ŚFiNiA

Tadeusz · Dołączył: 04 Maj 2006 Posty: 219 Przeczytał: 0 tematów

W wątku "Wolter pseudofilozofem?" pojawiła się kwestia czy jest coś takiego jak problemy filozoficzne. Wg mnie nie. Pogląd ten spotkał się jednak z niezrozumieniem, dlatego postanowiłem otworzyć osobny wątek, aby wyjaśnić co miałem na myśli.

Przede wszystkim przypomnę jednak jaki był punkt wyjścia. "Zbanowany uczy" jako dowód na to, że Wolter marnym filozofem był, powiedział, że nie poruszył on żadnego problemu filozoficznego. Rozumiem z tego, że filozofem można nazwać tego (tylko tego?) kto nawiązuje do owych problemów filozoficznych. Jest więc to pewne kryterium. Niepokojąca jest dla mnie sama próba stworzenia takiego kryterium. Czemu bowiem miałoby to służyć? Temu mianowicie, aby arbitralnie przyznawać albo odmawiać komuś miana filozofa. Zajmowanie się takimi sprawami jest nieco dziecinne, lecz mniejsza z tym - przejdę teraz do kwestii problemów filozoficznych.

Gdybym był niegrzeczny to mógłbym odwrócić kota ogonem i prosić Was o wskazanie jakichkolwiek problemów filozoficznych.
Prawdopodobnie wskazalibyście na problemy, które zgodnie z tradycją przypisywane są filozofii. Można tutaj wymienić spór o uniwersalia, sceptycyzm i próby jego przezwyciężenia itd.
I oczywiście były to zagadnienia, którymi zajmowali się różni filozofowie i dla wielu z nich stanowiły one problemy. Czy jednak z tego, że dla kogoś będącego filozofem coś było problemem wynika, że rzeczywiście jest to problemem filozoficznym?

Mam wrażenie, że posługujecie się terminem "problem filozoficzny" jakby wyznaczał on jakąś klasę specjalnych problemów charakterystycznych dla filozofii - podobnie jak dla matematyki charakterystyczne są pewne problemy matematyczne. Czy jednak można coś takiego powiedzieć o filozofii? Można powiedzieć, że filozoficzne problemy to takie, którymi zajmuje się filozofia. Czymże jest jednak filozofia? No bo chyba nie dyscypliną, która zajmuje się filozoficznymi problemami.

Wg mnie filozofia jest czymś zupełnie innym niż nauki (w sensie science). W tym sensie filozofia jest antynaukowa - co wcale nie oznacza, że ma przez to niższą wartość. Filozofia to przede wszystkim działalność, to nastawienie krytyczne (Adorno, Kant) pozostawanie w pytaniu (Heidegger) czy też terapia (Wittgenstein). Taka wizja filozofii pełniej wg mnie ujmuje to co w niej najcenniejsze, a jednocześnie chroni ją przed banalizacją i ośmieszeniem, które następuje często, gdy filozof próbuje być naukowy i tworzy teorie.

Oczywiście w tak pojętej filozofii pojawiają się różne kwestie i pytania. Pojawiają się też problemy - lecz w zwykłym sensie tego słowa. Nie ma jednak czegoś takiego jak problem filozoficzny (w tym sensie, w jakim można powiedzieć, że coś jest problememnp fizyki). Mechanizm filozofii jest tutaj zupełnie inny. Jest on a-problemowy. Tzn nie polega on na tworzeniu problemów, problematyzowaniu czegoś, lecz raczej deproblematyzacji.

Jeśli zaś chodzi o problemy, które tradycyjnie przypisuje się filozofii to okazuje się, że:

- nie są to w ogóle problemy, tzn są to pytania źle postawione, nonsensowne

- często okazuje się, że nie są wcale aż tak filozoficzne, jakby się mogło wydawać, lecz przynależą do pewnej szczegółowej dyscypliny naukowej

Pojawił się głos, że to czy istnieją problemy filozoficzne czy też nie, też już jest problemem. Czy można jednak tę kwestie nazwać problemem filozoficznym? Wg mnie nie. Może i jest to problem, lecz w zwykłym, pospolitym sensie. Nie ma tutaj nic filozoficznego. Czy to zresztą nie brzmi komicznie: "Istnienie problemów filozoficznych jako problem filozoficzny".

Wywołano tutaj nazwisko Wittgensteina i jest to bardzo dobry trop. Nie przeczę, że między innymi filozofia Ludwiga Wittgensteina w znaczący sposób wpłynęła na moje poglądy. Swego czasu Wittgenstein prawie przyłożył Popperowi pogrzebaczem z powodu owych problemów filozoficzny. Poszło o to, że Popper wygłosić w Cambrige referat, w którym twierdził, że istnieją problemy filozoficzne i że nawet niektóre z nich udało mu się rozwikłać. To doprowadziło Wittgensteina, który zasadniczo się z Popperem nie zgadzał, do szału. Do merytorycznej wymiany zdań niestety nie doszło.

Podsumowując: moja wypowiedź sprowadza się zasadniczo do tego, że nie można powiedzieć, że ktoś nie był filozofem, gdyż nie poruszał filozoficznych problemów. Po pierwsze: jest dla mnie rzeczą niezwykle wątpliwą, czy temu pojęciu cokolwiek odpowiada i czy można to precyzyjnie określić. Po drugie: istota filozofii nie tkwi w problemach filozoficznych.

wujzboj

To ja pozwole sobie na podanie linku do watku w Artykulach: Podstawowe problemy światopoglądowe. Mowiac krotko: problemy naukowe sa zwiazane z pytaniami typu "JAK to zrobic", a problemy filozoficzne sa zwiazane z pytaniami typu "CZY to zrobic". Filozofia sensu stricte to wiec meta-nauka (metafizyka), zbior twierdzen uzupelniajacych wiedze typu naukowego do konstrukcji pozwalajacej czlowiekowi na podejmowanie decyzji.

Zbanowany Uczy

No to do widzenia - człowiek przesiąknięty Heideggerem i drugim Wittgensteinem nie jest dla mnie partnerem. Jest antynaukowym kontrrewolucjonistą, którego jedynym argumentem jest pogrzebacz (co zresztą przyznałeś).

Przy okazji, widzę niespójność: Kant uważał filozofię za naukę i to niebanalną: popchnął naprzód epistemologię, stworzył nową teorię umysłu, twórca idealizmu transcendentalnego, że o pismach przedkrytycznych (w tym monadologii nie-leibnizjańskiej, o której niewielu pamięta, nawet wśród moich kolegów), etyce, filozofii religii ("Koniec wszystkich rzeczy", "Religia w granicach samego rozumu") i genialnej estetyce nie wspomnę. Niektórzy widzą w nim nawet prekursora kognitywistyki, a kantystą można nazwać w pewnym sensie współczesnego nam Putnama i wielu innych.

Tadeusz · Dołączył: 04 Maj 2006 Posty: 219 Przeczytał: 0 tematów

Tadeusz · Dołączył: 04 Maj 2006 Posty: 219 Przeczytał: 0 tematów

wujzboj

Zbanowany Uczy

Nie denerwuj się, wiesz przecież - jako filozof, jak mniemam, mimo wszystko - jak reaguje analityk Lwowsko-Warszawski, gdy ktoś rzuca takie tezy, jak ty

. Cóż, miotam się pomiędzy wstrętem a chęcią dyskusji :think:

. Ale chyba jestem wobec tego bezradny, podobnie jak bezradny jestem wobec fascynatów Derridy, Rorty'ego, Deleuze'a, Lyotarda, Baumana, Baudrillarda, Mitterera i innych megaściemniaczy... Habermas nie jest AŻ taki nędzny, ale w obecnym kontekście mogę go dopisać...

Tadeusz · Dołączył: 04 Maj 2006 Posty: 219 Przeczytał: 0 tematów

Tadeusz · Dołączył: 04 Maj 2006 Posty: 219 Przeczytał: 0 tematów

Zbanowany Uczy

ŚMIERĆ (KULTUROWA) POSTMODERNISTOM!!! HOWGH!!! LOGICY WSZYSTKICH KONTYNETÓW, ŁĄCZCIE SIĘ I ZNISZCZCIE TE PASOŻYTY KULTUROWE!!!

The proofs will be made according to the following scheme. First, (i) via dictum de omni, we omit (all or some) general prefix quantifiers, then (ii) using metatheorem (M) we deduce from such open formulas theorem which is to be proved, and which will be also an open formula, and finally (iii) we use the rule of generalization. Since the relation of deducibility is transitive, from premises in a closed form, we obtain the theorem that is to be proved.
Now the aforementioned metatheorem (M) is:

If z1,...,zn are all the free variables (different from each other) in the formula A, and b1,...,bn are different individual terms which don’t occur in formulas from set X U {A, B}, and B(z1/b1,...,zn/bn)  CnCPC- I ( X U { A(z1/b1,...,zn/bn)}),
then
`A  B`  CnCPC-I (X)

Where CnCPC -I is the consequence operator of (classic) first-order predicate calculus.
For brevity’s sake, we omit in proofs part (i) and (iii), and we will write simply about substitutions (of individual terms), but such substitutions are indeed made on open counterparts of premises.

Ad 2.2:

We prove that if (2), (3) and (4) are the case, so is (!).

1. D(a)  D(b) (assumption, substitution)
2. a ≠ b  ess(a) = ess(b)  ex(a) ≠ ex(b) ((3), substitution)
3. ess(a) = ess(b)  ex(a) = ex (b)  a = b (2, classic propositional calculus [= CPC])
4. D(a)  ess(a) = ex(a) ((4), substitution)
5. D(b)  ess(b) = ex(b) (as above)
6. ess(a) = ex(a)  ess(b) = ex(b) (1, 4, 5, CPC)
7. ess(a) = ess(b)  a = b (3, 6, the rule of replacement of identicals, CPC)
8. D(a)  D(b)  ess(a) = ess(b) ((2), substitution)
9. a = b (1, 8, 9, CPC)

Ad 2.3:

First we prove by reductio that (8) is the case:

1. ess(a) = ess(b)  ex(a)  ex(b) (assumption, substitution)
2. (ess(a)  ex(a)  ess(b)  ex(b)) (assumption, substitution)
3. ess(a) = ex(a)  ess(b) = ex(b) (2, CPC)
4. ess(a) = ess(b)  ess(a)  ess(b) (1, 3, the rule of replacement of identicals)

We obtain contradiction, hence – since (apart from CPC) we use only the rule of replacement of identicals – (8) is a theorem of the elementary theory of identity.
Now we prove (!) on the basis of (4), (5), (7) and (8):

Proof:
1. D(a)  D(b)  ((ess(a) = ess(b)  ex(a) = ex(b))  (ess(a) = ess(b)  ex(a)  ex(b)) ((5), substitution)
2. D(a)  ess(a) = ex(a) ((4), substitution)
3. D(b)  ess(b) = ex(b) (as above )
4. a  b  ex(a)  ex(b) ((7), substitution)
5. D(a)  D(b) (assumption)
6. ex(a) = ex(b)  a = b (4, CPC)
7. (ess(a) = ess(b)  ex(a) = ex(b))  (ess(a) = ess(b)  ex(a)  ex(b))
(1, 5, modus ponens)
8. ess(a) = ess(b)  ex(a)  ex(b) 
(ess(a)  ex(a)  ess(b)  ex(b)) ((8), substitution)
9. ess(a) = ex(a)  ess(b) = ex(b) 
 (ess(a) = ess(b)  ex(a)  ex(b)) (8, CPC)
10. ess(a) = ex(a)  ess(b) = ex(b) (5, 2, 3, CPC)
11.  (ess(a) = ess(b)  ex(a)  ex(b)) (9,10, modus ponens)
12. ess(a) = ess(b)  ex(a) = ex(b) (7,11, CPC)
13. ex(a) = ex(b) (12, CPC)
14. a = b (13, 6, modus ponens)

One could notice here that (8) is in fact redundant, since one can make much simpler proof of (!) in virtue of (5)’s being equivalent to (2) – we shall omit the simple proof for such equivalence.

Ad 3.1.2.1:

From (def. of P), (God’s immobilitas) and (12) it follows that

x (D(x)    y yPx)

From classic predicate calculus, this formula is equivalent to:

x, y (D(x)  yPx)

Thus, the proof will be as follows:

1. bPa ↔ aMEb  aM-Eb (def. of P)
2. aMEb  aM-Eb   t aEbt   t’ a-Ebt’ ((12), substitution)
3. D(a)  (  t aEbt   t’ a-Ebt’) (God’s immobilitas, substitution)
4. D(a) (assumption)
5. (  t aEbt   t’ a-Ebt’) (3, 4, modus ponens )
6. bPa   t aEbt   t’ a-Ebt’ (1, 2, CPC)
7.  bPa (5, 6, CPC)

Ad 3.1.2.2:

We prove that (16) follows from (14) and (15):

1.  z (zCAUba   t (aEbt   t’( t ≠ t’  a-Ebt’))) ((15), substitution)
2. aMEb  aM-Eb  aEb   z zCAUba ((14), substitution)
3. aMEb  aM-Eb  aEb (assumption)
4.  z zCAUba (2, 3, modus ponens)
5.  z ( zCAUba   t ( aEbt   t’( t ≠ t’  a-Ebt’ ))) 
( z zCAUba   t ( aEbt   t’(t ≠ t’  a-Ebt’))) (CPC-I)
6.  t (aEbt   t’( t ≠ t’  a-Ebt’)) (1, 4, 5, modus ponens)
7.  t (aEbt   t’( t ≠ t’  a-Ebt’)) 
 t aEbt   t, t’( t ≠ t’)   t’ a-Ebt’ (CPC-I)
8.  t aEbt   t, t’( t ≠ t’)   t’ a-Ebt’  t’ a-Ebt’ (CPC)
9.  t’ a-Ebt’ (6, 7, 8, CPC, modus ponens)

Finally, we prove (17) on the basis of (14), (15), (def. of P) and (God’s immobilitas):

1.  z ( zCAUba   t ( aEbt   t’( t ≠ t’  a-Ebt’ ))) ((15), substitution)
2. aMEb  aM-Eb  aEb   z zCAUba ((14), substitution)
3. bPa ↔ aMEb  aM-Eb (def. of P, substitution)
4. D(a)  (  t aEbt   t’ a-Ebt’) (God’s immobilitas, substitution)
5. D(a) (assumption)
6. (  t aEbt   t’ a-Ebt’) (4, 5, modus ponens)
7. bPa  aEb   z zCAUba (2, 3, CPC)
8.  z ( zCAUba   t ( aEbt   t’( t ≠ t’  a-Ebt’ ))) 
(  z zCAUba   t ( aEbt   t’( t ≠ t’  a-Ebt’ ))) (CPC-I)
9.  t ( aEbt   t’( t ≠ t’  a-Ebt’ )) 
 t aEbt   t, t’( t ≠ t’)   t’ a-Ebt’ (CPC-I)
10.  t aEbt   t, t’( t ≠ t’)   t’ a-Ebt’
 t aEbt   t’ a-Ebt’ (CPC)
11.  z zCAUba   t ( aEbt   t’( t ≠ t’  a-Ebt’ ))
(1, 8, modus ponens )
12. bPa  aEb   t aEbt   t’ a-Ebt’ (7, 9, 10, 11, modus ponens)
13.  (bPa  aEb) (6, 12, CPC)

To fragment Wielkiego Planu Zniszczenia postmodernistów - jest napisany w kodzie nie do ugryzienia przez te młoty logiczne, stąd mogę go tu spokojnie zamieścić!!!
:fight:

Tadeusz · Dołączył: 04 Maj 2006 Posty: 219 Przeczytał: 0 tematów

Nie rozumiem Cię "Zbanowany". Co Twój post ma wspólnego z poruszaną tutaj kwestią? Co chciałeś nim udowodnić? Mi udowodniłeś jedynie to, że potrafisz jedynie wymachiwać pogrzebaczem...

Co do samych postmodernistów: jest to wg mnie jedno z tych haseł, które nie służą racjonalnej wymianie argumentów, lecz zwykłes pyskówce. Podobnie jak "lewactwo", "moherowe berety", "pedalstwo", "homofobia" i wiele innych. Są to głupie i nic nie znaczące etykietki. Zamiast rozmawiać lepiej przecież przykleić nalepkę "postmodernista", a potem obrzucić wyzwiskami.

Smuci mnie taka postawa. Zwłaszcza jeśli ktoś mieni się być zwolennikiem Szkoły Lwowsko - Warszawskiej. Szkoła ta bowiem uczyła przede wszystkim higieny myślenia i wypowiadania się, czyż nie tak?

wujzboj

Tadeusz · Dołączył: 04 Maj 2006 Posty: 219 Przeczytał: 0 tematów

Piszesz, że wszystkie klasy poznania sprowadzają się do dwóch. Też mógłbym zapytać czy to twierdzenie, czy dogmat.

Jeśli zaś chodzi chodzi o to, że poznanie jest intersubiektywne: wiedza i jej zdobywanie nigdy nie ma charakteru subiektywnego. Jest m.in. zapośredniczone przez język, który nigdy nie jest prywatny. Poznanie, wiedza subiektywna to swoisty solipsyzm.

Napisałem, że "jeżeli filozofia ma być subiektywna, to jest w tym momencie skazana na porażkę". Chodziło mi o to, że filozofia, która pomija intersubiektywność poznania popełnia błąd abstrakcyności.

Filozofia to nie to samo co "podejście do świata". Czy moje podejście jest subiektywne? W pewnym sensie tak, gdyś jest to MOJE podejście do świata. Z drugiej jednak strony jest ono zdeterminowane przez szereg czynników, podobnie jak moje ja uwikłane jest w sieć relacji.

wujzboj

Tadeusz · Dołączył: 04 Maj 2006 Posty: 219 Przeczytał: 0 tematów

No to po kolei.

wujzboj

Zbanowany Uczy

Tadeusz · Dołączył: 04 Maj 2006 Posty: 219 Przeczytał: 0 tematów

Jeśli chodzi o prywatny język i solipsyzm. Jak wspomniałem moja rekonstrukcja tego argumentu była prowizoryczna. Jest to jednak temat na osobną, bardzo długą dyskusję. Czy argument Wittgensteina jest błędy? Moim zdaniem nie. Ściśle rzecz biorąc nie jest to argument jako taki, lecz pewien sposób podejścia to problemu prywatności języka i solipsyzmu, mający na celu wykazanie, że to nie są problemy, ale pewne urojenia naszego umysłu. Sądzę, że Wittgenstein nie zgodził by się nazwać swoją metodę argumentem. No ale to już inna bajka.

Jeśli chodzi o wiedzę prywatną. Piszesz, że byłaby to wiedza prawidłowo opisująca zjawiska. Jednakże nie była by przekazywalna. Na mocy czego jednak możnaby stwierdzić, że ta wiedza PRAWIDŁOWO opisuje zjawiska? Czym byłaby ta prawidłowość? Czymś prywatnym? No ale w takim razie nic o tym powiedzieć sensownie nie można. Inne podmioty nie mogły by stwierdzić, czy ta wiedza się prawdłowa czy też nie. To tak jak z doświadczeniem mistycznym. I tak też bym to nazwał. Nie wiedza, lecz doświadczenie mistyczne, lub przekonanie.

Piszesz, że każda filozofia jest światopoglądem. Wydaje mi się, że nie. Filozofowanie kształtuje światopogląd człowieka, lecz samo nic nie jest. Filozofia jest jak zmysł wzroku, a światopogląd jak to, co widzimy. A nie widzimy przecież własnego zmysłu wzroku.

A wracając do kwestii problemów filozoficznych (problemów, a nie pytań - w ostatnim poście się pomyliłem). Skoro tak się przy tym upierasz, to wyjaśnij mi przy tym czym SĄ te problemy. I nie chodzi mi o to, abyś wskazał na to, co uważasz, za problemy, lecz byś powiedział czym musi charakteryzować się problem, aby był to problem filozoficzny.

wujzboj

OK, kwestie prywatnego jezyka i solipsyzmu mozemy zostawic na pozniej.

Tadeusz · Dołączył: 04 Maj 2006 Posty: 219 Przeczytał: 0 tematów

wujzboj

Tadeusz · Dołączył: 04 Maj 2006 Posty: 219 Przeczytał: 0 tematów

idiota

ja ze swej strony przyznać muszę, że, podobnie jak tadeusz nigdy nie spotkałem problemu filozoficznego (tezy filozoficznej) ale to nie znaczy że filozof nic nie ma do roboty - jest takim cieciem wśród naukowców: mówi - "o teraz mówisz z sensem a teraz nie" patrząc na tezy nauki z ogólniejszej perspektywy.

Tadeusz · Dołączył: 04 Maj 2006 Posty: 219 Przeczytał: 0 tematów

wujzboj