ŚFiNiA

Prosiak

Piotrze, czy mi się wydaje, czy Ty jesteś solipsystą? Wychodzisz z prymitywnego założenia, że istnieje tylko to co widzisz. Przecież wiesz, że tak nie jest, a Ty to produkt tego świata i jego element, a nie centrum. Jednostka oceniająca czy coś jest prawdą to tylko element faktów, czyli jakiś drobny i nieistotny wycinek prawdy. Ale ta jednostka jest obdarzona zdolnościami poznawczymi, choć ulega iluzjom i jest skazana na niewiedzę (wiemy tylko to co zbadamy lub wiemy, że ktoś zbadał). To oznacza, że jednostka jest zdolna do rozpoznania mentalnego obrazu siebie i mentalnego obrazu prawdy, świata itd, abstrahowania i szufladkowania elementów i odpowiadających im pojęć.

O pewnych rzeczach można mówić, ale to nie znaczy, że druga strona to zrozumie. Pewnych rzeczy się nie tłumaczy, bo wiemy to z doświadczenia i logiki. Ci, którzy nie rozumieją po prostu nie są zdolni żeby to zrozumieć, choć można im to powtarzać. No i na pewno oczywistością, z którą się zgodzisz jest to, że świat istniał zanim istnieliśmy my, a kiedy powstaliśmy to nauczyliśmy się odróżniać siebie od otoczenia, rozróżniać swoje potrzeby, swoje myśli i swoje emocje, a wraz z dojrzałością od swojego "ja" i swoich wierzeń, przekonań. Jesteśmy istotami biologicznymi, ukształtowanymi przez środowisko, czyli wszystko to co składa się na świat, w którym żyjemy. No i wiemy tak podstawową rzecz, że świat istnieje jako taki niezależnie od tego czy dana jednostka żyje i czy to obserwuje. Działa tutaj mechanizm przyczyny i skutku.

Żeby zrozumieć to o czym mówię trzeba w pewnym sensie wyjść poza ego, co może niektórym wydawać się trudne. Bo trzeba wtedy popatrzeć na siebie jak na taki mały trybik i skutek uboczny tego świata, a nie jak na centrum (i do tego przekonania dorobione wierzenia żeby nadać istnieniu większe znaczenie). Ludzie, którzy myślą odczuciami (przeważnie kobiety) mają nieraz problem z uznaniem, że istnieje jakaś jedna prawda, która jest niezależna od tego co pomyślą

To wszystko bullshit, którym karmi nas społeczeństwo. Należy się tego pozbyć i uwolnić swoje myśli. Nauka to też nie jest stricte prawda, tylko jej wycinek, który zdołaliśmy zbadać. Wiadomo, że odróżniamy to od wiary, ale wiemy też, że nauka nie wyczerpuje tak naprawdę żadnej wiedzy. Prawda jest przed nami ukryta i to też należy do natury człowieka. To czego nie wiemy to brak wiedzy. Nie ma nic piękniejszego niż dar uwolnienia się od wierzeń i przyznania sobie, że prawie nic nie wiemy.

Prosiak

lucek, a jeszcze przed chwilą pisałeś, że chodzi o pochodzenie przekonania. Jest to kilka postów wcześniej.

lucek

lucek

Prosiak

Z czym? Fakty są, boga nie ma

To co istnieje nie musi być nadnaturalne.

Kurczę, prościej się już nie da:
1. Jest świat i fakty.
2. Pojawia się człowiek.
3. Człowiek rejestruje i interpretuje fakty poprzez filtry - zmysły, przekonania, niewiedzę, wiedzę, doświadczenie itd.

Nie ma żadnych bogów, smoków, potworów. Jest człowiek jako niedoskonałe narzędzie do obserwacji faktów, ale skoro te fakty obserwujemy to wiemy, że one są. Tylko, że to co widzimy to iluzja na ich temat. Ot, cała filozofia

Do tego jeszcze należy dodać, że "ja" to też iluzja, posiadanie wyboru także, a świadomość to niewielka część tego co dzieje się naprawdę w naszych mózgach (prawdziwe motywy postępowań są ukryte, bo rządzą nami emocje). Tak naprawdę po prostu świat się dzieje, a my dziejemy się wraz z nim i wydaje nam się, że jesteśmy odrębni od świata, mamy podstawową potrzebę czyli wolę i wydaje nam się, że mamy wolną wolę i jesteśmy personami, co jest iluzją i błędną interpretacją faktów.

lucek

Prosiak

lucek

Prosiak

No czego nie rozumiesz? Stworzyłeś 2 definicje na temat tego samego. W jednej jest to:

lucek

lucek

A tomczasom

(jak zwykł hushek ...)

Ad.:

Prosiak

Nie wiem po co tworzysz te teorie, skoro ja już wyjaśniłem o co chodzi, a Ty tylko twierdzisz, że tak nie jest i nie podałeś żadnego argumentu ;)

Jeszcze raz:
Prawda istnieje i jest jaka jest
Człowiek próbuje poznać prawdę, ale jest skazany na błąd interpretacji
Człowiek jednak potrafi posługiwać się logiką i może odrzucić to co nie zostało mu jasno wytłumaczone i udowodnione. Jeśli jednak to przyjmuje, albo uwierzy w to co mu się uroi to jest to wiara. Jeśli są argumenty, to jest to część wiedzy (czasem dobrze spreparowane kłamstwo, które uwzględnia filtry danej osoby).

Wiarygodność źródła to tylko jeden z czynników przy ustalaniu własnej oceny prawdopodobieństwa danego zdarzenia. Zawsze mówimy tylko o ocenie prawdopodobieństwa i jest to w pewnym sensie kwestia subiektywna, ale pewne kryteria są wspólne dla wszystkich ludzi, choć większość ma to wypaczone (osoby, które nie analizują).

Michał Dyszyński

Co jest PEWNE, NIEWĄTPLIWE w tym wszystkim?

Na pewno istnieją ODCZUCIA, DOZNANIA
Cała reszta to INTERPRETACJA.
Czy istnieje świat?
- w jakimś sensie wydaje się istnieć coś, co jest niezależne od doznającego, bo doznający jest zaskakiwany (nie potrafi przejąć pełnej kontroli) nad tym co doznaje. Więc naturalnym wydaje się uznanie, że w jakimś sensie chyba "istnieje" świat/zewnętrze/źródło wrażeń wyraźnie osobnych od ja. Choć mądrale z fizyki teoretycznej wciąż męczą swoje genialne głowy nad tym, co właściwie znaczy słowo "istnieje" w kontekście tego, co obserwujemy i doświadczamy.
- Czy istnieje ja?
- Trudno jest odrzucić koncept doznającego - ja, bo przepływ wrażeń do czegoś się odnosi, gdzieś musi się kończyć. Poza tym owe wrażenia są najwyraźniej ROZPOZNAWANE, PORÓWNYWANE, czyli wydaje sie, że mamy tu jakąś postać czasowych zależności i trwałości wspomnień. Ale też i trudno jest powiedzieć, czym owo JA właściwie jest? - kontenerem na pamięć i odbiornikiem doznań? A może jeszcze (wrodzonym, narzuconym przy powstawaniu) jakimś układem zarządzającym tym wszystkim na wyższym poziomie - tymi doznaniami, pamięcią itp. Problem jest w tym, że choć trudno zaprzeczyć, że jakieś ja, jakis odbiornik tego co się doznaje istnieje, to jednocześnie nie bardzo wiadomo jakie konkretnie są granice, jakie niezaprzeczalne cechy owo coś posiada.

Istnienie rzeczywistości niezależnej, realność świata
Niewątpliwie nasze doznania, PODDANE INTERPRETACJI (!) ze strony ja, zdają się silnie zbiegać do pewnych konstruktów: wyobrażeń, konglomeratów odczuć. Interpretacja tego co do nas dochodzi mocno sugeruje, że pewne doznania są tak silnie ze sobą skorelowane, iż czymś silnie narzucającym się jest uznanie ich "ontologicznej" wspólności, trwałości. I ludzie od zarania dziejów tworzą sobie przeróżne koncepcje absolutnej trwałości świata, który ich otacza. Dla ludów pierwotnych symbolami owej trwałości (czasem podnoszonymi wręcz do rangi bóstwa) były zjawiska o wyraźnym, stałym wpływie na ich życie - Słońce, Ziemia (dlatego kiedyś "słońce było bogiem"). Z biegiem lat i rozwojem nauki, przeświadczenie ludzkości co tak naprawdę jest niezaprzeczalne i trwałe, zmieniało się. Dziś więc uważamy, że Słońce nie było zawsze, ale powstało z pyłu gwiazdowego miliardy lat temu. Ale pytanie o to co naprawdę trwale JEST, wciąż nie zostało definitywnie rozstrzygnięte.
Fizyka, przy całej swojej umiejętności modelowania, nie daje jasnej odpowiedzi na pytanie o naturę świata. W równaniach fizycznych mamy ostatecznie korelacje pomiędzy samymi doznaniami (także w postaci odczytów wyników pomiarów), bądź ich odpowiedników, przedłużeń za pomocą przyrządów. Ale w każdym równaniu fizycznym zmienne występują po prostu jako pewne parametry, matematyczne reprezentacje czegoś, co wciąż nie jest znane od strony ontologicznej.
Czy solipsyści na pewno nie mają racji? - tego nie wiemy, choć większość z nas w to WIERZY
Czy Matrix braci Wachowskich był tylko fantastyką, czy może jednak w jakiś sposób oddaje naturę związku doznającego i świata?
Czy skrzynie doktora Corcorana, jakie wymyślił sobie Stanisław Lem, to tylko beletrystyka?
Umysł CHCIAŁBY WIERZYĆ, że ten świat jest "realny". Bo to wszystko jest takie dotykalne, takie powtarzalne, takie tuż tuż. Ale, jak by nie kręcił, nie ma na tę wiarę ostatecznego potwierdzenia. Ma tylko WIARĘ.
Ale gdy dowolnego realistę bierze się na spytki, aby wyjaśnił konkretnie, tak bez owijania bawełną czym jest owa "realność", to albo wprost unika odpowiedzi, albo kluczy, zapętla się, denerwuje, aby na koniec żądać od pytającego potwierdzenia w postaci deklaracji: ty przecież "wiesz" co to jest, sam to rozumiesz i czujesz! Czyli tym samym, nieświadomie dla siebie, ostatecznie jako instancję decydującą uznaje odczucie, wiarę, rozumowanie przeprowadzone umysłem. Ale za chwilę ten sam realista wyprze się tego chwytu argumentacyjnego, odbierze mu wartość, wskazując na owo (niestety, wciąż nieuchwytne) COŚ, co miałoby być realnością niezależną od umysłu. Dlatego wszystkie znane mi realizmy posiadają jedną wspólną cechę - są WEWNĘTRZNIE NIESPÓJNE.

lucek

Piotr Rokubungi

Prosiak

lucek

Jan Lewandowski

Prosiak

lucek, no istnieje JAKAŚ prawda, czyli istnieje, ale nie wiemy jaka i nigdy nie będziemy wiedzieli (raczej). Mentalna pomocnicza abstrakcja to po prostu myśl, która reprezentuje prawdę. U solipsysty jest inaczej, bo dla niego prawdą są tylko jego własne odczucia i nic więcej (czyli jeśli solipsysta nie obserwuje krzesła, to DLA NIEGO go tam nie ma).

Jan Lewandowski

lucek

Prosiak

Agent Tomek

Prosiak

Piotr Rokubungi

Nie chce mi się już więcej z wami dyskutować, bo piszecie za dużo, a za mało jest to przemyślane. Wolicie się sprzeczać, nawet o drobiazgi, zamiast skupić się na meritum.