ŚFiNiA

Michał Dyszyński

Tak na pierwszy rzut oka ten tekst powinien pojawić się w dziale Nauki społeczne, psychologia. W końcu ludzie pragną różnych rzeczy, to zależy od ich osobowości, wychowania, predyspozycji. Jednak moim celem teraz jest nieco głębsza refleksja, niż tylko proste wyliczenie rzeczy, które ludzie deklarują jako pożądane. Dlatego pytanie umieszczam w kontekście filozofii.
Teoretycznie pewnie najczęściej w tym świecie ludzie chcą pieniędzy. To wydaje się proste. Ale czy naprawdę pieniądze jako takie są ostatecznym celem naszych pragnień?... Wydaje mi się, że nie do końca tak jest. Po pierwsze ludzie za pomocą pieniędzy kupują sobie różne towary i to one są ostateczną destynacją. Po drugie pieniądze, po zaspokojeniu absolutnie podstawowych potrzeb, pieniądze zmieniają swoją role dla psychiki ludzkiej – np. dają ludziom status społeczny. I dla typów ambicjonalnych, prestiżowców to właśnie nie same pieniądze będą ważne, ale poczucie bycia kimś docenionym, możliwie „najlepszym”. Przypuszczam, że gdyby większość bogaczy jakoś tam, czarodziejskim sposobem, znalazła się w grupie ludzi, dla których nie liczy się status materialny, a np. umiejętności, dokonania, to szybko owi bogacze (przynajmniej większość z nich) zrezygnowaliby z gromadzenia środków finansowych, a za to przerzuciła się na to, co jest w tym społeczeństwie cenione.
To może prawidłową odpowiedzią jest, że pragniemy właśnie prestiżu, znaczenia?
- Moim zdaniem taka odpowiedź byłaby przynajmniej mocno niepełna. Bo o ile faktycznie dla części ludzi prestiż jest głównym motywatorem, to dla innych już nie. Np. dla znacznej grupy ludzi pragnieniem życiowym jest miłość, życie w związku z kimś, przebywanie wśród osób, które się lubi, akceptuje, a kwestie rywalizacji, statusu są drugorzędne. Takie osoby często godzą się (bez większego żalu) z podrzędną rolą, byle tylko czuć się kochane i potrzebne. Czyli nie tylko status się dla nich liczy. Ale to chyba też nie koniec listy wielkich ludzkich pragnień.
Dla wielu osób priorytetem jest przeżywanie, doznania ogólniej pojęte – czyli nie tylko miłość. Gotowi są wszystkie pieniędze przeznaczać na wyjazdy, zwiedzania dalekich miejsc, albo uczestnictwo w jakichś imprezach. I często ludzie ci nie dbają zbyt mocno ani o związki z ludźmi, ani o status materialny. Byle tylko móc więcej przeżywać.
Ja bym do owej listy pragnień dołączył jeszcze jedno. Takie własne, choć pewnie nie tylko jest to pragnienie znaczące dla Michała Dyszyńskiego. Tym pragnieniem jest poczucie sensu działania i życia. Oto mnie jakoś tak nie bawi zdobycie nawet największej fortuny, jeślibym miał ją zdobywać w niezgodzie z własnymi przekonaniami, z tym co uważam za ważne i słuszne. I jak obserwuje wiele ludzi tak ma, tzn. jest chyba dość powszechne (pewnie nie u każdego w tym stopniu, ale na pewno u wielu) pragnienie, aby nasze działania, dążenia układały się w coś co rozumiemy, co wydaje się ważne dla nas osobiście, a nie tylko narzucone zasadami świata i rządzących nim ludzi.
Naturalnym byłoby tu pytanie: czy w takim razie nie można mówić o jakimś wspólnym rdzeniu dla różnych pragnień, czy mamy po prostu wieloskładnikową odpowiedź na postawiony problem?
- Aby to rozstrzygnąć dobrze byłoby zastanowić się nad jeszcze jedną rzeczą: czy aby na pewno chcemy właśnie tych rzeczy (może lista jest niepełna, ale wnioski, które się pojawią nie zależą od tego, czy ustaliśmy tu komplet motywacji emocjonalnych), które zostały wypisane. Wyobraźmy sobie więc, że dostajemy w wielkim nadmiarze to, czego najbardziej pragniemy – np. bogacz dostaje w prezencie wszystkie pieniądze świata - czy na pewno byłby szczęśliwy?
- Wg mnie nie. Taki samotny bogacz wśród nędzarzy szybko poczułby się samotny. Nagle okazałoby się, że jeśli nie mamy otoczenia (społecznego), które rozumie i akceptuje nas jak nas, które czuje podobnie jak my, to wtedy, żeby nie wiem co, nie będziemy szczęśliwi. Podobnie byłoby w przypadku osoby nastawionej na miłość – gdyby tej miłości dostawała w nadmiarze, to by się jej znudziła. Także w przypadku prestiżowca, wystąpiłby chyba efekt znużenia bycia non stop rok za rokiem podziwianym, na szczycie bez wyzwań związanych ze zdobywaniem. Jeśli nie ma czego zdobywać, to działanie traci sens. Ktoś powiedział, że to droga do celu jest wszystkim, zaś sam cel w tym kontekście jest niczym.
Gdyby tak jakoś zrobić lekkie podsumowanie, to chyba można by powiedzieć, że naszą życiową satysfakcję, motywację, szczęście w istocie ciągniemy z dwóch źródeł:
- ze społecznego środowiska
- z własnego systemu wartości.
Gdzieś te źródła jakoś na siebie się nakładają, a dodatkowo wpływają na siebie – tzn. nasze role społeczne muszą być ostatecznie jakoś zaakceptowane wewnętrznie, a z drugiej strony nasze poglądy prywatne jakoś biorą się z życia społecznego. Ale czy to osiągnięcie celu daje szczęście, czy może jego osiąganie? A może jedno i drugie?...
Ale wtedy mielibyśmy chyba dość pesymistyczny wniosek, że szczęście zawiera w sobie zawsze jakiś element niespełnienia – bo tylko mając cel niezrealizowany (!) mamy go w ogóle. I tylko mając coś niespełnionego, możemy poczuć sens, możemy grać o ponowne spełnienie.
Ale może istnieje jednak takie szczęście i taki cel, który byłby w jakiś sposób ostateczny? - tzn. można by pławić się w nim bez końca (po zrealizowaniu), a on wciąż dostarczałby nam pozytywnych uczuć?...
Tak się trochę nad tym zastanawiam. W religii mówi się, że kontakt z Bogiem jest takim szczęściem samym w sobie, szczęściem nie podlegającym „inflacji”. Choć trudno jest to sobie jakoś wyobrazić. Poza tym ateista zaprzeczy takiemu podejściu z oczywistych względów. Ale może tak jest (w wersji dla wierzących), że nawet Bóg nie zniewala swoich istot na tyle, aby uniemożliwić im grymaszenie nad tym co mają. W końcu Adam i Ewa w raju chyba byli jakoś nie do końca usatysfakcjonowani, skoro sięgnęli po zakazany owoc...
No właśnie. Czego tak naprawdę chcemy? Może ktoś ma tu jakiś ciekawszy pomysł, przemyślenia...

Johnny99

Chcemy być sobą, chcemy być sobą wreszcie!

(wbrew pozorom, to jest bardzo poważna odpowiedź ;)

Michał Dyszyński

Gregorio

Moim zdaniem człowiek może chcieć w czasie jedynie zmiany sytuacji dyskomfortowej na bardziej komfortową. Właścwie nawet nie okreslałbym kierunku w jakim człowiek ,,chce" iśc, tylko zwróciłbym uwagę na sam aspekt pozbycia się dyskomfortu. Nawet sadomasochisty ta reguła dotyczy, gdyż jego ,,chcę" wyraża przejście ze stanu nieprzyjemnego napięcia psychicznego w inny stan (trudno określić ten drugi stan przyjemnym na przykładzie celów sadomasochisty). W tym przypadku realizacja fantazji seksualnej zwiazanej z sadomasochizmem jest wyrazem znoszenia sytuacji wcześniejszej (a tą wcześniejszą możemy powiązać z jakimś rodzajem dyskomfortu).

Próba odpowiedzi na ostateczny cel do jakiego zmierzamy - uważam, za problem nierozstrzygalny. Ludzka psychika jest tak skomplikowana i uwarunkowana w kołowrocie samonapedzjących sie pragnien różnego typu (czy to materialnych czy to duchowych), że trudno odnaleść jeden punkt styczny dla wszytskich ludzi....Moim zdaniem realizacja najwiekszych marzeń zwiazanych z naszym ,,,chce" nie może dać ostatecznego spełnienia (bo ,,chce" wyraża się w czasie a czas generuje zmiane stanów mentalnych). Jeśli istnieje jakieś uniwersalne szczęscie dające absolutne spełnienie dla wszytskich istot - to jest ono transcendetne wobec naszych ,,chciejstw". I tu otwierają się wrota dla mistyki szeroko pojętej.

Michał Dyszyński

Gregorio

matfiz

Chcemy przede wszystkim zdrowia, miłości, przyjaciół, dobrej pracy, rodziny w której mamy wsparcie, szczęścia, rozwijania swoich pasji, na tym chyba opiera się życie

Piotr Rokubungi

Przede wszystkim chcemy tego, co sobie wymyślimy. Niekoniecznie tego, co naprawdę potrzebne, a czasem nawet nie tego, co jest...

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 54 tematy

Tak naprawdę nie chcemy niczego.

Piotr Rokubungi

Powiedziałbym raczej, że chcemy wszystkiego. A szczególnie być bogiem; no, przynajmniej ja. :shock:

Andy72

Życie Boga to nie sielanka, popatrz na Jezusa :oops:

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Piotr Rokubungi

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 54 tematy

Piotr Rokubungi

Andy72

A nie przypadkiem mieć wszystko na głowie i cierpieć za wszystkich?

Piotr Rokubungi

Może jestem egoistycznym skurwielem [podobno jestem bardzo egocentryczny, a nawet narcystyczny trochę ;-P

], ale po jaką cholerę miałbym sobie zaprzątać moją "wspaniałą" egzystencję losem innych, a tym bardziej cierpieć?! Ja bym "cierpiał" jedynie własne szczęście i satysfakcję... Poza tym, bóg chyba może być tylko jeden. :think:

Że tak zacytuję Queen'a z "Highlander'a": "I am the one, the only one, i am a god of kingdom comes- gimme the prize!" :gitara:

Michał Dyszyński

Piotr Rokubungi

Pozornie zgadzam się z większością tego, co napisałeś w ostatnim tu post'cie, Michale, bo również uważam, że podobnie czuje, myśli i postępuje wielu ludzi. Jednak ja mam co do tych spraw inne osobiste odczucia, nastawienie i podejście.
Wydaje mi się, że nie chciałbym byś wszechwiedzący i omnipotentny dla przewagi, władzy, podporządkowywania sobie [innych] ludzi; raczej dla pomocy im i ich wspierania. Poza tym, wydaje się, że osoba, ktoś lub coś, co charakteryzowałoby się wszechwiedzą i wszechwładzą, nie byłaby zainteresowana przewagą, dominacją- bo to już w sposób oczywisty by posiadała. Mogłaby się zachowywać wyłącznie" dobrze"- tym bardziej, że nic by ją to nie kosztowało. Podobnie- a raczej przeciwnie- do mego poglądu, że największymi, a może jedynymi "zarodkami zła" w człowieku są jego własne słabości, niedoskonałości właśnie.
Życie- przynajmniej w postaci, w jakiej większość ludzi je prowadzi- można dość dobrze porównać do zawodów, gry. Ale czy już sama idea konkurencji nie niesie w sobie "ziarna zła"? I, oczywiście, ktoś na miarę boga nie byłby raczej zainteresowany udziałem w takiej grze- bo przecież i tak jest pod każdym względem lepszy od kogokolwiek innego- więc nic nie musiałby więcej udowadniać; na pewno nie sobie.
Co do osobistych moich odczuć i przemyśleń, to jakiś czas żyłem potrzebując niewiele (sam tak się z tym czułem, że nie potrzebuję więcej), nie musząc prawie nic (bo "trafił" mi się niemały "zastrzyk" środków finansowych), poniekąd zapominając o nabytej dotychczas wiedzy- a czas spędzałem głównie w osobności, jakby na nowo rozmyślając nad tym [i nie tylko] światem oraz ludźmi. I- poza tym, ze trochę czułem się samotny, ale tylko niekiedy- wcale nie chciało mi się, nie czułem potrzeby, ani nie zależało mi na niczym więcej właściwie. Nie pragnąłem grać, ścigać się w życiu o lepsze wyniki- czy to w nauce, sporcie, w zarobkach, w pozycji społecznej. Raczej chciałem- i wciąż chcę- "odkryć" boga, tzn. poznać w końcu odpowiedzi skąd jestem, czym jestem i po co tu jestem, oraz co będzie po śmierci mojej ze mną. A odpowiedzi na to nie daje [wbrew może pozorom] ani nauka, wiedza, ani bycie sportowcem, "pakerem" np., ani też [znów może wbrew pozorom] religie. Najsłuszniejszym, w tym wypadku, kierunkiem wydają mi się fizyka, ale na jak najbardziej podstawowym poziomie- fizyka cząsteczek, oddziaływań, kwantowa, oraz psychologia w połączeniu z psychiatrią, neurologią, socjologią, antropologią.
Chcę jednak jeszcze raz podkreślić, iż- może ze względu na moją "dziwaczność"- będąc w stanie, w którym naprawdę niewiele musiałem, w stanie- jak piszesz na końcu- wyalienowania i samotności- raczej nie czułem się źle, nie czułem potrzeby zmiany tego, nie chciałem nic więcej, oprócz "boskiej wiedzy" i, ewentualnie, możliwości.
A powracając jeszcze do opisanego przez ciebie porównywania się z innymi- jest to zupełnie częste zjawisko. Jednak znów, sądzę, że u podstaw jego leżą raczej "niskie" ludzkie pobudki: chęć dominowania, rywalizacji, zazdrość, a u samych podstaw- ludzka niedoskonałość, słabość fizyczna i psychiczna, oraz umysłowa.
Co do "god mode" w grach wideo, to jest to poziom najwyższy, a nie najniższy- ale tu chyba zrobiłeś po prostu "czeski błąd". Ja rzadko gram w takie gry, ale zazwyczaj wystarcza mi przejście na poziomie najłatwiejszym. ;-P

Bo, jak wynika z powyższego tekstu mego- "god mode" chciałbym realizować w prawdziwym życiu, a nie na ekranie.

I jeszcze jedno. Podobny stan, jaki opisałem we wcześniejszym post'cie, wydaje mi się, że mieli ludzie w Raju, w Ogrodzie Eden- jeśli tak zaczerpnąć z Biblii [również z Koranu czy Talmudu]. Czy wtedy- mając wszystkiego co niezbędne pod dostatkiem, nie musząc się martwić o nic, prawdopodobnie żyjąc wiecznie- czy byli nieszczęśliwi? Wg mnie i wspomnianych wyżej tekstów, wręcz odwrotnie. Wg mnie taka moc i absolutna wolność to prawdziwe szczęście, a nie żaden koszmar!

Andy72

W raju nie mieli "God Mode" własnie chcieli być Bogami, tak jak Ty chcesz i za to zastali wywaleni z raju

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 54 tematy

Andy72

Kultura to zespół samolubnych memów

Banjankri · Dołączył: 17 Kwi 2012 Posty: 5571 Przeczytał: 54 tematy

Andy72

Twierdzisz że kultura A jest a B nie jest?