ŚFiNiA

Semele

@ Piotr nie masz za grosz poczucia humoru.

@lucek- w innym wątku pisałeś, że Bóg to rzeczywistość duchowa

@Błażej Ja nie wiem.
Szukam definicji osoby.

Wiem, że Jezus jest osobą, lub nią był.
w religiach ewangelicznych to on wysuwa się na plan pierwszy.
Nawet u trynitarian.
To naturalna dla ludzi próba uczłowieczania "Boga".

Tu ktoś napisał: "Widać teraz wyraźnie, że Bóg osobowy czy nie to tylko koncepcje, uwikłanie we właściwy nam dualizm. Bo Bóg oczywiście może trwać w bezruchu, albo działać. Jest poza dualizmem, jest Jednią (znów Hipostaza Archontów). Nie ruch czy bezruch Go definiują, jest ponad tym, to Go nie dotyczy po prostu.

A więc Bóg osobowy czy nie to tylko koncepcja, koncepcja potrzebna nam zanurzonym i uwikłanym w dualizm. Paradoksalnie z Bogiem nie ma wiele wspólnego…"

[link widoczny dla zalogowanych]

Wuj zbój nie odpowiada!

Puk puk Wuju zbóju
:cry:

wujzboj

Prosiak

wujzboj

hushek

wujzboj

Prosiak

Piotr Rokubungi

@ JanelleL.: "Oni" wcale nie są tak bardzo w stadzie- jest tam bardzo dużo różnic i podziałów...

Semele

JanelleL.

wujzboj

wujzboj

Piotr Rokubungi

Semele

@Wuju gołąb tez jest osobą,?

Prosiak

@wujzboj:

Semele

Prosiak, Ty się złapałeś na religie w przedszkolu. Taki młody jesteś?

Wuju: Antyczni Grecy widzieli w nim dominację duszy nad ciałem (w alchemii gołąb w ołowiu oznaczał ducha w materii), a wiele cywilizacji uznawało go za przewodnika dusz po śmierci. Ptak z różdżką oliwną stanowił oznakę pokoju, a także harmonii. W mitologii grecko-rzymskiej pod postacią gołębicy ukazywano Afrodytę, Wenus – boginię miłości. Sanktuarium Afrodyty w Pafos na Cyprze znane było z gołębi, które określano mianem „ptaków pafijskich”. Inne wierzenia widziały w nim symbol arcykobiecej bogini płodności: babilońskiej Isztar, kananejskiej Aszery, fenickiej Tanit, syryjskiej Atargatis, a także małoazjatyckiej Wielkiej Macierzy Bogów Kybele. Zapoznanie Greków z tą rozpowszechnioną wschodnią symboliką tłumaczy mit opowiadający o tym, jak z egipskich Teb miał przylecieć gołąb i usiadłszy na dębie w Dodonie, przemówił ludzkim głosem polecając założyć tam wyrocznię.

Osoba to jest przenośnia, czy traktujesz to jakoś dosłownie?

Gdy mam do czynienia z osobą chora na Alzhaimera i widzę jak traci on swoją osobowość, zastanawiam się nad tym w jakim stopniu jest ona osobą. Jej jaźń coraz bardziej się rozmywa. Akurat słucham konferencji o chrzcie Polski 1050 rocznica. To temat z pewnych względów bliski mi, ale w istocie w wielu aspektach polityczny;-).

Na pewno nie wierzę w memy. T o pojęcie do niczego niepotrzebne.

Tutaj Dennet sobie pofantazjował :wink:

Prosiak

wuju, co do aboga to jeszcze mam taką analogię: niegranie w piłkę nie jest sportem

Przed chwilą przeczytałem coś takiego na racjonaliście i pozwoliłem sobie użyć tego argumentu.

Semele, wtedy xiądz przyszedł i można było mu zadawać pytania. To był jeden z pierwszych ataków na moją psychikę i wtedy to odparłem myśląc, że xięża to jacyś debile. Pamiętam nawet o co zapytałem:
- skąd xiądz wie, że istnieje Bóg?
- czymże jest ten Bóg?
- kto stworzył Boga?
- jak jest możliwa wolność jeśli Bóg stosuje kary?

Xiądz próbował mnie zmanipulować, ale ja byłem nauczony w domu żeby nie wierzyć obcym, a rodzice uczyli mnie, że motłoch najczęściej nie ma racji i trzeba pytać o argumenty. Tę moją cechę charakteru rodzice chwalili. Nie miałem powodu żeby uwierzyć xiędzu, a do tego on ubierał się w sukienkę, więc był dla mnie frajerem. Mógłbym powiedzieć, że do dziś się to nie zmieniło, choć wizerunek xiędza uległ zmianie odkąd dowiedziałem się, że oni też dymają, chodzą do burdelu, piją wódkę i potem śmigają na AA. Czyli normalni ludzie, a do tego często sprytni, bo potrafią manipulować tłumem, nic nie robić w życiu i żyć na koszt innych i do tego być cenionym u dużej części społeczeństwa.

Później przyszła podstawówka i indoktrynacja religijna, której się już nie oparłem, bo zacząłem się bać szatana i piekła. Ale i tak w to nie wierzyłem do końca i bałem się, że Bóg wie, że nie wierzę i choćbym nie wiadomo co robił, to mam przerąbane. Moja natura to ateizm i jestem tego pewien. W dzieciństwie instynktownie bałem się ciemności i kojarzyłem ją z pustką. Wyobrażałem sobie, że po śmierci będzie czarna i cicha nicość przez wieczność i wtedy myślałem sobie "a może rzeczywiście ten Bóg?". Uwierzyłem też rodzicom w świętego Mikołaja, więc moja naturalna dociekliwość została naruszona. Do mojego światopoglądu doszedł element "istnieją rzeczy, których nie można wyjaśnić", a wcześniej myślałem, że wszystko można wyjaśnić i "jak będę duży to będę to wyjaśniał, bo nie może być tak, że czegoś nie wiadomo". W podstawówce myślałem, że inne religie niż katolicyzm, to wytwór szatana, a tamci wierzący są biedni, bo pójdą do piekła, ale należy im się, bo są źli. Takie myślenie to zamach na moje własne cechy, które są "złe" i w tym momencie nauczyłem się, że trzeba udawać posiadanie tych "dobrych" cech, bo inaczej jest się złym człowiekiem i zasługuje się na to żeby być tępionym, a przecież sam musiałem tępić tych "złych". Ale im więcej zastanawiałem się nad dobrem i złem i nad obiektywnym sposobem miary dobra, oraz nad wolną wolą, tym bardziej dochodziłem do wniosku, że to bzdury.

To wymusiło moje zainteresowanie filozofią i psychologią, ale w międzyczasie rozważałem jeszcze intelektualnie możliwości istnienia idealnego Boga w zestawieniu z tym, że mamy taki świat jaki mamy. Tutaj tworzy się mechanizm zwany w psychiatrii i psychologii rozszczepieniem. Oznacza to sztywny podział na "dobro" i "zło" w odniesieniu do aksjomatów wymyślonych przez daną grupę lub osobę tworzącą takie zasady. Odrzucam świadomie taki dualizm, ale jako dziecko miałem z tym problem. Wtedy (to już było liceum) najbardziej logiczna wydawała mi się karma, która działa na zasadzie bezmyślnego oddawania skutków naszych decyzji, a nauka (czyli rozwój duchowy) to wyciąganie wniosków z doświadczeń, więc stwierdziłem, że do zasad duchowych dochodzi się rozumem. Następnie stwierdziłem, że rozum może prowadzić na manowce, a różne sprzeczne poglądy mogą po części być prawdą. W tym momencie ostatecznie zrozumiałem, że przyjęcie metody naukowej jest optymalnym sposobem mierzenia znanej nam rzeczywistości, a tę nieznaną nam należy odrzucić a priori w kontekście stwierdzeń, które są bezsensowne logicznie jak np wolna wola, dusza, Bóg, sens życia w sensie absolutnym. I okazuje się, że korzystanie z tej metody naukowej poprawia zdrowie psychiczne, ponieważ model doświadczanej rzeczywistości (a mamy dostęp tylko do tego modelu, a nie do rzeczywistości) staje się spójny, jasny, łatwy do obrony, zgodny z empirycznym doświadczeniem. Nadal nie rozwiązuje to problemów nierozwiązywalnych, ale przynajmniej takie podejście nie tworzy dodatkowych problemów i sprzeczności. Podobnie jak np wolny rynek nie rozwiązuje problemów ludzi, ale nie tworzy dodatkowych (tak jak socjalizm).

A co to znaczy "być sobą"? Nie wiem. Myślę, że to puste stwierdzenie, twór "osoby" to tylko kategoria umysłu, która jest tym samym co skrót na pulpicie w windowsie.

Michał Dyszyński

Prosiak

wujzboj

wujzboj

Michał Dyszyński

Agent Tomek