, to coś jest w naszej przyszłości. A potem zmienia się tak, że to wszystko staje się naszą przeszłością. Gdyby się zastanowić, byłoby to niewyobrażalne – tylko że traktujemy to jako normalne.
Więc w jaki sposób mogłaby by zlikwidowana hipoteza solipsyzmu? Może jedną z opcji byłby „przewrót kopernikański”. Zwykle jest tak (co potwierdzają nasze zmysły) że jesteśmy centrum swojego świata, siedzimy w głowie za oczami , pomiędzy uszami. Interesujemy się głównie tym co nas dotyczy, potem są kręgi, coraz dalsze. Bóg też zdaje się krążyć po jakiejś orbicie niczym Słońce wokół Ziemi przed Kopernikiem. Trochę głupi przykład, ale taki mi przychodzi do głowy: bierzemy kolorową gazetę, np. prasę kobiecą, tam na końcu np. jest opis 12 znaków zodiaku, to zaczynamy lub tylko czytamy swój znak. (akurat taki przykład przyszedł do głowy). Ale gdy się zakochamy, to zaczynalibyśmy czytać od znaku poświęconego tej właśnie osobie. Wtedy, w tych chwilach, mamy poczucie rzeczywistego istnienia innej osoby. Zbawienie to m.in. może być wielokrotne nasilenie tego efektu. Zamiast Boga krążącego jak Słońce wokół Ziemi po to by nasze JA dostawało przyjemny strumień danych, to Bóg staje się w centrum. Nie JA ale wielkie TY. Nie obchodzi nas to, co się stanie z nami, ważny jest Bóg. Na przykład wielka radość z tego że Bóg jest Wszechmogący, my już nie musimy być wszechmogący skoro On jest taki. Zamiast solipsyzmy czy samotności mamy anty-samotność, całkowite zaprzeczenie stanu samotności. Nie ma mowy że Bóg „dostarcza nam strumień”, prędzej to my jesteśmy strumieniem dla Boga. Nie ma mowy że jesteśmy mózgiem w słoiku, bo najbardziej realnie , realnie od naszego JA, istnieje Bóg.
Czyli piekło i Niebo to dwie przeciwności – w piekle nierzeczywistość, solipsyzm, brak zadowolenia, nawet gdy my byśmy ustanawiali własne zasady niczym w świadomym śnie. Niebo – tu twarde zasady ustanawia Bóg i są to dobre zasady, lepiej się zgodzić na nie, niż wybrać piekło.

Michał Dyszyński

Andy72

W matrixie tak jak we śnie, człowiek jest samotny, w Niebie sama myśl o nierealności byłaby absurdem

Andy72

Jak odróżnić nierealność od realności?
Realność oznacza że istnieje świat zewnętrzny od mojego umysłu:
- a więc istnieją inne osoby, przez co nie jestem samotny
- istnieje świat zewnętrzny, niezależnie czy to kwarki czy bity informacji. Więc w pamięci mogę mieć żę PI to 3.14 a w książce może być 700 cyfr tej Pi. Tak samo kolosalnie więcej informacji jest na zewnątrz niż w umyśłe - też zaleta, np. W bibliotece w Biłgoraju, na drugim stojaku, na trzeciej półce, czwarta książka, na 125 stronie , piąta linia od góry jest konkretnie taka i taka. Umysł ma trochę bitów, na zewnątrz jest kolosalna ilość
- świat logiki, matematyki też istenieję poza mną
Dodatkowa zaleta : Prawda.
Gdyby nam nie przeszkadzało to, ze mózg błędnie działa, to stanem Nieba byłby narkotyczny stan.
Zauważmy źe w śnie, też można iśc do bibliteki, wziąć ksiązkę i odczytać linię, ale treść będżie zmyślona, to będzie KŁAMSTWO. A prawdziwe szczęście możliwe jest tylko w PRAWDZIE. wiat matrialny to nie koniecznie atomy i kwarki, wystarczy zbiró bitów, który byłby żródłem naszych wrażeń, aby można było mówić o świecie materialnym,

Michał Dyszyński

Andy72

Czyli Matrix, który jest na zewnątrz to taki Matrix w wersji soft, niegroźny, możemy nazywać ten Matrix światem. Jeżeli byśmy nazwali nawet świat symulacją, to byłyby w niej informacje o wszystkim, a nie tylko te rzeczy zauważone przez ludzi. Przeciw takiemu "matrixowi" nic nie mam i kiedyś nawet trochę zgadzałem sie z Wujem. Gorszy jest w wersji hard, który bierze się z nieupawnionego stosowania logiki kwanotwej w makroświecie. Według nie samej fiuzyki kwantowej, ale intepretacji von Neumanna to świadomość dokonuje redukcji więc mamy przypadek kota Schrodingera, taki matrix działałby w trybie "leniwym" produkując bajty informacji tylko dla osób świadomych, w momencie ich obserwacji. Nie mówiąc już o tym żze byłoby to jak budowanie autostrady w kawałkach, które mogłyby się nie zejść ze sobą, i taki matrix byłby niespójny.
A więc skoro w "matrixie" byłby bajty odnośnie wszystkich książęk to móżna by mówić ze ten matrix to realny świat, natomiast gdyby zawartość była generowana tylko wówczas gdy ktoś czyta - mielibysmy do czynienia z oszustwem.

Michał Dyszyński

Wracam do tematu uczenia się szczęścia.

Chyba w tym kontekście warto jawnie postawić problem, który jakoś pobrzmiewa w dyskusji:
Incydenty szczęścia, a szczęście trwałe
Właściwie to o tym problemie najczęściej mówią liczne mądrości życiowe, maksymy religijne i filozoficzne. Tutaj gdzieś mamy główną oś "sporu" o szczęście.

Szczęście poznajemy w życiu najpierw jako przyjemność. Startujemy w ten świat jako dzieci, istoty nie mające głębszego rozumienia, wiedzy, niezdolne jeszcze do refleksji na poziomie egzystencjalnym. Czujemy przyjemności - miły dotyk, radość z podarunku, smak słodyczy. Wraz ze wzrostem i dojrzewaniem dochodzi do tego przyjemność szczególna - seks. Ale gdzieś w przyjemności cielesne wpisuje się nam przez życie wiele przyjemności nowego rodzaju - przyjemności mniej sensoryczne, związane z uczuciami, przeżywaniem, duchowością.
Pewne badania behawiorystów wykazały, że informacja o szkodzie jakiej doznaje nasz konkurent, aktywuje ośrodki przyjemności. Tak jest chyba też u zwierząt. To pokazuje, że ten system nagrody - przyjemności, w jaki wyposażone są nasze ciała (a dalej umysły) wcale nie jest taki "dobry" (nakierowany na etykę górnolotnie rozumianą), ale też np. daje nam radość z cudzego nieszczęścia. Takich przyjemności, które doznajemy z powodu zła jest więcej. Psychopaci, sadystyczni prześladowcy doznają przyjemności z dręczenia innych istot.

Problem nałogów
Przyjemność, nawet ta niewinna na starcie, ma swoją ciemną stronę - uzależnienie. Od dłuższego czasu fascynuje mnie zjawisko popadania i trwania w nałogu. Widzę w nim pewien filozoficzny aspekt - wołające o rozwiązanie pytanie o naturę szczęścia. Nałogi, choć mogą być bardzo różne, funkcjonują w jednym właściwie schemacie: najpierw jest po prostu jakaś przyjemność, którą chcemy przeżywać, potem w miarę jak tej przyjemności się oddajemy, coraz bardziej chcemy, aby trwała, aby ją przywrócić; aż w końcu to pragnienie zaczyna brać górę nad innymi pragnieniami, działaniami, czasem nad całym życiem człowieka. Nałóg jest formą przestrogi dla świadomości, "mówi jej": jesteś słaba, masz w sobie niestabilność. Nałóg jest jak wir, albo czarna dziura, która wciąga inne dążenia, działania, uczucia.
Osobiście uważam, że przeżycie jakiejś tam fazy nałogu, a potem wyzwolenie się z niego, jest bardzo cennym doświadczeniem życiowym. Właściwie w jakiejś formie każdy chyba powinien się z nim zetknąć. Przyjemność, szczęście, które niszczy...
Ciekawe jest, że mechanizm uzależnienia funkcjonuje nie tak całkiem prosto - można być uzależnionym nie tylko od przyjemności, od rozkoszy zmysłów, ale od ludzi, okoliczności (np. hazardu). To nie jest oczywisty, czysto chemiczny mechanizm.

Pytanie o szczęście trwałe
Gdzieś na horyzoncie owej układanki w rozważaniu szczęścia, jest pytanie o to, czy możliwe jest szczęście trwałe?
Zarówno problem nałogów, jak i doświadczenie z innymi zwykłymi przyjemnościami, pokazują, że tak szczęście na sposób zmysłowy, jak i inne rodzaje szczęścia mają tendencję do wysycania się, tracą swoją moc.
Ciekawym przypadkiem tutaj jest szczęście dwojga zakochanych ludzi. Badania wykazują, że jednak rzadko która miłość kochanków jest w stanie trwać długo. Z reguły po kilku latach, motyle w brzuchu przestają tupać, druga osoba nam powszednieje, pojawia się znudzenie, chęć do zmiany partnera. Ale są wyjątki. Są pary, które potrafią utrzymać miłość przez dziesiątki lat. Nie jest ona może wciąż tak euforyczna, ale trwa, przemieniając się w czułość, zaufanie, opiekuńczość, życzliwość, poczucie wspólnoty i emocjonalnej bliskości. Może właśnie to jest ten przepis na trwałe szczęście?...
Szczęście płynące z pracy, dokonań. Ono też potrafi trwać latami. To byłby kolejny trop.
Stany mistyczne, uniesienia religijne, buddyjskie oświecenie też - jak to relacjonują osoby, mające tego typu doznania - potrafią być euforyczne, wspaniałe.

W tym wszystkim pobrzmiewa wciąż pytanie o stabilność takiego szczęścia. Owe euforyczne epizody (bez względu na ich naturę) się kończą. Prędzej, czy później wracamy do "rzeczywistości". Tutaj pytanie o szczęście natrafia na coś w rodzaju rozstajnych dróg światopoglądowych, związanych z pytaniem: czy należy postawić wszystko na zdobywanie szczęścia tu i teraz, tu na ziemi?
- Osoby zasługujące sobie na życie po śmierci, odpowiedzą na to pytanie twierdząco. Traktują one dolegliwości życia jako inwestycję w szczęście, które przyjdzie później, po śmierci.
- Osoba nie wierząca w życie po śmierci, w sposób naturalny i "logiczny", będzie chyba chciała wyrwać jak najwięcej szczęścia tamu życiu, które tutaj mamy.

Michał Dyszyński

Jakoś ten wątek (chyba trochę zamiera) chciałbym podsumować wyrażeniem własnego przekonania na temat pytania zawartego w tytule: uważam iż szczęścia można się uczyć. Czy każdy będzie w stanie się go NAuczyć?...
- To osobne pytanie, na które nie znam odpowiedzi, bo mam wątpliwości.
Gdybym teraz stawiał na to, jak nauczyć się szczęścia, to bym dał chyba następujące wskazówki:
- NIE LEKCEWAŻ/DOCENIAJ każde dobro, jakie do Ciebie przychodzi. Tak po prostu - w swoich uczuciach wywyższaj to, co inni dają, czasem nawet nieporadnie, z błędami, ale jednak - jeśli to Ci się uda, to spowoduje, że pozytywne doznania u uczucia nie będą podlegały inflacji, nie będą traciły swoich znaczeń w uczuciach. Kapryśnemu lekceważeniu dóbr, które dostajemy, trzeba się ŚWIADOMIE PRZECIWSTAWIĆ, POWIEDZIEĆ MU MENTALNE: NIE!
- PRZEBACZAJ I BĄDŹ WYROZUMIAŁY, bo gorycz, gniew, roszczenia zatruwają szczęście. Przebaczać trzeba się uczyć, to nie przychodzi samo, to jest często praca związana z tłumaczeniem sobie pewnych podstaw rozumienia wbrew negatywnym uczuciom. To jest czasem przekonywanie się wbrew silnym emocjom, które władają w danej chwili naszymi myślami. Przebaczać warto innym, a na koniec - jeśli innym uda nam się przebaczyć - zyskamy moc szczerego przebaczenia SOBIE. Dopiero wtedy, gdy ZASADA: PRZEBACZAM stanie się prawem naszego jestestwa, zadziała poprawnie jej samoodniesienie, a w konsekwencji przebaczenie sobie. Brakowi przebaczenia też trzeba się świadomie przeciwstawić, twardym postanowieniem - mówić mu stanowcze NIE! - wszędzie tam, gdzie się pojawia.
- MIŁOŚĆ JEST NAJCZYSTSZĄ FORMĄ SZCZĘŚCIA. Miłości można się uczyć. A jest to trudna nauka. Ja nie wyobrażam sobie niesprzecznej konfiguracji miłości we mnie poza teizmem, czyli poza przyjęciem postulatu, iż miłość jest samą naturą bytu człowieka, że "jej jej pisane" zapanować nad wszystkim. Inaczej bym się bał. Bałbym się, że się nie uda, że siły destrukcji i chaosu w końcu zwyciężą, bo one mają oręż, przy którym ktoś, kto zaufał Miłości zdaje się być bezbronny - zniszczenie, zabójstwo, kłamstwo. Jeśli jest dwóch przeciwników, walczących ze sobą, a jeden ma w arsenale więcej i do tego bardzo potężnych broni, eliminujących przeciwnika, zaś drugi ma tylko pragnienie prawdy i przekonanie, że w niej trzeba być zgodnym z miłością, to nie widać właściwie żadnej szansy zwycięstwa dla tego drugiego. Przecież on zostanie po prostu zmieciony, rozbity w pył, jako słabeusz i mięczak. Tylko wierząc w ostateczny tryumf sensu nad chaosem, miłości nad destrukcyjną kapryśnością i incydentalnością (wierząc w Boga), potrafię też wierzyć w trwałe szczęście. Miłości (tej prawdziwej) nnie sposób jest tak po prostu postanowić, bo w niej jest zbyt wiele pierwiastka spontanicznego, niezależnego od naszej woli. Można jednak, właśnie postanowieniem woli, tę miłość próbować pielęgnować, na nią chuchać i dmuchać, wzmacniać, chronić - wszędzie tam, gdzie się pojawi.

Ważne jest jeszcze (jeśli ktoś zaufał, że zdobycia trwałego szczęścia jest realne), aby to wszystko umieć w sobie realizować NAPRAWDĘ I SZCZERZE. Jest taka ścieżka postępowania z własnym umysłem, którą określiłbym jako ZAAWANSOWANE UDAWACTWO, która pozornie prowadzi do celu, choć w istocie jest żeglowanie ku porażce. Owa ścieżka związana jest z negowaniem niewygodnych prawd w prosty sposób. Tu jest pewna subtelność, którą nie bardzo jest jak opisać. Bo z jednej strony przecież zło trzeba zanegować, temu co niszczy osobowość trzeba dać odpór, nie zgodzić się na to. Jednak...
NIE WOLNO TEGO ROBIĆ PROSTYM IGNOROWANIEM, lecz PRZECIWSTAWIENIEM WŁASNEJ MENTALNEJ MOCY, BĘDĄCEJ ROZWIĄZANIEM. Nie jest dobrą strategią udawanie, że mamy dobre hamulce w samochodzie, zamiast naprawienie tych hamulców. Nie jest dobrą strategią zignorowanie złego stanu zdrowia i ruszenie na wyprawę na mróz i trudy, bo można z tej wyprawy nie wrócić. Nie jest dobrą strategią porzucenie tych trudów (krzyży życia), by sobie wymościć gniazdko samozadowolenia, w sytuacji, gdy okoliczności domagają się działania, trudu. Ten trud jest bowiem BUDOWANIEM. Kto go nie podejmie, kto odrzuci wyzwania życia, ten zakończy owo życie NIEDOKOŃCZONYM, słabym, nijakim.

Michał Dyszyński

Warto by jeszcze dodać komentarz do owej mojej definicji

Michał Dyszyński

Michał Dyszyński · Wysłany: Śro 12:55, 25 Mar 2020 Temat postu:

Mają wszystko, a nie są szczęśliwi...
W życiu człowiek najczęściej dość naturalnie dąży do bogactwa, wybicia. Mimowolnie osiągnięcie tego celu traktuje jako warunek szczęścia. Z drugiej strony stare przysłowie głosi np. że "pieniądze szczęścia nie dają". Tyle, że bez pieniędzy życie zamienia się w walkę z kłopotami, niedostatkami, problemami.

Od lat dręczy mnie dość podstawowe pytanie: czy gdybym zyskał teraz moc osiągania celów, pragnień, jakie mam aktualnie, a potem osiągnął owe cele, to byłbym szczęśliwy?

Patrząc na przypadek na ludzi, którzy są zdrowi, młodzi, bogaci, bez problemów rodzinnych, czyli z mojej perspektywy człowieka nie jakoś szczególnie bogatego (przynajmniej z perspektywy zachodnich standardów, a nie np. afrykańskich, czy indyjskich), z różnymi problemami zdrowotnymi, pomniejszymi kłopotami rodzinnymi, rozważania na temat tych, co "mają wszystko" (uwzględniając oczywiście pewne podstawowe realia życia) są względnie teoretyczne. Nie mogę do końca wiedzieć, jak się czuje ktoś z tej klasy najlepiej żyjących. Jednak chyba trochę mogę sobie tu coś wyobrazić, zasymulować myślą i empatią ich samopoczucie. Z tego wynikłyby też pewne, chyba dość interesujące wnioski.
Przekonaniem dość powszechnym jest, że do dobrego samopoczucia, człowiek POTRZEBUJE CELU.
Ludzie, którzy "mają wszystko" nie mają jednego - właśnie dobrego celu do realizowania się w nim. Ludzie bez problemów, niedostatku, mających dostęp do dóbr, o których reszta społeczeństwa może co najwyżej pomarzyć, są w emocjonalnie dość kontrowersyjnej sytuacji. Bo...
- widząc, że jednak są uprzywilejowani, zapewne czują się "lepsi", a przynajmniej "wyróżnieni", nie chcą tego stracić. Tyle, że ten stan ma ukrytą negatywną stronę - lęku o to, że to co dobre, może się skończyć.
- a nawet jeśli ktoś lęku nie ma, bo jest beztroski, wierzy że zawsze będzie tylko to dobre i przyjemne, to ma PROBLEM Z OKREŚLENIEM SIEBIE.
Pytanie jest bowiem: kim ja jestem w tym wszystkim?
Najprostsza odpowiedź ze strony rozpieszczonych bogaczy brzmi: jestem lepszy! Jestem w ogóle lepszy, wyróżniony, bo mam więcej niż inni!
Tylko że tu pojawia się pytanie: na ile takie przeświadczenie rzeczywiście jest w stanie wygenerować stan szczęścia w umyśle?...
Ileż to endorfin, czy innych pozytywnych odczuć można "wycisnąć" z tego przeświadczenia o swojej "lepszości" w tym kontekście?
Może wcale nie tak wiele...
To co jest naszym udziałem, szybko powszednieje. Przyzwyczajamy się do tego. Potem nie chcemy tego stracić, boimy się, że co dobre się skończy, a jednocześnie z drugiej strony atakuje MARAZM mentalny. Bo nie ma do czego dążyć, nie ma celu!
Wtedy, obserwując ludzi, którzy mają różne kłopoty, mają gorzej materialnie, bytowo ale je pokonują, wykazują swoją wartość w tym, że są w stanie objawić swój spryt, zdolność do oceny sytuacji, opanowanie, nagle można zacząć im zazdrościć!
- Bo oto wszystkomający nagle może zacząć postrzegać swój stan, jako formę zamknięcia w mentalnej klatce! Z jednej strony nie wolno zaszaleć z decyzjami, bo za dużo jest do stracenia, a z drugiej i tak nie ma do czego dążyć, bo wszystko jest na zawołanie. To właściwie po co żyć?...
- No tak - jest po co żyć, Mamy przyjemności. Więc się ten kierunek eksploatuje - bogacze oscylują od używek, do kompulsywnej konsumpcji wszystkiego. Ostatecznie jednak i to się wysyca, narkotyki tylko niszczą odczuwanie, zdrowie, otępiają, degradują wolę. A nawet gdyby narkotyki nie miały poważnych skutków obocznych, to i tak wynikające z nich poczucie szczęścia jest krótkotrwałe, wymagając dodatkowo ciągłego zwiększania dawki. Seks też się nudzi, uprawiany kompulsywnie i wyczynowo, degraduje emocje, wypala emocjonalnie. Seksoholicy wcale nie są szczęśliwi, niektórzy nawet w końcu popełniają samobójstwa.
Jak tu zatem być szczęśliwym, nawet w tym najlepszym stanie, jakie jest w stanie człowiekowi zaoferować świat? Może to jest zwyczajnie niemożliwe?...

To, że mamy do czego dążyć, jakoś nas napędza, jest chyba ważnym elementem szczęścia. Ale przecież, do tego aby dążyć z drugiej strony...
... potrzebny jest BRAK - NIEDOSTATEK.
Czy da się to jakoś poukładać w emocjach, aby z tego dylematu wyjść na plus? Czy w ogóle da się być szczęśliwym?... :think:

Michał Dyszyński

Jak teista - chrześcijanin, uważam że to życie jest tylko niezbędnym etapem do wejścia w życie właściwe - wieczne i szczęśliwe. Ale ten etap jest bardzo ważny, aby się nauczyć szczęścia na sposób trwały. Na każdym kroku w tym życiu pojawia się coś, co można wykorzystać jako "materiał do produkcji" szczęścia:
- to co przykre się zdarza, może być powodem DO DOCENIENIA
- to co miłe, choć przecież nietrwałe, można udoskonalić, nauczyć się to utrwalać
- to, jak się szczęścia i nieszczęścia przeplatają może dać szansę na analizę zależności jednego, od drugiego
- wszelki brak staje się "matką wynalazków", stając się nauką dla umysłu, jak swoją aktywnością tworzyć dobra i satysfakcje
- wszelka strata jest nauką, jak sobie ze stratami życiowymi radzić mentalnie
- tyle rzeczy najpierw jest, a potem odchodzi w życiu - odchodzą ludzie, tracimy zdrowie, psują się rzeczy, nawet nasz odbiór czegoś ulega stępieniu, znużeniu - te zmienności uczą nas, że być może naturą świadomości jest zmiana, a więc tak to musi być, że ów fakt zmiany powinniśmy wpisać w swoją strategię odczuwania siebie i świata. Ale też za każdą stratą przyjdzie coś nowego, więc z jednej strony nie warto się jest tak silnie przywiązywać do czegokolwiek, choć jednocześnie warto jest to cenić, na ile się da, aby nie utracić możliwej do wyciągnięcia z tego radości, czy możliwości zaistnienia.

"Ubocznym produktem" życia na tym ziemskim łez padole będzie według ukształtowanie się w ludziach zdolności do odczuwania trwałego szczęścia. Choć może to nie jest produkt uboczny, a główny?... :think:

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5625 Przeczytał: 44 tematy

Wieczne szczęście, jakie opisujesz, to oksymoron. Nasze doświadczenie oparte jest o pamięć i habituację. Każde jednolite doznanie zostanie szybko zhabituowane, po prostu zniknie. Aby występowało szczęście, zdefiniowane inaczej niż brak cierpienia, potrzebna jest ciągła zmiana, wzloty i upadki. Usuwając upadki, stracisz wzloty. Potrzebujesz też pamięci, aby znać punkt odniesinia.

To, co miałoby przeżywać wieczne szczęście nie będzie miało nic wspólnego z obecnym doświadczeniem. Innymi słowy, nie jesteśmy stworzeni do życia w chrześcijańskim raju, bo nawet jeśli takie miejsce istnieje, to szybko wyzeruje doświadczenie do nicości. Stanu bez zmian. Być może świadomość jest jedynie czasowym wzbudzeniem pola, które jest stałe przed i po wzbudzeniu. W takim jednak razie, wszyscy skończymy tak samo, a historie o pambukuj i chórach niebios można między bajki włożyć.
Jeżeli chcesz zachować istnienie po śmierci, musisz mieć dostarczaną ciągłą zmianę, która implikuje dualizm szczęście-cierpienie.

Andy72

Bzdura, jak miałeś okres w życiu szczęścia, to się nie wyzerowywał
Tak samo cierpienie się nie zeruje
NIe ma duzalizmu szczęście-cierpienie.
jest przyjemność-cierpienie i szczęście-nieszczeście

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5625 Przeczytał: 44 tematy

Michał Dyszyński

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5625 Przeczytał: 44 tematy

Kompletnie nie zrozumiałeś mojego posta.
Świadomość potrzebuje zmiany, to zmian jesteśmy świadomi. Bez zmiany nie ma świadomości. Nic ci się więc nie uda, bo nawet "ty", nie poglegając zmianie, znikasz jako byt. Jeżeli już mamy zmianę, to wytworzy ona dualizm, lepsze-gorsze. Nawet jak w niebie jest super, z naszej perspektywy, to po przeniesieniu się tam, to super będzie miało lepsze i gorsze części, które staną się szczęściem i cierpieniem. Jeżeli nie będzie miało różnorodności, to będzie jednolite, a więc nieodczuwalne, jak noszone od wczoraj majtki na dupie.
Innymi słowy, aby była świadomość, muszą być zmiany, które implikują dualizm.

Andy72

Bzdura, jak będzie bardzo dobrze i bardzo bardzo dobrze , to to pierwsze będzie już negatywne?
A jak będzie źle i bardzo źłe to to pierwsze pozytywne?

szczęście jest przeciwieństwe nie-szczęścia
mamy poziomy
1: rozkosz - ból
2 przyjemność - cierpienie
3. szczęśćie - nieszczęśćie

2.5 radość - smutek

Michał Dyszyński

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5625 Przeczytał: 44 tematy

Michał Dyszyński

Andy72

Banjankri, to jak ma być rozwiązany problem buddyjskiej Nirwany?
Jeśli będzie tam stały brak cierpienia, to jak sam piszesz, będzie to wyczywane jako szarość, nuda i depresja.
Czyli musi być plusowanie
Jak będzie duża sunusoida to na górkach będzie co prawda bardzo dobrze, ale na dołkach bardzo niedobrze.
A z kolei jak będzie pulsowanie, ale taka mała sinusoda, typu dobrze-bardzo dobrzrre, to jak sam piszesz, nie będzie to się różniło od bardzo źle-źle
?

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5625 Przeczytał: 44 tematy

Nirvana jest dosłownie wygaśnięciem tej pulsacji.

Andy72

Krytykowałeś Niebo za to wieczne szczęście.
Jeśli pulsacja wygasnie, to jak sam piszesz układ się przyzwyczai, i choćbny było jak największe szczęście to będzie szarość, nuda i stąd cierpienie nudy.