ŚFiNiA

Jan Lewandowski

Ostatnio na forum parę razy zahaczyliśmy o kwestię świadomości. Pojawiały się naiwne poglądy, że świadomość może być badana przez nauki empiryczne. Ciekawe jak miałyby one badać świadomość, skoro nie da się nawet wykazać istnienia świadomości, bo jak to niby zrobić, może przy pomocy mikroskopu? A może przy pomocy woltomierza?

Temat świadomości jest dość grząski. W zasadzie aby ją badać trzeba założyć wpierw jej istnienie, ale przecież to istnienie należałoby najpierw wykazać aby takie badanie miało jakikolwiek sens. Klasyczna kwadratura koła. Ta kwadratura koła rośnie coraz bardziej jeśli uświadomimy sobie, że orzekamy o świadomości na podstawie jej samej, a coś nie może orzekać na mocy siebie samego o sobie samym bo ląduje na dzień dobry w błędnym kole

Nie lepiej pod tym względem wygląda słynne kartezjuszowe "myślę więc jestem" - cogito ergo sum. Ile się nad tym zastanawiam to za Boga nie rozumiem jak Kartezjusz wyprowadził istnienie z myślenia. Skąd wiem, że jestem? Bo myślę. A skąd wiem, że myślę? Bo jestem. Aby założyć, że myślę, muszę wpierw założyć że istnieję lub na odwrót, czyli jedno założenie uzasadniam przez drugie założenie. Marnie to wygląda. Gdzie tu sens i implikacja? Nie mam pojęcia. Myślenie może być przecież procesem poza nami, a nawet nie związanym z nami. Może być nadane zupełnie z zewnątrz, podczas gdy my bylibyśmy tu tylko interfejsem

Jedynym argumentem jaki można by przedstawić na korzyść tezy, że istnieje świadomość, jest akt postrzegania domniemanego posiadacza tej świadomości. Tu jednak już na dzień dobry pojawia się kolejny problem bo dlaczego akt postrzegania miałby dowodzić istnienia świadomości? Kamera też postrzega ale czy to dowodzi istnienia świadomości również w przypadku kamery?

Same akty postrzeżenia też są dość problematyczne. Weźmy choćby dowolne postrzeżenie sprzed 2 sekund. Skąd wiadomo czy to było postrzeżenie? Przeszłość nie istnieje, tak samo jak przyszłość, istnieje jedynie teraźniejszość i w zasadzie wszelkie dywagacje na temat wspomnień są nieweryfikowalne. Nie trzeba nawet zastanawiać się czy coś rzeczywiście spostrzegliśmy, czy była to jedynie halucynacja. I tak tego nie zweryfikujemy bo już jesteśmy poza czymś co i tak nie istnieje

Okazuje się więc, że nawet istnienie własnej świadomości należy poddać aktowi wiary. Wydaje się, że rozważania na ten temat są równie nieweryfikowalne co istnienie duszy w pojęciu chrześcijańskim i można sprowadzić tu jedno do drugiego :think:

Piotr Rokubungi

Ciekawy post, Janku- dotykający sedna problemu. Postaram się w najbliższej przyszłości wyjaśnić "po mojemu" kilka problemów w nim ujętych; teraz niestety nie, bo jestem tu na chwilę tylko krótką. No, i jak zwykle: ciekawe co na to inni forumowicze.

placus3

Ja do tego dodam parę swoich przemyśleń, które przyszły mi do głowy, bo temat jest niezmiernie ciekawy.

I. Pierwsza sprawa to taka, że w podobny do Kartezjusza sposób mówi Augustyn:

Ale któż by wątpił o tym, że żyje i pamięta, rozumie i chce, poznaje i myśli, i formułuje sądy? Przecież jeżeli nawet wątpi, to żyje; jeżeli wątpi, to pamięta, że wątpi; jeżeli wątpi, to wie, że wątpi, chce być pewny; jeżeli wątpi, to myśli; jeżeli wątpi, to wie, że nie wie; jeżeli wątpi, to sądzi, że nie powinien pochopnie się zgadzać. Można o wszystkim innym wątpić, ale o tych aktach ducha nikt nie powinien wątpić. Gdyby tych aktów nie było, to w ogóle nie można by wątpić

Augustyn także z doświadczenia wyprowadza istnienie. Co ciekawe, ten sposób myślenia pomógł Augustynowi przezwyciężyć sceptycyzm i przejść na chrześcijaństwo - ten tekst to jest takie przemyślenia będące punktem zwrotnym u sceptyka.

II. Druga sprawa - czy w związku z tymi rozważaniami może istnieć nic? Chyba każdy zna pytanie Leibniza "Dlaczego istnieje raczej coś, niż nic?" Ale czy na pewno "coś" istnieje? Wydaje mi się, że tak - bo nie możemy jednocześnie odrzucić istnienia świadomości oraz świata zewnętrznego.

Przy odrzuceniu świata zewnętrznego mamy solipsyzm - czyli skupienie się na "ja". Jeśli natomiast nie istnieje świadomość, a my jesteśmy tylko "interfejsem", to jesteśmy interfejsem dla czegoś istniejącego z zewnątrz.

Czyli jednak "coś" istnieje. I chyba tego pominąć się nie da.

III. I ostatnia sprawa, niekoniecznie z tym związana: weźmy sobie postmodernizm - możemy przeciw niemu argumentować, że jeśli wszystko jest w postmodernizmie względne, to i sam postmodernizm jest względny. Możemy więc powiedzieć, że postmodernizm jest samowywrotny.
Ale samowywrotność nie jest dla postmodernisty problemem. Bo w końcu to, że postmodernizm jest samowywrotny, to tylko kolejny wniosek - jeden z wielu, oparty na logice dwuwartościowej. A że wszystko jest względne, to i sama logika może być względna.
Podobny pogląd może przedstawić sceptyk (nie ateista, żeby ktoś mnie źle nie zrozumiał). Jeśli wytkniemy mu samowywrotność jego poglądu (w końcu może być sceptyczny wobec sceptyzmu), to mu to nie zrobi problemy. Bo on będzie sceptyczny wobec naszej wypowiedzi, opartej na logice.

I co z tym fantem zrobić?

decir

Jan Lewandowski napisał:

Piotr Rokubungi

decir

Piotr Rokubungi napisał:

Kwiczoł · Dołączył: 21 Sty 2015 Posty: 71 Przeczytał: 0 tematów

fedor

fedor

Kwiczoł · Dołączył: 21 Sty 2015 Posty: 71 Przeczytał: 0 tematów

fedor

harvald

wujzboj

WLR

Nie ma świadomości bez wolnej woli. Człowiek pozbawiony woli jest przedmiotem.
Wiara - w sensie grupy wyznaniowej, to świadomość guru uzurpującego sobie
reprezentowanie boga, plus masy bezwolnych wyznawców - zombie, pozbawionych
świadomości. Kto odnajdzie wolę, zdobędzie świadomość, ale straci wiarę.

wujzboj

Straci wiarę w sensie bezkrytycznej przynależności do grupy kontrolowanej przez guru.

Ale że wiara jest tak czy owak konieczna, i że nikt z nas nie jest bezludną wyspą, to wiarę zmieni po prostu na inną i bez wątpienia odwołującą się do jakichś autorytetów.

Ważne, żeby to była wiara krytyczna.

Dyskurs

decir

Dyskurs napisała:

fedor

Dyskurs

decir

Dyskurs napisała:

Dyskurs

decir

Dyskurs napisała:

Dyskurs

decir

Dyskurs napisała:

Dyskurs