ŚFiNiA

Banjankri

Empatyzując wprowadzamy się świadomie i intencjonalnie w stan współczucia. Oczywiście współczuć można wszystko, ale głównym obiektem jest zazwyczaj cierpienie i chociaż możemy uznać korzyści płynące z takiego zachowania jako przerastające nasze cierpienie, niemniej jednak, autokreacja takiego stanu jest faktem.

Jeśli przyjrzymy się głębiej temu mechanizmowi, zauważymy, że jest on obecny nie tylko w relacjach międzyludzkich, ale jest też kluczowym aspektem myślenia. Najwyraźniej jawi się chyba w martwieniu się, czyli staranie się poczuć stan, w którym się znajdziemy.

Podejrzewam, że jest tworem ewolucyjnym, pożytecznym społecznie, który wypromowany został przez przeniesienie wartościowania z jednostki na grupę. To jednak rodzi pewne problemy. Współczucie jest cierpieniem, które ma nas skłaniać do działania. Jeżeli ktoś zrobi sobie krzywdę, my mu pomożemy. Co jednak, kiedy współczujemy komuś, komu pomóc nie możemy?
Weźmy to sławne zdjęcie:

Temu dziecku nikt oprócz fotografa pomóc nie mógł. Jego cierpienie było zamknięte w czasie, a więc i okno współczucia było tak samo ograniczone. Niemniej jednak, zdjęcie zostało zrobione i wywołało od swojej publikacji niezmierzoną ilość cierpienia. W cyfrowej erze, źródła współczucia wpychając się w każdym oknie wywołując masowe cierpienie.
Gdzie jest granica współczucia? Ile takich obrazków, taki sytuacji trzeba współczuć, żeby można było powiedzieć dość? Na świecie jest tyle cierpienia, że nikt nie zdołałby unieść takiego współczucia. Z życiodajnej siły, przekształciło się w ponurego żniwiarza, który siejąc masowe cierpienie zbiera plony w formie samobójców. Masowy wzrost depresji, zwłaszcza wśród młodych, może być bezpośrednim odwzorowaniem ekspozycji człowieka na źródła współczucia.

MaluśnaOwieczka

Banjankri

To jakaś forma czarnego humoru, bo ironia nie jest oczywista.

szaryobywatel