czy ateista może czerpać radość z życia

ŚFiNiA
ŚFiNiA - Światopoglądowe, Filozoficzne, Naukowe i Artystyczne forum - bez cenzury, regulamin promuje racjonalną i rzeczową dyskusję i ułatwia ucinanie demagogii. Forum założone przez Wuja Zbója.

FAQ

Szukaj

Użytkownicy

Grupy

Galerie

Rejestracja

Profil

Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości

Zaloguj

czy ateista może czerpać radość z życia
Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8 Następny

Forum ŚFiNiA Strona Główna -> Filozofia

Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat

Autor

Wiadomość

Michał Dyszyński
Bloger na Kretowisku

Dołączył: 04 Gru 2005
Posty: 33289
Przeczytał: 64 tematy

Skąd: Warszawa
Płeć: Mężczyzna

Wysłany: Czw 0:22, 10 Wrz 2020 Temat postu: Re: czy ateista może czerpać radość z życia

Kruchy04 napisał:

Michał Dyszyński napisał:

Kruchy04 napisał:

Michał Dyszyński napisał:

Kruchy04 napisał:

Michał Dyszyński napisał:

Kruchy04 napisał:

Czy uznając determinizm, materializm i "ateistyczny punkt widzenia", możemy odnaleźć jakaś radość i sens zycia? Skoro jesteśmy biologicznymi maszynami i każda myśl pojawia się bo musi, każdy dobry uczynek to iluzja, która musieliśmy wykonać to czy istnieje jakikolwiek powód z którego powinniśmy się cieszyć i czerpać radość? Zwłaszcza że życie jest tak krótkie?

Moim zdaniem, takie myśli mogą nas nachodzić, ale to są tylko myśli, mijają, nie utożsamiajmy się z nimi i róbmy po prostu to co lubimy, nawet jeśli jest to zdeterminowane to i tak sprawia przyjemność.

Ja na przykład teraz oglądam sobie Youtube a doskonale wiem, że wolnej woli nie mam, ale cieszę się chwilą, sprawia mi ona na serio przyjemność.

Czyniąc przyjemność jedynym celem rzeczywiście pozbawiasz się wolnej woli. Wtedy robisz to, co Ci wmontowała w postrzeganie biologia, jesteś tylko ogniwem (niekoniecznie nawet w pełni wyłonionym) w nieskończonym łańcuchu zależności przyczynowo - skutkowych świata.
Z tą strategią oportunistycznego kierowania się ku przyjemności, będziesz miał jednak, prędzej czy później, problem. Pojawia się on, gdy dążenie do przyjemności skonfliktuje się z innym dążeniem do przyjemności, albo i cierpieniem. Kierując się zawsze w stronę ekstremum potencjału, będziesz bezwolny, będziesz tylko "zjeżdżał" w stronę wygody.

Masz niestety pecha o tyle, że rzeczywistość (wg mnie stał za tym Bóg) zrobiła Ci tego "psikusa", bo:
1. nie zawsze lokalny obszar przyjemności jest tym najbardziej obiecującym
2. przyjemność się rozpływa - dążąc do niej nie poruszasz się po przestrzeni o stałym podłożu i ścianach, lecz w środowisku zmiennym. Więc dzisiejsza przyjemność może Ci się odpłacić cierpieniem w przyszłości.
3. jednak - choćbyś się przed tym bronił - musisz myśleć, kombinować analizować (to też wymusza na Tobie biologiczne dziedzictwo, nakazujące przetrwanie w zmiennych warunkach środowiska). I w ramach tego co się w końcu zorientujesz, wyjdzie na to, że te przyjemności na krótką metę są właśnie bardzo na krótką metę.
Pozostaje wg mnie
- albo strategia w rodzaju "carpe diem" plus techniki wypierania tego, co nieprzyjemne, co niestety też wikła człowieka w konflikty wynikające z tego, że bardzo często nie wiemy, co jest dla nas dobre, przyjemne nawet w krótkiej perspektywie (nie mówiąc już o tej dłuższej)
- albo wstąpienie na niepewną ścieżkę poszukiwań głębszego sensu. Ale to bardzo wyboista i niebezpieczna droga, na końcu której wielu się nawraca na teizm... :shock:

to nie jest jedyny cel, to jest jedyne co możesz robić, możesz robić tylko to co chcesz.

Jeśli robisz to czego nie chcesz, to tak naprawdę chcesz to robić, albo jakaś dalsza perspektywa jest tym co sprawia, że teraz robisz coś czego nie chcesz aby w przyszłości zyskać to co chcesz.

Upraszczasz temat a potem mówisz, "hej to jest bardziej skomplikowane niż Ci się wydaje" xD

No jest bardziej skomplikowane, ale to Ty upraszczasz.

W moim odczuciu to Ty uprościłeś ten temat.
W rzeczywistości nie ma jednego chcenia, nie ma pewnego chcenia. Raz chcemy coś, a za chwilę stwierdzamy, że nie o to nam chodziło. Chyba, że Ty masz inaczej, że na zawsze fiksujesz się na celach, które są statyczne. Ale ja w to raczej nie wierzę, że tak potrafisz. Raczej przez życie (podobnie jak ja) zmagasz się ze swoimi celami, stawiasz sobie pytania o to, czego tak naprawdę chcesz, co przyniesie Ci szczęście.
Ci, co zafiksują się na prostych rozpoznaniach przyjemności i celów zostają nałogowcami - alkoholikami, seksoholikami, narkomanami itp. Człowiek jako tako wewnętrznie sterowny w końcu orientuje się, że bardzo często pierwsze klasyfikacje przyjemności są nieperspektywiczne, zwyczajnie mylne, że trzeba je zmieniać, poprawiać.

podstawowy błąd jaki robisz to myśl, że skoro chcenia wychodzą z Twojej głowy to są wolne, to masz wolną wole.

Musisz wiedzieć, że nie kontrolujesz swoich myśli, możesz to nawet sprawdzić tu i teraz.
Pomyśl o czymś i powiedz dlaczego akurat o tym pomyslałeś, jak to wybrałeś.
Myśl pojawia się jakby znikąd.

To samo jest z chceniami.
Masz rację, że chcemy różnych rzeczy, czasem wielu na raz, czasem sprzecznych ze sobą itd, ale na jakiej podstawie mielibyśmy wybrać dane chcenie?

Na podstawie tego, że chcemy czegoś bardziej? A jak wybrałeś to, że chcesz czegoś bardziej?
Na podstawie przemyśleń?
A jak wybrałeś, że akurat ten wybór wybierzesz? Tak można w nieskończoność.

Masz rację w ostatnim zdaniu - tak można w nieskończoność.
A dlaczego tak w nieskończoność można?
Bo założyłeś sobie schemat, w którym
OBOWIĄZKOWO żądasz wskazania czegoś, co jest podstawą dla poprzedniego pojęcia/bytu.
Do tego OBOWIĄZKOWO uznajesz, że takie coś jest konkretne, jedno, DOBRZE OPISUJĄCE sytuację, czyli
Zakładasz (!)
Poprawność szeregowania tych "cosiów" (jak jest sobie wymyślisz) w takie łańcuszki, gdzie następne wynika z poprzedniego.
Tym samym ZAŁOŻYŁEŚ PEWIEN MODEL. Założyłeś go zupełnie arbitralnie. Uznałeś, że to tak musi być, a potem wyciągasz z tych załozeń wnioski, że...
inaczej być nie może, każda rzecz ma swojego poprzednika
a ten poprzednik wyznacza następnika itd...
Kant dawno zauważył, że przyczynowość jest po prostu kategorią myślenia. Ty tkwisz w tej kategorii po uszy, nie dostrzegasz dla niej alternatywy, a zatem dla Ciebie "to tak musi być".

Problem w porozumieniu między nami jest taki, że ja wcale nie zakładam żadnego konkretnego modelu, zaś ten Twój traktuję jako jeden z wielu - do tego uproszczony i wcale nie najlepszy.
Co może być inaczej?
- Mnóstwo rzeczy:
- że owe cosie - poprzedniki i następniki nie dadzą się w ogóle poprawnie wyłonić
- że wynikanie jest tylko przybliżone
- że wynikanie obowiązkowo musi być z wielu (może nieskończonej ilości...) cosiów poprzedzających na raz.
- że jakieś cosie w ogóle "przychodzą z innego świata", czyli nie wynikają z historii w naszym świecie
- że przyczyna i skutek są jednym, nie ma sensu podział wyodrębniający, bo wszystko jest jednią
... (może coś jeszcze)
To są tylko przykłady, jak to może być inaczej. Nie twierdzę, że one zachodzą, albo które zachodzą. Wskazuję je tylko dlatego, aby jakoś zasugerować Ci, że Twój uproszczony obraz ma alternatywy.

musi być konkretne jeśli jest wybrane przez Ciebie, chyba, że nie wiesz jak wybierasz i co wybierasz, ale wtedy jaki to jest wybór?

Wiedzieć co wybieram - cóż to za twór?
Ja osobiście bardzo rzadko jakoś zero-jedynkowo "wiem co wybieram". Ty masz inaczej?

U mnie wybór pływa w całej masie czynników
- jako tako pewnych
- wątpliwych i niejasnych
- nieznanych
- o nieokreślonym modelu, charakterze, uwikłanych w braki mojego rozumienia.
Tworzę wybór w oparciu o SZACUNKI NIE WIEDZĘ. Wcale nie wybieram "konkretnie", tylko właśnie słabo konkretnie.