ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Pytanie zdaje się być z tych czysto prowokacyjnych. Właściwie pewnie niejedna osoba po przeczytaniu go, pomyśli sobie, że oto Michał szuka taniego zainteresowania, negując coś absolutnie oczywistego. Bo przecież odpowiedź jest oczywista, że wszyscy chcą być szczęśliwi...
A tak w ogóle, dlaczego to pytanie pojawia się w dziale filozofia, a nie związanym z psychologią?...

Ale ja nie chcę tu wcale prowokować. I uważam, że pytanie jest jak najbardziej zasadne, gdy spojrzy się WNIKLIWIEJ na sprawę. Więcej, uważam że to pytanei jest fundamentalne, właściwie stawiające "pytania o wszystko", a na pewno o religię, egzystencję, świadomość. Zaś odpowiedź na to pytanie wcale nie jest oczywista. Przy czym ja nie zamierzam tej odpowiedzi dawać ogólnie. Uważam, że każdy musi tę odpowiedź sam sobie wypracować, dać ją samemu sobie (najpierw), a potem może też światu.

Dlaczego jednak twierdzę, że - zapewne, jak z samego postawienia sprawy by wynikało - nie zawsze chcemy być szczęśliwi?

Generalnie odpowiedź główna byłaby tu następująca: często myślimy, działamy, funkcjonujemy przeciw naszemu szczęściu, bo nie jesteśmy gotowi poświęcić dla szczęścia to, do czego się przyzwyczailiśmy, z czym się identyfikujemy.
Oczywiście ma to swój wymiar dobry i zły, etyczny, i nieetyczny.
Prosty przykład, obrazujący nasze odsunięcie szczęścia, to odpowiedzialność za bliskich. Nieraz moglibyśmy być szczęśliwi, gdybyśmy zwyczajnie stłamsili w sobie empatię, współczucie. Bo współodczuwanie cierpienia, w szczególności w sytuacji gdy i tak pomóc nie potrafimy, wobec osoby, która cierpi - np. ciężko chory członek rodziny - racjonalnym się nie wydaje. Jaki w tym sens - cierpieć, tylko dlatego, że ktoś cierpi?
Racjonalnie patrząc na taka sytuację, może należałoby odsunąć owo cierpienie, a przez to zachować siły na zrobienie czegoś sensownego, może jakoś dodatkowo zadziałać, może nie dopuścić do cierpienia kogoś innego. Zamiast siedzieć zgnębionym przy łóżku ciężko chorej matki, może należałoby zająć się własnymi dziećmi, przypilnować, aby odrobiły lekcje, czy nie obżerały się cukierkami.
Tymczasem tak to już jest, że współcierpienie uważamy niejako za swój obowiązek - sami się nim "katujemy", ludzi odrzucających owo cierpienie traktujemy jako bezdusznych, nieczułych. Co prawda chcemy, aby tego cierpienia nie było, ale nie robimy nic (albo robimy niewiele, jakby z premedytacją nieskutecznie), aby cierpienie przerwać.
Inny przykład to wyszukiwanie sobie ciemnych stron życia. Znam takich ludzi, którzy zatruwają sobie i innym życie programowym czarnowidztwem i podejrzliwością. Dla tych ludzi wszystko jest, albo będzie źle, zaś jeśli coś zrobi się (zapewne przejściowo) dobrze, to zostanie odebrane jako próba osłabienia naszej czujności przed kolejnym atakiem tego, co ma być złe. Tacy ludzie widzą wokół siebie głównie złe intencje, skupiają się na negatywnych zdarzeniach, przewidują że zdarzy się coś złego. Przyznam, że sam miewałem odchyły w tym kierunku, ale umiem spojrzeć na nie z dystansu, więc przynajmniej wiem, że tak myśląc, nie jestem racjonalny.

Jeszcze inna, mocno typowa sytuacja gdy poświęcamy swoje szczęście, to fanatyczne skupianie się na różnych celach życiowych. Czasami to skupienie się jest wynikiem manipulacji społecznej, czasem sami sobie je fundujemy. Najbardziej oczywistym przykładem będzie uleganie presji ze strony władzy, rodziny, autorytetów w celu podjęcia działań ewidentnie sprzecznych z naszym interesem. Żołnierz przymuszony do zabijania w imię ambicji tego, czy innego wodza, przecież nie ma nic osobiście przeciwko żołnierzowi z drugiej strony, którego próbuje zastrzelić. Obaj zostali wmanewrowani w wojnę, która kompletnie rozjeżdża się z ich poczuciem szczęścia, racjonalnością życia. Oczywiście można ich tłumaczyć tym, ze są zmuszeni. Ale to nie działa tak, ze żołnierz zachowuje swoją świadomość zmuszania i tylko samym zmuszaniem działa. Żołnierz daje sobie wyprać mózg - po jakimś czasie zaczyna się identyfikować z celami mu narzuconymi, zaczyna sam nienawidzić wojsk przeciwnika, zamiast nienawiść skierować przeciwko tym, którzy wymuszają na nim udział w tej bezsensownej wojnie. Żołnierze hitlerowscy - czy chcieli zabijać?...
Przypuszczam, ze większość z nich wcale nie chciała (część mogła mieć z natury mordercze skłonności, ale tylko część). Jednak zostali wmontowani w machinę wojenną, a potem jakoś tak przejęli również uczuciami te cele, które zostały na nich wymuszone. Oczywiście wplatało się w to też po prostu pragnienie przeżycia. Dezercja była karana śmiercią, nieposłuszeństwo było karane śmiercią. Ale nie było karane śmiercią to, co sobie myślimy - zachowanie świadomości, że to nie moja wojna, nie moje cele do realizacji.
Wojna buduje sytuacje skrajne. Ale podobny mechanizm występuje też i w czasie pokoju, w zwykłym życiu. Poświęcamy swoje szczęście: dla szefa, dla celów firmy, dla ambicji, dla zachowania poczucia przynależności, tradycji. Wielu ludzi postępuje wbrew swojemu szczęściu, bo WYUCZYLI SIĘ PEWNYCH WZORCÓW, tradycyjnych zachowań, kulturowych rytuałów, a nie mają wystarczającej mocy myśli i uczuć, aby te (jakże często dla nich toksyczne) wzorce zdiagnozować jako mało sensowne, obce, nie prowadzące nie tylko do szczęścia, ale właściwie nie prowadzące do niczego, co byśmy chcieli wesprzeć swoim życiem. Ludzie robią mnóstwo rzeczy bo "się robi", nie zastanawiając się nad prostym pytaniem: niby DLACZEGO się to robi?
I robimy te rzeczy wbrew własnemu szczęściu, czujemy się z tym źle, nie lubimy sytuacji z tym związanych, czy nawet samych siebie w tym uczestniczących. Wiemy, ze wystąpiliśmy przeciw swojemu szczęściu, ale nie umiemy się z tego wyplątać.

Z drugiej strony sprawa nie jest taka jednoznaczna. Nie chcę, aby ktoś odebrał mój tekst jako nawoływanie do szukania swojego szczęścia w bezpośredni sposób, lekceważąc wszystko inne. Nie nawołuję do egoizmu, do dążenia po trupach do owego własnego szczęścia. Zdaję sobie sprawę, że czasem szczęściu trzeba "dać na wstrzymanie", albo że poświęca się mniejsze szczęście dla, spodziewanego, (choć nie zawsze pewnego) większego szczęścia. Przykładowo ktoś wierzący w Boga może poświęcać to szczęście ziemskie w imię szczęścia w raju, w jakie uwierzył, ze zostanie mu dane przez Boga (nie chcę teraz oceniać zasadności owej wiary).

Tutaj chciałem wskazać raczej (w szczególny sposób) na te ewidentne przypadki - gdy szczęście swoje poświęcamy, odsuwamy, lekceważymy, mimo że PRAKTYCZNIE NIC za takim działaniem nie przemawia. Nic z wyjątkiem:
- przyzwyczajenia
- zapędzenia się w dążeniu do jakiegoś celu
- bycia zmanipulowanym przez "wrogie siły".

Zakończę przykładem dla mnie chyba najbardziej znamiennym w tym kontekście. Przykładem, o którym nieraz myślę, a który w ogóle najbardziej stał się przyczyną powstania tego tekstu. Chodzi o - opisywane często w kryminologii, w mediach - zjawisko samobójstwa rozszerzonego.
Media cyklicznie właściwie przynoszą opisy przypadków takich zdarzeń, gdy jakaś osoba zabija najpierw swoich bliskich (żonę, dzieci), a potem siebie. Ileś lat temu opisywany był przypadek mężczyzny, który nie był w stanie panować nad agresją, żona ostatecznie od niego odchodziła (dostała rozwód), odrzucała jego wredne towarzystwo, więc tenże mężczyzna zastrzelił ją, dziecko, a na koniec siebie. Jak można sobie wyobrazić jego motywacje?...
- Myślę, że cel miał prosty: on im pokaże, że ostatnie słowo należy do niego!!!
Oto on "pokazał wszystkim", że on nie przegrywa, że to on wyznacza warunki światu, nie pozwoli aby ktoś mu się wymykał, sprzeciwiał. Nawet jeśli sam zginie, to przecież pokazał, ze nie pęka, że to on jest zwycięzcą...
I to jest chyba ogólnie jeden z tych najmocniejszych archetypów, jakie mamy w naszej osobowości, mogących niszczyć szczęście własne, jak i innych osób - dążność do zwyciężania. Zwycięstwo ponad wszystko! Nawet ponad sens, ponad szczęście, ponad jakikolwiek dobro...
Ale czym właściwie jest owo "zwycięstwo"?... :think:

Michał Dyszyński

Trochę nie do końca chyba przekazałem pewną intencję mojego posta. Chciałbym się zastanowić, dlaczego to tak jest, że zamiast zmierzać do szczęścia:
- potrafimy tkwić w swoich żalach, pretensjach do świata
- trawimy żałoby maści wszelakich
- tkwimy w toksycznych związkach
- nie porzucamy niszczących nas środowisk zawodowych
- dajemy się pochłonąć czarnowidztwu i różnym postaciom niszczącego szczęście pesymizmu, fatalizmu.
Jakże często właściwie przecież WYSTARCZY CHCIEĆ. Ale nie chcemy!
- Nie chcemy porzucić naszych życiowych nieszczęść!

Żałoba jest kto wie, czy nie modelowym tutaj uczuciem. Nie potrafimy pogodzić się z myślą o stracie bliskiej osoby. Dlaczego tak?
Dlaczego nie jesteśmy w stanie zracjonalizować sobie tego braku kogoś, po prostu powiedzieć sobie: nic już na to nie poradzę, że ta osoba odeszła, więc cierpieć z tego powodu nie ma sensu, więc trzeba zacząć cieszyć się życiem?...
Dlaczego "coś" w nas zabrało nam tę władzę postawienia (racjonalnie chyba oczywistego) szczęścia, ponad przeżywaniem żałoby?...

towarzyski.pelikan

Odpowiedź chyba jest prosta - szczęście nie jest dla człowieka celem samym w sobie. Nie da się odseparować szczęścia od wartości. Jeśli moją najwyższą wartością jest prawda, to nawet jeśli odkrywanie prawdy powoduje we mnie cierpienie, to preferuję ten stan cierpienia, a nie stan ew. "idealnego" szczęścia, które bym sobie zapewniła rezygnując z dociekania prawdy. Tak naprawdę właśnie wtedy, jak cierpię jestem naprawdę szczęśliwa, bo postępuje zgodnie z moimi wartościami, zgodnie zmoją wewnętrzną prawdą. A wybór tego wyizolowanego "szczęścia" byłby fałszem, nie umiałabym się cieszyć takim szczęściem.

Wyraźnie tego doświadczyłam jako uczennica, kiedy wygrywałam różne konkursy, ale sama nie przykładałam do tych sukcesów większej wagi. Tak naprawdę spełniałam tylko ambicje moich rodziców. Kiedy szłam po odbiór nagrody, nie czułam wcale szczęścia, co było widać już po samej mojej twarzy. Raz jedna z nauczycielek zatroskana zapytała mnie "Wygrałaś 1 nagrodę. Nie cieszysz się?". Nie było żadnego racjonalnego powodu, żebym nie odczuwała szczęścia, a jednak nie potrafiłam się do niego zmusić, ponieważ szczęścia nie da się wywołać na zawołanie. To jest efekt uboczny życia zgodnie z wartościami. Kiedy postępujesz słusznie według własnego systemu wartości, wówczas jesteś szczęśliwy, nawet jeśli to melancholijne szczęście przez łzy jak u różnych nihilistycznych mizantropów.

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Mam wątpliwość, czy szczęście można całkowicie oderwać od wspólnotowości. Nawet jeśli przyjmiemy, że nonkonformista trzyma się swoich indywidualnych wartości, które mu sprawiają szczęście, np. społeczeństwo w swojej masie szczęście upatruje w prestiżu, a nonkonformista w działalności poznawczej lub artystycznej, to nawet ten nonkonformista będzie sobie szukał (nie zawsze będzie tego świadomy) bratnich dusz albo chociaż kogoś, kto będzie w jakiś inny sposób uczestniczył w tym jego szczęściu.

Powiedzmy, że taki nonkonformista dokonuje jakiegoś odkrycia naukowego w swoim zaciszu, z dala od społeczeństwa, z którym więcej go dzieli niż łączy. I co? Wystarcza mu to, że coś odkrył, czy jednak ma nieodpartą potrzebę podzielenia się tym szczęściem z innymi? Nawet jeśli w ogóle nie myślał o tej wspólnocie, kiedy głowił się nad problemem naukowym, to jak już coś udaje mu się osiągnąć, pojawia się potrzeba podzielenia się szczęściem.
Szczęście wydaje się być jednak w pewnym sensie sprawą publiczną.

Nawet jeśli publiczność nie będzie potrafiła odczuć tego szczęścia, bo sama nie będzie zdawać sobie sprawy ze znaczenia tego odkrycia, to już samo zainteresowanie, czy nawet docenienie jego wysiłku, samo bycie świadkiem tego odkrycia to szczęście jakoś utrwala, uzasadnia, obiektywizuje.

Chyba ciężko jest być szczęśliwym w całkowitym osamotnieniu, kiedy wszyscy inni są obojętni na nasze szczęście.

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Kluczowa jest odpowiedź na pytania typu: Czy chciałoby mi się żyć, gdybym był sam na świecie? Czy chciałoby mi się kontemplować naturę, krajobrazy, muzykę? Czy by mi to wystarczało do życia? Czy nie robimy tego aby również dlatego, że inni ludzie też tak sobie samotnie różne rzeczy kontemplują? I choć każdy z nas z osobna odczuwa to swoje prywatne szczęście, to forma jego pozyskiwania jest wspólnotowa. Ktoś nas kiedyś nauczył, co ma nam sprawiać szczęście. Może gdybyśmy się wychowali w kulturze, gdzie nikt tych rzeczy nie robi, nikt nawet nie maluje obrazów, nie tworzy matematyki, nie tworzy muzyki, tylko np. kopie się dziury w ziemi albo strząsa liście z drzew, to wtedy właśnie to by nam dawało szczęście.
Np. często się słyszy, że ludzie nie interesują się sztuką/kulturą wyższą, ponieważ nie są intelektualnie przygotowani do tego, by czerpać szczęście z obcowania z tak wyrafinowanymi wytworami działalności duchowej człowieka. A gdyby tak ich uwrażliwić na taką kulturę wyższą (a więc de facto uwarunkować ich tak, by im się to podobało), to zaczęliby czerpać z tego autentyczną radość.

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Bardzo trudno jest być naprawdę, w pełni szczęśliwym, ponieważ większość ludzi ma ogromne trudności z „odnalezieniem”, z „dotarciem” do przyczyny największego szczęścia. A jest nim nirwana; wg mnie wcale nie rozumiana, jako „wygaszenie”, wyłączenie emocji, lecz właśnie jako możliwość zachodzenia ich bez jakichkolwiek ograniczeń, ale i..bez zdawania sobie sprawy z tego i z czegokolwiek. To inaczej „powrót” do Wszechduszy, do Woli, do Nieświadomości Zbiorowej, do Boga- jeśli ktoś woli. Aby pomoc nieco wam to zrozumieć, zauważcie, że aby odczuwać, aby przeżywać, wcale nie trzeba wiedzieć, czyli mieć świadomości, co się odczuwa, przeżywa. Owo „co”, czyli wiedza pochodząca od informacji [pierwotnych, czyli od będzlenia], jest właśnie „zniewoleniem w formie”, jest „wypędzeniem z raju”, jest śunjatą buddyjską...

Michał Dyszyński

Ja aktualnie modelowałbym stan szczęścia tak, że wymagane są do niego następujące składniki:
- pewna energia, napięcie, oczekiwanie, dążenie
- zestaw bodźców docierających do osoby
- posiadanie pewnej NATURY, czyli wyróżnienia jakiejś klasy stanów (jako tych właściwych, pożądanych) względem innych stanów, w szczególności tych niepożądanych.
- zdolność do ROZPOZNAWANIA (cyklicznie) owych bodźców w kontekście własnej natury.

Bodźce zgodne z naturą rozpoznającego będą odbierane jako stan szczęścia.

Andy72

Warto zapoznać się z brykiem ze św. Tomasza:

[link widoczny dla zalogowanych]

Michał Dyszyński

Andy72

Aby mówić o prawdziwym szczęściu, musi ono być z konieczności wieczne, bo co to za szczęście , które się kończy?
A "w życiu piękne są tylko chwile".

Michał Dyszyński

MrSpock · Dołączył: 21 Kwi 2019 Posty: 70 Przeczytał: 0 tematów

Człowiek ma ograniczone zdolności umysłowe i przez to nie znajduje sobie hobby, przez co bardzo źle się czuje. Dodatkowo, wielu ludzi ma jeszcze bardziej uszkodzone DNA. Powoduje to niepokój tak duży, że jest im ciężko cokolwiek robić, a nie da się tego wyleczyć.

Michał Dyszyński

MrSpock · Dołączył: 21 Kwi 2019 Posty: 70 Przeczytał: 0 tematów

Zasadniczo mnie nie chodzi o sytuacje poważnych chorób i zaburzeń psychicznych. Chodzi mi o osoby które są nazywane jako zdrowe ale ogólnie ludzkość ma bardzo uszkodzone DNA. Czytałem że mieliśmy dziesięć razy tyle helis DNA co teraz. Uszkodzenie zostało podobno zrobione celowo (jak już o tym pisałem) przez cywilizację Drako która na nas żeruje. Efektem tego jest brak pasji, hobby. Normalnie powinno być tak, że wszyscy członkowie cywilizacji studiują na uniwersytecie to co lubią bo to jest ich pasją i celem działania cywilizacji jest nauka i kultura. Każdy tworzy jakieś projekty jako pasję, czyli czynnie uczestniczy w kulturze. U nas uszkodzenie DNA powoduje życie z dnia na dzień, bo ludzie nie mają siły i zdolności psychicznych do robienia projektów. Bardzo mało kto czynnie uczestniczy w kulturze, więc nawet nie proponuje się nowych sekcji w domach kultury. Mam akurat zrobioną na ten temat niewielką prezentację w power point jaką nam kazali zrobić na uczelni. Dotyczy przyszłości, jakie zmiany powinny być dokonane, żeby cywilizacja szła we właściwym kierunku. Prezentacja nie ma charakteru teoretycznego, opisuje muzeum, bardzo krótko proponuje zmiany działania społeczeństwa i przykładową nową formę funkcjonowania domów kultury.

Andy72

Ty piszesz to poważnie? To new agowskie bzdury w rodzaju Projekt Cheops.

MrSpock · Dołączył: 21 Kwi 2019 Posty: 70 Przeczytał: 0 tematów

Naprzód przeczytaj kilka książek, które ja znam, przemyśl w jakim stopniu dajesz im prawdopodobieństwo prawdy i potem się wypowiadaj.

Andy72

Czyli uważasz że DNA mogło zamiast dwóch łańcuchów mieć ich 12(!) ? Jakie to książki?

Michał Dyszyński

Wracając do tematu szczęścia.
Warto sobie zadać dość podstawowe pytanie: czy gdybym dostał to wszystko czego teraz chcę, to byłbym szczęśliwy?

- Ja nieraz sobie to pytanie zadaję, a wcale nie jestem pewien odpowiedzi. Życie wymusza na nas pewne zachowania, wciska nam biologiczne potrzeby. Jak te potrzeby nie są zaspokojone, to czujemy dyskomfort. Ale to wcale nie oznacza, że ich zaspokojenie oznaczałoby stan komfortu i szczęścia. A właściwie to jestem pewien, że wiele ludzi nie będzie szczęśliwymi nawet, gdy się im da wszystko, czego chcą. Weźmy ludzi bardzo bogatych, nie mających chorób ani trosk bytowych. Teoretycznie są oni w położeniu idealnym - niczego im nie brakuje. Ale wielu z nich wcale nie odczuwa stanu szczęścia. Wręcz przeciwnie - część z nich poszukuje wciąż czegoś "więcej". Niektórzy popadają w ryzykowne zachowania, nałogi. Inni co prawda szczycą się swoim bogactwem i "wyższością" nad resztą społeczeństwa, ale to wcale nie znaczy, że odczuwają jakąś pełnię radości. Często są oni zdezorientowani, bez celów życiowych, dociska ich mentalna miałkość ich egzystencji.
Paradoksalnie, część osób żyjących w komforcie zazdrości tym normalnym ludziom ich trosk, jakby tego, że ich życie jest takie bardziej prawdziwe. Ale jednocześnie bardzo często nie stać jest ich na porzucenie swojego komfortu, nie stać ich zmierzenie się z trudami, do których nie przywykli, a czują, iżby pewnie im nie podołali. I właśnie to przekonanie "nie podołam, słaby jestem", powiązane z poczuciem pewnej szczególnej gorszości, upośledzenia względem tych, którzy są w stanie rozwiązywać trudne problemy życia, sprawia przykrość, jakąś formą dezorientacji, nawet cierpienia. Co prawda sami się do tego często nie będą w stanie przyznać, ale jednak oni czują, że są co najwyżej pasożytami w społeczeństwie, że nie mają mocy dawania, bycia tymi z mocą autentycznie sprawczą.
Mi jest co prawda daleko do stanu bogactwa na miarę europejską, ale żyję aktualnie na poziomie znacząco wyższym, niż sobie marzyłem za moich młodych lat, gdy jako niezbyt bogaty obywatel zapyziałego PRL-u z zazdrością patrzyłem na obywateli Zachodu, kupujących piękne towary, mieszkających w ładnych, dobrze wyposażonych domach, mający samochody, wyjeżdżających na wakacje do egzotycznych krajów. Dzisiaj - co prawda na raczej skromnym poziomie - ale jednak sam to wszystko mam, czego kiedyś "Zachodowi" zazdrościłem. I właściwie, to czuję, iż nie specjalnie potrzebuję materialnie czegoś więcej. Gdyby tylko mogło się mi nie pogorszyć, to wciąż byłbym człowiekiem, który nie potrzebowałby na swój status posiadania narzekać. Na swój sposób miałbym więc te podstawowe warunki do szczęścia. Ale nawet gdyby jakaś jakaś absolutna siła zagwarantowała mi, że już nigdy mi się nie pogorszy, że zachowam zdrowie, a żadne wrogie siły nie będą chciały skrzywdzić czy to mnie, czy mojej rodziny i innych bliskich mi osób, to dalej nie mam pewności, czy już wtedy byłbym szczęśliwy?...

Stawiam sobie to pytanie też i w kontekście osób, które pisują tu na sfinii, a które przejawiają mocno agresywne zachowania - ubliżają innym, atakują bardzo niekulturalnie. Czy są szczęśliwe?...
Czy to, ze kogoś tak - właściwie bez istotnego powodu - zaatakują, zmieszają z błotem, nazwa w obelżywy sposób, daje im szczęście?... :think:

Jeśli by nie dawało tego szczęścia, to dlaczego to robią? - Nie mogą się powstrzymać, są w jakiejś mentalnej niewoli?...
Ale może to daje im jednak szczęście?...
- Nie wiem. Ciekaw jestem.
Trochę trudno jest mi wyobrazić sobie, że ktoś obrażający w dyskusjach innych ludzi jest przy tym szczęśliwy, spełniony. bo jednak raczej stan szczęścia kojarzy mi się z dobrymi uczuciami, a więc w tym z radością, dalej życzliwością. Zazwyczaj tak jest, że złościmy się, gdy jesteśmy sfrustrowani, gdy jest nam źle, a nie gdy jest nam dobrze.
Ja sam staram się raczej nie obrażać nikogo, staram się pisać o myślach, przekonaniach, poglądach jako takich. Zdarza mi się kogoś oceniać, ale też robię to nie z potrzeby jakiejś emocjonalnej satysfakcji, lecz jako rozmowa o postawach, analizując jak nasza świadomość funkcjonuje. W każdym razie - bez względu na to, czy jestem mniej, czy bardziej krytyczny względem kogoś - nie wiążę ze stanem napastliwości z mojej strony żadnych szczególnych uczuć, nie wywołuje to we mnie ani zadowolenia, ani tez i niezadowolenia. A w każdym razie ataków dla ataków, krytykanctwa osób staram się unikać. Dlatego też nieraz zastanawiam się, jak to odczuwają inni, szczególni ci, którzy nagle bezpardonowo nazywają kogoś "głupim" itp. Jak te osoby się czują po napisaniu takiego epitetu - jest im milej, lepiej?...
Czy gdyby napisali bardzo dużo agresywnych słów, to byliby szczęśliwi? :think:

- Jeśli tak, to ja tego nie rozumiem, ale mógłbym to przyjąć do wiadomości.
Choć mam duże wątpliwości, czy znalazłoby się dużo takich osób (jeśli w ogóle ktokolwiek). Bo co właściwie pozytywnego w odczuciach miałoby uruchomić to, ze komuś napisałem: "jesteś głupi, masz wszy i w ogóle kawał drania z ciebie". Napisane... dobra. Co dalej?... Z czego tu szczęście?...

Raczej obstawiam, że takie agresywne postawy wynikają nie z dążenia do szczęścia, tylko z jakiejś potrzeby rozładowania frustracji. Tacy hejterzy są wg mnie raczej ogólnie niezrealizowani życiowo, źli na świat i na siebie, więc to właśnie złości dają upust. Na uzyskanie stanu szczęścia raczej w ogóle nie liczą. Liczą na to, że trochę im ulży.
Tylko czy to ma szanse na dobre ulżyć? Czy rzeczywiście ulżyło w przeszłości? A jeśli ulżyło odrobinę, zaś za chwilę przyszła z tego jakaś nowa frustracja (bo np. ktoś się odwinął i z kolei nam w sposób przykry odpisał), to czy bilans jest na pewno na plus?...
Przypuszczam, ze najczęściej tak jest, iż ulży na chwilę, potem jest frustracja, która pozytywny efekt tamtego ulżenia i tak zniweluje, zaś pozostaje sama złość i ogólna niechęć. Ta niechęć jest uogólniona - do ludzi, do świata, do samego siebie. Jest z tego raczej przykrość, niż szczęście.
Ale nawet jeśli ktoś by do takiej konstatacji doszedł, to zapewne wniosku z tego nie wyciągnie. Najczęściej będzie powtarzał te same zachowania (w moim przekonaniu błędne) - tzn. wciąż będzie zrzucał na kogoś swoją aktualną frustrację, potem na chwilę odczuje z tego okazania złości ulgę, aby za chwilę znowu poczuć złość i frustrację, a potem znowu sobie ulżyć na kimś i znowu, i znowu... Kompulsja.

U tego rodzaju ludzi refleksja: co mam robić, aby być naprawdę szczęśliwym? raczej nie przychodzi. Trochę dlatego, że to hejtowanie innych dało zajęcie, skupiło na sobie uwagę, i przekonanie "działam, coś tam sprawiłem, że się stało, jestem ważny, bo czyjeś uczucia udało mi się urazić". Jednak, mimo że stanu trwałej radości, szczęścia z tego nie ma, owi hejtujący nie wiedzą co robić, jak zmienić swoje nawyki życiowe, hejtują - kompulsywnie - dalej. Trochę chyba też i dlatego, ze instynkty stadne wciąż wymuszają na nas okazywanie i testowanie swoich emocji, poszukiwanie lepszego miejsca w hierarchii, a atak - wyzwanie jest częścią (nagradzanego przez układ limbiczny) pakietu instynktownych zachowań. Więc ludzi tkwią w niewoli swoich nawyków i frustracji - robią coś, co przez ostatnie ileś tam lat nie dało żadnego trwale pozytywnego skutku, właściwie to powodowało raczej skutki negatywne, lecz nie wiedzą jak z tego wybrnąć. Bo nie ma jakiegoś wyrazistego celu na horyzoncie. :think:

Dyskurs

evaj23

Panie Barycki, amerykańska nauka dowiodła nam w sposób ściśle matematycznie naukowy, iż do szczęścia prowadzi tylko zupełne zidiocenie, a Dyszyński tak zawzięcie goni za szczęściem, że daje się zauważyć, iż dogania, jego zidiocenie jest już prawie zupełne. Już niewiele mu pozostało do napisania postów o swoich rozważaniach filozoficznych, abyśmy mieli 100% gwarancji matematycznej, że już szczęście dogonił i jest już zupełnie szczęśliwym.

Michał Dyszyński

evaj23