ŚFiNiA

Litek

Oczywiście że ma. Wszystko co nas otacza na to wskazuje. Na nic się zdadzą wszelkie pokrętne dewagacje. Zasada prosta. Każde dzieło ma swojego projektanta. Idąc przez pustynię zauważamy dom, w którym jest klimatyzacja, łazienka, lodówka z pożywieniem, elektryczność, kanalizacja. Czy pomyślelibyśmy że powstał z burzy piaskowej ? Czy naszy piękny dom jakim jest ziemia powstał w wyniku zbiegów okoliczności ? W głowie się nie mieści jak można tak absurdalnie myśleć.

anbo

fedor

lucek

Irbisol

anbo

Potwierdzenie tezy, że w piorunach i błyskawicach Izraelici widzieli przejaw ukierunkowanej działalności Jahwe znaleźć w pismach Józefa Flawiusza:

"I rzucił Bóg grom na miasto, i spalił je, wraz z mieszkańcami, do szczętu"
"Skoro tylko wojsko egipskie znalazło się w łożysku morza, na powrót zawarła się topiel morska, wichrem gnanymi falami waląc się na Egipcjan; z nieba spłynęły strumienie deszczu, przetoczył się ciężki grzmot, trysnęła błyskawica, uderzyły pioruny"

Także w ST jest na ten temat wzmianka:
Wj 20:
18 Wtedy cały lud, słysząc grzmoty i błyskawice oraz głos trąby i widząc górę dymiącą, przeląkł się i drżał, i stał z daleka. 19 I mówili do Mojżesza: Mów ty z nami, a my będziemy cię słuchać! Ale Bóg niech nie przemawia do nas, abyśmy nie pomarli! 20 Mojżesz rzekł do ludu: «Nie bójcie się! Bóg przybył po to, aby was doświadczyć i pobudzić do bojaźni przed sobą, żebyście nie grzeszyli». 21 Lud stał ciągle z daleka, a Mojżesz zbliżył się do ciemnego obłoku, w którym był Bóg.

Dwa cele, które bardzo często - zwłaszcza w dawniejszych czasach - starano się osiągnąć poprzez praktyki religijne, to powodzenie w bitwach (czy szerzej w wojnach) oraz łaskawość przyrody, dzięki czemu zyska się obfite plony itp. (ST pełen jest opisów prób zjednania sobie Jahwe w celu osiągnięcia prywatnych korzyści albo korzyści dla narodu żydowskiego.) Im mniejsza ludzka wiedza na temat świata, w którym żyje, procesów w nim zachodzących i ich faktycznych przyczyn, tym chętniej tłumaczy go sobie działaniem sił nadprzyrodzonych, więc to do niech zwraca się o pomoc, to je stara się przebłagać, zyskać ich przychylność. To się dzieje zresztą i dziś chociaż nie ma żadnej regularności w rzekomych odpowiedziach Boga na modlitwy i ofiary. Po prostu człowiek bardzo często czuje się zagubiony, nie daje sobie rady z problemami. To ludzkie i zrozumiałe, ale żeby szukać w tym dowodu na istnienie Boga...

fedor

lucek

Irbisol

fedor

lucek

Hill

Semele

Nawet małpy i słonie mają już jakieś religijne przeżycia.

Semele

[link widoczny dla zalogowanych]

Bardzo niesamowite i ciekawe.

Kup subskrypcję
Newsweek Zdrowie i nauka Nauka
POGRZEB
Żałobna parada słoni
KATARZYNA BURDA
07 lutego 2015 00:00 | Aktualizacja 02 kwietnia 2015 12:40
6 min czytania
żałoba słonie zwierzęta
żałoba słonie zwierzęta Foto: John D. Chaney / NIEZAREJESTROWANY

Małpy czuwają przy umierających. Sroki przykrywają ciała zmarłych ptaków kępkami trawy. Wiele gatunków zwierząt ma rytuały pogrzebowe, które zadziwiająco przypominają ludzkie.

Czytaj dalej w aplikacji
Widok był niezwykły. Jeden z atlantyckich delfinów dźwigał na plecach martwe młode, tak jakby chciał je przytrzymać przy powierzchni i ocucić. Nieco dalej kilka delfinów holowało wspólnie przez wiele kilometrów martwego członka grupy. Obie sceny rozgrywały się u wybrzeży Madery. Czyżby to był rodzaj rytuału, ostatniego pożegnania? – Tak, prawdopodobnie w ten sposób delfiny żegnają swoich bliskich – twierdzi Philipe Alves, oceanolog z uniwersytetu w Porto w Portugalii, w najnowszym numerze specjalistycznego czasopisma „Acta Ethologica”.

Jeszcze niedawno taka interpretacja zachowań zwierząt byłaby trudna do przyjęcia przez naukowców. Byli oni bowiem przekonani, że świadomość śmierci i rytuały z nią związane to przejaw najwyższej formy inteligencji, właściwej tylko człowiekowi. Jednak coraz więcej obserwacji przeczy temu twierdzeniu. Dziś zoolodzy skłonni są przyznać, że zwierzęta są w stanie doświadczać lęku przed śmiercią i żalu za zmarłymi bliskimi. Potrzebują też czasu, aby się z nimi pożegnać. Co więcej, niektóre gatunki wypracowały rytuały pogrzebowe, które zadziwiająco przypominają ludzkie. I nie zdarza się to tylko u naszych najbardziej zaawansowanych ewolucyjnie krewniaków – delfinów czy małp naczelnych, ale także choćby u ptaków, które do niedawna uważaliśmy za niezbyt mądre.

Ptakiem, który z pewnością rozumie zjawisko śmierci i potrafi żegnać swoich bliskich, jest sroka, twierdzi dr Marc Bekoff, ornitolog z University of Colorado. Zarejestrował on niezwykłe zachowanie czterech srok, które były świadkami śmierci swojej krewniaczki. – Najpierw ptaki po kolei podchodziły do ciała i delikatnie je dziobały. Zupełnie jakby chciały się upewnić, że ona już nie żyje – opowiadał w wywiadzie dla „The Telegraph” dr Bekoff. Potem wszystkie ptaki odchodziły na kilka kroków od ciała i robiły kolejną zdumiewającą rzecz: odlatywały kawałek i zbierały kępki wysuszonej trawy, którą następnie składały na ciele martwego ptaka. Przypominały w tym ludzi, którzy ziemią przykrywają ciała zmarłych. – Zachowanie srok dowodzi, że ptaki te, uważane zazwyczaj za bezwzględnych zabójców, potrafią wykrzesać z siebie współczucie i empatię – mówi dr Bekoff.

Sroka jest wśród ptaków wyjątkiem, jeżeli chodzi o zwyczaj „grzebania” martwych pobratymców, ale niezwykłe traktowanie zwłok zdarza się też u innych zwierząt. – Jeden z gatunków mrówek ma zupełnie zadziwiający zwyczaj odcinania główek martwych krewniaków. Tułów nieboszczyka służy jako budulec czy pożywienie, ale główki są starannie zbierane w jednym miejscu w mrowisku lub tuż obok niego na kawałku ziemi, który może przypominać cmentarzysko – opowiada dr Andrzej Kruszewicz, dyrektor Warszawskiego Ogrodu Zoologicznego.

REKLAMA

Żadne cmentarzyska nie robią jednak na obserwatorach takiego wrażenia jak cmentarzyska słoni. Przez lata uważano, że są to wielkie połacie sawanny, na których słonie z całej okolicy zbierają się, aby umrzeć, i tam pozostawiają po sobie sterty kości. Dziś wiadomo, że tworzone są one przez żyjące słonie, które zbierają w jednym miejscu kości swoich bliskich, a także dawno zmarłych słoni.

Czy to możliwe, aby słonie rozpoznawały kości krewniaków? Sprawdzała to dr Karen McComb z University of Sussex. W pierwszym eksperymencie uczona położyła przed rodziną 19 słoni trzy rodzaje przedmiotów: kawałek drzewa, fragmenty słoniowych kłów i kawałki kości słoni. Zwierzęta zdecydowanie częściej podchodziły do fragmentów kłów i kości niż do drewna. Kiedy rozpoznawały kość słonia, trącały ją i delikatnie przydeptywały silnie unerwionymi podeszwami stóp.

anbo

1. Teksty Flawiusza są tak samo dobrym źródłem historycznym jak Biblia.
2. Utożsamianie grzmotu z głosem Boga to w pewnym sensie jest utożsamianie Jahwe z grzmotem. Potwierdzenie słuszności takiej interpretacji przytoczonego przeze mnie cytatu z Wj daje Psalm 18,14:
Pan odezwał się z nieba grzmotem,
to głos swój dał słyszeć Najwyższy
Napisalem zresztą, że w piorunach i błyskawicach Izraelici widzieli przejaw ukierunkowanej działalności Jahwe i po tym dałem cytaty.
3. Bogu oczywiście wolno wszystko, także rzucać piorunami i grzmieć, ale nie w tym rzecz. Rzecz w tym, że w tych zjawiskach przyrodniczych ludzie kiedyś upatrywali przejawów/dowodów istnienia sił nadprzyrodzonych (różnych bogów).

To tyle tytułem wyjaśnień, jeśli ktoś ich potrzebował, bo sam nie zauważył w czym rzecz. Wyjaśnienia nie są dyskusją, bo nie dyskutuję z chamskimi erystykantami.

anbo

Irbisol

lucek

lucek

fedor

anbo

Ciąg dalszy tematu wyjaśniania zjawisk atmosferycznych działalnością sił nadprzyrodzonych, konkretnie Jahwe, czyli Boga Biblii.

Ks. Antoni Tronina w swoim tekście "TEOFANIA W BURZY (Ps 18, 8-16)" pisze o "Bogu ukrytym w zjawiskach atmosferycznych" (ten ksiądz to pewnie jakiś kryptoateista, a na pewno lewak, komuch), przy czym nie ogranicza się do pisania o burzy, grzmotach itd., ale też na przykłąd o gradzie ("grad pośród narzędzi gniewu Jahwe"). Izraelici w zasadzie we wszystkich zjawiskach atmosferycznych widzieli przejaw działania Boga. Prócz tekstów wskazanych przez ks. Tronina można też wskazać na Ks. Hioba:

HIOBA 37
Słuchajcie uważnie grzmotu jego głosu
i dźwięku, który wychodzi z jego ust.
3Pod całym niebem go wypuszcza, a
jego błyskawicę – na krańce ziemi.
4Po niej huczy grzmot, grzmi głosem
swojego majestatu, i nie powstrzymuje
ich, gdy słychać jego głos.
5Bóg cudownie grzmi swoim głosem,
czyni wielkie rzeczy, których nie
możemy zrozumieć.
6Mówi bowiem do śniegu: Padaj na
ziemię, a także do deszczu i do ulewy
jego potęgi.

A dalej:
Swoim tchnieniem Bóg czyni lód i
ścinają się szerokie wody.
Także wilgocią ziemi obciąża obłok,
rozpędza chmurę swoim światłem

Jer. 10:12‑13
Gdy on wydaje głos, huczą wody w niebiosach,
on sprawia, że chmury wznoszą się z krańców ziemi;
czyni błyskawice z deszczem
i wyprowadza wiatr ze swoich skarbców.

fedor

lucek

fedor