ŚFiNiA

Marcin Kotasiński

Czy uważasz, że możesz osiągnąć poznanie siebie, które będzie zupełne i adekwatne do doświadczenia i do twoich oczekiwań?

Ogólnie nauka twierdzi, że nie jest to możliwe, choć nie ma to dowodów. Takie zagadnienie, z tego, co się orientuję, nie jest nawet poważnie rozważane w nauce. Ale można tu zapytać, co robi filozofia i psychologia, jeśli nie ‘poznanie siebie’, poznanie filozofującego człowieka, psyche. Albo znamy „Poznaj siebie!” pochodzące choćby od Sokratesa czy św. Augustyna.

Kiedy spoglądamy w lustro dokonujemy aktu poznawczego, coś o sobie poznajemy. Dzieje się to także ze strony doświadczenia, gdy starając się uczynić coś, nie udaje się to. Dowiadujemy się, że coś z naszą wiedzą o nas i doświadczeniu jest nie tak. Poznajemy także siebie dzięki pośrednictwu innych ludzi, gdy ci mówią nam coś o nas lub radzą coś lepszego, wskazując tym, że wiedzą, co dla nas dobre. Jakby mówili, że jest jakaś ogólna wiedza o człowieku, Prawda i Dobro odpowiednie dla każdego, ‘poznanie siebie’ na ileś już jasne i wiadome. Poznajemy także siebie w „czystych” aktach refleksji, gdy się nad sobą namyślamy w oderwaniu od doświadczenia.

W każdym z tych przypadków coś o sobie poznajemy, zbieramy „ziarnko do ziarnka”. Dzięki temu „zbieractwu” wiemy o sobie w późniejszym i nawet aktualnym wieku więcej. Wiemy wciąż lepiej, co sprawia nam przyjemność, czego szukamy, a czego unikamy. Zbierając o sobie wiedzę wiemy wciąż więcej o tym, do czego jesteśmy zdolni, co potrafimy. Zdobywana wiedza pozwala nam dokonywać coraz lepszych i trafniejszych wyborów, w których unikamy tego, czego nie chcemy, a co poznaliśmy jako takie wcześniej. Potrafimy w ten sposób osiągnąć coś lepiej i przyjemniej niż, na przykład za pierwszym razem, kiedy się jeszcze „potykaliśmy”.

Jak to w końcu jest, czy zbierając „ziarnka” o sobie i w procesie życia, budując opinię o sobie, i będąc przy tym obiektywnymi, starając się nie okłamywać samych siebie, ba, nawet świadomie odszukując w sobie sytuacje, treści, w których siebie okłamujemy. Czy możemy tak sięgnąć wreszcie poznania siebie?

Czy istnieje poznanie siebie, które jest formą zupełnego i pewnego rezultatu (wiedzy pochodzącej z…) procesu poznawania siebie? Stan, w którym osiąga się pewną zupełność wiedzy o sobie i pewność, że wiedza ta jest prawdziwa? I wreszcie, czy takie poznanie siebie jest Wyzwoleniem (od…) i (dojściem do…) Szczęściem?

Czy możesz poznać siebie?

Michał Dyszyński

Marcin Kotasiński

Isa_bel

Oczywiście, że nie jest możliwe.
1 Gdyby poznać siebie, to życie dla nie byłoby "no problem", zawsze mielibyśmy gotowca na kazdą sytuację.
2. Poznanie siebie, to właśnie wiedza...pochodzaca...no własnie skąd:
-jeśli od Absolutu, to jak ją zdobyć?
-jeśli zewnątrz...to bodźce zew. powodują, że zachowania są za każdym razem inne. To prawda, że będą one na kanwie wcześniejszych, ale nigdy nie wiadomo, czy one będą/są odpowiednie, gdyby były odpowiednie/jednakowe, wtedy można twierdzić znam siebie.
Tak więc stale rozpoznawanie nowych sytuacji powoduje zmiany naszych zachowań i stale coraz nowsze poznanie siebie.
Pytanie: dlaczego nie mozna poznać siebie, bo nawet jeśli wydaje nam się, że tak jest, to wcale nie musi i nie jest prawdą, że znamy siebie.

Michał Dyszyński

Marcin Kotasiński

Michał Dyszyński

Marcin Kotasiński

Michał Dyszyński

Marcin Kotasiński

Michale, czego ty nie rozumiesz, nie wiesz jak poznajesz rzeczy, jak poznajesz czy to, co ci się wydaje jest prawdą, nie wiesz jak osiągasz pewność w stosunku do rozmaitych spraw? Piszę o oczywistych sprawach doświadczanych codziennie, a to, co piszę nieoczywistego to mechanizm następowania w naszym umyśle tych zwykłych rzeczy.

Michał Dyszyński

Marcin Kotasiński

Isa_bel

Michał Dyszyński

Marcin Kotasiński

Michał Dyszyński

Marcin Kotasiński

Michał, jeśli ty uważasz, że w ramach tego jak mnie traktujesz należy ci się odpowiedź, to głupi po prostu jesteś. Na razie i raczej tak zostanie, nie będziemy sobie równi, bo różni nas choćby to, że ja skończyłem filozofię i cały cas zawodowo zajmuję się nią, a ty nawet nie znasz klasyki filozofii, zupełni nie znasz filozofii. Dlatego chcąc czegoś od człowieka wiedzy powinieneś się odpowiednio zachować, aby zachęcić do odpowiedzi, podobnie jak byś się w pas kłanial jakiemuś profesorowi gdybyś się do niego udał. Kończę tę rozmowę, bo nie będę się pozwalał obrażać i poniewierać jakiemuś człowiekowi niewiedzy pozbawionemu podstaw kultury, który nie jest nawet dość bystry, aby przemyśleć i wydobyć sens tego, co się do niego pisze.

Hello

„Sam tego chciałeś Grzegorzu Dyndało …”

Michał Dyszyński

Marcin Kotasiński

Nie Michale, nie jestem zainteresowany rozmową z tobą o takim temacie, proszę poczytaj sobie rozmowę o tym samym temacie - samopoznaniu,
rozpoczętą w tej samej dacie, o zupełnie innym przebiegu, zobacz, co to jest kultura, merytoryka, itd.

http://www.filozofia.fora.pl/epistemologia,4/czy-mozliwe-jest-poznanie-siebie,2307.html#37395

Michał Dyszyński

Marcin Kotasiński

Michał Dyszyński

koperta · Dołączył: 13 Mar 2012 Posty: 26 Przeczytał: 0 tematów

Poznanie siebie jest jak najbardziej możliwe, tyle że nie polega ono na procesualnym gromadzeniu wiedzy o sobie - gdyż "soba" jest zmienna. My ją tworzymy nieustannie, więc musielibyśmy mówić nie tyle o poznawaniu siebie, co o poznawaniu "sób".

Poznanie "siebie" jako "soby" powinno polegać na odkrywaniu mechanizów, które odpowiadają za jej kształt, za jej sposób działania w rzeczywistości.

Kiedy już tę "sobę" się całkowicie zdemaskuje, przychodzi "wyzwolenie" od "soby".

Wówczas odkrywa się swoją istotę (Ja, Boga).

Kori

bez sensu. jak możesz poznać coś, co się ciągle zmienia? czyli że jednak coś się nie zmienia, jakiś "kształt", "sposób działania w rzeczywistości"?