ŚFiNiA

Piotr Rokubungi

@ Banjankri: Wpierw chcę docenić twoje dogłębne, raczej trudne dla osób z tzw. zachodniej cywilizacji poznanie i znajomość buddyzmu- jego najtrudniejszych, zarazem podstawowych założeń. Jednak mam kilka dalszych pytań… Co uważasz za niezłudzenia? Czy tylko same doznania? „Poza” czasem, „poza” przestrzenią, nawet „poza” podmiotem? Doznania nienazwane, nieokreślone? Czy wg ciebie nie ma nic „prawdziwego”, poza śunjatą, która jest jak gdyby pustką, lecz raczej bliżej jej do energii próżni, która może być nieskończona [potencjalnie]? Jeśli tak, to co ciebie np. motywuje do jakiegokolwiek działania? Czyżby tylko chęć podsuwania innym pomysłu, że ich cierpienie, ale również np. radość są właściwie iluzjami, do których nie powinno się przywiązywać wagi? Ale przecież to są właśnie twoje albo/i ich doznania, a raczej odczucia, emocje. Rozróżniasz „beznamiętne” doznania, od wywoływanych nimi [niektórymi z nich przynajmniej] odczuć? Idąc jeszcze dalej: czy uważasz, że psychika to „zbędny balast” człowieka? Jeśli każde pojęcie, czyli nazwane i interpersonalnie ustalone wyobrażenie (konwencja, jak to nazwałeś) jest iluzją- z czym się poniekąd zgadzam, ale tylko „w ramach dziwnej konwencji światopoglądowej”- to jak w sumie żyć w tak iluzorycznej niby to rzeczywistości?! Jak ty, jakoby wierząc w to, co tu prezentujesz, dajesz rady funkcjonować w tym świecie? I, szczególnie, po co, dlaczego, skoro to „wymysły”?

Banjankri

Piotr Rokubungi

@ Banjankri: Być może wszystkie, czy przynajmniej większość światopoglądów [chociaż niektóre raczej nie, jak np. oparty na chrześcijaństwie] są „obarczone” tym, iż opierają się- niektóre częściowo tylko- na „trickach psychologicznych”, mających za przyczynę chęć- niekiedy nieuświadomioną do końca- poradzenia emocjonalnie z niepojętym, z trudnościami i przeciwnościami w życiu, z brakiem sensu w nim. Jednak w twoim, głęboko buddyjskim, poglądzie na życie, na świat wyraźnie zachodzi taki psychologiczny wybieg: Nic nie jest trwałe, nie istnieje prawda obiektywna, więc nie ma się czym „zajmować”, nie zawracać sobie [tym] głowy; a z drugiej strony- jak napisałeś- zajmujesz się takimi ułomnymi motywacjami, pragnieniami, może też popędami- tym żyjesz jakoby. Czy nie widzisz sprzeczności w takim przeciwstawnym wewnętrznie poglądzie, podejściu?!
Ponadto, raczej nie kierujesz się w życiu tylko chwilowymi zachciankami [chociaż być może, iż byś tak chciał], bo np. masz dziecko, którym nie zajmujesz się tylko niekiedy i od niechcenia, masz chyba też partnerkę, w miarę stałą pracę i t. p.- co sprawia, że funkcjonujesz w jako takiej ciągłości życia tego. Być może uważasz, iż jest to tobie narzucone "z zewnątrz"; ale chyba sam z siebie nie porzuciłbyś, ot, tak sobie, pracy, a tym bardziej dziecka, hm? Nie będę już tutaj w unikał, co psychologia [klasyczna, zachodnia] twierdzi o takich osobowościach dysocjacyjnych…
Kolejna sprawa, to, że sam używasz określeń, zwrotów typu:

Banjankri

Ty uważasz, że światopogląd powinien być oparty o jakąś konkretną postawę, najlepiej niesprzeczną. W ten sposób ją konkretyzujesz i staje się formą, czymś w co chcesz się wpasować. Ja nie mam takich priorytetów.
Nie uważam też, że jeżeli nie ma niczego trwałego, to niczym nie należy się zajmować. Wręcz przeciwnie, można zajmować się wszystkim. Jesteś wolny "od" wszystkiego i "do" robienia wszystkiego, nie będąc skrępowanym oczekiwaniami.
Ignorancja polega na oszukiwaniu samego siebie. Udając, że istnieje jakaś ostateczna prawda, coś za czym warto gonić, formujemy się w "goniącego" i ta intencja nas definiuje i ukierunkowuje. W buddyzmie mówią na to karma, która jest przyczyną nawykowego stawania się, w nadziei na zmaterializowanie samego siebie. To tworzy wieczne poczucie niekompletności i dyssatysfakcji.
Jest takie stara buddyjska mądrość “Yajnadatta thought he had lost his head. When he ceased from his frantic looking for it, he had nothing further to seek.”
Jeżeli nie potrafisz odpuścić wszystkiego, bo potrzebujesz jakiejś wartość, dlaczego nie może nią być wolność? Wolność od bycia i do bycia. Pustka nie jest jakąś nihilistyczną nicością, a wolnością od i do formy. Nie wiem po co szarpać się w wiecznej gonitwie o nie wiadomo co, kiedy wolność od tej wiecznie dyssatysfakcjonującej gonitwy jest zawsze dostępna. I nie chodzi o żadne skończenie ze sobą, a pogodzenie się ze skończonością swojego iluzorycznego bytu. Oczywiście, można czekać z tym do śmierci, bo wtedy specjalnie innego wyboru nie będzie, tylko po co? Po co nieść te ciężary aż do końca, tylko po to, aby i tak je wszystkie puścić? I nie chodzi mi o uwierzenie, bo sam jestem niedowiarkiem. Nie lubię wierzyć, że jakoś tam będzie, wolę zrozumieć dlaczego tak jest i tak się składa, że odpowiedź leży w fundamentalnym aspekcie, jakim jest istnienie. Na każdym kroku, w każdej sekundzie widzisz iluzoryczność istnienia, problem w tym, że nie patrzysz na nie, tylko przez nie.

PS> był edit, więc dopiszę dalej:

Piotr Rokubungi

@ Banjankri: Na razie nie będę wnikał w sferę bardziej psychologiczną i skupię się tylko na dwóch kwestiach. Również dlatego, żeby z tego tematu, wątku nie zrobił się wątek o buddyzmie zanadto. A więc: Jak oraz dlaczego z pustki wyłaniają się formy, w jaki sposób dzięki sunyata tworzą się byty? Oraz: Jak rozumieć, że bez wolności nic nie daje się uformować? Czyż formy nie są ograniczone, czy jakakolwiek forma nie jest swego rodzaju zniewoleniem, ustaleniem się oddziaływań, relacji, praw?
I jak sprawdzić, czy przeświadczenie, że wszystko jest iluzją, nie jest iluzją również?? :think:

Banjankri

Piotr Rokubungi

@ Banjankri: Przeczytałem powyższy wpis już kilka razy, zastanawiałem się nad jego treścią. Jesteś jedną z niewielu osób na tym forum, która pisze dość sensownie, „prawdziwie”, spójnie- takie ma poglądy. Ale nie bardzo jestem w stanie zrozumieć wszystkiego tego, co napisałeś; a może zbytniej głębi i niuansów się w tym doszukuję…
Jeszcze wczoraj, gdy o tym rozmyślałem, to przyszły mi do głowy dwa spostrzeżenia, których aktualnie nie daję rady sobie przypomnieć. Tak to jest, że m. in. z powodu nerwicy i swoistego rodzaju depresji [czy raczej melancholijnego usposobienia] mam trochę problemów z pamięcią, z koncentracją i t. p. Ale to nie temat na te sprawy.
Więc teraz spróbuję „stricte ad vocem” podyskutować; tak, jak to obecnie „widzę”.

Banjankri

Piotr Rokubungi

Zanim odniosę się do treści najnowszego twego tu wpisu, to uzupełnię jeszcze mój poprzedni wpis o dwie kwestie, o których pisząc wówczas, zapomniałem.
Napisałeś poprzednio, że pustka jest, dotyczy świadomości [człowieka]. Trochę dalej w tym samym wpisie twoim poprzednim napisałeś, że ta/taka pustka nie jest nikim. Czy nie jest to ze sobą sprzeczne? Bo wg mnie raczej tak.
Jeśli chodzi o to, żeby „oczyścić” świadomość z wszelkich wyobrażeń, nawet z wyobrażenia własnej świadomości, własnej osoby, to uważam, iż może być to [prawie?] możliwe, lecz dopiero „poza” świadomością, w innych strefach psychiki [prawdopodobnie najbardziej w nieświadomości, z czego- z natury rzeczy- nie będzie się jednak sprawy sobie zdawało; chyba, że gdzieś na pograniczu, np. w przedświadomości- jako pewien kompromis: niepełne „oczyszczenie”, ale uświadomione]. Chodzi mi [również] o to w tym, iż nawet „gołe” doznania i odczucia nie mogą być raczej pozbawione zupełnie przeczucia, czy nawet przeświadczenia, że jednak są „czyjeś”, związane z podmiotem, choćby „luźno” tylko, ale jednak. I w ogóle, jeśli odczuwamy, przeżywamy cokolwiek, jeśli doznajemy i te doznania rozpoznajemy, czyli je określamy, to przede wszystkim wyobrażamy je sobie; czyli nie mogą to być w takim razie zupełnie „nagie” doznania, pozbawione całkowicie treści [jakby to chyba wujzboj określił]. Co skutkuje tym, że świadomość nie może być zupełnie pusta chyba, że w takich sytuacjach, gdy zostaje/staje się „wyłączona”. Lecz nie da się jej „wyłączyć” poprzez myślenie o tym, gdyż jest to w sobie sprzeczne, ponieważ jeśli wiem, jeśli odczuwam, że myślę, to jestem świadomy [tego] wówczas.
Co do mindfulness, to- jeśli prawidłowo zrozumiałem- wcale nie jest to oczyszczanie myśli, opróżnianie świadomości, a raczej właśnie skupianie się usilne, tyle, że na jednym [np. na oddechu]- czyli jest to wypieranie innych myśli jedną „natrętną”, którą wypełniamy świadomość, co wiąże się ze sporym wysiłkiem właśnie, z umocnieniem i „przywiązaniem” uwagi…

Piotr Rokubungi

Banjankri

Semele

Banjnkri

Banjankri

Właśnie pokazałaś, że przeszła.

Semele

Banjankri

Właśnie sama to robisz.

Semele

Semele

opisz to....

Semele

Edytowany

Piotr Rokubungi

@ Banjankri:
Raczej było i jest tak poniekąd wciąż, że- co do tego masz raczej rację, co do ogólnych „mechanizmów” psychiki- nie chciałem właśnie odpuścić bardzo; nie będę tutaj przedstawiał mojej własnej „autopsychoanalizy”, ale od tego właśnie „zwariowałem”- tzn. tak bardzo chciałem być nadczłowiekiem, że tak mnie wyczerpała niemożność realizacji tego, iż się załamałem i „stwierdziłem”, że muszę być nikim, skoro nie potrafię być naj-.
Niewłaściwa dieta oraz nieprawidłowy sen, to faktycznie bardzo ważne, szkodzące sprawy w życiu. Jednak część problemów psychologicznych miewa podłoże, przyczyny wyłącznie psychicznej natury jednak- tak, jak w moim przypadku raczej.

Co to znaczy „zwierzątko” w tym kontekście. To, gdy ktoś postępuje bardziej zgodnie z popędami własnymi? :think:

Banjankri

TS7

Piotr Rokubungi,

Hej, zobaczyłem, że „piorą Ci mózg na Nicość”, więc stwierdziłem, że czas się tu zarejestrować. Coby dodać jeszcze głos Chrześcijański.

Czasami jak się wczytujesz co piszą o tego typu organizacjach, to ma się wrażenie, że ich motto powinno brzmieć „żyjemy w piekle, bez możliwości śmierci, ciągle się odradzamy w tym piekle i chcemy umrzeć, więc pozbawimy się rozróżniania czegokolwiek od czegokolwiek, może żeby nie rozróżniać cierpienia od braku cierpienia, aż w końcu znikniemy rozumowo, co za ulga, duchowe samobójstwo”.

Do tego nie wiem kto chce dotrzeć do stanu w którym Piekło będzie nierozróżnialne od Nieba. Wiem za to kto może chcieć, żeby ludzie tego chcieli.

Semele

Banjankri:

Piotr Rokubungi

@ Banjankri:
Na nieweryfikowalność na pewno; w związku z tym jest to raczej „po próżnicy”. Ale być może nie do końca, zważywszy, że wnioskowanie indukcyjne w miarę się sprawdza, nierzadko daje dobre rezultaty, przynajmniej w naukach przyrodniczych…

Ale bycie sobą oznacza właśnie „ego sum”; nie da się być sobą, bez bycia osobą, czyli ego. Ten „psychospołeczny kaftan”, jak to nazwałeś, określa właśnie tożsamość osoby konkretnej. Ja raczej rozumiem, o co ci z tym wszystkim chodzi, ale raczej przesadzasz co do tego i stawiasz trochę sztuczną, wydumaną granicę tam, gdzie wcale nie ma takiej ostrej granicy. Często bywam taki „nijaki” albo nawet „dziki” niekiedy, ale to wcale nie pomaga żyć w tym świecie, szczególnie w tej cywilizacji, w takim społeczeństwie- pomimo, że nierzadko sam czuję się z tym dobrze raczej. Jednak- jak sam to opisałeś w odniesieniu do ciebie- inni ludzie niejako nie pozwolą nikomu być nikim…

Niezupełnie- raczej chcę właśnie ponad koncepty „się wznieść”, sięgnąć poza granice wyobraźni; lecz, aby to nie było zupełnie od (nad)rzeczywistości oderwane, aby nie było kompletnym chaosem i niejako szaleństwem, to nie da rady nie odnosić się do wyobrażeń, idei, konceptów, hipotez…

A czym byłem przed urodzeniem [się]? Tego nie wiem; nie wiem, czy w ogóle wówczas byłem. Ale przypuszczam właśnie, że byłem „rozmyty” we Wszechświadomości, faktycznie chyba bez ograniczeń formy/funkcji/relacji…

Piotr Rokubungi

@ TS7: Nieco niechętnie, ale przeczytałem cały twój wpis. Jednak ze szczegółami jego treści nie mam ani teraz czasu, ani raczej ochoty dyskutować; tym bardziej, że niejednokrotnie były te tematy, kwestie „wałkowane” już na tym forum i nie tylko. Napiszę tyle tylko: Znam nieco chrześcijaństwo, jak i buddyzm. Niemało z tego, co napisałeś doświadczyłem i uważam za słuszne twoje opisy. W chrześcijaństwie jest wiele prawdy, moim zdaniem; w innych ideologiach i religiach też- oczywiście są też takie, w których niewiele jest słuszności, ale w większości tych bardziej rozpowszechnionych, mniej lub bardziej, ale niemało jest słuszności wg mnie. Jednak żadna z istniejących pośród ludzi ideologii [w tym religii] nie jest w pełni prawidłowa. A ja szukam „prawidłowości prawdziwych”. Nie zamierzam w pełni „zaufać” jakiejś konkretnej np. religii dlatego np. że zostałem w takiej wychowany, czy dlatego, że ktoś kiedyś siłą/sprytem narzucił, iż te pisma są „święte”, a inne nie. A chrześcijaństwo jest od swych początków już trochę sfałszowane. Natomiast buddyzm jest zbyt „dowolny”, zbyt różnorodny, ponieważ podzielił się na odmienne nurty, rodzaje. Nie wiem, czy ciebie akurat tym nie „wystraszę”, ale chyba najwiecej elementów zbieżnych z moim światopoglądem obecnym dostrzegam w kabale, szczególnie luriańskiej…