ŚFiNiA

anbo

W kontekście tego, co napisałem powyżej, trochę o dyskutowaniu na śfini (i w ogóle na forach). Każdy z nas ma jakieś przekonania i chyba nikt nie liczy na cud, że czyjeś zmieni, raczej nie po to dyskutuje. Ale każdy powinien przynajniej dać sobie szansę na możliwość, że zmieni swoje, przynajmniej na możliwość rewizji chociaż części przekonań, gdy przegrają konfrontację z jakąś rzetelną kontrargumentacją. Moim zdaniem taką szansę każdy zmniejsza, gdy dyskusje traktuje ambicjonalnie. Powody takiego traktowania dyskusji (a tym samym zmniejszenia sobie szansy na obiektywne spojrzenie na problem) mogą być różne, na przykład jakieś urazy osobiste (nie ważne czym spowodowane) albo czynienie z dyskusji narzedzia propagandy. Dlatego - takie jest moje zdanie - warto unikać sytuacji, w których mogłoby dojść do tego, że swojemu rozmówcy nie przyznamy racji wskutek złego nastawienia do niego. Dlatego ważne jest, żeby dyskusje były kulturalne, a jesli takowe nie mogą być, to lepiej nie dyskutować. Dlatego nie z każdym dyskutuję ;)

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

anbo

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

anbo

Chyba najpierw trzeba ustalić, czego oczekujemy od filozofii, a potem dobrać odpowiednie środki (filozofa), które pozwolą osiągnąć cel, jaki postawimy przed filozofią. Czyli dobry filozof to taki, który przynajmniej może dawać nadzieję, że osiągnie cel stawiany przed filozofią. Jaki można postawić cel przed filozofią? Ponieważ filozofia sama nic nie bada, musi korzystać z wyników pracy innych, jest na nich zdana. Ale chociaż filozof sam nie bada, to powinien rozumieć, co do niego mówią inni badacze, czyli powinien rozumieć fizykę, biologię itd. na tyle, by móc z wyników badań naukowych wyciągać wnioski. Wyciąganie tych wniosków musi się odbywać według przyjętych reguł, czyli filozof powinien umieć myśleć logicznie i nie popełniać błędów logicznych. Pomału wyłania się cel, jaki można postawić przed filozofią i jednocześnie ukazuje się nam dobry filozof w jeszcze niepełnej, ale jednak krasie. Wychodzi na to, że filozofia powinna zajmować się porządkowaniem ludzkiej wiedzy, tworzenia na jej podstawie hipotez światopoglądowych (na przykład), a to wszystko powinna robić poprawnie logicznie i w zgodzie z ogólnie przyjętą wiedzą. (Szczegółowo tego wszystkiego nie da się tutaj omówić, stosuję konieczne uproszczenia, także co do tego, czym się filozofia zajmuje albo powinna zajmować.) Oczywiście jak od każdego badacza powinniśmy także od filozofa wymagać uczciwości przynajmniej intelektualnej ;)

towarzyski.pelikan

Michał Dyszyński

anbo

Semele

towarzyski.pelikan

Taka jeszcze mi się różnica pomiędzy podejściem "fizyka" i "biologa" nawinęła.

Fizyk będzie miał w filozofii podejście redukcjonistyczne (albo w stronę fizykalizmu albo spirytualizmu) albo dualistyczne (fizyka i metafizyka jako dwa odrębne królestwa).
Jeśli fizyk rozumuje tylko na modelach, to nie może mu z fizyki wyjść prawda o świecie. Wszystko jest tylko przybliżeniem rzeczywistości. O rzeczywistości można tylko spekulować.

Biolog będzie miał podejście holistyczne, organicystyczne (wszystko jest częścią tej samej złożonej rzeczywistości, metafizykę da się wywieść z fizyki).
Jeśli biolog bazuje na obserwacjach żywego konkretu to każda taka obserwacja jest odbiciem rzeczywistości, jej miniaturą. Biolog zawsze wszystko widzi w szerszym kontekście, jako pewną nieredukowalną całość.

Potoczne doświadczenie człowieka jest zbliżone do tego biologicznego, w redukcjonistyczne tory wpadamy przede wszystkim w kontekście zawodowym, kiedy musimy abstrahować od wszystkiego innego i skupić się na jakimś zadaniu/celu.

Można powiedzieć, że redukcjonizm jest nieodzowny w samej nauce, bo żeby porządnie coś zgłębić, trzeba abstrahować od wszystkiego innego, ale w filozofii akurat jest to wada i biolog/przyrodnik przez specyfikę swojej dziedziny akurat może mieć pewną przewagę nad innymi naukowcami. Bliżej jest mu do tej ogólnej perspektywy zwykłego człowieka.

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Swój redukcjonizm budujesz na konkretnej metaforze nieskończenie złożonej figury, którą widzisz tylko z jakieś perspektywy, nigdy w całości, w związku z tym nie wiesz jak się ma perspektywa do całości. Rzeczywistość jest u Ciebie transcendentna wobec przejawów.

Spotkanie z nieskończonością można budować na innej metaforze, w świetle której każdy rzut na nieskończenie złożoną figurę jest miniaturą tej figury. "Stworzyciel" jest zawarty w "stworzeniu". Rzeczywistość jest immanentnie zawarta w swoich przejawach.

Stad fizyk nigdy nie doświadcza rzeczywistości, może tylko o niej spekulować, myśleć, zbliżać się do niej. A biolog doświadcza rzeczywistości, żyje nią.

Michał Dyszyński

towarzyski.pelikan

Zdobycie pełnej wiedzy o rzeczywistości a doświadczenie rzeczywistości to są dwie zupełnie różne rzeczy. Wiedza jest czymś, co się zdobywa na podstawie doświadczania rzeczywistości. Dlatego biolog choć ma niepełną wiedzę o rzeczywistości, to jakąś ma, bo w ogóle jest z nią w kontakcie. Stad może też snuć weryfikowalne teorie filozoficzne.

Fizyk nie ma żadnej wiedzy na temat rzeczywistości, bo w ogóle jej nie doświadcza. A czemu nie doświadcza? Bo rzeczywistość jest u niego nieuchwytną, oderwaną od życia ideą. To czego doświadcza nie jest rzeczywiste, a to czego nigdy nie doświadczy jest rzeczywistością. Stąd o rzeczywistości może tylko spekulować, a w przerwach między spekulacjami żyć swoim nierzeczywistym życiem.

Michał Dyszyński