ŚFiNiA

Piotr Rokubungi

Często chyba wielu ludzi zastanawia się nad swoją wyjątkowością- zarówno jako jednostka, "ja", jak i jako gatunek.
Jednak czy jesteśmy wyjątkowi i co właściwie nas wyróżnia?
Otóż ja twierdzę, że jedyne, co wyróżnia ludzi na tle choćby pozostałych gatunków ziemskich zwierząt- to wyjątkowe, zwiększone możliwości przystosowania się; czego przyczyną jest bardzo "elastyczne" podejście do życia, u którego podstaw, z kolei, leży inteligencja. Czym jest inteligencja? Jest to umiejętność takiego sposobu zarządzania, przekształcania własnej psychiki, rozumowania- a zatem i zachowań- aby w możliwie największym zakresie warunków, okoliczności "było nam dobrze".
Z jednej strony- wg mnie- to ani nic dziwnego, ani nic złego. Przecież główną determinantą życia i postępowania na tej planecie jest jak najdłuższe przetrwanie jednostek- a w szczególności całych gatunków- co wiąże się z życiem "jak najłatwiejszym", czyli najbardziej dostosowanym do warunków. Człowiek również, będąc ziemskim zwierzęciem, podlega temu "paradygmatowi".
Ale tu, wydaje się, że czasem zachodzić może [pozorna] sprzeczność w stosunku do moralności. Tylko czym jest moralność? Moim zdaniem, to nieco "ubrana w ogólniejsze zwroty i piękniejsze słowa" ta sama zasada, aby dostosować się i przetrwać- z tą różnicą, że tu kładzie się dużo większy nacisk na przetrwanie i łatwiejsze życie całych społeczeństw, a dalej gatunku, niż tylko w odniesieniu do jednostki, czy najbliższych krewnych...

Wracając bliżej do tematu wątku: Sądzę, iż z pewnością jesteśmy choćby trochę wyjątkowym gatunkiem. Ale czy wyjątkowym "wzniośle", czy raczej "skurwionym" bardziej, niż inne?.. I tu- jak zresztą zazwyczaj- zależy ta ocena od podejścia; od tego, co uzna się za słuszne i najbardziej istotne.
Uważam, iż to, co często- w kontekście szczególnie społecznym- uważa się za zachowania, czyny "niegodne" ma bardziej na celu ułatwienie życia danej jednostce, zaspokojenie jej indywidualnych, "egoistycznych" potrzeb. Natomiast szeroko pojmowany altruizm, to również "robienie dobrze", by łatwiej żyć, by lepiej przetrwać- tyle, że w odniesieniu do grupy, a w konsekwencji gatunku.
Wynika więc z tego, że ludzkie nie tylko zachowanie, ale wręcz "zaprogramowany" sposób myślenia ma funkcję przystosowawczą, utylitarną, służącą temu samemu zadaniu, co w przypadku innych gatunków. Choćby nie wiem jak było to wszystko "przyozdabiane" wzniosłymi ideami, wyobrażane "na sposób heroiczno-boski" nawet- to nie zmienia [oczywistego] faktu, że u podstawowych przyczyn tego leży instynkt ZACHOWNIA GATUNKU!
Jeżeli ktokolwiek się z tym nie zgadza, to proszę o podawanie przykładów. Sądzę, że jakikolwiek przykład będę w stanie wyjaśnić właśnie działaniem tylko i wyłącznie dla dobra gatunku.

Teraz jeszcze przejdę do aspektu zagadnienia, który mnie silnie irytuje. Przedstawię go na wyrazistym, raczej dobitnym przykładzie.
Otóż w większości "cywilizowanych" społeczeństw panuje raczej absolutny zakaz zabijania innych ludzi- poza chyba jedynym wyjątkiem: koniecznej obrony własnej oraz ochrony życia, zdrowia [czasem mienia] innych ludzi. I teraz- jak to się ma do rzeczywistości, w której ludzie zabijają się nawzajem niejednokrotnie "na potęgę"?! I w tym właśnie- w tej konfrontacji zasad, praw, idei, moralności z faktycznymi czynami, z rzeczywistym postępowaniem; a nie tylko w samym mordowaniu, ludobójstwach- postrzegam ludzi jako "przeklętych", "potępionych", jako chyba najgorsze "szmaty" i kurwy"! Nie tyle ze względu na tego rodzaju czyny, których się dopuszczają, lecz na to, że wymyślają, konstruują, a potem propagują, głoszą, wymagają przestrzegania takich zasad i zachowań, które w oczywisty sposób, "naocznie", wszędzie i zawsze właściwie są i tak nieprzestrzegane, łamane... Innymi słowy: ludzie co innego myślą, co innego uważają, ale co innego robią; zachowują się jakoby nawet wbrew "własnym" myślom i poglądom. To właśnie jest dla mnie najgorszą głupotą, "kurestwem" i grzechem- wobec samych siebie! Jak można tak zdradzać, mieszać ["z błotem"] to, co jest czyjąś własną osobowością, swoim "ja"?! Np. lew może być tylko lwem- tzn. tylko tak się zachowywać; człowiek, w pewnym stopniu, może być czym [kim] chce- a tak często bywa nie tylko nie-sobą, ale w ogóle kimś, kto często niepotrzebnie snuje wymysły, z których i tak rezygnuje przy lada niezgodności z jego chęcią wygodnego życia!.. (Tu należało by się rozwinięcie i sprecyzowanie tej myśli- ale to już raczej innym razem.)
Ale, ale... Zauważmy, że za takie sytuacje znów odpowiada również INSTYNKT PRZETRWANIA I WYGODY jednostek, a przede wszystkim gatunku! Czemu ludzie tak łatwo zmieniają swe indywidualne nastawienia? Czemu zabijanie dla indywidualnych korzyści jest "złe", potępiane przez ogół- ale już zabijanie w imię idei zbiorowych, dla korzyści, dla przetrwania grupy, społeczności, narodu już raczej nie?! Ano, bierze się to z naszych wrodzonych, "zaprogramowanych" instrukcji, wedle których żyjemy, i działamy- z naszej psychologii i socjologii, jako zwierząt stadnych.

Więc- z jednej strony- nie potępiajmy tak bardzo złodzieja, prostytutki, bandyty, nawet mordercy... Zrozummy bardziej i zaakceptujmy własną ludzką naturę; zamiast starać się ją nieudolnie raczej, "na chama" tłamsić. Z drugiej zaś strony "ogarnijmy" ją rozsądkiem: zaakceptujmy jak trochę "niesforne dziecko" i tłumaczmy, próbujmy zmienić- nie tylko rozkazując, zakazując, nakazując; lecz rozwijając tę naturę w "pięknego motyla", który jednak nie zaistnieje, gdy przedtem zniszczy się larwę.

istota · Dołączył: 10 Sty 2015 Posty: 194 Przeczytał: 0 tematów

Piotr Rokubungi

Bzdury okrutne tu powypisywałoś!

istota · Dołączył: 10 Sty 2015 Posty: 194 Przeczytał: 0 tematów

Piotr Rokubungi

wujzboj

Piotr Rokubungi

wujzboj

Kto ma prawo interpretować prawo? To zależy od tego, przez kogo i w jakim celu jest to prawo stanowione,

Jeśli jest to prawo konstytuujące ludzkie sumienie, to interpretuje je właściciel sumienia, czyli konkretny człowiek.

Jeśli jest to prawo konstytuujące reguły współżycia społecznego, to interpretują je instytucje powołane przez społeczeństwo. Zazwyczaj sprowadza się to do interpretacji sędziowskiej. Nad szczegółami organizacyjnymi można dyskutować, ale o żadnym "nadludzkim" charakterze takich instytucji nie ma tu mowy. Ławnicy, zespoły sędziowskie, pojedynczy sędzia - w zasadzie to obojętne, ważne tylko, żeby istniał mechanizm odwoławczy zapewniający dostateczną kontrolę społeczną. Na przykład, uzależniający przebieg kariery od statystyki zaskarżonych wyroków, kasacji, itp. Wydaje mi się, że akurat to jest znacznie łatwiej osiągnąć w przypadku, gdy za wyrok odpowiedzialność ponosi jeden zawodowy sędzia. W przypadku zespołu sędziowskiego odpowiedzialność się rozmywa, a w przypadku ławy przysięgłych - praktycznie zupełnie zanika.

Piotr Rokubungi

wujzboj

Piotr Rokubungi

wujzboj

Może i więcej, niż dwa. Są jednak na tyle rozłączne, że w decydujący sposób inaczej wygląda w nich kwestia tego, kto i dlaczego może prawo interpretować.

Jeśli interpretacja sędziowska nie trafi do sumienia osądzonego, to jest to dla sędziego problem tylko o tyle, o ile prowadzi to do recydywy. Czyli do zjawiska społecznego, do zachowań dla uniknięcia których społeczeństwo powołało instytucję sędziego.

Skurwysyństwo to nie tyle "wykorzystywanie wszelkich sposobności, okazji [dla swych prywatnych, egoistycznych dążeń", ile czynienie tego bez uwzględnienia podobnie prywatnych, egoistycznych dążeń innych ludzi. Czyli: głęboki BRAK EMPATII.

Piotr Rokubungi

wujzboj

Piotr Rokubungi

wujzboj

Piotr Rokubungi

wujzboj

Czemu służy? Patrz posty poprzednie.

Nie dyskutujemy tutaj tego, czy i w jakim stopniu prawo to jest idealne, ale skąd i po co się wzięło i kto wobec tego powinien je interpretować.

Pytanie na przyszłość: Czy podłożyłbyś tę pineskę TYLKO w takim celu, w jakim podłożyłbyś ją SOBIE?

Piotr Rokubungi

wujzboj

Służy temu, żeby społeczeństwo jakoś dawało radę.

Ogół społeczeństwa nie może niczego interpretować, bo jest na to o wiele za duży. Interpretować takie rzeczy to można sobie w rodzinie, być może w klasie szkolnej. Ale już nawet w skali wsi jest to trudne do zrealizowania. A co dopiero w skali kraju.

Co do pinezki: ok, podłożyłeś KOMUŚ, bo on to "nie ty" i w sumie ci wisi, co on poczuje. A teraz wróćmy do warunków początkowych zadania. I zróbmy, że w chwilę po tym, jak ten Ktoś na pinezce spocznie, rozszczepienie informatyczne na Piotrków Dniotygodniowych nagle ustąpi - i w efekcie to ty siadasz na podłożonym przez ciebie skarbie.W tym właśnie momencie zaczynasz posiadać pełną wiedzę o tym, co znaczy "ja istnieję"- także dla "innych osób"

Piotr Rokubungi